Alfred
Door: Helma
Blijf op de hoogte en volg Helma
12 Maart 2015 | Oeganda, Jinja
DINSDAG 10 maart
Alfred
Vanmorgen weer met de beentjes van de vloer, samen met Michelle.
Na wat huishoudelijke klusjes en ontbijt start ik om 9.00uur in het klasje van Tracey en geef ik Mercy weer les tot “the break.” Dan loop ik naar mijn huisje om een kleurboek te halen om kleurplaten te maken voor de kinderen. In Nederland zou je die even onder het kopieerapparaat leggen, maar hier is het dus overtekenen. Een relaxed werkje.
Als ik naar buiten kijk zie ik Tracey en Rita met hun klasje onder een boom zitten. Michelle heeft nog 3 doosjes met fun-condooms en besluit om die aan hen te geven. Ze vinden het helemaal geweldig en Rita zegt dat ze ze alle 3 vanavond gaat uitproberen. Wij vinden dat een goed idee maar ze krijgt als “order” mee om te vertellen hoe het was. Een gezellige break met veel lol. Ik geef Varinja, de dochter van Tracey een gehaakt armbandje wat mijn moede gemaakt heeft en natuurlijk moet dat op de foto. Daarna ga ik verder met mijn tekenwerk. De kinderen zijn inmiddels aan het kleuren van een andere kleurplaat en daarna spelen ze het spel memory. Deze keer doe ik niet mee en let ook niet op. De regie ligt helemaal bij aunty Tracey. En die blijft zoooo lekker rustig en werkt zo relaxed. En Ik hoop dat ik dat bij mezelf ook wat vast kan houden.
De middag is ook vandaag erg erg warm en ik gebruik mijn break binnen om foto’s bij te bestellen voor de kids van Home Sweet Home. Ze hebben niet veel foto’s van zichzelf en dan is het leuk om er een te krijgen. Ook voor het bruidspaar waar op het feest geweest zijn, heb ik een paar mooie vergrotingen laten bijmaken. Maar het is toch een hele klus om dat allemaal uit te zoeken. Want we mogen natuurlijk niemand vergeten!
Als ik uiteindelijk klaar ben met deze klus zie ik dat Michelle waterballonnetjes aan het vullen is en ga ik haar daarmee helpen. We hebben een volle bak als we naar Home Sweet Home lopen en zijn benieuwd hoelang the kids er plezier van hebben. Ik denk 5 minuten Michelle heeft 3 minuten in gedachten. We proberen om 2 rijen te maken en de ballonnen over te laten gooien, maar plan 1 mislukt. De kinderen zijn zo enthousiast en beginnen naar elkaar te gooien.
Plan 2 gaat in actie: In een ronde kring en dan over gooien naar elkaar. Dit gaat redelijk goed totdat wij een ballon naar Tom, our gardenman, gooien en dat is natuurlijk niet slim. Dan worden binnen de kortste keren alle aunties bekogeld en wordt het een groot watergevecht. Tja wat maakt het ook uit, als de kinderen maar plezier hebben. Als alle ballonnen kapot zijn gaat Michelle de waterpistolen halen dan is het dus echt feest. Iedereen spuit iedereen nat en rent elkaar achterna. Voor ons als “begeleiding” is het alleen maar noodzakelijk dat we de pistolen af en toe ruilen naar een ander kind en….dat we zelf niet kletsnat gespoten worden. Binnen de kortste tijd is het 15.30 en mogen de kinderen naar huis lopen. Alfred komt elke dag zelfstandig naar de Day care en is zo goed als blind. Hij praat niet goed en is moeilijk te verstaan. Vanmorgen toen hij aan kwam had hij een kapotte lip en ook zijn been was open. Hij was in botsing gekomen met een fietser. De auties hebben de wondjes verzorgd en hem medicijnen gegeven. Hij heeft op bed extra gerust maar heeft in de middag alles weer mee gedaan. Het is een hele lieve rustige jongen. Vandaag lopen we met hem naar zijn huis.
We hebben een tasje mee genomen met daarin een leuk T shirt (Froezel bedankt, ze komen echt heel goed van pas!) een pak koekjes en een flesje water. Michelle en ik zijn steeds weer verwonderd hoe zelfstandig deze gehandicapte jongeren hier zijn. Alfred loopt dus elke dag zelfstandig van huis naar school en weer terug. Hij loopt langs een drukke weg en de pad naar de Day Care is verschrikkelijk ongelijk met veel gaten en stenen. Hoezo taxi? Hoezo een op een begeleiding?
Als we bij zijn huisje aankomen, een heel klein eenvoudig “schuurtje” horen we binnen iemand roepen. We blijven besluiteloos staan. Kunnen we zomaar naar binnen gaan? Dan komt er een hoofd om de deur en zien we de broer van Alfred. Ook hij is blind en is met vlechtwerk bezig om mandjes van te maken voor de verkoop. Hij gaat weer iemand anders halen en we moeten meelopen naar het huisje bij de buren. Daar zitten 4 mensen op de grond vlechtwerk te verrichten. Ze zijn allemaal slechtziend of blind. We mogen kijken hoe ze wonen en ik sta steeds weer versteld hoe eenvoudig deze mensen leven. Geen water, geen keukentje, geen elektriciteit. En de ruimte waarin ze slapen is zo klein, geen raam en heeft een betonnen vloer. Er slapen 9 mensen bij elkaar in stapelbedjes! En het beddengoed ziet er niet echt heel fris uit. Pffff wat zijn wij verwend en wat hebben wij een luxe!
Dan brengt de vrouw ons naar de ruimte waar Alfred woont. Ook deze is erg klein, betonnen vloer en verder ook helemaal geen luxe. Aan de ene kant staat een bank met daarop een jongen die we nog niet eerder gezien hebben en de blinde jongen van het begin. Hij vertelt dat hij braille kan lezen en vraagt of we dat willen horen. Tuurlijk willen we dat. Uit een grote zak, neemt hij een paar boeken en begint te lezen. Het is een Bijbelverhaal over Mozes. Volgens mij is iedereen in Oeganda erg met zijn geloof bezig. Het is knap wat hij doet maar stillekes hoop ik dat hij niet de hele bijbel voor gaat lezen. (grapje!) Na 5 minuutjes zeggen we dat we het geweldig vinden en dat we weer verder gaan. Tegenover de bank zien we een stuk karton met daarop een akelig dun matje liggen. Dat is de slaapplek van Alfred. Jeetje, we zijn er stil van! En ik denk aan mijn heerlijke fijne bedje bij Home Sweet home en mijn nog fijner bed in Nederland.
Onderweg terug kopen we brood, tomaten en bananen. En dan is het wachten op ons eten. Want ook die luxe hebben we hier. Roos kookt elke dag en we kunnen mee eten als we dat willen. We waren van plan om regelmatig zelf te koken, maar het “niet koken” bevalt ons zo goed, dat we er graag gebruik van blijven maken. Het scheelt ook erg veel geld want het valt ons op dat de boodschappen in de supermarkt erg duur zijn. Zeker zo duur als bij ons en sommige dingen zelfs duurder. En als je dan een loontje van Oegandese begrippen hebt, begrijp ik dat veel dingen te duur zijn om te kopen. Maar het eten van HSH bevalt ons prima. Simpel maar goed.
Deze avond willen we geen laptop of foto avond. Maar gezellig buiten bij het vuurtje zitten lezen of keuvelen. En dat doen we dus. Posinio, our watchman komt langs en we vragen hoe zijn dag was. “Not bad” (zegt hij elke avond.) Zijn droom is om een eigen zaakje te gaan beginnen in verkoop van spullen. En natuurlijk denken Michelle en ik mee wat dan het beste zou lopen hier in Oeganda. We kunnen het niet laten om ons er niet mee te bemoeien. (ha ha) Maar eerst moet Posino nog hard, erg hard weken om zijn droom te kunnen verwezenlijken.
Alfred
Vanmorgen weer met de beentjes van de vloer, samen met Michelle.
Na wat huishoudelijke klusjes en ontbijt start ik om 9.00uur in het klasje van Tracey en geef ik Mercy weer les tot “the break.” Dan loop ik naar mijn huisje om een kleurboek te halen om kleurplaten te maken voor de kinderen. In Nederland zou je die even onder het kopieerapparaat leggen, maar hier is het dus overtekenen. Een relaxed werkje.
Als ik naar buiten kijk zie ik Tracey en Rita met hun klasje onder een boom zitten. Michelle heeft nog 3 doosjes met fun-condooms en besluit om die aan hen te geven. Ze vinden het helemaal geweldig en Rita zegt dat ze ze alle 3 vanavond gaat uitproberen. Wij vinden dat een goed idee maar ze krijgt als “order” mee om te vertellen hoe het was. Een gezellige break met veel lol. Ik geef Varinja, de dochter van Tracey een gehaakt armbandje wat mijn moede gemaakt heeft en natuurlijk moet dat op de foto. Daarna ga ik verder met mijn tekenwerk. De kinderen zijn inmiddels aan het kleuren van een andere kleurplaat en daarna spelen ze het spel memory. Deze keer doe ik niet mee en let ook niet op. De regie ligt helemaal bij aunty Tracey. En die blijft zoooo lekker rustig en werkt zo relaxed. En Ik hoop dat ik dat bij mezelf ook wat vast kan houden.
De middag is ook vandaag erg erg warm en ik gebruik mijn break binnen om foto’s bij te bestellen voor de kids van Home Sweet Home. Ze hebben niet veel foto’s van zichzelf en dan is het leuk om er een te krijgen. Ook voor het bruidspaar waar op het feest geweest zijn, heb ik een paar mooie vergrotingen laten bijmaken. Maar het is toch een hele klus om dat allemaal uit te zoeken. Want we mogen natuurlijk niemand vergeten!
Als ik uiteindelijk klaar ben met deze klus zie ik dat Michelle waterballonnetjes aan het vullen is en ga ik haar daarmee helpen. We hebben een volle bak als we naar Home Sweet Home lopen en zijn benieuwd hoelang the kids er plezier van hebben. Ik denk 5 minuten Michelle heeft 3 minuten in gedachten. We proberen om 2 rijen te maken en de ballonnen over te laten gooien, maar plan 1 mislukt. De kinderen zijn zo enthousiast en beginnen naar elkaar te gooien.
Plan 2 gaat in actie: In een ronde kring en dan over gooien naar elkaar. Dit gaat redelijk goed totdat wij een ballon naar Tom, our gardenman, gooien en dat is natuurlijk niet slim. Dan worden binnen de kortste keren alle aunties bekogeld en wordt het een groot watergevecht. Tja wat maakt het ook uit, als de kinderen maar plezier hebben. Als alle ballonnen kapot zijn gaat Michelle de waterpistolen halen dan is het dus echt feest. Iedereen spuit iedereen nat en rent elkaar achterna. Voor ons als “begeleiding” is het alleen maar noodzakelijk dat we de pistolen af en toe ruilen naar een ander kind en….dat we zelf niet kletsnat gespoten worden. Binnen de kortste tijd is het 15.30 en mogen de kinderen naar huis lopen. Alfred komt elke dag zelfstandig naar de Day care en is zo goed als blind. Hij praat niet goed en is moeilijk te verstaan. Vanmorgen toen hij aan kwam had hij een kapotte lip en ook zijn been was open. Hij was in botsing gekomen met een fietser. De auties hebben de wondjes verzorgd en hem medicijnen gegeven. Hij heeft op bed extra gerust maar heeft in de middag alles weer mee gedaan. Het is een hele lieve rustige jongen. Vandaag lopen we met hem naar zijn huis.
We hebben een tasje mee genomen met daarin een leuk T shirt (Froezel bedankt, ze komen echt heel goed van pas!) een pak koekjes en een flesje water. Michelle en ik zijn steeds weer verwonderd hoe zelfstandig deze gehandicapte jongeren hier zijn. Alfred loopt dus elke dag zelfstandig van huis naar school en weer terug. Hij loopt langs een drukke weg en de pad naar de Day Care is verschrikkelijk ongelijk met veel gaten en stenen. Hoezo taxi? Hoezo een op een begeleiding?
Als we bij zijn huisje aankomen, een heel klein eenvoudig “schuurtje” horen we binnen iemand roepen. We blijven besluiteloos staan. Kunnen we zomaar naar binnen gaan? Dan komt er een hoofd om de deur en zien we de broer van Alfred. Ook hij is blind en is met vlechtwerk bezig om mandjes van te maken voor de verkoop. Hij gaat weer iemand anders halen en we moeten meelopen naar het huisje bij de buren. Daar zitten 4 mensen op de grond vlechtwerk te verrichten. Ze zijn allemaal slechtziend of blind. We mogen kijken hoe ze wonen en ik sta steeds weer versteld hoe eenvoudig deze mensen leven. Geen water, geen keukentje, geen elektriciteit. En de ruimte waarin ze slapen is zo klein, geen raam en heeft een betonnen vloer. Er slapen 9 mensen bij elkaar in stapelbedjes! En het beddengoed ziet er niet echt heel fris uit. Pffff wat zijn wij verwend en wat hebben wij een luxe!
Dan brengt de vrouw ons naar de ruimte waar Alfred woont. Ook deze is erg klein, betonnen vloer en verder ook helemaal geen luxe. Aan de ene kant staat een bank met daarop een jongen die we nog niet eerder gezien hebben en de blinde jongen van het begin. Hij vertelt dat hij braille kan lezen en vraagt of we dat willen horen. Tuurlijk willen we dat. Uit een grote zak, neemt hij een paar boeken en begint te lezen. Het is een Bijbelverhaal over Mozes. Volgens mij is iedereen in Oeganda erg met zijn geloof bezig. Het is knap wat hij doet maar stillekes hoop ik dat hij niet de hele bijbel voor gaat lezen. (grapje!) Na 5 minuutjes zeggen we dat we het geweldig vinden en dat we weer verder gaan. Tegenover de bank zien we een stuk karton met daarop een akelig dun matje liggen. Dat is de slaapplek van Alfred. Jeetje, we zijn er stil van! En ik denk aan mijn heerlijke fijne bedje bij Home Sweet home en mijn nog fijner bed in Nederland.
Onderweg terug kopen we brood, tomaten en bananen. En dan is het wachten op ons eten. Want ook die luxe hebben we hier. Roos kookt elke dag en we kunnen mee eten als we dat willen. We waren van plan om regelmatig zelf te koken, maar het “niet koken” bevalt ons zo goed, dat we er graag gebruik van blijven maken. Het scheelt ook erg veel geld want het valt ons op dat de boodschappen in de supermarkt erg duur zijn. Zeker zo duur als bij ons en sommige dingen zelfs duurder. En als je dan een loontje van Oegandese begrippen hebt, begrijp ik dat veel dingen te duur zijn om te kopen. Maar het eten van HSH bevalt ons prima. Simpel maar goed.
Deze avond willen we geen laptop of foto avond. Maar gezellig buiten bij het vuurtje zitten lezen of keuvelen. En dat doen we dus. Posinio, our watchman komt langs en we vragen hoe zijn dag was. “Not bad” (zegt hij elke avond.) Zijn droom is om een eigen zaakje te gaan beginnen in verkoop van spullen. En natuurlijk denken Michelle en ik mee wat dan het beste zou lopen hier in Oeganda. We kunnen het niet laten om ons er niet mee te bemoeien. (ha ha) Maar eerst moet Posino nog hard, erg hard weken om zijn droom te kunnen verwezenlijken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
