Take your time
Door: Helma
Blijf op de hoogte en volg Helma
12 Maart 2015 | Oeganda, Jinja
WOENSDAG 2015-03-11
take your time
55 min fitness, niet om te doen zonder airco. (ha ha)
Deze dag hebben we afgesproken met Dirk, die onze laatste vakantieweek gaat “begeleiden” als we een rondreisje gaan maken met onze mannen erbij.
Als we de poort uitlopen bij Home Sweet Home stopt er net een man op boda die vlees voor de honden komt brengen. Michelle vraagt of wij met hem terug naar Jinja kunnen rijden. Hij zegt dat dat wel mogelijk is en wij weer blij dat het geregeld is. Als hij het vlees afgegeven heeft klimmen we bij hem achterop de boda. Maar onder het rijden legt hij uit dat de boda niet van hem is. Hij heeft deze even geleend om het vlees te komen brengen. Maar hij zal ons naar de eigenaar van de boda brengen. We rijden voorbij het punt waar de boda drivers staan en komen uit midden in het dorpje. Kinderen begroeten ons en mensen wuiven vriendelijk. We stoppen bij een paar huisjes en wordt er een naam geroepen. Meteen komt er iemand aangelopen en er wordt uitgelegd dat wij naar Jinja willen. De normale prijs is 4000 shilling, maar omdat we nu verder weg gereden zijn vraagt hij 5000 shilling. We doen niet moeilijk en zeggen dat deze prijs oké is.
We hebben met Dirk afgesproken in Space café op het terras. Maar voordat we daar naar toe gaan, gaan we eerst bij ons naaisterke van de jurken kijken of deze toevallig al klaar zijn. Als we aankomen zie ik onze 2 lappen stof op de toonbank liggen. Ze moet er nog aan beginnen. Maar vrijdag zijn ze klaar. Helemaal goed, zeggen we (we zullen zien) en we lopen naar het afgesproken terras.
Dirk zit al op het terras en laat lachend horen dat we 12 minuten te laat zijn. Tja Dirk we zijn aan het “Oeandezen” En tijd is niet altijd now, but not now now.
We praten over onze ervaringen van het land hier en over de vakantie die nu bijna komen gaat. Aan de ene kant heb ik er ontzettend veel zin in, maar aan de andere kant komt het afscheid van Home Sweet Home nu ook dichterbij. Hoe gaat het verder met deze kinderen? Hoe groeien ze op?
Maar “stop it Helma” Leef in het NU.
We bestellen wat te drinken en na 45 minuten komen ze onze smooty’s brengen, daarna een flesje drinken voor de man die met Dirk mee gekomen is en na 50 minuten horen we dat de cola op is.
Tja “even snel of vlug” dat is er ook vandaag niet bij. Het is erg warm en we zijn bij dat we een plekje onder een afdak hebben waar het af en toe een beetje waait.
Dan 2 uur later wordt het toch tijd om onze andere afspraken te gaan regelen.
We gaan schoenen kopen voor enkele kinderen van Home Sweet Home. En willen die graag op de markt bij de straatkinderen kopen. Ook heb ik enkele T shirts mee genomen zodat Haled die uit kan delen. Als we aankomen en vragen waar Haled is, wordt deze meteen gebeld. Wij gaan ondertussen schoenen uitzoeken maar stoppen er mee als we verwelkomd worden door Haled. Hij vind het leuk om ons weer te zien. Ik neem, niks vermoedend, mijn tasje uit de rugzak en overhandig hem de
T- shirts. Als Haled ze uit wil delen, willen alle straatkinderen zo’n mooi shirt en ze beginnen te roepen, te duwen en te trekken. Michelle en ik kijken elkaar verbaasd aan en denken “waar zijn we nu terecht gekomen?" Er is een “fight” gaande om een paar T-shirts! Haled staat tussen deze straatkinderen en regelt wie er een krijgt en wie het weer af moet geven. Maar dat gaat echt niet zonder stoot en toeslag. Jeetje wat een drukte! Uiteindelijk is de rust weer terug gekeerd en vraagt Haled of ik een foto wil maken met deze jongeren erop. Dat vind ik erg leuk want dan kan sporthal De Froezel zien waar de shirts terecht gekomen zijn. Net als ze allemaal in een groepje bij elkaar staan komt er een andere jongen, zonder een nieuw shirt, boos het groepje ingelopen en moeten we weer helemaal van voor af aan beginnen. Maar dan eindelijk, eindelijk is de foto gemaakt.
Inmiddels zien we weer een opschudding bij de schoenenverkopers en we vragen ons weer af, Wat gebeurt er nou? Er komt een man aangelopen en alle straatkinderen moeten hun koopwaar in zakken doen en mogen niks meer verkopen. Vanmorgen is de politie ook al geweest en heeft alle (gekregen) schoenen bij de straatkinderen weg gehaald. Haled baalt hier ontzettend van want deze schoenenverkoop houdt deze kinderen van de straat. Wij kunnen dus vandaag geen schoenen meer kopen bij deze kinderen en beloven dat we vrijdag terug komen.
Er blijkt nu midden op de markt een meeting te zijn en als we willen mogen we mee gaan kijken. We begrijpen niet precies waarover die meeting gaat, maar we zullen zien. We lopen met Haled en Pieter mee naar het midden van de markt waar een hele groep mensen staan te praten. Het gaat over de schoenen die de politie vanmorgen mee genomen heeft en over de schoenenverkoop door de straatkinderen hier op de markt. Tja daar kunnen wij ook niks aan veranderen. We besluiten om verder te gaan met onze boodschappen. Maar eerst….een hapje eten op een terras bij Mayfair hotel.
We gaan op het terras zitten en wachten…..wachten …..en wachten. Uiteindelijk gaat Michelle binnen vragen of er iemand de bestelling op kan nemen. Gelukkig, dat kan. “two cold cola please”.
Als we om de kaart vragen om een hapje te eten wordt er vriendelijk gelachen en……daar blijft het bij. Uiteindelijk vraag ik aan de ober of hij een menukaartje heeft en jawel dat kan gebracht worden.
Een kaartje voor ons tweeën. Geeft niks en we kiezen voor een lekkere kop tomatensoep en een toast met cheese. Als de ober onze bestelling op komt nemen, lijkt het net alsof hij de kaart niet kan lezen. Ik zet mijn vingers bij de nummertjes van het gerecht en hij zet zijn vingers op precies dezelfde plek en loopt zo naar binnen. Nu maar hopen dat zijn vingers niet verschuiven.
10 minuten later komt hij weer aangelopen. The power was out, geen stroom dus ook geen soep voor ons. “Dan doe maar alleen een toast met kaas” Eh, dat gaat ook niet want ????? een heel verhaal waar we niks van begrijpen. Uiteindelijk zeggen we “Beng maar toast met iets wat wel kan” en we wachten geduldig af. En, eerlijk is eerlijk, we krijgen een heerlijke boterham met ei en het ziet er allemaal keurig uit en is lekker.
Na ons hartig hapje duiken we de supermarkt in en kopen daar onze boodschappen die we nodig hebben. We kunnen ons briefje niet vinden en gokken dat we niks vergeten zijn. En het lukt, alles wat er op het briefje staat, hebben we gekocht.
Dan is het tijd om te kijken voor enkele planken voor in het schuurtje van Tom. We hebben de maten opgemeten maar bij ons in het dorpje Buzika vragen ze zoveel, nog meer dan dat het in Nederland zou kosten! En dat te betalen, zijn we niet van plan. Weer discriminatie voor de mzungu.
Maar het is vandaag zo warm en we snakken naar ons bankje bij HSH, lekker in de schaduw. Dus stellen we deze klus uit.
Ik stel voor om het volgende week aan Crace te vragen als hij de tegelvloer komt leggen in het woonhuis van de kinderen. Hij is een Afrikaan en heeft verstand van bouwen en is erg handig. Wie weet heeft hij goede tips voor ons.
Op de boda terug. En dat blijf ik een heerlijk vervoersmiddel vinden.
Weer terug bij Home Sweet Home loop ik naar de Sewing room om de broek van Michael op te halen. Ik heb beloofd om daar een rits in te zetten en hij wacht al 2 dagen. Weer een karweitje geklaard.
Deze avond weer gezellig bij het vuurtje buiten. Als our watchman langs gelopen komt, geeft hij ons een zakje popcorn wat hij net gekocht heeft. Zo lief! We danken hem hartelijk.
Een zeer relaxte avond .
take your time
55 min fitness, niet om te doen zonder airco. (ha ha)
Deze dag hebben we afgesproken met Dirk, die onze laatste vakantieweek gaat “begeleiden” als we een rondreisje gaan maken met onze mannen erbij.
Als we de poort uitlopen bij Home Sweet Home stopt er net een man op boda die vlees voor de honden komt brengen. Michelle vraagt of wij met hem terug naar Jinja kunnen rijden. Hij zegt dat dat wel mogelijk is en wij weer blij dat het geregeld is. Als hij het vlees afgegeven heeft klimmen we bij hem achterop de boda. Maar onder het rijden legt hij uit dat de boda niet van hem is. Hij heeft deze even geleend om het vlees te komen brengen. Maar hij zal ons naar de eigenaar van de boda brengen. We rijden voorbij het punt waar de boda drivers staan en komen uit midden in het dorpje. Kinderen begroeten ons en mensen wuiven vriendelijk. We stoppen bij een paar huisjes en wordt er een naam geroepen. Meteen komt er iemand aangelopen en er wordt uitgelegd dat wij naar Jinja willen. De normale prijs is 4000 shilling, maar omdat we nu verder weg gereden zijn vraagt hij 5000 shilling. We doen niet moeilijk en zeggen dat deze prijs oké is.
We hebben met Dirk afgesproken in Space café op het terras. Maar voordat we daar naar toe gaan, gaan we eerst bij ons naaisterke van de jurken kijken of deze toevallig al klaar zijn. Als we aankomen zie ik onze 2 lappen stof op de toonbank liggen. Ze moet er nog aan beginnen. Maar vrijdag zijn ze klaar. Helemaal goed, zeggen we (we zullen zien) en we lopen naar het afgesproken terras.
Dirk zit al op het terras en laat lachend horen dat we 12 minuten te laat zijn. Tja Dirk we zijn aan het “Oeandezen” En tijd is niet altijd now, but not now now.
We praten over onze ervaringen van het land hier en over de vakantie die nu bijna komen gaat. Aan de ene kant heb ik er ontzettend veel zin in, maar aan de andere kant komt het afscheid van Home Sweet Home nu ook dichterbij. Hoe gaat het verder met deze kinderen? Hoe groeien ze op?
Maar “stop it Helma” Leef in het NU.
We bestellen wat te drinken en na 45 minuten komen ze onze smooty’s brengen, daarna een flesje drinken voor de man die met Dirk mee gekomen is en na 50 minuten horen we dat de cola op is.
Tja “even snel of vlug” dat is er ook vandaag niet bij. Het is erg warm en we zijn bij dat we een plekje onder een afdak hebben waar het af en toe een beetje waait.
Dan 2 uur later wordt het toch tijd om onze andere afspraken te gaan regelen.
We gaan schoenen kopen voor enkele kinderen van Home Sweet Home. En willen die graag op de markt bij de straatkinderen kopen. Ook heb ik enkele T shirts mee genomen zodat Haled die uit kan delen. Als we aankomen en vragen waar Haled is, wordt deze meteen gebeld. Wij gaan ondertussen schoenen uitzoeken maar stoppen er mee als we verwelkomd worden door Haled. Hij vind het leuk om ons weer te zien. Ik neem, niks vermoedend, mijn tasje uit de rugzak en overhandig hem de
T- shirts. Als Haled ze uit wil delen, willen alle straatkinderen zo’n mooi shirt en ze beginnen te roepen, te duwen en te trekken. Michelle en ik kijken elkaar verbaasd aan en denken “waar zijn we nu terecht gekomen?" Er is een “fight” gaande om een paar T-shirts! Haled staat tussen deze straatkinderen en regelt wie er een krijgt en wie het weer af moet geven. Maar dat gaat echt niet zonder stoot en toeslag. Jeetje wat een drukte! Uiteindelijk is de rust weer terug gekeerd en vraagt Haled of ik een foto wil maken met deze jongeren erop. Dat vind ik erg leuk want dan kan sporthal De Froezel zien waar de shirts terecht gekomen zijn. Net als ze allemaal in een groepje bij elkaar staan komt er een andere jongen, zonder een nieuw shirt, boos het groepje ingelopen en moeten we weer helemaal van voor af aan beginnen. Maar dan eindelijk, eindelijk is de foto gemaakt.
Inmiddels zien we weer een opschudding bij de schoenenverkopers en we vragen ons weer af, Wat gebeurt er nou? Er komt een man aangelopen en alle straatkinderen moeten hun koopwaar in zakken doen en mogen niks meer verkopen. Vanmorgen is de politie ook al geweest en heeft alle (gekregen) schoenen bij de straatkinderen weg gehaald. Haled baalt hier ontzettend van want deze schoenenverkoop houdt deze kinderen van de straat. Wij kunnen dus vandaag geen schoenen meer kopen bij deze kinderen en beloven dat we vrijdag terug komen.
Er blijkt nu midden op de markt een meeting te zijn en als we willen mogen we mee gaan kijken. We begrijpen niet precies waarover die meeting gaat, maar we zullen zien. We lopen met Haled en Pieter mee naar het midden van de markt waar een hele groep mensen staan te praten. Het gaat over de schoenen die de politie vanmorgen mee genomen heeft en over de schoenenverkoop door de straatkinderen hier op de markt. Tja daar kunnen wij ook niks aan veranderen. We besluiten om verder te gaan met onze boodschappen. Maar eerst….een hapje eten op een terras bij Mayfair hotel.
We gaan op het terras zitten en wachten…..wachten …..en wachten. Uiteindelijk gaat Michelle binnen vragen of er iemand de bestelling op kan nemen. Gelukkig, dat kan. “two cold cola please”.
Als we om de kaart vragen om een hapje te eten wordt er vriendelijk gelachen en……daar blijft het bij. Uiteindelijk vraag ik aan de ober of hij een menukaartje heeft en jawel dat kan gebracht worden.
Een kaartje voor ons tweeën. Geeft niks en we kiezen voor een lekkere kop tomatensoep en een toast met cheese. Als de ober onze bestelling op komt nemen, lijkt het net alsof hij de kaart niet kan lezen. Ik zet mijn vingers bij de nummertjes van het gerecht en hij zet zijn vingers op precies dezelfde plek en loopt zo naar binnen. Nu maar hopen dat zijn vingers niet verschuiven.
10 minuten later komt hij weer aangelopen. The power was out, geen stroom dus ook geen soep voor ons. “Dan doe maar alleen een toast met kaas” Eh, dat gaat ook niet want ????? een heel verhaal waar we niks van begrijpen. Uiteindelijk zeggen we “Beng maar toast met iets wat wel kan” en we wachten geduldig af. En, eerlijk is eerlijk, we krijgen een heerlijke boterham met ei en het ziet er allemaal keurig uit en is lekker.
Na ons hartig hapje duiken we de supermarkt in en kopen daar onze boodschappen die we nodig hebben. We kunnen ons briefje niet vinden en gokken dat we niks vergeten zijn. En het lukt, alles wat er op het briefje staat, hebben we gekocht.
Dan is het tijd om te kijken voor enkele planken voor in het schuurtje van Tom. We hebben de maten opgemeten maar bij ons in het dorpje Buzika vragen ze zoveel, nog meer dan dat het in Nederland zou kosten! En dat te betalen, zijn we niet van plan. Weer discriminatie voor de mzungu.
Maar het is vandaag zo warm en we snakken naar ons bankje bij HSH, lekker in de schaduw. Dus stellen we deze klus uit.
Ik stel voor om het volgende week aan Crace te vragen als hij de tegelvloer komt leggen in het woonhuis van de kinderen. Hij is een Afrikaan en heeft verstand van bouwen en is erg handig. Wie weet heeft hij goede tips voor ons.
Op de boda terug. En dat blijf ik een heerlijk vervoersmiddel vinden.
Weer terug bij Home Sweet Home loop ik naar de Sewing room om de broek van Michael op te halen. Ik heb beloofd om daar een rits in te zetten en hij wacht al 2 dagen. Weer een karweitje geklaard.
Deze avond weer gezellig bij het vuurtje buiten. Als our watchman langs gelopen komt, geeft hij ons een zakje popcorn wat hij net gekocht heeft. Zo lief! We danken hem hartelijk.
Een zeer relaxte avond .
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
