schooluniform Kawa

VRIJDAG 20 FEBRUARI
Ja, ja het gaat weer gebeuren fitness time!
Klokslag 7.30 maak ik Michelle wakker die nog lekker in dromenland is.
Als ik zeg dat de sportschool om 7.45 open gaat zie ik een handje zwaaiend boven het dekbed uitkomen. Gisteravond hebben we al gemerkt dat er geen water meer uit de kraan kwam en ik hoop van harte dat dit nu wel het geval is. Helaas, niet dus. Dat wordt pompen. Ik denk dat snel even te doen voordat Michelle uit haar bedje is, maaaaarrr zo werkt het hier niet. Als ik langs de day care loop zie ik wel kinderen, maar nog geen teacher. Jacinta is druk bezig in het weeshuis dus zeg ik dat ik wel bij de kinderen blijf totdat er begeleiding is. Gelukkig zie ik al snel Slivia aankomen dus kan ik water gaan pompen. Ik vraag bij Jacinta nog een beker pap. Dat krijgen alle kinderen hier elke morgen. Dus niet alleen the kids van het weeshuis, maar ook alle scholiertjes. Zo af en toe vind ik dat wel erg lekker. Ik zet vlug de volle beker in ons huisje, roep tegen Michelle die inmiddels al rondloopt in haar fitness pakje, dat ik er zo ben en wandel naar de pomp. Maar aan de pomp zit geen slang, verdorie waar ligt die nou? Ik zoek heel het terrein af maar kan niks vinden. Uiteindelijk ligt de slang in de tuin bij Zenon. Ik kan pompen! Als ik op kijk komt daar Ogutu aangelopen, op zijn nieuwe schoenen, die hij van ons gekregen heeft. Hij lacht naar me, klimt onder de prikkeldraad door en komt me helpen met pompen. Zo lief!
Dan uiteindelijk 3 kwartier later dan gepland kom ik bij Michelle aan. We zetten mijn PC in het woongedeelte op de bank en gaan beginnen met les 3. Ook deze keer weer afzien, zweten, puffen en kreunen. Dan horen we “Hallo” achter ons deurtje. Suzan. Ze komt zeggen dat er mooie vogels bij hun in de tuin zitten, een soort pelikaan en of ik het leuk vind om daar foto’s van te maken. Ja zeker! Dus vergeten we even ons sporten en lopen mee naar de tuin. Al speurend en zoekend maak ik een paar leuke foto’s van deze mooie vogel. Na 10 minuten, onze Amerikaanse sportleraar is nog steeds actief bezig om uit te leggen wat en hoe we moeten doen, gaan we dan toch maar door met onze les. We hebben nog 10 minuten te gaan.
Als hij zegt dat we mogen stoppen ben ik blij, jeetje wat een afmatterij!
Omdat we geen water hebben kunnen we geen douche nemen dus wordt het met een nat washandje even het zweet afpoetsen. Extra pufje deodorant en we zijn weer klaar voor deze dag.
Ik wil tot 11.00 uur aunty Tracy helpen in haar klas maar daarna gaan Michelle en ik de gordijnen ophangen zodat de day care vandaag helemaal klaar is. Maar…..
Aunty Tracy is er niet dus is het handig als ik haar klasje overneem. Ik verzamel “mijn leerlingen” en ga verder met de oefeningen waarmee ze bezig zijn. Michelle neemt Mercy mee voor een wandeling omdat ze niet lekker in haar velletje zit en het voor haar (denken wij) beter is om lekker even naar buiten te gaan i.p.v. achter een boek te zitten. Na de pauze zegt Rita lachend “teacher Helma the break is over” Ik verzamel “mijn kinderen” en ga weer aan het werk. Maar ze zijn zo druk en beginnen te gillen. Ik laat ze even doen totdat ik het beu ben en erg streng op ga treden. Iedereen moet op een stoeltje gaan zitten en ik neem het voorleesboek wat Nicholas al heel de morgen onder mijn neus legt. Het zijn Bijbelverhalen en ik kies het verhaal Mozes in het mandje. De rust is weder gekeerd. (pfff he he) Mercy ligt op mijn schoot te slapen. Maar na 4 verhaaltjes vinden de kinderen het wel genoeg en willen ze memory spelen. Prima, een goed idee want ik weet dat ze dat bij teacher Tracy ook vaak doen.
Als ik alles eens op een afstandje bekijk moet ik er eigenlijk ook wel om lachen. Iedereen, echt iedereen draait kaartjes om voor zijn/haar beurt of doet op een of andere manier gemeen.
Dan is het 12 uur, zingen we het danklied en gaan we eten.
Als ik later terug loop naar de daycare vraagt Suzan of ik haar kan helpen met het wegen van een ondervoed kindje. Ik loop met haar mee en dan wegen we een 7 jarig jongetje………12g!
Dit manneke is gehandicapt geworden nadat hij ziek is geworden, ik dacht dat hij malaria had, maar dat weet ik niet meer zeker. Hoe belangrijk is goede medische zorg!
Suzan geeft hem nu extra eten. En is aan het proberen om zijn medicijnen te minderen die hij krijgt tegen epilepsie. Als hij ze een dag niet heeft gehad is hij vaak beter dan dat hij ze wel slikt. Ook zijn aanvallen zijn dan minder. Het kindje kan ook niet lopen, maar volgens Suzan ligt dat niet aan de epilepsie, maar aan zijn ondervoeding. Zo heeft elk kindje hier op het terrein zijn eigen verhaal, vaak schrijnend.
Deze middag (geen gordijnen ophangen) willen we i.p.v. wandelen met de kinderen, waterspelletjes gaan spelen. Michelle heeft dit voorgelegd aan aunty Rita en die was meteen erg enthousiast.
Het wordt al meteen een dolle boel en alle kinderen genieten van de waterpistolen en ballen.
Michelle gaat (weer) een poging wagen om in spelvorm iets te ondernemen. Ze deelt de groep met Rita in tweeën en dan moeten de kinderen een balletje met een waterpistol ergens van af schieten.
Vijf minuten gaat dat redelijk maar dan is het al vlug weer een watergevecht. Michelle en ik kijken elkaar aan, lachen een keer en laten het maar gebeuren.
Ik maak ook vandaag weer leuke foto’s van deze activiteit.
Dan komt Zenon achterom gereden met zijn boda en mogen alle kinderen een keer bij hem achterop om een ritje over het terrein te maken. Geweldig om te zien hoe deze kinderen daar van genieten. Niet alleen als ze zelf aan de beurt zijn, maar ze juichen ook als er weer iemand terug komt. Ik krijg er tranen van in mijn ogen. Hoe simpel kan het zijn.
Omdat het bijna weekend is gaan we met de kinderen het weekend “inzingen” Dit komt dan zomaar ineens spontaan op en voor we er erg in hebben lopen we in een polonaise over het terrein. Wij zingen van “We gaan nog niet naar huis, nog lange nie nog lange nie.” De kinderen verstaan er niks van en lalala-en maar wat mee. Dan is het, voor de meeste kinderen tijd om naar huis te gaan. Michelle en ik gaan naar ons huisje om onze “vrijdagse-cappuccino” te drinken.
Suzan komt even binnen lopen en we praten over Home Sweet Home en de problemen van sommige kinderen. Kawa, voor wie ik een nieuwe school jurk heb gemaakt, heeft op haar donder gekregen op school. Het stof is te donker. De bedoeling is eigenlijk dat alle ouders de uniformen op die school laten maken, maar dat is erg duur. En, als er dan mensen naar een andere, goedkopere oplossing zoeken, worden deze uniformen vaak niet goed gekeurd. Wat een corrupte bende.
En inderdaad als ik Kawa uit school zie komen, heeft ze haar oude kapotte schooluniform weer aan. Kawa zat eerst op de school hier beneden in het dorp. Maar daar heeft Suzan haar vanaf gehaald omdat daar alle meisjes hun onderbroekje uit moesten doen om te laten zien of het schoon was. Was het niet schoon moesten de andere kinderen zingen dat je niet schoon was en dat je vieze kleren aan had. Zo’n verhaal is toch niet te geloven! In deze tijd!
We eten weer knusjes op ons bankje buiten en maken ook vanavond weer een gezellig vuurtje.
Nou ja, we, Michelle is het pyromaantje , ik ben de genieter!
Terwijl Michelle hout aan het sprokkelen is, doe ik de afwas en “swipe” een keer door ons huisje.
Ik pomp een volle emmer water zodat Michelle zich ook lekker kan wassen en we het toilet door kunnen spoelen. Gelukkig komt vroeg avond de power (stroom) weer terug en kunnen onze apparaten weer opgeladen worden. Valt niet mee Back to Basic, ha ha.
We hebben weer een gezellige avond bij ons kampvuurtje en het wordt ook weer even erg druk als Kawa, Gift en Michael aan komen lopen. Michael is, volgens mij, een echte ADHD-er. Druk! Niet te geloven! Ik moet er wel erg mee lachen want hij is heel de tijd aan het zingen en dansen. Gift is zeer geïnteresseerd in de E-reader en Kawa wil mij wel wat danslessen geven. Jeetje wat heeft zij talent!
Posino komt ook nog even langs en we maken een praatje. Deze keer gaat hij niet op ons bankje zitten en valt hij niet in slaap. We vonden het erg aandoenlijk toen hij vertelde dat hij geen studie gevolgd heeft omdat zijn ouders er geen geld voor hadden. Het is een harde werker. Overdag in de fabriek en elke avond nachtwaker van 19.00 uur tot 7.00 uur bij Home Sweet Home.
Een relaxed avond met boek en een vuurtje!