two handy woman

DONDERDAG 19 FBRUARI
Het moet niet gekker worden met mij!
Vanmorgen toen ik uit mijn slaapkamertje kwam zag ik het meteen. Een HELE grote dikke zwarte spin, vleermuis of een ander eng beest boven onze eettafel. Ik ren terug naar mijn kamertje om te bedenken wat ik nu kan doen.. Als ik Michelle ga roepen moet ik er langs en dat durf ik niet. Stel dat het een of ander eng fladderbeest is. Ik zet mijn bril op, sluip richting keuken. Kijk, gluur en observeer.
En dan merk ik dat ik naar een of ander ontluchting systeempje sta te gluren. Niks geen eng beestje!
Tja je kan jezelf natuurlijk helemaal gek maken. “stop it Helma”
Vandaag gaan we de gordijnen op hangen!
We hebben gisteren tegen de aunty’s gezegd dat we niet in de klas komen helpen maar dat we vandaag gaan boren om alles klaar te krijgen.
Maar……..eerst FITNESS voor the ladies. Ik maak Michelle , zoals afgesproken om 7.30 wakker waarna we beginnen aan onze eerste Work out.
Ik heb de PC op een kruk bij mijn slaapkamerdeur gezet zodat we allebei in het woongedeelte onze oefeningen kunnen doen. Muziekje aan….starten maar! Ik dacht dat ik dezelfde les had ingevoerd dan gisteren, maar het blijkt een andere te zijn. Buikspieroefeningen heeeeel veeeel buikspieroefeningen! We zuchten en steunen maar doen dapper mee. Niet opgeven! Hup de beentjes van de vloer. Na een half uur is de les voorbij en zeggen we zwetend en puffend tegen elkaar dat we toch wel erg goed bezig zijn.
Dan horen we Rita roepen en als we naar de deur lopen kijkt ze ons heel verbaasd aan. Ikke in mijn kort “bedjurkje” met daaronder zwarte kousjes en mijn sportschoenen. Michelle helemaal op zijn best in zwarte sportbroek en T-shirt en ook op trimschoenen. Ik leg uit dat we net klaar zijn met de fitness en ze lijkt wat meer opgelucht. Haar vraag is nml. of we de klas van Tracy over kunnen nemen want die is er niet vanwege haar zieke dochter. We kijken elkaar aan, zuchten diep, maar zeggen wel dat we komen. We zijn hier tenslotte om te helpen. En die gordijnen…..nou ja we zien wel. Ik neem een koude douche en als Michelle en ik aan het ontbijt zitten komt Joanne binnen. We leggen haar ons “probleempje” voor met de vraag of zij niet kan gaan vervangen zodat wij de gordijnen op kunnen hangen. Want er komt elke dag wel wat tussen dat het weer niet gebeurt. Maar Joanne gaat ook al in een groepje helpen. Ze belt Tracy met de vraag of zij om 10.00 op het werk kan zijn. En dat was mogelijk. Na 10.00 uur gordijnen hangen! Als Michelle me lekker wil verwennen met een vers gekookt eitje en ze het open maakt, smijt ze het meteen in de afvalzak. Blijkt dat er een kuiken in zit! Getverderrie! We hebben deze eitjes gekregen van de oma van Kalisa.
Michelle griezelt nog een paar minuten na.
Dus na het ontbijt ga ik naar het klasje van Tracy en ben ik helemaal the teacher. Ik neem de werkboeken uit de kast. En als ik kijk wat de bedoeling is, merk ik dat elk kind op een andere blz aan het werk is. Niks klassikaal, iedereen apart op eigen niveau. Ik doe zo goed mogelijk mijn best. Maar de kinderen zijn echt heel druk en luisteren niet goed. Ik ben blij als Michelle komt en Mercy mee neemt om haar buiten de groep te helpen. Dan wordt het rustiger in de klas en lukt het allemaal vrij aardig. Ik vind het ook heel leuk om te doen. Ik werk tot de break in de boeken en dan zie ik dat Tracy inmiddels ook weer op het werk is. Als ik zeg dat zij zo rustig les geeft, antwoord zij dat als ik het vaker zou doen, het ook wel steeds beter zal gaan. En dat geloof ik ook graag. Tracy denkt dat ik na de break weer in haar klas kom helpen maar ik blijf bij mijn standpunt en zeg dat we echt vandaag de gordijnen op willen hangen.
Rita, een andere teacher heeft een gesprek gehad met de moeder van Anna. Anna is een meisje met het syndroom van down. Ze is lichamelijk een echte vrouw aan het worden, dus een gevaar voor verkrachting. Het zou dus erg goed zijn als zij de pil gaat gebruiken of een ander voorbehoedsmiddel Maar de moeder van Anna wil daar niks over horen want zij wil graag oma worden!
Het is niet te geloven hoe mensen hier over bepaalde dingen denken. Nu gaat Rita nog eens met de vader praten in de hoop dat hij wel toestemming geeft. En anders l o s l a t e n . Maar dat is moeilijk!
Tom heeft Jackfruit van de boom gehaald en is deze vrucht met een groot mes in stukken aan het verdelen. Alle kinderen vliegen op hem af om een stukje te bemachtigen. Rita geeft Michelle en mij ook een stukje. Wel lekker maar een heel karwei om het schoon te maken en je krijgt er hele vieze plakhanden van die je met olie schoon kunt maken. Daar heb ik allemaal geen zin in.
Na de break ga ik op pad om alle materialen te verzamelen die nodig zijn om de gordijnen op te hangen. Stoel, krukje, boor, pluggen, schroeven, hamer en centimeter. En een potlood om de gaatjes op de juiste plaats af te tekenen.
Ik klim op de stellage, die we als trap gebruiken en begin te boren. Maar ook hier is een ijzeren balk boven de deur geplaatst dus kunnen we geen diepe gaten boren. De plug past er niet in! We hebben wel kleinere pluggen dus gebruiken we die, maar daar passen onze schroeven weer niet in! We worden er wat chagrijnig van. Maar misschien is de oplossing wel dichtbij en hebben de bouwvakkers de juiste maat schroeven bij. Als we aan Chris ons probleem voorleggen kan hij ons niet helpen maar hij weet wel dat ze twee dorpjes verderop wel de juiste maat schroeven verkopen.
Dus……..besluiten we om die maar meteen te gaan kopen zodat we vanmiddag kunnen boren.
Maar inmiddels is het 12.00 uur en gaan we bijna eten. Om de tijd voor het eten te benutten gaan we naar de sewing room om kleine klusjes af te handelen.
Suzan komt zeggen dat we wel in de day care met de kinderen mogen eten. Wij hebben altijd begrepen dat de volunters in hun huisje moeten eten. Maar deze regel geldt alleen voor het weeshuis. Toch kiezen wij ervoor om in de middagpauze thuis te eten. Even geen kinderen, even rust, even op jezelf zijn. Ik weet niet of het ook aan het weer ligt, maar de hitte en de drukte van de kinderen maakt je toch wel moe. (of zijn we oude mutsen aan het worden, ha ha)
Misschien willen we ook wel teveel, ik weet het niet. Maar hoe dan ook, dat half uurtje voor onszelf houden we erin. Ineens krijg ik een goed idee om Remco of Zenon de schroefjes en de pluggen te laten halen. Zij hebben een boda en zijn zo op en neer geweest. We vragen Remco, want Zenon heeft vandaag een vrije dag, en die vind het helemaal geen probleem. We geven de voorbeeldplug mee en hij op pad. Das lekker makkelijk!
Als hij terug komt heeft hij schroefjes gekocht en kunnen we met de pluggen die we nog hebben wel vooruit. Wij naar binnen en aan de slag. Het eerste gordijn hangt zo, “fluitje van een cent”
voor two “handy-woman. Het gordijn in de rustruimte hebben we ook zo klaar. Het kleurt precies bij de muren en Oh wat prijzen we onszelf de hemel in. Joanne is ook gekomen en vind het ook een prachtig stofje.
Hupsakee, de volgende! Dat is het gordijn in de fysioruimte , We sjouwen er een tafeltje binnen en zetten daar een stoeltje op, net hoog genoeg om te kunnen boren. Dan gaan we op zoek naar de steuntjes om de stang mee op te hangen. KWIJT! Niet te geloven moeten we nu weer stoppen. We denken na wat en hoeveel spulletjes we gekocht hebben en komen er dan achter dat we te zuinig ingekocht hebben, jeetje balen, we kunnen weer niet verder. Inmiddels is het 15.00 uur geweest en Michelle stelt voor om met de boda naar Jinja te gaan om alle benodigdheden die we te kort hebben te gaan halen. Dan kunnen we morgenvroeg vooruit en hoeven we niet eert op pad. Zo gezegd zo gedaan. Wij op de boda naar Jinja. En daar hebben we in No time alle inkopen gedaan. Als we afrekenen vinden we het toch erg veel geld voor die paar steuntjes en schroefjes. Joanne heeft vorige week aan ons gevraagd of wij de rekeningen altijd controleren en dat doen we eigenlijk nooit. Volgens haar tellen ze hier toch wel regelmatig langs. Dus wij aan het nakijken. Heeft de verkoper de steuntjes per stuk geteld i.p.v. per paar. Scheelt weer een paar duizend!
Dan naar de supermarkt waar we onze inkopen, voor in de avonduurtjes doen. Tot slot nog heerlijk vers fruit en dan zitten onze rugzakken ook helemaal vol. We spreken de eerste beste bodadriver aan en vragen of hij ons naar Buzika town kan brengen. Michelle regelt meteen dat hij niet over de loopbrug rijd maar over de big bridge. Ze zegt dat ze niet kan lopen i.v.m. haar voet die ingetapet is maar de echte reden is dat we geen zin hebben om met die zware tassen te sjouwen. Hij gaat akkoord en hij krijgt dan ook meteen een fooitje van duizend. Het is een aardige jongen die van alles vertelt en aan ons vraagt. Hij rijd voorzichtig omdat dat volgens hem veiliger is, ook al zijn we dan langer onderweg. Wij vinden het super en genieten nog steeds van onze bodaritten.
Dan voel ik iets achter op mijn broek. Nat? Ik strijk met mijn handen over mijn “cabine” en voel dat ik kletsnat ben. We vragen de boda-driver om even te stoppen zodat we polshoogte kunnen nemen wat er achter onze rug gaande is. Blijkt de hele grote fles water van 5 liter gescheurd te zijn en het water loopt via mijn rugzak zo in mijn broek. Ik heb een drijfnatte “cabine”. De fles mag bij onze driver voor op de tank en wij weer verder. En weer begint hij een gezellig gesprekje. De goede lieve jongen brengt ons helemaal tot aan de poort.
Ik ga een kijkje nemen bij de stal en deze is klaar. Chris heeft net de laatste spullen opgeruimd en hij loopt even met mij terug. Het is echt een super mooie stal geworden en zo netjes gemaakt! Complimenten aan de bouwvakkers.
Als we buiten op ons bankje zitten komt Brian aangefietst en roept of hij de sleutel van de sewing room mag hebben omdat zijn broek gescheurd is. Als ik terug roep of hij die zelf kan maken krijg ik als antwoord “No”
En omdat ik Brian zo’n lieve jongen vind zeg ik dat hij na het eten maar even met broek moet komen dat ik hem wel even zal maken. Hij blij, ikke blij. 2 mensen blij!
Michelle heeft inmiddels het kampvuurke aangemaakt en daar gaan we vanavond eens lekker bijzitten. We hebben nog nooit zo’n rustig vuurtje gehad en zitten dan ook gezellig te keuvelen op “ons buitenbankje” Onze nachtwaker Pasino komt met zijn honden even langs en we maken een praatje. Het is echt een lieve jongen en we laten hem wat foto’s zien van het thuisfront.
Dan gaat hij weer verder.
Wijnand belt nog en het is heerlijk om even met hem te praten. Hij is benieuwd hoe we het maken en hij mist Home Sweet Home ontzettend. Ik moet natuurlijk iedereen, elk kind en aunty de groeten doen en een dikke kus geven. Ga ik morgen doen.
Ineens horen we “toet toet” staat er een auto voor de poort. Wij hebben de opdracht gekregen om de poort niet te openen maar dat over te laten aan Pasino. (zo noemen wij hem ) Dus blijven we braaf wachten wat er komen gaat. Als Pasino de poort open gemaakt heeft zien we hem lopen met het bezoek en wij zijn natuurlijk erg nieuwsgierig wie deze bezoeker kan zijn.
Er gebeurt nooit eens iets spectaculairs op het terrein en elke aanleiding is een kadootje.
Het is unce Richard, een leuke jongen die we ontmoet hebben tijdens de bruiloft van vrienden van Zenon. Hij zwaait vriendelijk naar ons en vraagt of we aan het genieten zijn bij het vuur. Tja wij wel.
Zo’n leuke jongen en dan zitten wij hier als 2 oude taarten bij het vuur in onze joggingbroeken en oud T shirt.(en sokken met slippers! Echt fout!) Ik moet heel erg hard lachen als Michelle zegt “Wij zijn die 2 dames in die mooie jurken van de bruiloft”
Hij loopt door naar Suzan en Zenon en wij hebben inmiddels het grandioze idee gekregen om hem te vragen om een instrument te bespelen of om te zingen tijdens de opening va “onze stal” volgende week woensdag. Maar als hij terug komt van het bezoekje en we hem deze vraag stellen, krijgen we helaas te horen dat hij morgen naar Kampala vertrekt en van daaruit weer naar Huis gaat naar zijn vrouw en kind. Hij heet Richard en is een super lieve jongen die veel warmte uit straalt. Hij vertelt ons dat hij getrouwd is met een vrouw uit Canada en dat hij nu daar ook woont met vrouw en kind. Hij is een maand in Uganda geweest om zijn familie en vrienden op te zoeken en vind het verschrikkelijk moeilijk om weer terug te gaan naar Canada. De mensen daar zijn zo anders. We hebben met hem te doen en ik krijg tranen in mijn ogen van zijn verhaal. Hoe moeilijk kan het zijn? Je hebt een leven hier, maar ook in Canada waar je leeft met je gezin. Maar je hart ligt toch in Afrika. Richard vertelt ook dat hij de kinderen van Home Sweet Home ontzettend mist, hij werkte hier in het verleden.
Het vuurtje is minder aan het worden en we gooien er geen houtbokken meer bij. Het is al laat en morgen begint onze dag 0m 7.30. Michelle zegt dat ik haar een keer mag roepen maar niet hoef te wachten met de fitness oefeningen. Ha ha, we zullen zien.