Rain Forest
Door: Helma
Blijf op de hoogte en volg Helma
24 Februari 2015 | Oeganda, Jinja
ZONDAG 22 FEBRUARI
Vandaag een dingetje in de planning of eigenlijk twee
1: verjaardag Brian om 16.00 vanmiddag
2: van tevoren relaxen bij the Rain forest, een lux resort.
Maar eerst natuurlijk ons half uurtje intensieve fitness.
Douchen, ontbijten inpakken en wegwezen.
Maar net als we op het punt staan om te vertrekken komt Zenon zeggen dat het feestje van Brian vervroegd is. Hij kan niet wachten tot 16.00uur.
Als we vragen hoe laat het feestje begint zegt Zenon “Now”
“Now?”………en zo flexibel als we zijn gooien we onze plannen om en gaan eerst naar het feestje van de 11 jarige job.
Als we bij het huis van Suzan en Zenon aankomen, verwacht ik dat alle kinderen daar al zijn en zitten te wachten op ons zodat ze kunnen beginnen met de kadootjes, taart en ranja. Maar dat is niet het geval. Zenon is in de tuin bij zijn kinderen en Suzan en Brian zijn druk in de keuken bezig met het bakken van cakejes. “When is de party” vraag ik aan Zenon. “Now”antwoord hij.
“Now?” vraag ik verbaasd. “Yes”, antwoord Zenon, “But not Now now”
“Maar bij ons Dutch women is Now, now”. We moeten er hartelijk om lachen en vragen aan Suzan hoe laat het feestje dan gaat beginnen. Suzan denkt over een uurtje klaar te zijn. Het is inmiddels 11 uur en een Oegandees uurtje kan wel eens uitlopen tot twee uurtjes is onze ervaring. Dus besluiten wij om Brian al te feliciteren en zijn kadootjes te geven. Tatoeagestickers en een hele grote bellenblaas.
Dan gaan we op pad. Het eerste stuk met de boda. Tweede gedeelte met de matato en dan het laatste stukje naar het resort weer met een boda. Suzan heeft het ons goed uitgelegd dus deze keer moet het lukken.
De bodatocht verloopt vlekkeloos. Als de driver begint te zeuren over het bedrag, zegt Michelle” papa told us what the price is” en wonder boven wonder blijkt deze zin vandaag goed te werken.
De matato tocht is net een ritje in de pyton van de Efteling. Niet te geloven wat rijd de chauffeur hard over de verschrikkelijke slechte wegen. We hobbelen en bobbelen en op een gegeven moment vliegt Michelle met haar hoofd tegen het plafond van de auto. Als ze auw roept beginnen enkele mensen te lachen. Ze denken vast “mzungy, niks gewend”
We moeten uitstappen op de plek waar we de eerste keer dat we er kwamen, onze ogen uitkeken. Dit was de rit van Kampala naar Buzika op onze 2e dag Afrika. De taxidriver vroeg toen of we iets wilde eten en toen we ja zeiden stopte hij de auto op die plek. Een kudde van mensen kwam op de auto afgelopen en wilden van alles verkopen. Ze drukten de eten- en drinkswaar tegen de ruit van de auto. Nu lopen wij tussen deze mensen en voelen ons gewoon op ons gemak. Wat je in een maand tijd toch snel kunt wennen.
Als we uit de matato stappen komen er meteen al boda-drivers op ons af gereden. Ze willen allemaal graag wat verdienen. “But papa say the prise”
Als we achterop zitten en zeggen waar we naar toe willen knorren we aan. Onze chauffeur gaat meteen een zandpad in en rijd een dorpje uit. De weg wordt een pad met veel bergen en dalen, kuilen en zand. We komen uit bij een geweldig sjiek en groot resort. The Rain Forest. We kijken echt onze ogen uit zo mooi, groot en netjes. Via de receptie lopen we een paadje op naar een geweldig mooi gebouw met 2 verdiepingen. Dit blijkt het restaurant en relax ruimte te zijn. We nemen boven plaats en bestellen koffie. Er heerst een grote stilte en iedereen praat zachtjes. We gaan er vanzelf van fluisteren. Het is echt zo mooi, we genieten enorm. Dan komt de serveerster vragen of we blijven lunchen. We bekijken de kaart en besluiten het te doen. De prijs is redelijk en voorlopig zijn we hier nog niet weg. Als onze lunch gereed is worden we geroepen en kunnen we beneden in het restaurant plaats nemen. We eten daar een voortreffelijk maaltje. En we hebben vandaag ook echt dat vakantiegevoel. We hebben een bord met swimmingpool gezien en daar willen we ook nog wel even vertoeven. We lopen daar via een mooi weggetje, door het bos, naar toe. Ook daar ziet het er geweldig mooi uit en heerst er ook r u s t We ploffen op een ligbedje en al vrij snel val ik in slaap. Michelle kan haar draai niet gevonden krijgen en gaat lezen. Tja ook deze luxe kun je dus meemaken als je vrijwilligerswerk gaat doen. Ik denk dat het ook goed is als je af en toe een vrije dag neemt, een echte vrije dag, weg van het terrein. Anders is je wereldje wel erg klein. En het is leuk om dingen te gaan bekijken of te doen.
Na enkele uurtjes gaan we met de boda, matao en boda weer terug naar huis.
We zijn lekker vroeg terug en ik ga hout sprokkelen om een vuurtje te maken voor vanavond. En ik geniet even bij de stal van het mooie prachtige uitzicht wat je van daaruit hebt. Super! Maar een buitenvuurtje komt er niet van. Michelle is met haar foto’s aan het stoeien op de pc en als we gegeten hebben is het donker. We hebben eigenlijk geen zin om nu het vuur nog aan te maken en blijven vanavond binnen.
Vandaag een dingetje in de planning of eigenlijk twee
1: verjaardag Brian om 16.00 vanmiddag
2: van tevoren relaxen bij the Rain forest, een lux resort.
Maar eerst natuurlijk ons half uurtje intensieve fitness.
Douchen, ontbijten inpakken en wegwezen.
Maar net als we op het punt staan om te vertrekken komt Zenon zeggen dat het feestje van Brian vervroegd is. Hij kan niet wachten tot 16.00uur.
Als we vragen hoe laat het feestje begint zegt Zenon “Now”
“Now?”………en zo flexibel als we zijn gooien we onze plannen om en gaan eerst naar het feestje van de 11 jarige job.
Als we bij het huis van Suzan en Zenon aankomen, verwacht ik dat alle kinderen daar al zijn en zitten te wachten op ons zodat ze kunnen beginnen met de kadootjes, taart en ranja. Maar dat is niet het geval. Zenon is in de tuin bij zijn kinderen en Suzan en Brian zijn druk in de keuken bezig met het bakken van cakejes. “When is de party” vraag ik aan Zenon. “Now”antwoord hij.
“Now?” vraag ik verbaasd. “Yes”, antwoord Zenon, “But not Now now”
“Maar bij ons Dutch women is Now, now”. We moeten er hartelijk om lachen en vragen aan Suzan hoe laat het feestje dan gaat beginnen. Suzan denkt over een uurtje klaar te zijn. Het is inmiddels 11 uur en een Oegandees uurtje kan wel eens uitlopen tot twee uurtjes is onze ervaring. Dus besluiten wij om Brian al te feliciteren en zijn kadootjes te geven. Tatoeagestickers en een hele grote bellenblaas.
Dan gaan we op pad. Het eerste stuk met de boda. Tweede gedeelte met de matato en dan het laatste stukje naar het resort weer met een boda. Suzan heeft het ons goed uitgelegd dus deze keer moet het lukken.
De bodatocht verloopt vlekkeloos. Als de driver begint te zeuren over het bedrag, zegt Michelle” papa told us what the price is” en wonder boven wonder blijkt deze zin vandaag goed te werken.
De matato tocht is net een ritje in de pyton van de Efteling. Niet te geloven wat rijd de chauffeur hard over de verschrikkelijke slechte wegen. We hobbelen en bobbelen en op een gegeven moment vliegt Michelle met haar hoofd tegen het plafond van de auto. Als ze auw roept beginnen enkele mensen te lachen. Ze denken vast “mzungy, niks gewend”
We moeten uitstappen op de plek waar we de eerste keer dat we er kwamen, onze ogen uitkeken. Dit was de rit van Kampala naar Buzika op onze 2e dag Afrika. De taxidriver vroeg toen of we iets wilde eten en toen we ja zeiden stopte hij de auto op die plek. Een kudde van mensen kwam op de auto afgelopen en wilden van alles verkopen. Ze drukten de eten- en drinkswaar tegen de ruit van de auto. Nu lopen wij tussen deze mensen en voelen ons gewoon op ons gemak. Wat je in een maand tijd toch snel kunt wennen.
Als we uit de matato stappen komen er meteen al boda-drivers op ons af gereden. Ze willen allemaal graag wat verdienen. “But papa say the prise”
Als we achterop zitten en zeggen waar we naar toe willen knorren we aan. Onze chauffeur gaat meteen een zandpad in en rijd een dorpje uit. De weg wordt een pad met veel bergen en dalen, kuilen en zand. We komen uit bij een geweldig sjiek en groot resort. The Rain Forest. We kijken echt onze ogen uit zo mooi, groot en netjes. Via de receptie lopen we een paadje op naar een geweldig mooi gebouw met 2 verdiepingen. Dit blijkt het restaurant en relax ruimte te zijn. We nemen boven plaats en bestellen koffie. Er heerst een grote stilte en iedereen praat zachtjes. We gaan er vanzelf van fluisteren. Het is echt zo mooi, we genieten enorm. Dan komt de serveerster vragen of we blijven lunchen. We bekijken de kaart en besluiten het te doen. De prijs is redelijk en voorlopig zijn we hier nog niet weg. Als onze lunch gereed is worden we geroepen en kunnen we beneden in het restaurant plaats nemen. We eten daar een voortreffelijk maaltje. En we hebben vandaag ook echt dat vakantiegevoel. We hebben een bord met swimmingpool gezien en daar willen we ook nog wel even vertoeven. We lopen daar via een mooi weggetje, door het bos, naar toe. Ook daar ziet het er geweldig mooi uit en heerst er ook r u s t We ploffen op een ligbedje en al vrij snel val ik in slaap. Michelle kan haar draai niet gevonden krijgen en gaat lezen. Tja ook deze luxe kun je dus meemaken als je vrijwilligerswerk gaat doen. Ik denk dat het ook goed is als je af en toe een vrije dag neemt, een echte vrije dag, weg van het terrein. Anders is je wereldje wel erg klein. En het is leuk om dingen te gaan bekijken of te doen.
Na enkele uurtjes gaan we met de boda, matao en boda weer terug naar huis.
We zijn lekker vroeg terug en ik ga hout sprokkelen om een vuurtje te maken voor vanavond. En ik geniet even bij de stal van het mooie prachtige uitzicht wat je van daaruit hebt. Super! Maar een buitenvuurtje komt er niet van. Michelle is met haar foto’s aan het stoeien op de pc en als we gegeten hebben is het donker. We hebben eigenlijk geen zin om nu het vuur nog aan te maken en blijven vanavond binnen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
