work meeting

MAANDAG 23 FEBRUARI (dag 50)
Het afgelopen weekend hebben Michelle en ik “werkoverleg” gehad.
We hebben op papier gezet wat we nog graag willen doen de komende weken en waar onze prioriteiten liggen. We hebben het gevoel dat iedereen iets van ons wil en we zouden ook graag alles doen maar dat gaat niet lukken. We worden er alle twee een beetje opgejaagd van en dat willen we niet. De komende weken willen we heel graag blijven helpen maar het moet ook leuk blijven.
We hebben nu de keuze gemaakt om deze week niet in de klassen te helpen maar echt heel de dag gaan klussen, opruimen, dingen kopen enz enz. Want als we helpen op de daycare is de halve dag om en hebben we nog maar een paar uurtjes over voor de andere dingen. En “even” iets ophangen of “snel” iets kopen gaat in Oeganda gewoon niet. Alles duurt langer en is ongeorganiseerder. En in principe helpen we de kinderen op deze manier ook. Zij hebben straks een mooiere locatie en kunnen gaan helpen op de boerderij. Nu is het daar wat rommeliger na de bouw van de stal. Maar niettemin, ik heb weer zin in deze dag en ga er weer met frisse moed tegenaan.
Beginnen de dag met een lach en…….met fitness!
Daarna een ontbijtje van een bekertje pap en geroosterde boterham Ik kan er weer tegenaan.
Natuurlijk gaan we op ons favoriete vervoersmiddel naar Jinja, de boda.
Ik blijf dat super gaaf vinden.
In Jinja gaan we eerst naar de bank om geld te pinnen voor Home Sweet Home. We hebben nog steeds een klein voorraadje wat we goed willen besteden.
Maar helaas pindakaas de automaat is buiten werking dus stellen we het even uit.
We posten onze kaarten die we al 14 dagen mee sjouwen, elke keer weer en vergeten te posten. Maar vandaag gaat het gebeuren! De groeten uit Oeganda!
Dan is het al weer 11.00 geweest Koffietime! Deze keer verwennen we onszelf daarbij met een heerlijk stukje chocoladecake. Lekker!
En dan…..moeten we echt aan het werk. We lopen naar de schilder zaak en kiezen een hele mooie kleur groen uit voor de muren van de varkensstal. Voor het hekwerk kopen we ijzerverf in de kleur bruin. Suzan vind het leuk als de gebouwen in natuurkleuren geschilderd worden. Dusssss geen roze stal voor Home Sweet Home. (ha ha)
De doos met verf, kwasten, tinner ed is zo zwaar dat we deze in de winkel laten staan en eerst onze andere boodschappen gaan doen. De supermarkt is aan de beurt. Water, toiletpapier, wijn, koekje en fruit natuurlijk. Met twee overvolle rugzakken sjouwen we terug naar de verfwinkel waar de doos nog netjes op ons staat te wachten. Gaan we dat allemaal meekrijgen op een boda? Natuurlijk wel! We hebben zelfs gezien dat ze er bankstellen en doodskisten op vervoeren! Dan is dit een eitje. De bodaboda driver vraagt natuurlijk weer meer als de werkelijke prijs en we zeggen dat het oké is als hij over de grote brug rijd en niet over de walk-brug waar we af moeten stappen en ons vrachtje zelf ff moeten sjouwen.
Hij is niet erg overtuigd, maar knikt toch maar ja. Dan begint de sport, hoe gaan we het allemaal o d brommer krijgen. Gelukkig hebben bijna alle boda drivers een geknipte binnenband aan hun boda hangen die ze gebruiken als snelbinder. En als er dan ook nog de verkoper van de verfwinkel zich er mee gaat bemoeien komt het helemaal goed. De doos met verf wordt achterop gebonden. Ikke met mijn zware rugzak achterop, Michelle in het midden en de andere zware rugzak voor bij de onze chauffeur. Het is een heel gewicht en de veren van ons vervoersmiddel zijn niet zo best, maar hupsakee, we zijn op weg naar huis.
Onze, in het begin zo’n stille bodadriver, begint onderweg wat meer praatjes te krijgen. Hij zou wel meer geld willen en later begint hij over kiss en seks. Dat hebben we nog niet mee gemaakt! In het begin lachen we er nog mee maar als hij blijft mauwen, zeggen we steeds No, no no. Daar moet hij om lachen. We betalen netjes zijn geld, wensen hem een fijne avond en glippen door de poort. Lekker veilig binnen de muren.
Als we de doos met verf openen blijkt het blik niet echt helemaal goed gesloten te zijn. Ze gebruiken hier blikken meerdere keren. Nu ook weer hebben we een blik bruine verf gekocht dat vol zit met deuken. Als de verf maar goed is. Dat klopt ALS de verf maar goed is. Blijkt dat we een veel lichtere kleur groen meegekregen hebben dan we besteld hebben. We balen er van maar hebben echt geen zin om er mee terug te gaan. Weer die boda op helemaal naar Jinja. Dan wordt het maar een lichtere kleur varkensstal.
We ruimen de boodschappen op en gaan aan het werk in de day care. Ik naai de broek van Opio af en als hij in de gaten heeft dat wij in de sewing room zijn komt hij naar ons toe gekropen en gaat langs me op de grond zitten. Natuurlijk volgen er dan snel meer kinderen en is het gedaan met de rust. Ik vind het wel gezellig dat ze erbij zijn.
Als ik de broek klaar heb ga ik met Michelle de laatste gordijnen ophangen. En omdat we nu de goede boor, pluggen en schroeven hebben lukt het allemaal vrij aardig en zijn we voor het eten klaar. Joepie!! Weer iets klaar van ons lijstje. Omdat we de boor nu toch in handen hebben hangen we in de Sewing room nog een opbergnet op en ruimen daar meteen alles maar eens op. Door het vele gebruik van deze kamer is er dat wel eens over geschoten.
Het geeft een voldaan gevoel…..tijd voor een kopje “cappuccino”
Als het 18.00uur is, en we eten gaan halen blijkt er eigenlijk niet voldoende klaar gemaakt te zijn voor iedereen. Jacinta wil van alle kinderen wat van het bord afnemen om voor ons twee bordjes te maken. Maar dat is iets wat we echt niet willen. Michelle gaat nu voor ons koken. Rijst, vis met tomaten. Een heerlijk maaltje.
Kawa komt en geeft me weer even dansles. Ze moet erg lachen als ik veel dingen erg moeilijk vind en het me niet zo goed lukt.
Dan is het fire-time en genieten we van ons knetterend kampvuurtje.
Pasino komt nog even langs en maakt een praatje.
Weer een dag voorbij, de uren, dagen, weken vliegen voorbij.
Voor ik het weet ben ik weer terug in Nederland. Maar daar wil ik nu echt nog niet aan denken! Nog zoveel te doen!