a frok

WOENSDAG 18 FEBRUARI
Na een bekertje pap besluit ik om het fitness programma eens te bekijken wat ik gisteren van Remco gekregen heb. Ik zet mijn PC aan en begin maar meteen met les 1. Pffff het ziet er simpeler uit dan ik denk en al puffend en zwetend denk ik aan Fitclub de Paal in Bergeijk waar ik in april al weer mijn eerste test heb. Dat wordt nog hard werken wil ik mijn conditie gelijk hebben dan voordat ik naar Afrika vertrok. Ik voel mijn haar plakkerig worden, mijn lijf begint te zweten en mijn hoofd wordt zo rood als een biet. Ik geef niet op en doe alles mee wat die aardige Amerikaanse leraar me opdraagt. Sprintjes trekken op de plaats, armen de lucht in en dan komen de knieën er ook nog eens bij. De afrikanen die langs mijn huisje lopen zullen wel denken dat ik door de duivel bezeten ben.
Na 20 minuten is er een break om vervolgens weer door te gaan. Maar ik hou het voor vandaag bij dit eerste gedeelte. Ik zweet me het apelazeris en vind het wel weer even genoeg voor vandaag.
L a n g z a a m opbouwen prent ik mezelf in.
Als ik bijna kaar ben om naar de day care te gaan komt Michelle uit “haar hokje”
“Sorry”|”, is het eerste wat ze tegen me zegt. Ze denkt misschien dat ik het vervelend vind dat zij langer slaapt dan ik, maar “No probleme” Ik ben en blijf een ochtendmens…..oogjes open en mijn dag begint. Ik heb mezelf voorgenomen dat ik eerst Tracy mee ga helpen tot de break van 10.30 en daarna ga ik de sewing room in om de broek van Opio af te maken.
Maar omdat Michelle nu wel wakker is eet ik nog gezellig een geroosterde boterham met haar mee en drink ik een kopje thee. Joanne komt binnen en we raken aan de praat over Home Sweet Home en over onze plannetjes die we nog allemaal uit willen voeren.
Toch na een half uurtje begint het bij mij te kriebelen en vind ik dat het hoog tijd wordt dat ik naar Tracy ga om haar te helpen. Ik ben hier tenslotte niet voor niets.
Als ik de klas binnen kom ga ik Ogutu helpen met zijn oefeningen in zijn werkboek.
Dan is het pauze. Het gaat al een paar dagen niet zo goed met Mercy, ze vraagt veel aandacht op een negatieve manier. Haar concentratie is snel over en dan gaat ze weer op het volgende af wat ze ziet.
Tracy is haar baby aan het verschonen en ze verteld me dat ze naar het ziekenhuis gaat waar haar dochter ligt. Het gaat niet goed met het kind en een van haar benen is koud aan het worden. De dokters in dit ziekenhuis weten iets meer wat ze moeten doen en het is beter als ze naar een ander ziekenhuis gaat. Eigenlijk is dit al weken zo en heeft Suzan al verschillende keren daarop aangedrongen. Maar er wordt steeds geen actie ondernomen. Waarom niet? Vraag ik me af, en ik ben niet de enigste met die vraag. Dus Tracy gaat weg en vraagt aan mij of ik haar klasje over wil nemen. In het kort legt ze uit wat de bedoeling is. En natuurlijk wil ik dat doen, als mijn kind ziek is wil ik er ook naar toe.
Omdat ze pauze nu echt voorbij is ga ik eerst “mijn kinderen” verzamelen. Ze zijn overal en nergens op het terrein. Heb ik er een in de klas ga ik de ander halen is mijn klasje weer leeg. Ik pluk er nog twee ut de zandbak en dan uiteindelijk heb ik ze binnen en doe de deur op de knip.
Zoals ik gisteren gezien heb, gaan we dus ook vandaag beginnen met een spelletje memory.
Terwijl ik de kaartjes klaar leg heeft Kaylisa al een boekje te pakken wat hij niet mag hebben. Ik leg het terug en ga door. Dan begint er een kind te joelen omdat Kaylisa een pen achter zijn rug verborgen houdt, is ook niet de bedoeling. Ik pak hem hardhandig aan en zet hem op zijn stoeltje. Hij begint te huilen! “Stop it” zeg ik. Maar hij daagt me verder uit en ik negeer hem. Later zit hij weer op mijn schoot. Met het memory spel gaat Iedereen voor zijn/haar beurt, kijken stiekem naar de kaartjes en verstoppen ze. Het is eigenlijk maar een beetje een ongeorganiseerde boel met teacher Helma. Ik krijg nog meer respect voor aunty Tracy die altijd zooooo rustig is en waar het wel allemaal ordelijk verloopt.
Michelle komt binnen om me te ondersteunen. Ze roept een paar kinderen ten orde en de rust is weer even terug gekeerd. Als het spel klaar is willeneen paar kinderen het nog een keer spelen maar ik heb er mijn buik vol van. Nee hoor, we gaan liedjes zingen. Welk liedje vinden jullie mooi?
Nicolas begint spontaan te zingen en de kleine Kaylisa danst ijverig mee. Het is een dondersteentje, maar soms ook zo aanhankelijk.
Dan gaan Michelle en ik liedjes zingen en dat vinden the kids wel gezellig. We kunnen het rekken tot 12.00uur en dan gaan ze “los” tot het eten klaar is.
Michelle en ik eten in ons eigen huisje, even rust voor de old ladies. Ha ha.
Als ik om 13.30 naar de day care ga, en ik aan Clair vraag wat ik kan doen stuurt e mij naar de rustruimte. Als ik aan klop doet er niemand open. Ik klop nog eens op de deur met de hoop dat ik dan wel gehoord wordt. Maar weer niks. Dan zegt aunty Slivia dat ik gewoon naar binnen kan gaan want de deur is van buiten p slot gedaan zodat de kinderen er niet uit kunnen. Ze moeten rusten terwijl de aunty’s aan het poetsen zijn.
Maar dan vertrekt Remco en Joanne met 3 groepen kinderen naar het veldje. Enkele oudere dames uit Nederland hebben voor elk kind een kaartje gemaakt en die willen ze nu uitdelen. Of ik mee wil gaan om foto’s te maken. Natuurlijk ga ik mee, leuk!
Ik schuif de gedachten van “vandaag gordijnen ophangen en broek Opio” weer aan de kant en loop mee naar het veldje. Alle kinderen zijn erg blij met hun persoonlijk kaartje en ze worden goed bekeken van elkaar. Dan wordt er een potje gevoetbald en ook ik trap even tegen de bal. Dan zie ik Opio in zijn rolstoel alleen onder de boom staan en ik besluit om hem ook mee te laten doen. Ik ren met hem in de rolstoel over het veld en hij lacht van plezier. Als dan sommige kinderen hem de bal ook een keer aangeven en hij hem opvangt juichen we omdat we bijna de winnaars zijn.
Dan wordt het tijd om weer terug naar Home Sweet Home te lopen. Michelle en ik gaan bij de oma van Ogutu op bezoek. Hij woont, vertellen ze ons, een kwartiertje lopen van HSH dus echte wandelschoenen zij niet nodig. Alaila en Kalisia lopen ook met ons mee.
Als we buiten de poort komen gaat Kalisia daar meteen staan te plassen. Ja zeg had je dat niet op de wc kunnen doen…….nee dus. We lopen…..en we lopen….en we lopen. Als we vragen of we echt wel de goede weg lopen naar oma beginnen Alailsa en Ogutu te lachen. Ze kunnen allebei niet praten dus vertrouwen we er maar op dat ze ons niet voor de gek houden.
Kalisia , ons echt downtje” (lief bedoeld hoor!) sjokt op zijn gemakkie mee en als hij moe is gaat hij op de grond zitten. Dan als er andere kinderen aangelopen komen rent hij opeens op ze af net alsof hij ze wil pakken. Die kinderen schrikken en rennen weg. Tja zo maak je jezelf niet populair, zeker niet als je het syndroom van down hebt. Dat wordt hier toch al niet zo goed geaccepteerd.
Twee minuten later ziet hij 3 hele jonge geitjes en jaagt hij die weer op.
Wat is het toch een ding he?! Uiteindelijk na ruim een half uur lopen komen we bij het piepklein huisje/hutje waar Kalisa woont. We lopen het paadje op en roepen dat er bezoek is en dat Kalisa thuis is. Geen geluid te horen. Wat doen we nu? Kunnen wij zo’n klein lief jongetje met het syndroom van down, hier alleen achter laten? Ja dus, hij is het schijnbaar gewend. Want hij gaat heel gelaten op de grond zitten wachten. Alailsa is door gelopen naar haar eigen huisje. Dus hoeven we alleen Oguto naar huis te brengen. We draaien een zandpad in en dan komen we bij een paar hele kleine huisjes uit. Oma komt al aangelopen en vind het geweldig dat we er zijn. Ze geeft ons wel 3 keer een hand en we moeten binnen komen. Daarbinnen kijk ik mijn ogen uit. Echt een schuurtje bij ons ziet er beter uit dan het huisje waarin zij leven. Binnen staan 3 houten bankjes en een klein tafeltje en een iets groter. Alles ligt vol kleren en spullen. De vloerbedekking is een wit plastic van een zak ofzo. En als we dan de andere piepkleine ruimte ingaan (een deur is er niet) blijkt dat dat de slaapkamer is. Er staat een bedje met een schuimrubber vies matras. Verder ligt er nog iets op de grond, iets van oude lappen en dekens. Vol trots laat ze het ons zien. Wat kunnen mensen met weinig tevreden zijn!
We geven oma een tasje met daarin een fles water, een mooie houten ketting en oorbellen. Voor Ogutu hebben we gisteren die gymschoenen gekocht en hij is er reuze bij mee. Ik doe oma de ketting om en de oorbellen in en weer valt ze op haar knieën om ons te bedanken. Ze heeft tranen in haar ogen, maar wij ook! Na een minuutje of 10 vertrekken we weer en oma blijft lachen en bedanken.
Bij het huisje van Kalisia zien we nu wel mensen zitten en als we zwaaien komt er een mevrouw naar ons toe. We denken dat dat zijn moeder is. Dan komt er een oudere dame aangelopen “grandmother” en we moeten mee komen en op een bankje gaan zitten. Oma praat en praat maar tegen ons, maar helaas in een taal die voor ons niet te verstaan is. Dus blijven we vriendelijk lachen.
De jongere vrouw komt terug met 3 verse eitjes en die mogen we meenemen. We bedanken ze hartelijk en lopen weer verder. De zon is erg warm en ik begin last van mijn voet te krijgen. Ook Michelle vind dat we ver genoeg gelopen zijn en houdt een boda aan. Hij brengt ons naar Buzika town waar we eerst wat drinken want we stikken van de dorst. (water vergeten!)
Op ons gemak lopen we terug naar Home Sweet Home waar het heerlijke eten van rijst met boontjes al gebracht wordt als we binnen zijn. Wat een luxe!
Na het eten gaat Michelle steentjes regelen om rond onze vuurkuil te leggen. Ik probeer het vuur aan te maken, iets wat me niet goed afgaat. Als Michelle het over neemt vind ik het prima en ga lekker op ons bankje toe zitten kijken. “Aunty Helma” hoor ik ineens. Als ik opkijk zie ik Michael aankomen rennen met zijn schoolbloes. Ik zou er vandaag een knoopje aannaaien, heb ik beloofd. Terwijl ik aan zijn bloes werk maakt hij voor ons het vuurtje aan. Ik verwacht dat hij ook op het bankje ploft, maar hij vertrekt meteen naar zijn eigen huis. Onze avond kan beginnen! Ik pak een emmer met Omo en plons met mijn voeten heerlijk in het water. E-reader erbij mijn avond kan niet meer kapot.
Als Michelle gaat skypen, krijg ik de opdracht om geen hout op het vuur te gooien maar het wel mee in de gaten te houden. Zo braaf als ik ben, voldoe ik aan deze opdracht. Onze nachtwaker komt even langs en ik vraag naar de foto’s van zijn vrouw en dochtertje. Hij heeft ze bij zich en ik bewonder zijn familie. Knap vrouwke en een heel knap dochtertje.
Hij vertrekt weer en ik blijf het vuur goed in de gaten houden. Het heeft erg veel moeite gekost om het aan te krijgen, zou zonde zijn als ik het uit laat gaan!
Maar dan begint het meer te waaien en zit ik natuurlijk weer net op het verkeerde plekje. De rook komt naar me toe en mijn ogen beginnen te prikken. Ik drentel wat rond de vuurkuil en por wat in het as. Maar de wind wordt erger en erger en ik kan gewoon niet meer lezen omdat mijn ogen zo’n pijn doen en beginnen te tranen. Michelle is klaar met haar gesprek en komt er “gezellig” bijzitten. Maar niet voor lang want de wind is storm geworden en de lichtflitsen zijn al te zien in de lucht.
Het is echt jammer, maar deze avond wordt het geen kampvuurtje! We gooien water op het vuur en met pijnlijke en rode ogen ga ik naar binnen.
Als ik op mijn kamer ben hoor ik ineens gegil van Michelle. En als Michelle gilt, dan is er wat ergs aan de hand! Ik ga niet kijken maar roep vanaf mijn slaapkamer “wat is er, wat is er? Voor de zekerheid ga ik alvast met mijn benen omhoog zitten. “Help, oh…..een kikker in de wc!”
“Een wat…..? Een kikker!! Ik griezel er van en weet me even helemaal geen raad. Ik roep vanuit mijn slaapkamer “Roep Posino, roep Posino, hij kan ons helpen”
Maar Michelle de held, heeft de wc doorgespoeld, want daar zat hij in, en nu is ie weg! Doorgespoeld….Als ik dat hoor ga ik polshoogte nemen hoe en wat. Michelle stond bij de wastafel in de wc. Ze dacht eerst dat er nog een drol in de wc lag, maar toen dat ding begon te bewegen, kreeg ze toch wel twijfels. Getverderrie, je zal maar op de wc zitten en ineens springt er een kikker tegen “je muts!” Of je zit lekker te plassen hoor je ineens “kwaak, kwaak” Ook goede morgen!
Als ik vannacht moet, kijk ik toch eerst of er niks beweegbaars te vinden is.