Winnie
Door: Helma
Blijf op de hoogte en volg Helma
20 Februari 2015 | Oeganda, Jinja
DINSDAG 17 FEBRUARI
Als ik nu mijn slaapkamertje uitkom, ben ik verbaasd over hetgeen ik buiten zie.
Donkere wolken, nat gras en geen zon.
Als we aan ons ontbijtje zitten horen we ineens geroep bij de poort. Zou dat bij ons zijn? Vragen we ons af. Maar echt actief om de poort te openen zijn we niet want inmiddels is het gaan waaien, stormen en regent het kei kei hard. Maar het geroep blijft doorgaan dus trek ik mijn regenjasje aan en ren naar the gate. Als ik deze open staat Kalisa, een echt mooi “downertje” aan de poort. Als ik deze open rent hij mij voorbij met zijn hand op zijn hoofdje. Weer een scholiertje binnen.
Dan ineens gaan alle lichten, de koelkast en de waterkoker uit. Geen stroom. Het is inmiddels zo donker geworden dat we blij zijn met onze Lunetzorg-lampjes op zonne-energie. Ik probeer wat mascara op te doen en laat het daar maar bij. Mijn haar is weer kletsnat geworden van het even buiten zijn en model krijg ik er nu toch niet meer in. Is trouwens hier ook niet belangrijk. Iedereen accepteert iedereen zoals hij/zij is. Kleding, uiterlijk, het is niet belangrijk. Dat voelt goed, dat voelt heel goed! We hebben het met Suzan wel eens over de kleding van de kinderen gehad. Veel kleren zijn kapot en niet echt schoon. Toch vind Suzan het fijner als de vrijwilligers spelletjes en speelgoed voor the kids meebrengen. Dat staat bij haar meer vooraan dan kleding. Ik heb er soms nog steeds moeite mee, maar probeer het te laten zoals het is. Zo heeft iedereen zijn eigen waarden en normen. En niet alleen bij mensen. Ik heb vanmorgen een gesprek gehad met Tom over de honden die hier heel de dag aan een ketting liggen en ’s nachts los mogen lopen. Tom zegt, en daar heeft hij gelijk in “Dit is Afrika en wij vinden dat wij het zo goed doen. Als de honden los zouden lopen op het terrein en er zou een vreemde binnen de poort komen die gebeten zou worden door een van de honden, dan wordt de politie gebeld.” Voor de veiligheid doen we de honden vast. Er komt 1x per week een bodadriver vlees brengen voor de honden. Dus ze krijgen goed te eten. Tom vind het prima zo.
Maar die ketting vind ik niet nodig, zet de honden in een ren. Volgens Tom springen ze daar uit en dan beloof ik dat ik samen met hem grotere rennen met gaas ga maken. Hij moet er hard om lachen maar zegt geen ja of nee.
Inmiddels zijn Michelle en ik klaar om naar de day care te gaan. De kinderen zitten in hun eigen groep met hun teacher. Als ik de klas van Tracy binnenkom (ze is er zelf niet) zitten daar alle kinderen en de juf in het donker op een stoeltje te wachten tot de power weer aan gaat en er licht is. “Nou” vraag ik “What can I do?” Josephine kijkt me verbaasd aan en zegt “Waiting for the power”
Ik kijk het klasje eens rond en heb eigenlijk helemaal geen zin om er zomaar bij te gaan zitten.
Dus na een paar minuten zeg ik dat ik naar een andere groep ga. Ook dat is prima, alles is prima.
Ik ga Winnie halen een lichamelijk en spastisch meisje. Ze is als klein meisje veel alleen gelaten in haar huisje. Moeder liep weg en vader kwam op een dag ook niet meer terug. Een buurvrouw heeft voor Winnie gezorgd, maar die werd te oud en kon het niet meer aan. Winnie zat altijd ongewassen en in dezelfde kleren buiten. Een out-reach programma zorgde er voor dat Winnie bij HSH kwam.
Winnie is een vrolijk meisje en vind het heerlijk om aandacht te krijgen. Ik heb nu een manier gevonden om met haar te lopen dankzij haar erge spasme. Ik neem haar mee en samen lopen we een rondje in de day care. Dan gaan we samen op een mat zitten en ga ik proberen om haar tengere lijfje wat rust te geven door haar in mijn armen te laten rusten. Ze kan me niet vertellen of ze het fijn vind, maar als ik haar aankijk lacht ze naar me.
Als ik Winnie terug breng naar de groep, ga ik op bed zitten bij een klein jongetje wat rond ligt te kijken. Ik neem een knuffelbeestje en kietel hem een beetje. Als ik hem hardop hoor lachen ga ik daar mee door en geniet er zelf ook van. De ruimte voor deze 7 kinderen is erg klein en donker. Iedereen zit of ligt op een mat. Alleen de ene kindje ligt op bed. En als dan ineens de power terug is (stroom) en de lamp aangaat zie ik dat zijn broekje helemaal nat is van de urine. Helaas is hier geen incontinentiemateriaal. Ik heb Home Sweet Home ooit benaderd dat ik daar aan kon komen en of ze het wilden hebben. Maar de verzendkosten zijn zo duur dat het niet te betalen is. Jammer jammer, en weer denk ik, Nederlandse zorg is zo gek nog niet!
Josephine komt vragen of ik Mercy en Nicolas weer les kan geven en ik loop terug naar die klas.
Ook deze keer ga ik weer 3 blz. oefeningen met hen maken. Nicolas is ook deze keer zo klaar en begrijpt de opdrachten goed. Mercy heeft vandaag haar dag niet en breekt de punt van haar potlood, zit onder de tafel en verliest steeds de puntenslijper. Op een gegeven moment vraagt ze of haar baby, knuffel Ernie erbij mag komen zitten. Ik laat haar eerst een blz maken, en dan mag Ernie erbij. Ik vertel Ernie hoe goed dat Mercy kan tellen en dat hij goed op moet letten. Ik denk bij mezelf dat ik het ei van Columbus uitgevonden heb. Maar na 3 oefeningen zit Mercy weer achterstevoren op haar stoel. Haar concentratievermogen is zo klein en haar niveau lager als dat ik dacht. Dus moet ik ook mijn “prestatiedrift” l o s l a t e n.
Als we terug gaan naar haar klasje, spelen ze het spel memory. Spelenderwijs denken deze kinderen dan na en ze hebben er nog lol in ook.
Dan loop ik naar de bouwvakkers en ga de stal weer eens bekijken. De bedoeling is dat het morgen klaar is, maar als ik zeg dat ik dat niet kan geloven, zegt Chris toch dat het wel zo is. Als ik vraag of de party, en het kopen van de kip een week uitgesteld kan worden, is dat oké en helemaal geen probleem.
De vooruitzichten zijn wat stormachtig, hoewel de temperatuur nu heerlijk is, geen zon maar wel, (volgens mij)25 graden.
Deze middag komt Remco binnen lopen met een USD stick met daarop een work out voor fitness.
We kopiëren deze naar mijn PC en ik kan beginnen met sporten.
Maar vanmiddag ga ik eerst naar de sewing room om de beloofde broek te maken voor Opio.
Michelle gaat rijstzakjes naaien om te gebruiken bij haar fysio oefeningen die ze met de kinderen gaat doen.
De bedoeling is om ook de gordijnen op te hangen in de day care, maar uiteindelijk doen we dat niet omdat we er geen energie meer voor hebben. We lopen op ons gemakje naar de town waar we in een cafeetje aan de rand van het dorp wat drinken. Dan kopen we 2 rugzakjes voor de kids van Home Sweet Home. Degene die echt een versleten rugzak hebben krijgen van ons een nieuwe.
We kopen brood en tomaten en kijken op de markt nog voor nieuwe schoenen voor Ogutu.
Micelle zag vandaag dat e hij zo’n oude opgelapte schoenen aan had. Zijn oma, waar hij bij woont, heeft de veter van de schoen door de zool gestoken zodat hij de zool niet kan verliezen. Hoe erg kan het zijn. Maar nieuwe schoenen kopen dat gaat hier niet. Echt alles, alles is tweedehands. Uit een hele grote berg natte schoenen (ze komen volgens mij net uit een emmer sop) kiezen we twee dezelfde. Als we zien dat er geen binnenzool inzit, haalt onze verkoper die uit een paar andere schoenen en ons setje is compleet. We pingelen af tot 12000 shilling, wat omgerekend nog geen 4 euro is. Blij met onze twee rugzakken en een paar schoenen gaan we weer richting “huis”
Jacinta heeft eten voor ons bewaard wat we lekker buiten op het bankje opeten. Spaghetti met groenten tomatensaus. Ik schep twee keer op!
Dan gaat de poort open en komen de 2 kinderen, die dat elke dag doen, de melk brengen. In het verleden knielden ze bij ons bankje, maar dat doen ze niet meer. Als ze terug komen met de lege plastic kan geef ik ze allebei een kadootje. Een knuffeldiertje waar stiften bijzitten waarmee ze het popje in kunnen kleuren. Ze zijn erg ingetogen en ik hoop dat ze er blij mee zijn.
Dan komen de oudere kinderen buiten bij me op het bankje zitten en Michael wil graag hebben dat ik vandaag en knoop aan zijn bloes naai. Maar ik hou voet bij stuk als ik zeg dat ik daar helemaal geen zin meer in heb. Tomorrow. Hij blijft even doorvragen, maar ik doe het niet.
Dan komt Chris, de bouwvakker van de stal vragen of ik een zaklamp heb. Ze willen doorwerken bij de stal. Als ik vraag of er vanavond regen komt i.v.m. vuurtje stoken, zegt hij dat dit een goede avond ervoor is. De kinderen die dat horen vliegen overeind om me te helpen met het hout. Het aanmaakhout is nat en ik denk zelf dat het morgen beter te gebruiken is.
Dan is het alleen David die me nog wil helpen.
Als ik nu mijn slaapkamertje uitkom, ben ik verbaasd over hetgeen ik buiten zie.
Donkere wolken, nat gras en geen zon.
Als we aan ons ontbijtje zitten horen we ineens geroep bij de poort. Zou dat bij ons zijn? Vragen we ons af. Maar echt actief om de poort te openen zijn we niet want inmiddels is het gaan waaien, stormen en regent het kei kei hard. Maar het geroep blijft doorgaan dus trek ik mijn regenjasje aan en ren naar the gate. Als ik deze open staat Kalisa, een echt mooi “downertje” aan de poort. Als ik deze open rent hij mij voorbij met zijn hand op zijn hoofdje. Weer een scholiertje binnen.
Dan ineens gaan alle lichten, de koelkast en de waterkoker uit. Geen stroom. Het is inmiddels zo donker geworden dat we blij zijn met onze Lunetzorg-lampjes op zonne-energie. Ik probeer wat mascara op te doen en laat het daar maar bij. Mijn haar is weer kletsnat geworden van het even buiten zijn en model krijg ik er nu toch niet meer in. Is trouwens hier ook niet belangrijk. Iedereen accepteert iedereen zoals hij/zij is. Kleding, uiterlijk, het is niet belangrijk. Dat voelt goed, dat voelt heel goed! We hebben het met Suzan wel eens over de kleding van de kinderen gehad. Veel kleren zijn kapot en niet echt schoon. Toch vind Suzan het fijner als de vrijwilligers spelletjes en speelgoed voor the kids meebrengen. Dat staat bij haar meer vooraan dan kleding. Ik heb er soms nog steeds moeite mee, maar probeer het te laten zoals het is. Zo heeft iedereen zijn eigen waarden en normen. En niet alleen bij mensen. Ik heb vanmorgen een gesprek gehad met Tom over de honden die hier heel de dag aan een ketting liggen en ’s nachts los mogen lopen. Tom zegt, en daar heeft hij gelijk in “Dit is Afrika en wij vinden dat wij het zo goed doen. Als de honden los zouden lopen op het terrein en er zou een vreemde binnen de poort komen die gebeten zou worden door een van de honden, dan wordt de politie gebeld.” Voor de veiligheid doen we de honden vast. Er komt 1x per week een bodadriver vlees brengen voor de honden. Dus ze krijgen goed te eten. Tom vind het prima zo.
Maar die ketting vind ik niet nodig, zet de honden in een ren. Volgens Tom springen ze daar uit en dan beloof ik dat ik samen met hem grotere rennen met gaas ga maken. Hij moet er hard om lachen maar zegt geen ja of nee.
Inmiddels zijn Michelle en ik klaar om naar de day care te gaan. De kinderen zitten in hun eigen groep met hun teacher. Als ik de klas van Tracy binnenkom (ze is er zelf niet) zitten daar alle kinderen en de juf in het donker op een stoeltje te wachten tot de power weer aan gaat en er licht is. “Nou” vraag ik “What can I do?” Josephine kijkt me verbaasd aan en zegt “Waiting for the power”
Ik kijk het klasje eens rond en heb eigenlijk helemaal geen zin om er zomaar bij te gaan zitten.
Dus na een paar minuten zeg ik dat ik naar een andere groep ga. Ook dat is prima, alles is prima.
Ik ga Winnie halen een lichamelijk en spastisch meisje. Ze is als klein meisje veel alleen gelaten in haar huisje. Moeder liep weg en vader kwam op een dag ook niet meer terug. Een buurvrouw heeft voor Winnie gezorgd, maar die werd te oud en kon het niet meer aan. Winnie zat altijd ongewassen en in dezelfde kleren buiten. Een out-reach programma zorgde er voor dat Winnie bij HSH kwam.
Winnie is een vrolijk meisje en vind het heerlijk om aandacht te krijgen. Ik heb nu een manier gevonden om met haar te lopen dankzij haar erge spasme. Ik neem haar mee en samen lopen we een rondje in de day care. Dan gaan we samen op een mat zitten en ga ik proberen om haar tengere lijfje wat rust te geven door haar in mijn armen te laten rusten. Ze kan me niet vertellen of ze het fijn vind, maar als ik haar aankijk lacht ze naar me.
Als ik Winnie terug breng naar de groep, ga ik op bed zitten bij een klein jongetje wat rond ligt te kijken. Ik neem een knuffelbeestje en kietel hem een beetje. Als ik hem hardop hoor lachen ga ik daar mee door en geniet er zelf ook van. De ruimte voor deze 7 kinderen is erg klein en donker. Iedereen zit of ligt op een mat. Alleen de ene kindje ligt op bed. En als dan ineens de power terug is (stroom) en de lamp aangaat zie ik dat zijn broekje helemaal nat is van de urine. Helaas is hier geen incontinentiemateriaal. Ik heb Home Sweet Home ooit benaderd dat ik daar aan kon komen en of ze het wilden hebben. Maar de verzendkosten zijn zo duur dat het niet te betalen is. Jammer jammer, en weer denk ik, Nederlandse zorg is zo gek nog niet!
Josephine komt vragen of ik Mercy en Nicolas weer les kan geven en ik loop terug naar die klas.
Ook deze keer ga ik weer 3 blz. oefeningen met hen maken. Nicolas is ook deze keer zo klaar en begrijpt de opdrachten goed. Mercy heeft vandaag haar dag niet en breekt de punt van haar potlood, zit onder de tafel en verliest steeds de puntenslijper. Op een gegeven moment vraagt ze of haar baby, knuffel Ernie erbij mag komen zitten. Ik laat haar eerst een blz maken, en dan mag Ernie erbij. Ik vertel Ernie hoe goed dat Mercy kan tellen en dat hij goed op moet letten. Ik denk bij mezelf dat ik het ei van Columbus uitgevonden heb. Maar na 3 oefeningen zit Mercy weer achterstevoren op haar stoel. Haar concentratievermogen is zo klein en haar niveau lager als dat ik dacht. Dus moet ik ook mijn “prestatiedrift” l o s l a t e n.
Als we terug gaan naar haar klasje, spelen ze het spel memory. Spelenderwijs denken deze kinderen dan na en ze hebben er nog lol in ook.
Dan loop ik naar de bouwvakkers en ga de stal weer eens bekijken. De bedoeling is dat het morgen klaar is, maar als ik zeg dat ik dat niet kan geloven, zegt Chris toch dat het wel zo is. Als ik vraag of de party, en het kopen van de kip een week uitgesteld kan worden, is dat oké en helemaal geen probleem.
De vooruitzichten zijn wat stormachtig, hoewel de temperatuur nu heerlijk is, geen zon maar wel, (volgens mij)25 graden.
Deze middag komt Remco binnen lopen met een USD stick met daarop een work out voor fitness.
We kopiëren deze naar mijn PC en ik kan beginnen met sporten.
Maar vanmiddag ga ik eerst naar de sewing room om de beloofde broek te maken voor Opio.
Michelle gaat rijstzakjes naaien om te gebruiken bij haar fysio oefeningen die ze met de kinderen gaat doen.
De bedoeling is om ook de gordijnen op te hangen in de day care, maar uiteindelijk doen we dat niet omdat we er geen energie meer voor hebben. We lopen op ons gemakje naar de town waar we in een cafeetje aan de rand van het dorp wat drinken. Dan kopen we 2 rugzakjes voor de kids van Home Sweet Home. Degene die echt een versleten rugzak hebben krijgen van ons een nieuwe.
We kopen brood en tomaten en kijken op de markt nog voor nieuwe schoenen voor Ogutu.
Micelle zag vandaag dat e hij zo’n oude opgelapte schoenen aan had. Zijn oma, waar hij bij woont, heeft de veter van de schoen door de zool gestoken zodat hij de zool niet kan verliezen. Hoe erg kan het zijn. Maar nieuwe schoenen kopen dat gaat hier niet. Echt alles, alles is tweedehands. Uit een hele grote berg natte schoenen (ze komen volgens mij net uit een emmer sop) kiezen we twee dezelfde. Als we zien dat er geen binnenzool inzit, haalt onze verkoper die uit een paar andere schoenen en ons setje is compleet. We pingelen af tot 12000 shilling, wat omgerekend nog geen 4 euro is. Blij met onze twee rugzakken en een paar schoenen gaan we weer richting “huis”
Jacinta heeft eten voor ons bewaard wat we lekker buiten op het bankje opeten. Spaghetti met groenten tomatensaus. Ik schep twee keer op!
Dan gaat de poort open en komen de 2 kinderen, die dat elke dag doen, de melk brengen. In het verleden knielden ze bij ons bankje, maar dat doen ze niet meer. Als ze terug komen met de lege plastic kan geef ik ze allebei een kadootje. Een knuffeldiertje waar stiften bijzitten waarmee ze het popje in kunnen kleuren. Ze zijn erg ingetogen en ik hoop dat ze er blij mee zijn.
Dan komen de oudere kinderen buiten bij me op het bankje zitten en Michael wil graag hebben dat ik vandaag en knoop aan zijn bloes naai. Maar ik hou voet bij stuk als ik zeg dat ik daar helemaal geen zin meer in heb. Tomorrow. Hij blijft even doorvragen, maar ik doe het niet.
Dan komt Chris, de bouwvakker van de stal vragen of ik een zaklamp heb. Ze willen doorwerken bij de stal. Als ik vraag of er vanavond regen komt i.v.m. vuurtje stoken, zegt hij dat dit een goede avond ervoor is. De kinderen die dat horen vliegen overeind om me te helpen met het hout. Het aanmaakhout is nat en ik denk zelf dat het morgen beter te gebruiken is.
Dan is het alleen David die me nog wil helpen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
