Akran

VRIJDAG 20 MAART
Vandaag is aan ons gevraagd of we met Akran, een kindje van de Day care naar het hospital willen gaan. Hij is ondervoed en heeft nu ook een bacterie in zijn lijfje i.v.m. het drinken van vuil water.
Rond 9.00 zetten we het zieke kindje in de buggy en lopen aan. Dit hospital is erg dicht bij Home Sweet Home, dus hebben we geen auto, matato of boda nodig. Gisteren is hij ook al geweest en heeft nu een infuusje in zijn handje waar 2x per dag medicijnen door gegeven worden.
Het is een eenvoudig, maar wel schoon ziekenhuis. We mogen meteen mee komen als we ons gemeld hebben. Ik leg Akran op een bedje en de zuster vult een spuitje met de medicijnen. Ik doe een stapje terug, want hierin ben ik geen held. Als de behandeling klaar is mogen we enkele mee gebrachte kadootjes uitdelen aan de kinderen die op dat moment in het ziekenhuis zijn. Het zijn er niet zoveel, maar onze tas is toch weer wat leger. We zijn begonnen met uitdelen en hebben al veel kinderen blij gemaakt met het een of ander. Als we weer buiten de poort zijn en brood kopen delen we nog enkele dingetjes uit en geef ik een moeder leuke slofjes voor haar baby.
We brengen Akran terug en vinden dat het koffietijd geworden is. Ja dat Nederlandse trekje krijgen ze er bij ons niet uit!
Dan loop ik naar Grace om te zeggen dat “we er klaar voor zijn” hij heeft beloofd om te helpen met de planken in het hok van Tom.
De verlengsnoeren worden aan elkaar gemaakt, er is power, dus we kunnen beginnen. Ha ha, niet dus. Het bitje om een boor te verwisselen is kwijt en er zit geen goede boor in de machine.
Michelle gaat zoeken in de Day care, Tom wordt erbij geroepen, maar die zegt dat wij het gebruikt hebben. Ik wordt hier zooooo moe van! Elke keer is er wel iets waardoor we niet aan het werk kunnen. Ik geef Tom lesson 1: Put everyhing that you need back on the correct place! Grace moet lachen, Tom niet echt. Dan frutselt Grace wat met een schroef en hamer en uiteindelijk kan hij de boor toch verwisselen. We gaan beginnen. Nou ja “we” Michelle en ik staan erbij en kijken ernaar.
Buiten in het wei bij “our pig-stay” is het een drukte van belang. Werkmensen zijn een soort bak aan het metselen. Hierin wordt het voer gemaakt en bewaard. Er zijn ook weer gevangenen aan het werk en verder lopen er nog allerlei mensen rond. Wat ze doen weet ik niet, maar er zijn er bij die in mijn ogen gewoon niks doen.
Helaas, echt helaas hebben we steunen te weinig gekocht dus moeten we ons werk staken. Zenon springt nog op de boda om naar de town te rijden om er te kopen, maar helaas geen ijzeren beugels. We moeten daarvoor echt naar Jinja . Dat gaan we dus vanmiddag doen.
Ik zie dat er mensen met een soort specie aan het werk zijn om te metselen. Ik vraag of ik wat krijg en ga onze vuurcirkel een beetje verstevigen. Hij valt aan een kant wat uit elkaar.
Dan is het alweer lunch time.
Vanmiddag gaan we eerst naar the hospital. Michelle heeft al weken last van haar darmen en ze vind het nu toch wel erg lang duren. Ze wordt er ook moe van en baalt dat ze er steeds rekening mee moet houden. Suzan gaat met ons mee.
Het is een nieuw ziekenhuis en alles ziet er prima netjes uit. Michelle laat bloed prikken en moet dan haar ontlasting inleveren. Dit heeft ze niet bij zich dus mag ze even naar het toilet inclusief spateltje en potje. Maar als ik haar hoor zuchten en steunen weet ik al hoe laat het is. Er is nlm een Frans toilet, twee voetstappen en een gat. En dat is echt helemaal niks voor Michelle!
Ik instaleer me in een makkelijk stoeltje en vind het leven zo slecht nog niet.
Maar na 10 mijn komt Michelle naar buiten, ze kan echt niet naar de wc.
Uiteindelijk krijgt ze de bloeduitslag en medicijnen mee. Het valt gelukkig allemaal mee. Zij blij en ikke blij en hopen dat ze zich weer snel helemaal fit voelt.. We laten ons daarna afzetten bij de overdekte markt en gaan daar onze boodschappen doen.
Michelle heeft van een vriendin geld mee gekregen om dove mensen te helpen. Ze heeft al een trechter en slangetje gemaakt om het kindje van de buren, wat doof is, iets te laten horen. Maar ze wil ook graag wat kleding voor die familie kopen. Daarom gaan we aan het snuffelen voor de kinderen. We zoeken leuke kleding en schoentjes uit. Ik weet zeker dat oma weer heel blij zal zijn.
Dan zien we ineens Halid staan en lopen we naar hem toe. Als we zeggen dat we nog haken moeten hebben om planken op te hangen, loopt hij mee naar een kraam en we kopen daar 20 steunen.
Nu kunnen we morgen echt vooruit!
Daarna lopen we naar Shamilah, die deze keer bij de schoenenverkoop zit met haar kleine baby. Leuk om haar kindje ook te ontmoeten. Daarachteraan een supermarktje voor onze boodschappen en dan hebben we dorst, zin in een “cappuccino”. We ploffen op een terras, Halid gaat ook met ons mee.
En even later komt Hasan, onze boda driver ook nog voorbij rijden. Zitten we gezellig met zijn vieren op het terras. Dan gaat Halid richting markt en Hassan zet ons op zijn boda af bij For Ever, een goed restaurantje. We bestellen pizza, maar echt heel erg lekker is ie niet.
Dan weer richting huiswaarts. Deze keer hebben we een stille boda driver die niet zo veel zegt. Dat is elke keer zo verschillend. Er zijn van die gezellige kletsers, en drivers die alleen maar ja of nee zeggen. Maar wie weet verstaan ze ons “vloeiend Engels” niet. (ha ha) Tuurlijk laten we ons afzetten bij de poort. Hoe makkelijk kan het zijn.