party

DONDERDAG 19 MAART
Het kinderfeestje gaat door, en wij, Clown Helma en Michelle mogen alle kadootjes (gesponsord door iemand) aan de kinderen uitdelen. Ik trek een rode overal aan en Michelle een leuke jas met kleurtjes. Rode neus, staartjes en daar gaan we dan. We sjouwen een grote blauwe koffer mee waar de pakjes inzitten. Natuurlijk komen we aan met vallen en opstaan. En gelukkig moeten de kinderen daar om lachen. Want het is me opgevallen dat ze niet weten wat een clown is. Ook als ik aan volwassenen vertel wat ik doe aan clownswerk begrijpen ze niet waar ik het over heb. Dat is ook een reden dat ik gisteren in het ziekenhuis niet aangeboden heb om daar te clownen. Soms schrikken ze al als ze een munguzu zien! Maar ik heb wel gemerkt, dat het voor de kinderen van Home Sweet Home, die me dus nu al vaker als clown gezien hebben, het wel herkenbaar is. En ze nu ook lachen om de stommiteiten die we uithalen. Ik heb een CD met clownsmuziek,en met muziek erbij is het altijd leuker, gezelliger en sfeervoller. Michelle speelt de domme clown en ze doet dat erg goed. Tot slot gaat de koffer open en krijgt elk kind van de Day care een kadootje. Ik zie Brechtje, die niet bij de Day care hoort, maar er wel bij is, beteuterd kijken en ook Devin heeft niks gekregen omdat hij niet bij de Day care hoort. Snel loop ik terug naar ons huisje en neem voor elk kind wat niks gekregen heeft een ballon mee. Hopelijk zijn ze niet al teveel teleurgesteld.
Dan is deze morgen alweer voorbij en nemen we een korte break. Ik besteed deze tijd om alle gemaakte foto’s te bekijken en zonodig te bewerken.
Ik zie in de verte dat Grace de planken voor in Tom zijn hok aan het schaven is zodat wij ze dadelijk op kunnen hangen. Fijn als dat klusje ook geklaard is. Het zijn prachtige planken en we kunnen er een mooi werkblad van maken op de boerderij. Met daarboven plankjes om de bekers ed op te zetten. We zien het helemaal zitten maar willen wel vandaag alles afhebben zodat we de volgende week niet meer zo actief hoeven te zijn. Michelle en ik willen eerst de beugels aan de planken maken maar Grace legt ons uit dat we de haken beter eerst aan de muur kunnen maken en daar de plank op schroeven. Oké doen we dat. “even” een verlengsnoer halen. En dat is dus een gebed zonder einde. De verlengsnoer van Zenon is te kort en als we alle snoeren verzamelen van het terrein halen we de ruimte waar we moeten boren nog niet. Grrrrr denk ik, zijn we al een dik half uur bezig met een verlengsnoer. Beneden in de town verkopen ze geen snoeren en Grace stelt voor om er een te lenen bij de buren. Dus ga ik op pad. De overbuurvrouw knikt nee, de naaste buurvrouw heeft er ook geen en daar weer tegenover zijn ze heel vriendelijk en willen ze wel een snoertje van hun koelkast halen. Maar dat vind ik te ver gaan, dat hoeft niet. Deze vriendelijke buurvrouw vraagt of ik eten wil en ze laat me een pannetje met bruine bonen, aardappelen en groenten zien. Ik bedank heel vriendelijk en zeg dat ik eten van Home Sweet Home krijg. En dan loop ik weer terug naar Michelle en Grace die heel gezellig in het gras zitten te kletsen. Het is hier allemaal zo gewoon dat het niet “vooruit” gaat, niemand die zich druk maakt. Als ik aan Tom vraag hoe ik het nu op moet lossen haalt hij zijn schouders op en loopt door. Hij weet het niet maar denkt ook niet even mee. Ik baal als een stekker, het is toch ook zijn hok. En dat is dan weer het grote verschil tussen Oeganda en Nederland. Waar maak ik me druk om? Uiteindelijk ruimen we alles maar weer op en zetten de planken in het hok. Hopelijk komt er morgen een oplossing voor “het verlengsnoer-probleem”
Het is inmiddels 15.30 geweest en ik zie alle kinderen van de Day care naar huis lopen met hun mooie cadeau. Ze zijn er zo blij mee. Deze cadeautjes zijn gesponsord door een mevrouw die i.p.v. cadeautjes, cadeaubonnen wilde voor haar jubileum op het werk. Hiermee heeft ze veel kinderen blij gemaakt!
Dan gaat de poort open en komt Zenon op de boda aangereden. Ik ren op hem af en vraag hem voor een langere snoer. En hij heeft deze al gekocht! We zouden in principe nu dus verder kunnen gaan met onze klus. Maar Michelle en ik hebben er nu even geen zin meer in. Misschien morgen en anders zaterdag…of zondag of…… we zien wel.
Ik zorg dat ik weer Spic en Span klaar sta voor het geval Tom me op komt halen om naar de movie te gaan. And he did! Samen lopen we naar “de bioscoop” En dat is geen stenen gebouw met filmdoek, popcorn en cola. Nee dit is een houten hok met daarin paaltjes met planken erop als zitplaats. En voorin staat een TV (tje) waar een film gedraaid wordt. Als we binnen komen draait er een film met moord en schieten. Deze movie is tweetalig. Ik hoor een Engelse vertaling en daarbij het Oegandees.
Het spreken en het uitzenden loopt helemaal niet gelijk. En iedereen loopt ook gewoon in en uit.
We gaan op de tweede rij zitten en ik verdiep me in de film. Eigenlijk is hij best wel spannend! Maar dan ineens houdt het geluid op. Iedereen blijft gewoon stil zitten te wachten, dus doe ik dat ook maar. Maar het blijkt een groter probleem dan gedacht en we krijgen clipvideo’s te zien van Afrikaanse artiesten. Erg leuk. Maar dan ineens gaat de film weer verder en is het gedaan met de leuke muziek. Als ik weer helemaal in het verhaal zit houdt weer het geluid er mee op. En het schijnt niet meer opgelost te kunnen worden. Inmiddels is Tom aan het genieten van een heerlijk bordje eten en een kop drinken. Ik moet er erg aanwennen dat Afrikaanse mensen zelf niet trakteren. Ze vinden het allemaal maar heel gewoon dat de muzunky alles betaald. Tom heeft dus voor zichzelf eten en een kop drinken besteld, (en betaald) maar vraagt niet aan mij of ik ook wat wil drinken. Ik laat dit zo want ik heb inmiddels gemerkt dat dit heel normaal is hier in Oeganda. Inmiddels hebben ze een andere film opgezet, een Japanse film. Ik ga er weer voor zitten en doe mijn best om de Engelse ondertiteling precies te volgen. Maar het is allemaal zo langdradig en ik vind er echt niks aan. Als ik naar rechts kijk zie ik Tom wel genieten. Toch zeg ik op een gegeven moment dat ik naar huis ga lopen. Ik wil lekker bij Michelle op het bankje zitten. Tom loopt mee naar buiten en ik zeg dat ik dat stukje wel alleen naar huis kan lopen. Dus Tom weer snel naar binnen, naar zijn vrienden en de film. Maar als ik het pad naar Home Sweet Home neem, vind ik toch dat ik een foute beslissing heb gemaakt. Het is er kei donker en ik ken niemand. Mochten ze kwaad met me willen ben ik een makkelijke prooi. Oh jakkes, echt stom van mij. Achter mij hoor ik iemand muzunku zeggen en voor mij loopt een jongen te zingen. Ik besluit met deze jongeman een praatje te maken zodat ik met hem mee kan lopen. En ik hoop dat hij wel te vertrouwen is. Het blijkt de buurjongen van Home Sweet Home te zijn en hij heeft me al vaker zien lopen. Ik ben blij en opgelucht dat ik een maatje gevonden heb om mee terug te gaan.
De poort is op slot maar Posiano komt al aangelopen. Hij vraagt of alles okee is, ja nu wel!
Michelle zit zich te ergeren aan Tyler omdat hij echt heeeeeeel de avond zit te bellen naast haar op het bankje. Gevolg is dat Michelle zich niet kan concentreren op haar boek. En ze had zo’n zin in een avondje rust, lekker een keer alleen te zijn. Ik begrijp haar helemaal. Ik neem mijn Pc mee naar buiten en we kijken en luisteren naar een Afrikaanse muziek DVD. Wat kunnen deze mensen goed met hun “cabine” schudden. Leuk zeg!
En zo…..ook deze dag alweer voorbij!