perfect English
Door: Helma
Blijf op de hoogte en volg Helma
24 Maart 2015 | Oeganda, Jinja
MAANDAG 16 MAART perfect Englisch?
Het is toch net ff wat anders wakker worden als er nog twee “vreemde” mannen in
“ons huisje”(ha ha) slapen. Als ik naar het toilet ga en merk dat we nog steeds geen water hebben vind ik dat, eerlijk is eerlijk, niet zo leuk. Dat wordt veel emmertjes water halen voor 4 personen!
Hopelijk zijn ze erg “gedienstig” en anders maken we een schema. (grapje!)
Ik ben natuurlijk weer vroeg wakker en ga mijn foto’s van ons uitstapje van gisteren bekijken.
Dit was een super mooie dag!
Om 7.30 twijfel ik of ik op mijn kamer ga springen of dat ik het gewoon, zoals de meeste keren in het woongedeelte doe. En als ik hoor dat Michelle me gezelschap gaat houden zetten we mijn PC op het keukenblokje. John en Tyler kijken even raar op. En als ik vraag “You can play with us” moet ik zelf lachen om mijn voortreffelijke Engels. En denk ik aan de woorden van Michelle gisteravond tegen Tyler. “You must het do with two old ladies” Ze zullen wel denken. Maar de two boys denken niks en verlaten het huis. Na ons klein zweetuurtje lopen we naar de pomp om ons zelf te wassen. Dat is veel makkelijker dan een emmer water sjouwen en je daarmee “thuis” te wassen.
We hebben om 10.00 afgesproken met Halid, de-ex straatjongen, maar merken ineens dat het al 9.45 is en we nog niet eens weg zijn. Maar ook daarin zijn we veranderd, dan wordt het een uurtje later. Niemand die zich druk maakt.
Want als we Grace zien lopen gaan we hem eerst om advies vragen wat het hout betreft voor het hok van Tom. Hij weet wel een plek waar het goedkoper is en wil het wel voor ons meebrengen.
Dat is snel en goed geregeld! En dan om 10.30 zitten we eindelijk op de boda en laten ons afzetten bij de nieuwe overdekte markt. We lopen naar de schoenenverkoopplek waar Halid is. Niemand die zegt dat we een uur te laat zijn of vreemd op kijkt. Nee, we zijn gewoon een uur later en dat is oké. De bedoeling van vandaag is dat we met Shamilah en Haled naar de school gaat waar Shamilah een opleiding gaat volgen voor hotel en managment. Shamilah is een straatkind wat zelf heel erg graag naar school wil om zo een goede toekomst te krijgen voor haar zelf en haar baby. De vader is uit beeld en een tante zorgt voor het kind. Michelle en ik hebben overleg gehad en besloten om dit kind een nieuwe kans te geven. Halid gaat dit coachen en haar begeleiden.
Ze moet zich bv elke dag voor en na school melden. Verder gaat Halid elke vrijdag naar de school om na te gaan of ze er inderdaad geweest is en hoe ze het doet. We gaan vandaag naar de school voor informatie en hoe we deze opleiding gaan betalen per termijn.
Het heeft heel wat in en als de directeur merkt dat er 2 mazungu op zijn school zijn worden we hartelijk ontvangen en moeten mee naar zijn kantoor waar hij informatie geeft over zijn werk en school. En dan hebben we dit gedeelte geregeld.
Halid, Michelle en ik gaan ergens een hapje eten. We willen dat graag met drieën doen omdat we Halid beloofd hebben om hem te helpen met zijn droom. Als wens heeft hij om straatkinderen te helpen vanuit een organisatie. Die organisatie wil hij op gaan zetten. Maar daarvoor heeft hij een papiertje nodig wat hij kan “kopen” bij de gemeente. En na de lunch gaan we dat papiertje halen. Weer op de boda naar de andere kant van Jinja. Ik kijk nog steeds mijn ogen uit, vooral als ik tussen dat drukke verkeer een kip, heel verbaasd op de weg zie zitten. Wat blijkt nou? Voor ons rijd een boda helemaal vol gebonden met levende kippen! Een kip is eraf gevallen en snapt natuurlijk niet zo snel wat er gebeurt is. Hij zit echt heel verbaasd rond te kijken.
Ik geniet van alle levendigheid om me heen, het stof wat me vies maakt, de geluiden van Jinja, de vrijheid die ik voel achter op de boda. Ik ga dit zeker missen.
In het gebouwtje zit een man en Halid vertelt zijn droom. Hij heeft een plan op papier gezet en geeft uitleg hoe hij het wil coördineren. De man vraagt kritische vragen en zegt dat Halid met een nog beter plan moet komen wat betreft de dagbesteding van deze kinderen. Het lijkt erop dat hij de zo gewenste papieren niet krijgen zal. Michelle doet ook nog een woordje en legt uit waarom Halid zo goed is in het begeleiden van deze kinderen. Geen grote gebouwen en veel geld, maar werken vanuit zijn gevoel. Eigen ervaring. Ook ik zeg dat ik volledig vertrouw op zijn project. Ik weet niet wat de doorslag gegeven heeft maar uiteindelijk gaan we naar buiten met een formulier. Niet het echte briefje wat Halid nodig heeft om te beginnen, maar een brief die door 3 mensen ondertekend moet worden.
De eerste handtekening die we nodig hebben is van het dorpshoofd van de plaats waar we nu zijn.
Het is volgens Halid dichtbij en we lopen langs een drukke weg het dorpje in. Ik kijk uit naar een soort van kantoortje, maar kan het niet ontdekken. Uiteindelijk komen we bij armoedige huisjes en tussen de kippen door komen we uit bij een oudere man die in de schaduw van twee huizen op een stoel zit en in gesprek is met een andere man. Er wordt plaats gemaakt op een oud bankje en Halid doet zijn verhaal. Michelle en ik zitten erbij en….kijken er naar. Maar aan de andere kant is het ook genieten dat we nu zien hoe het allemaal werkt. Halid en de man praten lang met elkaar en uiteindelijk krijgt hij de handtekening. Het is inmiddels 17.00 uur geweest en we willen nog naar de winkel om haken te kopen om morgen de planken op te hangen. En….. we snakken naar een heerlijke cappuccino.
We laten ons voor de winkel afzetten en binnen 5 minuten hebben we wat we nodig hebben.
Als we daarna langs een lokaal barretje lopen ploffen we daar op het terras en genieten van ons drankje. We zijn te laat thuis en er is geen eten meer op HSH, dus gaat Michelle een heerlijke tonijnsalade maken. Ik spring onder de douche want we hebben weer water!
Omdat we geen hout meer hebben om te stoken, besluiten we om binnen te blijven vanavond.
Maar het blijft vreemd om met “vreemden” in een huis te zitten. Tyler ligt op de bank een film te kijken en vraag of hij naar zijn kamer moet. Natuurlijk niet, want het is ook zijn huis hier. En als de boys voor 21.00 al naar bedje gaan vinden wij toch dat we moeten fluisteren.
Ja we zijn verwend geweest de weken dat we hier zijn, een heel huis voor onszelf!
Het is toch net ff wat anders wakker worden als er nog twee “vreemde” mannen in
“ons huisje”(ha ha) slapen. Als ik naar het toilet ga en merk dat we nog steeds geen water hebben vind ik dat, eerlijk is eerlijk, niet zo leuk. Dat wordt veel emmertjes water halen voor 4 personen!
Hopelijk zijn ze erg “gedienstig” en anders maken we een schema. (grapje!)
Ik ben natuurlijk weer vroeg wakker en ga mijn foto’s van ons uitstapje van gisteren bekijken.
Dit was een super mooie dag!
Om 7.30 twijfel ik of ik op mijn kamer ga springen of dat ik het gewoon, zoals de meeste keren in het woongedeelte doe. En als ik hoor dat Michelle me gezelschap gaat houden zetten we mijn PC op het keukenblokje. John en Tyler kijken even raar op. En als ik vraag “You can play with us” moet ik zelf lachen om mijn voortreffelijke Engels. En denk ik aan de woorden van Michelle gisteravond tegen Tyler. “You must het do with two old ladies” Ze zullen wel denken. Maar de two boys denken niks en verlaten het huis. Na ons klein zweetuurtje lopen we naar de pomp om ons zelf te wassen. Dat is veel makkelijker dan een emmer water sjouwen en je daarmee “thuis” te wassen.
We hebben om 10.00 afgesproken met Halid, de-ex straatjongen, maar merken ineens dat het al 9.45 is en we nog niet eens weg zijn. Maar ook daarin zijn we veranderd, dan wordt het een uurtje later. Niemand die zich druk maakt.
Want als we Grace zien lopen gaan we hem eerst om advies vragen wat het hout betreft voor het hok van Tom. Hij weet wel een plek waar het goedkoper is en wil het wel voor ons meebrengen.
Dat is snel en goed geregeld! En dan om 10.30 zitten we eindelijk op de boda en laten ons afzetten bij de nieuwe overdekte markt. We lopen naar de schoenenverkoopplek waar Halid is. Niemand die zegt dat we een uur te laat zijn of vreemd op kijkt. Nee, we zijn gewoon een uur later en dat is oké. De bedoeling van vandaag is dat we met Shamilah en Haled naar de school gaat waar Shamilah een opleiding gaat volgen voor hotel en managment. Shamilah is een straatkind wat zelf heel erg graag naar school wil om zo een goede toekomst te krijgen voor haar zelf en haar baby. De vader is uit beeld en een tante zorgt voor het kind. Michelle en ik hebben overleg gehad en besloten om dit kind een nieuwe kans te geven. Halid gaat dit coachen en haar begeleiden.
Ze moet zich bv elke dag voor en na school melden. Verder gaat Halid elke vrijdag naar de school om na te gaan of ze er inderdaad geweest is en hoe ze het doet. We gaan vandaag naar de school voor informatie en hoe we deze opleiding gaan betalen per termijn.
Het heeft heel wat in en als de directeur merkt dat er 2 mazungu op zijn school zijn worden we hartelijk ontvangen en moeten mee naar zijn kantoor waar hij informatie geeft over zijn werk en school. En dan hebben we dit gedeelte geregeld.
Halid, Michelle en ik gaan ergens een hapje eten. We willen dat graag met drieën doen omdat we Halid beloofd hebben om hem te helpen met zijn droom. Als wens heeft hij om straatkinderen te helpen vanuit een organisatie. Die organisatie wil hij op gaan zetten. Maar daarvoor heeft hij een papiertje nodig wat hij kan “kopen” bij de gemeente. En na de lunch gaan we dat papiertje halen. Weer op de boda naar de andere kant van Jinja. Ik kijk nog steeds mijn ogen uit, vooral als ik tussen dat drukke verkeer een kip, heel verbaasd op de weg zie zitten. Wat blijkt nou? Voor ons rijd een boda helemaal vol gebonden met levende kippen! Een kip is eraf gevallen en snapt natuurlijk niet zo snel wat er gebeurt is. Hij zit echt heel verbaasd rond te kijken.
Ik geniet van alle levendigheid om me heen, het stof wat me vies maakt, de geluiden van Jinja, de vrijheid die ik voel achter op de boda. Ik ga dit zeker missen.
In het gebouwtje zit een man en Halid vertelt zijn droom. Hij heeft een plan op papier gezet en geeft uitleg hoe hij het wil coördineren. De man vraagt kritische vragen en zegt dat Halid met een nog beter plan moet komen wat betreft de dagbesteding van deze kinderen. Het lijkt erop dat hij de zo gewenste papieren niet krijgen zal. Michelle doet ook nog een woordje en legt uit waarom Halid zo goed is in het begeleiden van deze kinderen. Geen grote gebouwen en veel geld, maar werken vanuit zijn gevoel. Eigen ervaring. Ook ik zeg dat ik volledig vertrouw op zijn project. Ik weet niet wat de doorslag gegeven heeft maar uiteindelijk gaan we naar buiten met een formulier. Niet het echte briefje wat Halid nodig heeft om te beginnen, maar een brief die door 3 mensen ondertekend moet worden.
De eerste handtekening die we nodig hebben is van het dorpshoofd van de plaats waar we nu zijn.
Het is volgens Halid dichtbij en we lopen langs een drukke weg het dorpje in. Ik kijk uit naar een soort van kantoortje, maar kan het niet ontdekken. Uiteindelijk komen we bij armoedige huisjes en tussen de kippen door komen we uit bij een oudere man die in de schaduw van twee huizen op een stoel zit en in gesprek is met een andere man. Er wordt plaats gemaakt op een oud bankje en Halid doet zijn verhaal. Michelle en ik zitten erbij en….kijken er naar. Maar aan de andere kant is het ook genieten dat we nu zien hoe het allemaal werkt. Halid en de man praten lang met elkaar en uiteindelijk krijgt hij de handtekening. Het is inmiddels 17.00 uur geweest en we willen nog naar de winkel om haken te kopen om morgen de planken op te hangen. En….. we snakken naar een heerlijke cappuccino.
We laten ons voor de winkel afzetten en binnen 5 minuten hebben we wat we nodig hebben.
Als we daarna langs een lokaal barretje lopen ploffen we daar op het terras en genieten van ons drankje. We zijn te laat thuis en er is geen eten meer op HSH, dus gaat Michelle een heerlijke tonijnsalade maken. Ik spring onder de douche want we hebben weer water!
Omdat we geen hout meer hebben om te stoken, besluiten we om binnen te blijven vanavond.
Maar het blijft vreemd om met “vreemden” in een huis te zitten. Tyler ligt op de bank een film te kijken en vraag of hij naar zijn kamer moet. Natuurlijk niet, want het is ook zijn huis hier. En als de boys voor 21.00 al naar bedje gaan vinden wij toch dat we moeten fluisteren.
Ja we zijn verwend geweest de weken dat we hier zijn, een heel huis voor onszelf!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
