visit Rocher

ZONDAG 15 MAArt.
Ik denk dat mijn laptop weer een vrij weekend heeft. Als ik hem op start weigert hij om ook maar iets te doen. Ik probeer niet in paniek te raken en dat lukt me aardig. Ik ga er van uit dat de power vannacht weg geweest is en dat mijn PCtje het daarom niet meer doet.
Dus….ook geen fitness voor mij deze morgen. De temperatuur is zo vroeg in de dag zo lekker dat ik buiten op het bankje het kinderbroekje voor het dochtertje van Posiano vermaak. Tijdens het passen vloog al meteen de drukker eraf en ging de rits kapot. Beetje vervelend, maar goed, ik heb het probleempje weer opgelost en vanavond geef ik Posiano dit kadootje nog maar een keer. Als Michelle ook uit haar mandje gekropen is komt ze gezellig bij me zitten en keuvelen we over van alles en nog wat. Wat leer je elkaar goed kennen als je 24 uur per dag 3 maanden bij elkaar bent. En eerlijk is eerlijk, het gaat goed. We zijn verschillend maar we laten elkaar in onze waarde. Ik ben erg blij dat ik niet alleen hier naar toe gekomen ben.
Voor het afscheid hebben we voor alle aunties een tasje gemaakt met daarin wat leuke kadootjes. Deze gaan we nu sorteren, welk kadootje het beste bij wie past. Een gezellig werkje.
Daarna wat optutten en spulletjes klaar zetten want we gaan met Remco en Joanne op stap. We gaan naar de moeder van hun nachtwaker. We hebben nog een half uurtje voor dat we vertrekken en we besluiten om even naar het dove buurmeisje te gaan kijken, hoe het met haar oefeningen gaat. Als we aangelopen komen zie ik op een afstandje dat ze aangehold komt met haar broertje.
We hebben wat speelgoed mee gebracht wat we uitdelen. Oma is helemaal gelukkig en de kinderen gaan meteen spelen met de houten trein. In gebarentaal en erg gebroken Engels vertelt oma dat het allemaal erg goed gaat met het oefeningen. We begrijpen uit haar verhaal dat het meisje geluiden maakt tijdens de oefeningen. Dat is natuurlijk helemaal geweldig!
Dan bepakt en bezakt de boda op. De lege flessen van de “cappuccino” wil de boda driver graag hebben. Dus daar zijn we snel van af. We rijden naar de afgesproken plek waar de auto van Remco al op ons staat te wachten. We gooien onze spullen in de achterbak en proppen ons achter bij the kids en Rocher, hun nachtwaker, in de auto. Het is krap zitten, maar dat is niet erg, we hebben zin in dit uitje. De weg er naar toe is hobbelig en bobbelig en als ze aan de weg aan het werken zijn wordt het echt helemaal smal. Hopen zand, vrachtwagens, kuilen, nog groter kuilen, het lijkt wel een circuit.
Maar uiteindelijk komen we aan in het dorpje van Rocher. Kleine huisjes, hutjes en kinderen veel kinderen. Oma staat heel enthousiast te zwaaien als we aankomen en maakt van die mooie gillende geluiden zoals de Afrikaanse vrouwen zo goed kunnen. Ze is omringd door alle kinderen van het dorp die het geweldig vinden als er bezoek komt. Veel kinderen zijn begonnen aan mooie tekeningen en kleurplaten. Oma heeft die in huis en deelt alles uit. Voordat de kinderen naar huis gaan leveren ze alles weer netjes in. De kleurplaten krijgen wij, de bezoekers, van deze kinderen. Het huisje van oma is het luxte huisje wat ik tot nu toe gezien heb. Het is van steen met golfplaten dak en het heeft 3 kamertjes. Het is gesponsord door een of ander project. En, wat ik nog nergens gezien heb er staan 4 stoelen en een klein tafeltje in! We mogen gaan zitten en…..daar zitten we dan. Oma is nergens te bekennen. Joanne zegt dat het normaal is dat het bezoek binnen in het huisje gaat zitten en oma gaat naar het “kookhutje” en begint aan de maaltijd die we straks krijgen. Alle kinderen staan buiten naar de mazungu (blanken) te gluren. Ik zie overal waar ik kijk zwarte kopjes. Door de deur, achter het raampje, buiten op de stoep, achter een boom, echt overal. Als we 10 minuutjes binnen gezeten hebben kiezen we er toch voor om buiten, in de schaduw, te gaan zitten. Meteen worden de stoelen buiten onder de boom gezet. Joanne heeft oorbelletjes gekregen om uit te delen en alle meisjes zoeken er een paar uit. Dan gaat Noah, hun dochter, kleding uitdelen aan de kinderen van het dorp. Bijna iedereen krijgt iets.
Als dat gebeurt is gaan the kids bij elkaar staan en zingen een mooi Afrikaans lied voor ons. Echt zo mooi om te zien. De meeste in leuke frisse kleding ipv vieze oude “vodden” We klappen als ze klaar zijn en dan komt oma en zingt ook een lied voor ons. Super! Natuurlijk kunnen wij, Nederlanders dan niet achterblijven en zingen Joanne, Michelle en ik het lied van: De uil zat in de olmen”
Er wordt Jackofruit schoongemaakt en wij, als bezoek, mogen dat uit een grote schaal pakken. De kinderen van het dorp kijken rustig toe en staan om ons heen. Als ze van de broer van Rocher het sein krijgen om “de overschot” op te eten, vliegen ze daar als een kudde dieren op af.
het is heet, echt heet, zelfs in de schaduw is het bijna niet vol te houden.
En het is zo stoffig. Binnen de kortste tijd zien we allemaal bruin, niet van de zon, maar van het rode zand. Onze kleren, onze schoenen en voeten alles, alles onder het stof.
Michelle en ik willen eigenlijk wel een wandelingetje maken maar we krijgen te horen dat over 10 minuten het eten klaar is. We lopen even naar de buren en zien daar een gehandicapt meisje in een zelfgemaakte rolstoel zitten. Het onderstel is van een rolstoel uit de jaren 50 volgens mij en daarop hebben ze een wit tuinstoeltje gemaakt. Als wij, blanken, bij het meisje staan, komen ook alle kinderen van het dorp om het meisje heen staan. Een drukte van belang.
We lopen terug naar oma die een heerlijke maaltijd voor ons bereid heeft. Rijst, met vis en saus en een soort brooddeeg. Daarbij nog heerlijke aardappelen. We smullen en eten onze buikjes vol.
Oma eet niet mee, het eten is gemaakt voor het bezoek. Buiten wachten de kinderen en enkele volwassenen die er inmiddels ook bijgekomen zijn.
Na het eten willen Joanne, Michelle , Noah en Finn een wandeling maken naar de Neil. Als we aanlopen en ik omkijk zie ik dat ook alle kinderen van het dorp met ons mee gaan. We zijn met een grote groep maar ik vind het allemaal super leuk. Nu zijn we in het echte Afrika en zien we hoe de mensen hier wonen en leven. Zo eenvoudig, zo basic.
De kinderen vinden het leuk als ik foto’s maak dus ik kan mijn hartje ophalen. Ik vind kinderen fotograferen het leukste wat er is. Bij de Neil hebben we een mooi uitzicht en kunnen we genieten van de prachtige natuur, de bootjes op het water en…alle kinderen.
Dit is zo mooi, zo puur, hier hou ik van.
We lopen terug naar het huisje van oma en willen terug rijden naar huis. Maar oma geeft aan dat ze eerst nog met ons wil bidden. “No probleme” Wij, als bezoekers rond het tafeltje, handen vouwen en oogjes dicht. Oma bid een heel verhaal en als ik stiekem door mijn oogjes gluur zie ik dat heel het dorp naar ons zit te kijken. Als ik amen hoor open ik mijn ogen en kunnen we naar huis. Oh, nee nog niet. Eerst nog een foto maken met alle kinderen en Michelle, Remco, Joanne en the kids en ik erop. Natuurlijk oma er ook bij! Ik leg aan de broer van Rocher uit hoe mijn fototoestel werkt en dan poseren maar. Dit moet een leuke foto geworden zijn!
En dan……auto in en naar huis. Ook deze keer weer over de hobbelige en bobbelige weg waar ze aan het werk zijn. Voor ons rijd een vrachtauto helemaal bomvol geladen met hout. We kunnen er niet langs en rijden er rustig achteraan. Totdat……hij stopt en niet meer verder rijd. Wachten, wachten, wachten. Er ligt een hele grote hoop zand op de weg waar hij niet langs kan. Nu gaat een tractor deze zandlaag kleiner maken zodat de weg breder wordt. Er wordt geadviseerd om stukje terug te rijden en een weggetje binnendoor te rijden. Doen we. Joanne keert de auto en rijd een klein weggetje in. Dat weggetje wordt een zandpad, steeds smaller en smaller. We rijden door een piepklein dorpje en kinderen blijven zwaaien naar ons. Maar wat wil je naar een auto vol mazungu! Op een gegeven moment is het pad zo smal dat het bijna geen pad meer is. Een vrouw voor een huisje wijst dat we terug moeten en we kiezen voor een ander pad. We komen nu weer uit bij de weg waar de zandhoop lag, maar deze is nu kleiner gemaakt en de auto’s kunnen ook daar weer gaan rijden. En je zult het niet geloven, voor ons rijd weer diezelfde vrachtwagen al net. Hadden we dus ook gewoon even kunnen wachten. We moeten er om lachen.
We worden afgezet bij een bodaplaats en de laatste km zitten we achterop de boda. Het begint schemerig te worden en besluiten om door te (laten) rijden naar huis om daar samen een heerlijke koude cappucino te drinken. Maar helaas de koelkast doet het niet en deze begint al weer aardig te stinken. De bowl die erin staat is gaan gisten en gooien we maar meten weg. Maar ook onze cappuccino is niet echt lekker koud. We horen de poort open gaan en zien een jongeman binnenkomen achter op een boda. Heel toevallig hebben we die net eerder gezien omdat het ons opviel dat zijn bagage bijna van de boda afviel en dat hij blank was.
Deze jongeman komt ons gezelschap houden in ons huisje. Hij blijft een paar dagen bij Home Sweet home. Hij was met een of ander project bezig, maar daar waren problemen of zoiets. Maakt ook niet uit, wij zijn voortaan dus met 3en in huis. Als Michelle in de douche wil gaan, is Tyler haar, niks vermoedens voor en moet Michelle wachten. Tja dat zijn we niet gewend.
We maken een vuurtje en als we gezellig buiten zitten te kletsen horen we ineens “Hello” als we omkijken staat er weer een jongeman en die slaapt ook in ons huisje. Wij dachten dat die bij HSH zou slapen. Niet dus. Zijn we inmiddels met vieren!
Ik heb nog geen zin om me te douchen en besluit om dat te doen voordat ik naar bed ga. Ik voel me vies en stoffig, maar soms kan het vuur ook zo roken, dat ik weer helemaal naar rook ruik.
Rond 22.15 gaan we naar binnen, douchen en dan nog lekker wat lezen op bed.
Maar als ik mijn tanden ga poetsen merk ik dat er weinig water uit de kraan komt. Het zal toch niet? Ja dus! Geen stromend water in huis! Geen douche voor onze vieze, stoffige Helma. Wat heb ik spijt dat ik niet meteen na thuiskomst mezelf afgesproeierd heb! Dus emmertje water, zeepje, washandje en poetsen maar. Wat ben ik jaloers op de 2 mannen en Michelle die me voor geweest zijn! Die liggen fris en fruitig in hun bedje.
Maarrrrr…..wat mijn computertje betreft…..hij doet het weer!
Het was a nice day!