sick call

Vrijdag 6 maart Sick call
a relaxed morning for me. Als ik naar de Day care loop zie ik Tracey op een matje onder een boom zitten met klasje om zich heen. Ze is gedroogde bananenbladeren aan het scheuren in repen. En ik vraag of ik haar kan helpen. Dat kan en samen werken we aan dit klusje. Ik met de gedachten dat we daar met de kinderen iets leuks van gaan maken. Maar Tracey leert me hoe ik er een pannenonderzetter van kan maken. Vol goede moed begin ik aan deze opdracht. Resultaat is niet slecht, al zeg ik het van mezelf. Winny, een erg leuk vrolijk meisje, komt aangekropen en klimt boven op mijn rug. Aleisha, een ander meisje van de Day care is “my teacher” en geeft me met gebaren aanwijzingen hoe ik het moet doen, zij praat nml niet. Het is een gezellige, relaxte morgen. De kinderen komen bij ons zitten en we praten en zingen met elkaar. Als ik zing van “Op een grote paddenstoel” willen ze dat ik dat vertaal naar het Engels. Maar ik zeg dat ik dat thuis eerst nog eens ga oefenen voordat ik me waag aan dit optreden.
Dan gaat de poort open en komt er een jonge vrouw naar ons toe met een kindje op haar rug. Ze heeft ruim 2 uur gelopen om hier hulp te komen vragen voor haar kind dat gehandicapt is. Ze is op zoek naar dagopvang, maar woont zo ver weg dat ze vraagt of het mogelijk is dat haar kind dan hier kan blijven slapen door de week. Geld voor vervoer heeft ze niet. Tracey legt uit dat dit niet mogelijk is en dat ze haar niet kunnen helpen. Dan……vertrekt ze weer naar huis. Teleurgesteld en alle hoop verloren. Michelle stelt nog voor om Suzan te bellen met de vraag of die misschien een andere oplossing heeft. Maar er is geen andere oplossing volgens de aunties.
Ik ben verbaasd, verdrietig en boos tegelijk. Wat is het allemaal oneerlijk. In Nederland zouden de instanties aan je bed staan en je van alle kanten hulp bieden. En ik weet het, ik mopper ook op de zorg in Nederland met al zijn regeltjes. Maar hier is gewoon niks! Heb je een gehandicapt kind dan zorg je zelf maar voor een oplossing. De andere kant is natuurlijk ook dat de mensen hier geen zorg geld betalen. Als wij alles optellen per jaar zijn we veel geld kwijt aan de zorg. Maar er is wel hulp!
Als de poort achter haar sluit, zeggen we weer tegen elkaar l o s l a t e n! We kunnen heel de wereld niet helpen.
Inmiddels hebben we een telefoonnummer te pakken gekregen van een ex –straatjongen die nu rondleidingen geeft en wat we erg graag willen gaan ondernemen.
Michelle belt deze jongeman en we spreken zaterdagmorgen om 11.00uur af in de nieuwe overdekte markt. Als ik naar de Day care loop wordt er flink gepoetst door de aunties. Even overweeg ik om de waterspelletjes voor de kinderen te gaan halen maar wil eigenlijk ook graag een broek voor Winnie afmaken. Zij is erg spastisch en haar broeken glijden steeds naar beneden. Ik heb er nu eentje met bandjes gemaakt, hopelijk werkt dat, dan zou ik er misschien nog een paar kunnen maken voordat ik naar huis ga. Want onze tijd begint aardig te korten nu. Dus toch maar achter de naaimachine vanmiddag.
Aleisha, komt bij me staan en is heel de middag in de Sewing room gebleven. Ze is mijn assistente en als ik ook maar even rondkijk waar de schaar ligt geeft zij deze meteen aan. Voor haar maak ik “tussendoor” een leuk haarbandje. Ik stop pas in de Sewing room als ik het broekje helemaal klaar heb op de knoopsgaten na. Daarvoor moet Winnie even passen.
Michelle is ook creatief geweest en heeft een soort van gehoorapparaatje in elkaar geknutseld voor een doof meisje. Ze heeft een stukje tuinslang met daaraan op elk einde een trechtertje. Een moet op het oor van het meisje en door het andere uiteinde kan dan zachtjes gesproken worden. Dit wil ze nu uit gaan proberen bij het meisje en ik loop mee want ik vind het best wel spannend om te kijken of het lukt. Oma lacht al als ze ons ziet aankomen en Michele legt uit waarom we gekomen zijn en wat de bedoeling is. Tracey is zo aardig geweest om woorden van het Engels naar het Oegandees te vertalen. Zoals: Zachtjes en langzaam praten, versta je mij enz. Dat is maar goed ook want oma praat geen Engels, alleen het Oegandees.
Michelle legt eerst uit hoe het moet en demonstreert bij mij, daarna bij oma en dan bij het dove meisje. In het begin reageert ze niet, maar dan zomaar ineen zegt ze het woordje na! We krijgen er alle twee een dankbaar, blij gevoel van. Ook oma lacht heel blij en is trots. Nu maar hopen dat oma door gaat met oefenen. Als we terug komen bij Home Sweet Home gaan we op ziekenbezoek bij Remco en Joanne die gevallen zijn met de boda. Remco heeft erg veel last van zijn knie en Finn, hun jongste zoontje is op zijn gezicht gevallen wat nu helemaal gezwollen en open is.
Tracey en Rita gaan ook mee en we nemen een boda voor 500 shilling, denken we. Als we willen betalen is het ineens 2x zo duur! We snappen er niks van en denken dat het alleen bij mazungu 2x zo duur is. Maar we zien nu dat het bij de lokale mensen ook gebeurt. Michelle en ik zeggen tegen elkaar dat we er ons nu even niet mee gaan bemoeien. Maar Tracey en Rita staan met hun 500tje te houden en zeggen ook niks. Zelfs de boda drivers wachten “in stilte” af. Michelle kan het niet meer aanzien, neemt 500 shilling uit onze beurs, geeft die aan onze boda driver en zegt heel kordaat
“Zo en meer krijg je niet” Ze loopt aan en wij lopen met haar mee. De bedoeling is dat Rita en Tracey ook nog 500 shilling geven maar die lopen snel achter ons aan. Als ik om kijk zie ik de drivers weg rijden. Pffff wat een gedoe. Achteraf horen we dat ze meer vragen omdat wij (mazungu) erbij zijn. Blanken=geld denken ze hier. Verschrikkelijk. Ze moesten eens weten hoe hard ik gewerkt heb om deze reis te kunnen maken. Bij Remco en Joanne is het een grote ziekenboeg. Remco strompelt met krukken en Finn heeft echt heel zijn gezicht open. Tja heel vaak gaat het goed op de boda, maar als je gaat glijden kan het erg verkeerd aflopen! Na een klein uurtje krijgen we nog een rondleiding rondom hun huis en dan nemen we de boda terug naar Home Sweet Home. Ja ja we betalen 1500 shilling.
Ik moet zo lachen als ik de flesje Fanta aan de straat zie staan. In het begin dacht ik dat daarin limonade zat en dat je dat kon kopen. En ik vond het al raar dat die flesjes heel de dag in de zon stonden. Maar nu blijkt dat daar benzine in zit voor de boda’s. Deze drivers stoppen daar, gooien m.b.v. een half doorgeknipt flesje (een trechter dus) een flesje leeg in de tank en dan kunnen ze weer even verder. Vele dingen zijn recycling baar.
Deze avond start mijn PC niet op. Ik probeer niet in paniek te raken en besluit eerst eens rustig te eten en het daarna nog eens te proberen. Niks, zo dood als een pier. Dan raak ik in paniek. Al mijn foto’s, verhalen van mijn droomreis, allemaal weg? Het huilen staat me nader dan het lachen.
Zenon komt voorbij en vraagt hoe het gaat. Nou met mij dus helemaal niet goed en ik leg mijn probleem uit. Hij denkt dat er alles nog wel op zal staan omdat de PC niet gecrasht is, maar geen stroom meer geeft. I hope it so!!!
We maken buiten ons kampvuurtje aan en maken een praatje met Posino, our watchman, die zijn rondje aan het maken is. Ik vertel hem mijn PC probleem en als hij weer verder loopt zegt hij dat hij heel de nacht voor mij gaat bidden zodat morgen mijn computer weer gemaakt is. Zo lief!
Ook hebben we het gehad over de opvoeding van zijn dochtertje, vele kinderen worden hier geslagen. Voor veel ouders is dat de gewoonste zaak van de wereld hier. En dan heb ik het niet over “een tik geven” Posiano vind het geen goede zaak als ouders hun kinderen slaan.
En zo zitten wij “de 2 moeders” gezellig te “moederen” over Posino.
De tijd vliegt voorbij en ik ga naar bed. Hopelijk wordt het gebed van Posino verhoord en werkt morgen mijn computer weer.