no chicken

DINSDAG 3 MAART
Als ik wakker wordt ligt mijn dekbed half uit de hoes, rusteloos geslapen? Wat ik me vaag herinner is dat de honden erg tekeer zijn gegaan En dat ze lang hebben staan blaffen, het leek wel bij mijn raam.
Gelukkig slaap ik daarna gewoon verder en heb nergens meer last van gehad.
Wie weet wie ze verjaagd hebben, ha ha. Save to bed!
Deze morgen hoor ik het geluid van het maaien van gras op het weitje van “onze boerderie”
Als ik ga kijken blijkt het Tom te zijn die met een andere man de grasmaaier aan het repareren is. Hopelijk gaat dat maken niet heel de morgen duren. Want morgen is “De opening” van de stal. Trouwens als dit wel zo is, dan is dit zo, het wordt tijd dat we nu eens echt Afrikaans gaan denken.
Nu we toch bij de pig-stay en het schuurtje van Tom zijn gaan we met zijn drieën eens bekijken wat er gedaan kan worden om orde op zaken te stellen. Zodat we kunnen starten met de activiteit voor de kinderen om de dieren te gaan verzorgen. In de eerste plaats moet er opgeruimd worden. Er ligt van alles op de grond en niks is geordend. Tom heeft zijn eigen ideeën en weet precies hoe hij het wil hebben. Ik moet daar erg om lachen want ook wij, Nederlanders, willen en kunnen, goed vasthouden aan het plan hoe wij het in gedachten hebben. We komen tot de conclusie dat wij het gedeelte van de Zorgboerderij op ons gaan nemen. We gaan planken hangen en maken een werkblad voor de kinderen zodat zij de hoeveelheid voer af kunnen meten in bakjes en het aan de dieren kunnen geven. Voor Tom maken we 2 of 3 plankjes aan de muur waarop hij zijn spullen kan ordenen.
Als we dit voor elkaar hebben kunnen de kinderen hier aan het werk. Het lijkt ons wel leuk als Tom dat mee gaat coördineren, maar daar gaan wij niet over. We willen weer Teveel touwtjes in handen houden. Ha ha.
Ik maak een boodschappenlijstje voor deze klus en als ik daarna naar de klas van Tracy loop hebben de kinderen net pauze. Inmiddels loopt er een groepje Amerikanen over het terrein die een kijkje komen nemen bij HSH. Ik voel me niet geroepen om daarbij aanwezig te zijn en drink in mijn huisje een kopje koffie. Later maak ik met sommige van hen wel een praatje als ze onder de veranda zijn, samen met de aunties en de kinderen.
We wilden eigenlijk gaan dansen met alle kinderen, maar helaas doet onze CD het niet in hun CD speler. Dus geen dancing for us. We zitten lekker buiten en genieten van de kinderen, het weer, de aunties, gewoon van het er zijn.
De dochter van Tracy, die zo ziek is, is vandaag met haar meegekomen. Ze ligt op de bank en wil niet eten. Ze is inmiddels zo mager. Suzan maakt zich zorgen en legt aan haar uit dat ze echt moet eten wil ze weer naar school kunnen en dat haar vriendinnetjes haar missen op school. Maar ze weigert op te staan of te lopen. Ik vind Tracy heel gelaten in haar houding en ik denk zelf dat soms een hardere aanpak beter zou zijn. Of werken met een beloningssysteem. Maar wie ben ik? Iedereen voedt zijn/haar kind op zoals degene denkt dat het goed is. En……voor iemand anders denken is al helemaal niet goed. Maar toch……je gunt iedereen zo het beste!
Deze middag gaan we weer helpen met the kids op de boerderij. Ook de aunties vinden het wel gezellig om mee te komen. En zo zitten we weer met zijn allen onder het afdakje in de wei. Sommige kinderen helpen met gras kort maken, andere ruimen vuil op en de meeste lopen zomaar wat rond en willen in de varkensstal kijken. Maar dat houden we tegoed tot morgen.
Als de kinderen naar huis gaan frissen we ons op en lopen naar de plaatselijke markt. We doen alvast wat inkopen voor the party morgen. We hebben met Tracy en Rita afgesproken dat ze met ons mee naar het trommelen gaan kijken vandaag. We horen dat gezellige geluid zo vaak, maar kunnen er alleen niet naar toe. Rita en Tracy vinden het leuk om samen te gaan. We spreken af dat we elkaar bij Home Sweet Home zien en anders op de markt. En dat laatste is het geval. Als wij bij de bananen staan te overleggen komen de dames met kinderen aangelopen. Maar helaas geen trommelmuziek deze avond. Dus, weer geen dancing for us this evening. We houden het aanbod graag te goed.
We moeten nu ook nog een kip aan de haak slaan om morgen aan Grace te geven. Grace, is de man die we altijd Chris genoemd hebben en de bouwvakker van de varkensstal is. Suzan vroeg laatst waarom wij hem Chris noemen, en ik zei “omdat hij daar naar luistert” Maar het blijkt dat ik het toch niet goed verstaan heb, hij heet dus Grace. Vanaf nu dus ook voor ons.
Het is hier een gewoonte om, als er een gebouw klaar is, de bouwvakkers een kip te geven. Wij houden wel van gewoontes en hebben dus een kip beloofd. Maar nu de tijd van kopen nadert vinden we het wel een beetje moeilijk worden. De kippen worden, als je ze koopt, met 2 pootjes bij elkaar gebonden. En laatst zagen we er eentje achterop de boda gebonden. Levend! Nu hadden wij bedacht dat we ook een afvalemmer gaan kopen voor bij de varkensstal en dat we daar dan ons kippetje in kunnen vervoeren. Strak plan, volgens ons. Maar nu zei Zenon vanmorgen dat de buren misschien ook wel kippen hebben voor de verkoop. Dat zou helemaal mooi zijn. Geen geleur met de kip op de boda.
Wij dus “op” naar de buurman. Als we achterom lopen vind hij het leuk ons weer te zien en we krijgen een hand. Hij is de man die we een paar dagen geleden op het land hebben zien werken en hij ons vertelde over zijn kinderen. Helaas heeft hij geen kippen maar hij weet wel waar ze deze misschien wel verkopen. We danken hem en gaan naar de andere buren. Daar woont een oma die geen Engels speekt, maar ons op de een of andere manier uitlegt dat ze op de kinderen van haar dochter past.
Zij, of haar dochter heeft 10 kinderen en de jongste heeft een gehoorprobleem. Dat wisten we al want we hebben dat kindje gezien bij Home Sweet Home toen kwam haar opa vragen of HSH iets konden betekenen voor dit kindje. Als ik rondkijk zie ik de kinderen in kapotte kleertjes of naakt rondlopen. Deze mensen leven zo in eenvoud. Back to Basic. Zij kunnen dat wel. (Ha ha)
Maar waar mijn oog opvalt zijn ook de kippen die er rond lopen. En ik vraag of ze er eentje te koop heeft. Helaas niet, de kippetjes zijn te jong. “And that one? Want ik zie een mooie dikke kip rondlopen die, wat mij betreft, helemaal aan de eisen voldoet. Maar dat blijkt moederkip te zijn dus is het ook niet mogelijk om die te kopen. “Op naar de overbuurman.”
Behalve kinderen lopen ook daar kippen rond, dus zijn we weer vol goede moed. Maar helaas pindakaas, ook hier zijn de kippen te jong voor de verkoop. We hebben niet in de gaten dat “even” een kip kopen, hier niet mogelijk is. Maar we hadden het wel kunnen weten.
Als we terug lopen naar Home Sweet Home komt daar de 1e buurman al weer aangelopen. Hij is gaan informeren voor de kippen-koop en laat ons weten dat het adresje wat hij in gedachten had, ook geen kippen heeft. Tja, dan wordt het morgen toch op de boda….met kip!
Roos, heeft inmiddels de spaghetti met groente saus klaar en we smullen van het eten. Lux hoor dat er elke dag voor je gekookt wordt. Daarna ga ik buiten zitten met mijn voeten in een emmer water en wasgoed. Ik heb gemerkt als ik veel met mijn voeten stamp, de was er redelijk schoon uitkomt. Twee vliegen (voeten) in een klap.
Inmiddels is het donker en besluit ik om naar binnen te gaan. Ik wil ballonnen op blazen, alvast voor morgen. Want als we ook nog alle boodschappen moeten doen en hapjes moeten maken, denk ik dat we tijd te kort zullen hebben! Maar och, dan wordt de opening toch een paar uurtjes later!