Kaloli

MAANDAG 2 MAART
Volgens mij gaat het weer een zonnige dag worden want als we staan te gymmen gutst het zweet van mijn voorhoofd. Allemaal calorietjes, zullen we maar denken.
Dan zie ik Maria met haar schooltas voor het raam naar ons staat te gluren. Ze roept mijn naam en ik loop er even naar toe. Inmiddels is het geen nieuwtje meer dat wij hier elke morgen staat te huppen en te springen en lopen de meeste kinderen gewoon voorbij als ze ons zo bezig zien.
Maria vraagt een andere schooltas want die van haar is helemaal kapot. Ik kijk verbaasd want die heeft ze pas nieuw van ons gekregen! Natuurlijk geef ik haar geen andere en zeg dat ik die van haar vanavond wel maak. Maar eigenlijk denk ik bij mezelf, ben ik gek, dat ik meteen weer klaar ga staan om deze nieuwe tas te maken. Ik wil eerst wel eens weten hoe en waarom deze nu al stuk is.
Maar goed dat zie ik vanavond wel weer.
Deze dag gaan we helpen op school en ik vind het fijn om nu meer met de kinderen op te trekken.
Ik begin om van iedereen een foto te maken zodat ze die straks allemaal een kunnen krijgen als wij weg gaan. Ik help bij Tracy in de klas en geef Mercy en Nicholas apart les. Tijdens the break van de kinderen speel ik een spel mee en ga even relaxed met Jackson (“mijn favorietje”) op schoot zitten kijken naar hoe de andere kinderen spelen. Na de break laat Tracy mij het spel memory spelen met de kinderen. Ik ben overtuigd dat ik deze keer goed op ga letten en de regeltjes nauwkeurig in acht neem. Het eerste deel verloopt rustig en net als ik denk dat ik het toch wel goed doe, worden de kinderen ook rumoeriger en gaan ze allemaal vals spelen. En lol dat ze hebben! Ja, ja teacher Helma! Orde? nog niet “bekant” op zijn Brabants gezegd.
Deze morgen vliegt voorbij en ik heb het reuze naar mijn zin gehad.
Tijdens “mijn pauze” ga ik de foto’s die ik gemaakt heb op de PC zetten en bewerk ze zodat ze allemaal heel mooi worden.
Deze middag nemen Michelle en ik enkele oudere kinderen mee naar het weitje van the pig-stay.
Een groepje gaat met Michelle brede paden maken met een soort van haksel/schop.
Ik neem een groepje onder mijn hoede wat vuil gaat verzamelen, in de kruiwagen gooit en dat brengen we naar het afvalgat waar het verbrand gaat worden. Nicholas vind het geweldig om mee te helpen en doet ijverig zijn best. Ook Aleisha raapt mee. Als we het plastic en de lege zakken van cement in het gat gooien springt er meteen een klein kindje in het gat om “ons afval” er weer uit te halen. Hij kan het plastic en de papieren zakken weer gebruiken. Misschien wel om hun huis mee regen en tochtvrij te maken?
We ruimen en ruimen en ik vind het super fijn om zo met de kinderen aan het werk te zijn. Ook de aunties zijn gekomen en helpen even mee. Opio, die niet kan lopen hebben we de opdracht gegeven om alle geitenkeutels onder het afdakje weg te vegen. Erg hard werkt hij niet en ik ga even bij hem zitten om te kletsen. Hij praat heel moeizaam en is moeilijk te verstaan. Maar ik merk dat hij (ook) naar de konijnen en kippen wil gaan kijken. Ik til hem in de rolstoel en we hobbelen er naar toe. Helaas het raam is te hoog (moet dus een verhoging komen voor rolstoelgebruikers!) en ik til hem op. Hij geniet zichtbaar van het meedoen met alle andere kinderen. Opio is ook zo’n lieve jongen! Michelle en ik zijn gek op hem.
dan….a break. Michelle komt aangelopen met een pak koekjes en iedereen ploft onder het afdakje.
Het ziet er gezellig uit, en dat is het ook. Konden we heel de boerderij maar realiseren. Mooie rolstoelvriendelijke paadjes aanleggen, Het hok van Tom op orde maken met planken en emmers voor het voer met maatbekertjes zodat het voor de kinderen makkelijk te zien is wie wat voor voer krijgt en hoeveel. Een programma maken voor de kinderen, en Tom, zodat hij de kinderen daarbij kan helpen. Stop it Helma, we doen wat we kunnen. En we hebben nog 24 dagen! Maar dat plannen is zoooo Nederlands. Zoals zo vaak l os l a t e n.
Als het tijd is voor de kinderen om naar huis te gaan willen Michelle en ik meelopen met Kaloli, een hele lieve aardige rustige jongen. Volgens Tracy is het 1 uur lopen en Rita heeft het over 2 uur lopen.
We zien wel. Eten voor de zekerheid een banaan en stoppen 2 flesjes water in onze rugzak.
Kalisa, Aleisha en Ogutu lopen ook met ons mee. Het is bloedheet en Kaloli loopt in een rustig tempo toch goed door. Het is leuk om met de kinderen mee te lopen en we verbazen ons dat ze heel dat eind elke dag 2x lopen. Op een gegeven moment gaan Ogutu en Kalisia bij een huisje zitten en staan niet meer op. Ik loop door en denk, die komen dadelijk wel aanrennen. Maar niks hoor ze blijven echt zitten. Kaloli loopt ook gewoon, in zijn eigen tempo door en heeft lak aan iedereen. Pas als Michelle de twee bandietjes roept komen ze lachend aangerend. Kaloli is ondertussen al goed opgeschoten en is een weggetje ingelopen. Gelukkig zien we zijn rode shirt nog tussen de bomen. Ik loop naar hem toe en vraag of hij 20 tellen kan wachten op de achterblijvertjes. Hij telt rustig tot 20 en loopt dan ook weer rustig door. Na ongeveer 45 minuten zijn de 3 anderen op plek van bestemming en volgen we Kaloli, die doorloopt en zich negens druk om maakt. We lopen door bossen, door kleine dorpjes, over velden. En we lopen en we lopen en we lopen. Als we vragen “Where is your house”, wijst hij vooruit en loopt door. De mensen groeten hem, dus we denken dat we er bijna zijn. En na een uur en 10 minuten gelopen te hebben komen we bij een piep klein huisje. Zijn vader staat op als hij ons aan ziet komen en geeft ons een hand. Hij vind het leuk dat we met zijn zoon mee gelopen zijn. En we zien wel dat het hier erg schoon is. Geen rommel rond het huis, geen kapotte vieze kleren en ook in huis is het super eenvoudig maar wel schoon. Het huisje bestaat uit een vertrek, met een klein raampje en een deur. De vloer is van besmeerd cement en er staat een bed en een klein bankje. Dat zijn dan ook alle meubels. Verder jerry kannen om water te halen en voor de deur ligt een doek om je schoenen af te poetsen. Helemaal geen overbodige spullen, alles wat we zien is bruikbaar.
De vader van Kaloi is ook heel rustig en straalt erg veel liefde uit. We vinden hem meteen heel sympathiek en zijn erg blij dat we hem mogen ontmoeten. Na ongeveer een kwartiertje vertrekken we weer en hij loopt een stukje met ons mee en regelt een boda voor onze terugreis. En dat is maar goed ook. Ik zou de weg nooit, maar dan ook nooit meer terug gevonden hebben.
We zijn ruim op tijd terug voor het eten en ploffen weer lekker op ons bankje met een heerlijk Omo voetenbadje, want onze voetes kunnen inmiddels wel een sopje gebruiken. Kopje “Cappuccino” erbij, genieten maar. Michelle gaat het uithangbord voor onze varkensstal afverven en ik schilder nog een randje in ons keukentje. Weer een dag voorbij, niet te geloven wat vliegt de tijd!