a free weekend
Door: Helma
Blijf op de hoogte en volg Helma
20 Januari 2015 | Nederland, Bergeijk
ZATERDAG 17 JANUARI
Vanmorgen geen stroom, geen water. Back to basic.
Dus als ik mijn wasje uit wil spoelen zal ik toch eert naar de put moeten lopen om water te halen. Dan weer terug om water te halen om me te wassen en om de wc door te kunnen spoelen. Ja ja de basis dingen zijn hier niet zomaar “gewoon” Na het pompen, 2 emmertjes water halen en wasje spoelen loop ik even naar de kids van Home Sweet Home. Ik neem Richard en Maria mee om een eindje te gaan wandelen. Richard is een jongen die erg op zichzelf is en als hij je hand pakt vind hij het fijn om op zijn hoofd geklopt te worden. Of hij neemt je hand en wil met je mee. Zo ook vandaag. Maria is een lief bij-de- handje en vind het ook erg gezellig om mee. De afspraak is dat niemand op blote voeten loopt omdat de kinderen hierdoor vatbaar kunnen zijn voor wormpjes in de voeten. En het grappige is, de meeste kinderen lopen op verschillende slippers, zelfs in verschillende maten. Als ze maar iets aan hun voeten hebben vinden ze het best. Maar toen we bij de konijnen stonden zag ik dat Maria maar een (grote) crocs schoen aan had en ik vroeg haar waar die andere was. Ze wist het niet. Ik zei haar dat de regel was dat ze niet op blote voeten mocht lopen. “Oh maar zo kan het ook” zegt ze dan. Ze stopt haar 2 voetjes in de grote croc schoen en springt als een kangoeroetje verder. Ik moet daar zo om lachen. Zo makkelijk als het opgelost wordt. Als ik later door de tuin loop zie ik verschillende slippers en schoenen in de tuin liggen. Had ik die maar meer van thuis mee genomen!
Als de kinderen weer terug bij HSH zijn is Michelle inmiddels ook wakker geworden. Ik heb haar, zonder het zelf te weten, opgesloten in het huisje. Gelukkig ben ik niet lang weg geweest. Dit weekend houden we vrij voor ons zelf. No painting today!
Na het ontbijt van toast, met een gebakken eitje en tomaat (de kg vliegen eraan, ik kom vast terug als een Big mama!) komt Suzan ons een bezoekje brengen met Danly. We praten over de mensen hier, het personeel, de plannen en over de koeien van Oeganda. We willen een stal gaan sponsoren, maar het bedrag is niet voldoende voor de hele stal. Suzan wil toch graag beginnen met de stal, maar Zenon wil eigenlijk wel koeien kopen. Er zijn hier 2 soorten koeien, de echte Oegandeze, deze geven 2 liter melk per dag en zijn erg dun. Dan heb je ook een mixed koe, dat is een kruising van een koe hier met een Friese koe. Deze geven 10 liter melk per dag. De Friese koe zou helemaal goed zijn maar worden in deze temperaturen vaak ziek of gaan dood. Dus gaa t HSH voor de mixed koe.
Ik stel voor om met de stal te beginnen omdat we misschien toch wel wat extra kunnen geven dankzij de gulle gevers uit Nederland. (daarvoor onze dank!) Maar ik beloof nog niet teveel omdat Michelle en ik ook nog andere plannetjes bedacht hebben, iets ze hier erg goed kunnen gebruiken. Maar het zou super zijn als we hier een stal zouden kunnen realiseren.
Claire, een aunty vraagt of we met de kinderen mee gaan wandelen. Even twijfel ik, het lijkt me erg leuk, maar ik heb met Michelle een afspraak om vandaag “vrij” te nemen dus zeg ik dat ik een andere keer graag mee ga. En dat is prima, alles is prima. We moeten gewoon onze eigen grenzen aangeven en doen wat wij willen en aankunnen. En vandaag samen lekker weg, lijkt me ook erg zinvol.
Na de lunch lopen we, over het pad van HSH naar de hoofdweg van Ninja. Meteen wordt al aan ons gevraagd of we met de boda boda mee willen. Deze keer wel, maar eerst gaan we onze schuld van gisteravond betalen in de bar waar we gisteren “a mistake” gemaakt hebben. Het vrouwke lacht en knijpt eens in onze hand. Maar dit is het laatste pilsje wat we mogen drinken hier in het dorp. Vanmorgen toen Michelle aan Suzan vertelde van onze grote betaalfout vroeg ze wat we gedronken hadden. En toen we bier zeiden, vertelde Suzan dat ze liever niet had dat de vrijwilligers van HSH alcohol dronken in het dorp. Dit zou Home Sweet Home een slechte naam geven. “Nou ja, een flesje bier!” Natuurlijk te begrijpen met al dat (drank) misbruik hier, maar een pilsje! Toch besluiten we om het niet meer te doen. Respect is ook belangrijk.
Dan de boda boda op, chauffeur voor op, dan ikke tussenin en Michelle achter zowat op de bagagedrager. Hupsakee daar gaan we. Een prachtige ervaring. En het wordt weer een hele attractie als we de hoofdweg verlaten en een pad inrijden vol kuilen en hobbels. Ik heb bewondering voor deze drivers, niet normaal wat die allemaal vervoeren en over welke (slechte) wegen ze ooit moeten rijden. We betalen 4000 shilling, dat is ong 1,20 pp en zitten toch wel een half uur op dat ding. Van tevoren heb ik nog zitten te vertellen dat Peer en ik nooit zonder pak de motor opgaan, moet je ons nu eens zien zitten. Twee ouwe dozen op een brommer in dunne broek en legging. We rijden weer tot de brug die over de Neil gaat en daar moeten we lopend overheen. Niet stilstaan en zeker geen foto’s maken. Wij weten dit inmiddels en doen netjes wat ons uitgelegd is. Onze chauffeur loopt netjes met ons mee en na de brug stappen we weer op zijn voertuigje. Holikidee daar gaan we weer.
Na deze mooie toer, betalen we wat we van tevoren afgesproken hebben. Natuurlijk proberen ze altijd meer te krijgen, maar wij weten inmiddels de prijzen en wijken er niet van af. Nog even en we zijn ingeburgerd.
We lopen door The Minestreet en drinken in een bar van Hindoese mensen een drankje. Michelle neemt een orange en ik een Lemon. Maar aan mijn gezicht te zien iets Teveel Lemon. Er zijn veel zakenmensen van Hindoese afkomst hier in dit gedeelte.
We genieten van alles om ons heen. Koopwaar die echt overal op staat liggen, slippers, kleding, huisraad enz enz. Tweede hands tassen worden met een borstel afgesopt en als “nieuw” weer verkocht. We zien schoenmakers voor hun winkeltje aan het werk om schoenen te maken. We kunnen onze schoenen laten poetsen maar denken dat dit weinig zin zal hebben. We lopen door een smal straatje een grote markt op. En daar zien we leuke, rare, vreemde en stinkende dingen. De kraampjes staan op elkaar gepropt, de mensen dus ook. En je kan je niet bedenken wat er allemaal te koop is. Ik koop een handdoek, omgerekend voor 3 euro. Veeeel te veel, maar och zo steun ik niet alleen HSH, maar ook Oeganda. Bij een van de klein kraampjes is een kapsalon waar ze haren aan het invlechten zijn. Er wordt dan ook veel kunsthaar in gebruikt. We blijven staan en we raken aan de praat met deze mensen. Als ze merkt dat ik het erg mooi vind, vraagt de vrouw waarom ik mijn haar ook niet in laat vlechten. “I’m to old fort hat” zeg ik in mijn beste Engels. (ha ha) Maar de vrouw antwoord, dat als je iets mooi vind, je er nooit te oud voor bent. Dat is waar, maar toch doe ik het maar niet.
Leuk om zo contact te hebben met de mensen van Jinja en omgeving.
Na de markt drinken we iets op een terrasje en de vrouw in de bediening komt gezellig bij ons zitten en praat honderduit. Het koude pilsje smaakt lekker fris en het is heerlijk vertoeven in de schaduw. Het is ook erg heet vandaag en volgens Michelle ben ik aardig rood aan het worden. Nou maar hopen dat dat rood, mooi bruin gaat worden.
Als we weer verder lopen komen we langs een vrouw die kleding aan het naaien is. Dat doen ze allemaal buiten voor hun winkeltje en allemaal op een trapnaaimachine. Een andere mevrouw past net haar nieuwe jurk. Zo een met van die grotere pofmouwen. Michelle en ik willen ook een jurk laten naaien en als de naaister zegt dat wij die jurk ook wel even aan mogen, zeggen we daar geen nee tegen. De omstanders vinden het wel gezellig, zeker als Michelle ook nog eens met haar billen begint te waggelen. Leuk zo’n dag samen op pad.
Langzaam aan wordt het tijd om de boda boda terug te nemen.
Er komt al snel een jongen aanrijden en na een korte onderhandeling klauteren we bij hem achterop. Deze keer ga ik achter zitten zodat ik mijn rugzak om kan houden. Deze is gevuld met mijn nieuwe handdoek en een lekkere verse ananas. Daar gaan we weer. De banden staan erg slap en ik heb het gevoel dat we huppend over de wegen gaan. Vooral bij die hele slechte pad is het soms vallen of doorgaan. Gelukkig is het net….doorgaan.
Het is niet de bedoeling, maar we geven hem een klein beetje fooi. Zijn brommerke is zo versleten.
Als we “onze pad” naar HSH terug lopen horen we ineens een kindje heel hard huilen. We kijken op en zien dat er een vader zijn kind een ferme klap geeft met zo’n klein handvegertje (bij elkaar gebonden takken) Suzan heeft vertelt dat het heel normaal is dat de ouders hun kinderen slaan en dat dit regelmatig gebeurt in Oeganda. Als we dit zien, zijn we even alle twee heel stil. Slaan is weer iets anders dan een tik geven, vinden wij. Och errum, dat kindje.
Michelle kookt een heerlijk gerechtje van spinazie, spaghetti en tomaten. Terwijl zij aan het koken is haal ik maar weer wat water uit de put. Ook al doen we zuinig, het water raakt toch steeds op.
Ook vanavond weer achter ons peeceetje om alles op te schrijven.
Vanmorgen geen stroom, geen water. Back to basic.
Dus als ik mijn wasje uit wil spoelen zal ik toch eert naar de put moeten lopen om water te halen. Dan weer terug om water te halen om me te wassen en om de wc door te kunnen spoelen. Ja ja de basis dingen zijn hier niet zomaar “gewoon” Na het pompen, 2 emmertjes water halen en wasje spoelen loop ik even naar de kids van Home Sweet Home. Ik neem Richard en Maria mee om een eindje te gaan wandelen. Richard is een jongen die erg op zichzelf is en als hij je hand pakt vind hij het fijn om op zijn hoofd geklopt te worden. Of hij neemt je hand en wil met je mee. Zo ook vandaag. Maria is een lief bij-de- handje en vind het ook erg gezellig om mee. De afspraak is dat niemand op blote voeten loopt omdat de kinderen hierdoor vatbaar kunnen zijn voor wormpjes in de voeten. En het grappige is, de meeste kinderen lopen op verschillende slippers, zelfs in verschillende maten. Als ze maar iets aan hun voeten hebben vinden ze het best. Maar toen we bij de konijnen stonden zag ik dat Maria maar een (grote) crocs schoen aan had en ik vroeg haar waar die andere was. Ze wist het niet. Ik zei haar dat de regel was dat ze niet op blote voeten mocht lopen. “Oh maar zo kan het ook” zegt ze dan. Ze stopt haar 2 voetjes in de grote croc schoen en springt als een kangoeroetje verder. Ik moet daar zo om lachen. Zo makkelijk als het opgelost wordt. Als ik later door de tuin loop zie ik verschillende slippers en schoenen in de tuin liggen. Had ik die maar meer van thuis mee genomen!
Als de kinderen weer terug bij HSH zijn is Michelle inmiddels ook wakker geworden. Ik heb haar, zonder het zelf te weten, opgesloten in het huisje. Gelukkig ben ik niet lang weg geweest. Dit weekend houden we vrij voor ons zelf. No painting today!
Na het ontbijt van toast, met een gebakken eitje en tomaat (de kg vliegen eraan, ik kom vast terug als een Big mama!) komt Suzan ons een bezoekje brengen met Danly. We praten over de mensen hier, het personeel, de plannen en over de koeien van Oeganda. We willen een stal gaan sponsoren, maar het bedrag is niet voldoende voor de hele stal. Suzan wil toch graag beginnen met de stal, maar Zenon wil eigenlijk wel koeien kopen. Er zijn hier 2 soorten koeien, de echte Oegandeze, deze geven 2 liter melk per dag en zijn erg dun. Dan heb je ook een mixed koe, dat is een kruising van een koe hier met een Friese koe. Deze geven 10 liter melk per dag. De Friese koe zou helemaal goed zijn maar worden in deze temperaturen vaak ziek of gaan dood. Dus gaa t HSH voor de mixed koe.
Ik stel voor om met de stal te beginnen omdat we misschien toch wel wat extra kunnen geven dankzij de gulle gevers uit Nederland. (daarvoor onze dank!) Maar ik beloof nog niet teveel omdat Michelle en ik ook nog andere plannetjes bedacht hebben, iets ze hier erg goed kunnen gebruiken. Maar het zou super zijn als we hier een stal zouden kunnen realiseren.
Claire, een aunty vraagt of we met de kinderen mee gaan wandelen. Even twijfel ik, het lijkt me erg leuk, maar ik heb met Michelle een afspraak om vandaag “vrij” te nemen dus zeg ik dat ik een andere keer graag mee ga. En dat is prima, alles is prima. We moeten gewoon onze eigen grenzen aangeven en doen wat wij willen en aankunnen. En vandaag samen lekker weg, lijkt me ook erg zinvol.
Na de lunch lopen we, over het pad van HSH naar de hoofdweg van Ninja. Meteen wordt al aan ons gevraagd of we met de boda boda mee willen. Deze keer wel, maar eerst gaan we onze schuld van gisteravond betalen in de bar waar we gisteren “a mistake” gemaakt hebben. Het vrouwke lacht en knijpt eens in onze hand. Maar dit is het laatste pilsje wat we mogen drinken hier in het dorp. Vanmorgen toen Michelle aan Suzan vertelde van onze grote betaalfout vroeg ze wat we gedronken hadden. En toen we bier zeiden, vertelde Suzan dat ze liever niet had dat de vrijwilligers van HSH alcohol dronken in het dorp. Dit zou Home Sweet Home een slechte naam geven. “Nou ja, een flesje bier!” Natuurlijk te begrijpen met al dat (drank) misbruik hier, maar een pilsje! Toch besluiten we om het niet meer te doen. Respect is ook belangrijk.
Dan de boda boda op, chauffeur voor op, dan ikke tussenin en Michelle achter zowat op de bagagedrager. Hupsakee daar gaan we. Een prachtige ervaring. En het wordt weer een hele attractie als we de hoofdweg verlaten en een pad inrijden vol kuilen en hobbels. Ik heb bewondering voor deze drivers, niet normaal wat die allemaal vervoeren en over welke (slechte) wegen ze ooit moeten rijden. We betalen 4000 shilling, dat is ong 1,20 pp en zitten toch wel een half uur op dat ding. Van tevoren heb ik nog zitten te vertellen dat Peer en ik nooit zonder pak de motor opgaan, moet je ons nu eens zien zitten. Twee ouwe dozen op een brommer in dunne broek en legging. We rijden weer tot de brug die over de Neil gaat en daar moeten we lopend overheen. Niet stilstaan en zeker geen foto’s maken. Wij weten dit inmiddels en doen netjes wat ons uitgelegd is. Onze chauffeur loopt netjes met ons mee en na de brug stappen we weer op zijn voertuigje. Holikidee daar gaan we weer.
Na deze mooie toer, betalen we wat we van tevoren afgesproken hebben. Natuurlijk proberen ze altijd meer te krijgen, maar wij weten inmiddels de prijzen en wijken er niet van af. Nog even en we zijn ingeburgerd.
We lopen door The Minestreet en drinken in een bar van Hindoese mensen een drankje. Michelle neemt een orange en ik een Lemon. Maar aan mijn gezicht te zien iets Teveel Lemon. Er zijn veel zakenmensen van Hindoese afkomst hier in dit gedeelte.
We genieten van alles om ons heen. Koopwaar die echt overal op staat liggen, slippers, kleding, huisraad enz enz. Tweede hands tassen worden met een borstel afgesopt en als “nieuw” weer verkocht. We zien schoenmakers voor hun winkeltje aan het werk om schoenen te maken. We kunnen onze schoenen laten poetsen maar denken dat dit weinig zin zal hebben. We lopen door een smal straatje een grote markt op. En daar zien we leuke, rare, vreemde en stinkende dingen. De kraampjes staan op elkaar gepropt, de mensen dus ook. En je kan je niet bedenken wat er allemaal te koop is. Ik koop een handdoek, omgerekend voor 3 euro. Veeeel te veel, maar och zo steun ik niet alleen HSH, maar ook Oeganda. Bij een van de klein kraampjes is een kapsalon waar ze haren aan het invlechten zijn. Er wordt dan ook veel kunsthaar in gebruikt. We blijven staan en we raken aan de praat met deze mensen. Als ze merkt dat ik het erg mooi vind, vraagt de vrouw waarom ik mijn haar ook niet in laat vlechten. “I’m to old fort hat” zeg ik in mijn beste Engels. (ha ha) Maar de vrouw antwoord, dat als je iets mooi vind, je er nooit te oud voor bent. Dat is waar, maar toch doe ik het maar niet.
Leuk om zo contact te hebben met de mensen van Jinja en omgeving.
Na de markt drinken we iets op een terrasje en de vrouw in de bediening komt gezellig bij ons zitten en praat honderduit. Het koude pilsje smaakt lekker fris en het is heerlijk vertoeven in de schaduw. Het is ook erg heet vandaag en volgens Michelle ben ik aardig rood aan het worden. Nou maar hopen dat dat rood, mooi bruin gaat worden.
Als we weer verder lopen komen we langs een vrouw die kleding aan het naaien is. Dat doen ze allemaal buiten voor hun winkeltje en allemaal op een trapnaaimachine. Een andere mevrouw past net haar nieuwe jurk. Zo een met van die grotere pofmouwen. Michelle en ik willen ook een jurk laten naaien en als de naaister zegt dat wij die jurk ook wel even aan mogen, zeggen we daar geen nee tegen. De omstanders vinden het wel gezellig, zeker als Michelle ook nog eens met haar billen begint te waggelen. Leuk zo’n dag samen op pad.
Langzaam aan wordt het tijd om de boda boda terug te nemen.
Er komt al snel een jongen aanrijden en na een korte onderhandeling klauteren we bij hem achterop. Deze keer ga ik achter zitten zodat ik mijn rugzak om kan houden. Deze is gevuld met mijn nieuwe handdoek en een lekkere verse ananas. Daar gaan we weer. De banden staan erg slap en ik heb het gevoel dat we huppend over de wegen gaan. Vooral bij die hele slechte pad is het soms vallen of doorgaan. Gelukkig is het net….doorgaan.
Het is niet de bedoeling, maar we geven hem een klein beetje fooi. Zijn brommerke is zo versleten.
Als we “onze pad” naar HSH terug lopen horen we ineens een kindje heel hard huilen. We kijken op en zien dat er een vader zijn kind een ferme klap geeft met zo’n klein handvegertje (bij elkaar gebonden takken) Suzan heeft vertelt dat het heel normaal is dat de ouders hun kinderen slaan en dat dit regelmatig gebeurt in Oeganda. Als we dit zien, zijn we even alle twee heel stil. Slaan is weer iets anders dan een tik geven, vinden wij. Och errum, dat kindje.
Michelle kookt een heerlijk gerechtje van spinazie, spaghetti en tomaten. Terwijl zij aan het koken is haal ik maar weer wat water uit de put. Ook al doen we zuinig, het water raakt toch steeds op.
Ook vanavond weer achter ons peeceetje om alles op te schrijven.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
