our hero

MAANDAG 26 JANUARI
Sommige dingen wennen snel, andere dingen minder snel.
Zo ook die piepkleine beestjes die elke morgen over onze tafel “stenen bar” lopen.
In het begin was het “Jakkes en Vies” Nu nemen we een doekje vegen ze weg en gaan eten. Of de theedoeken die inmiddels zo goor zijn van al het wassen in koud water en met de hand, dat ze gewoon niet meer schoon te krijgen zijn. Ook nu denken we “Och kunnen we nog wel een dagje gebruiken” En zo zijn er vast nog wel meer dingetjes die ik nu ik eenmaal 3 weken in Uganda ben, gewoon ben gaan vinden.
Gisteren heb ik de wc en douche gepoetst, dat willen we wel elk weekend ff doen, maar verder nemen we het niet zo nauwkeurig. Dat kan ook niet hier met die open ramen, zonder glas. (Zit alleen gaas voor)het stof waait elke dag weer binnen. Het is van dat okergele zand, dus ook onze sokken zijn niet meer schoon te krijgen. Maar ook daar zijn we inmiddels aan gewend. We zetten bijna elke dag een emmer water met wat Omo buiten, pleuren daar ons wasgoed in. De zon verwarmt het water, uitspoelen en klaar zijn we weer.
Gisteren zei ik tegen Michelle dat ik niet meer ga schilderen, ik ben er helemaal klaar mee. Maar vanmorgen denk ik dan weer, “Als ik vandaag nog mee help, is het morgen echt klaar” Dus loop ik weer in mijn schilderskloffie rond. En dat is dan wel weer makkelijk. Niemand kijkt je aan, ook al kam je je haren niet, het zal iedereen worst wezen hoe je hier rond loopt.
Ik ga Rita mee helpen om haar klaslokaal te verven. Michelle helpt Tracy nog even mee, dan zijn we vanmiddag lekker op tijd klaar. Rita is een jonge vrouw, en altijd erg vrolijk. Ze vraagt erg veel over ons leven en vertelt over het hare. We hebben het zelfs over de seksuele voorlichting gehad. Hier in Uganda is dat vaak een gesloten boek voor ouders. De kinderen leren en praten erover op school met de teacher. Ook haar moeder heeft er met Rita niet over gesproken. Nu geeft zij weer les aan de kinderen en vertelt ze dat zij later wel meer open wil zijn naar haar kinderen toe.
Gisteren hebben we, tijdens onze wandeling, Anna ontmoet. Anna is een meisje met het syndroom van down en zij komt volgende week hier ook weer naar school. We vroegen of zij bescherming kreeg tegen seksueel misbruik. Rita wist meteen wat we bedoelde en weet dat deze doelgroep een groot gevaar is voor ongewenste intimiteiten. De bescherming is minimaal hier in Uganda. Bij Home sweet home hebben ze zelfs een jongen, een gaatje in zijn oren geprikt zodat hij “beschadigd” is en beschermd tegen seksueel misbruik. Verschrikkelijk. Maar helaas gebeuren deze dingen ook nog steeds bij ons in Nederland.
Vandaag was er een vader met een kindje aan komen lopen. Zijn dochtertje is doof en hij vroeg of Home Sweet Home iets kon betekenen voor haar. Maar Suzan heeft geen ervaring met dove kinderen en ook de mogelijkheden niet om daarin les te geven. Ze stelde de vader voor om pictogrammen mee te geven zodat ze daarmee dingen kon herkennen. De vader scheen erg verbaasd gekeken te hebben. Moest hij het kind dingen leren? Daar is de school toch voor?
Soms moet Suzan gewoon nee verkopen omdat ze niet anders kan. Lijkt mij erg moeilijk.
Tijdens de koffie hebben we ontzettend veel lol met de aunty’s. Ik vertelde dat als ik een jurk wil kopen hier in de winkel, Michelle hem elke keer aan moet passen van de verkoopster. Ook als ik vraag om een jurk. De laatste keer zei Michelle dat ik hem aan moest trekken en toen kwam ik achter de reden. Deze Oegandese jurken, zijn vaak L of XL en als ik die aan trek is het alsof ik een zak om mijn lijf heb. Ik zei ”I think that de people like her big cabine” Ze lagen helemaal in een deuk. Rita heeft me nu geleerd hoe ik moet lopen, zo een beetje schuddend met mijn “kabine”.
Het was gieren, lachen, brullen toen ik met haar hier, hand in hand over de veranda liep, schuddend en wel. Morgen krijg ik mijn 2e les.
Het lijkt wel of de kinderen ruiken als het koffie-time is. Van alle kanten komen ze aangelopen wetend dat we meestal ook een pak biscuitjes bij ons hebben.
Eigenlijk zijn Michelle en ik allround volunteers. We zijn van alle markten thuis. We zijn hier bij Home Sweet Home aan het schilderen, koken, naaien, clownen. Er komt een stal en we zijn bekend met deze doelgroep en hebben daardoor ook feeling met deze kinderen.
Lunetzorg zou me eigenlijk een keer per jaar een maandje “verplicht” hier naar toe moeten sturen.
Dat zou gaaf zijn!
Inmiddels is het lunch time en hebben we “a break” Wij trekken ons dan even terug in ons huisje en de kinderen spelen hier op het terrein. Ik vind het nog steeds erg grappig dat ze op verschillende slippers en schoenen lopen, zelfs de maten zijn verschillend.
Na een half uurtje gaan we naar de Day care terug, waar de aunty’s verder schilderen aan hun lokaal. Michelle en ik meten nog eens alle ramen op en maken een nieuw boodschappenlijstje.
Dan omkleden (als we “op stap” gaan trekken we toch maar schone kleren aan) en wegwezen. Het is inmiddels al 15.00uu. De uren vliegen voorbij.
Er komt meteen al een bodaboda driver aan en we besluiten om maar meteen achterop te stappen. Scheelt weer een stukje lopen naar de weg. Ook wij worden daar steeds makkelijker in.
In Jinja aangekomen lopen we eerst de winkel binnen waar we zaterdag voor de gesloten deur stonden. De naaister is nu wel aanwezig en we vragen of we ergens anders stof kunnen kopen
en de jurken haar dan kunnen laten naaien. No problem. Dat gaat hier ook zo relaxed. We kunnen gewoon eerlijk zeggen dat we ergens anders mooier stof hebben gezien en dat we dat liever kopen. Voor nog geen 10 euro (hebben we nu een jurk p maat gemaakt. )
Als we het gordijnstof willen kopen, verbaas ik me over de “luiheid” (of is het gewoon makkelijk doen?) van de verkoopster. In de eerste instantie blijft ze gewoon zitten en is echt niet bereid om advies te geven. Als Michelle en ik aan het overleggen zijn hoeveel meter we nu nodig hebben, staat ze erbij…en kijkt er naar. Dan uiteindelijk staat ze op om de nodige meters af te knippen.
Achter de toonbank liggen mooie lappen stof van 5 meter en er zitten, denken wij, wel een leuke bij voor onze jurken. We vragen of we even mogen kijken. “Which one “vraagt ze. “eh , nou eh doe de vierde van onder maar” Ze gooit de lap op de toonbank en gaat weer zitten. “Eh Can we see that other one?”De volgende lap wordt op de toonbank gegooid en ze gaat weer zitten. En uiteindelijk kiezen we uit 4 lappen (er liggen wel 20 verschillende!) de mooiste uit. Michelle en ik zijn helemaal in onze nopjes met de prachtige lap stof. We lopen dan ook meteen terug naar onze naaister en laten trots onze lap zien.
Volgens haar kunnen er wel 2 jurken uit en onze maten worden opgemeten. Michelle zegt dat ik het model jurk wat we uitkiezen aan moet trekken. Ik moet hierom lachen want ik weet dat ze dat doet omdat de meeste verkoopsters haar de jurk aan laten passen. Dus ikke de jurk aan. Nice! Dat wordt vast een Topper op de bruiloft!
Na deze inkopen vinden we dat we wel een glaasje drinken verdiend hebben en we ploffen op een leuk terrasje. Dan nog een lekker hapje erbij en onze dag kan niet meer kapot. (denken wij dan toch)
Als we terug willen, willen we dezelfde bodaboda driver als gisteren die zo gezellig was. Volgens Michelle staat hij op de hoek van de straat tussen de andere drivers in. Hij lacht als we aankomen en wij denken dus meteen dat hij ons herkent. “Ja jongen, jou zoeken we” Do you remember us? Natuurlijk zegt hij ja en wij stappen op. Hij vertelt dat hij een broer heeft die met een Nederlandse vrouw getrouwd is, een hele dikke vrouw, zegt hij trots. “Do you like that?” Yes he do! Michelle helemaal in haar nopjes met haar dikke billen, ze zit stralend achterop. But I’have a small cabine, you don’t like tthat? Vraag ik dan toch ook maar. Hij lacht. En dan begint Michelle een heel psychologisch verhaal te vertellen dat de maat van de billen niet het belangrijkste is, maar dat het ook gaat om de “inside” Tja je kan het maar ergens over hebben op de bodaboda. We hebben het super gezellig en laten trots de lappen stof aan Jacinta zien die inmiddels bij de kinderen is. Ik beb Murcy vanmiddag beloofd dat ik een jurk voor haar ga naaien en ze begint er meteen over. Ze is natuurlijk bang dat ze nu niet aan de beurt komt met al die tassen stof. “Tomorrow I make it” beloof ik haar.
Als ik door het geitenweitje loop komt Kawa op me afgelopen. Ze vraagt wanneer haar naailes begint want ze wil een rok of jurk voor zichzelf gaan maken. Ik zeg dat ze morgen eerst in de naaiboekjes moet kijken en een simpel patroontje uit moet zoeken. Ze neemt me mee naar haar kamer en laat me een stripboek zien met tekeningen van meisjes in allerlei jurkjes en rokjes. Een paar dingetjes zien er niet zo moeilijk uit en ik zeg dat we morgen wel eens zullen kijken. Dat wordt morgen dus vertoeven in de chewing room.
Die avond eten Michelle en ik de Opio-tomaten-soep met geroosterd brood en vis.
Als we ons bijna geïnstalleerd hebben ontdekt Michelle een grote dikke zwarte kakkerlak op de muur. Getverderrie wat een eng beest. Michelle neemt de bus anti-insectenspray en spuit zowat een halve bus leeg op onze vijand. Deze vliegt en valt van de muur. Kwijt!! Inmiddels beginnen wij te hoesten en te proesten want die vieze spray slaat op onze adem. We nemen de zaklamp erbij en zoeken onder de bank. Michelle ontdekt het beest, waarschijnlijk half bewusteloos, naast de bank. Dan probeer ik maar “de held” uit te hangen en ga mijn grote wandelschoen halen. Gillend sla ik dat enge beest dood en veeg het naar buiten. Pffff wat een gedoe zeg.
Als de rust weder gekeerd is en ik mijn mail aan het lezen ben, zie ik iets boven mijn hoofd vliegen.
Weer iets groots, zwart en engs. Ik gil het uit en vlieg bij Michelle onder haar vest. Het is een vleermuis(je) die waarschijnlijk banger is van ons dan wij van hem. “De deur moet open” zegt Michelle. “snel, en de lamp moet uit want ze komen op het licht af” Ik zet de buitendeur open en meteen komt de bewaker al aangelopen. Hij heeft ons waarschijnlijk horen gillen en is benieuwd wat er aan de hand is. “Oh a mouse, a fladder-mouse”gil ik. Hij schijnt met zijn zaklamp maar er is niks meer te zien. We kijken in de badkamer, in de slaapkamer maar geen mouse meer te zien. Gerustgesteld zeggen we dat everything weer okay is. Hij loopt weer weg.
Dan, niet te geloven, na een paar minuten fladdert er weer iets boven mijn hoofd. Het blijkt toch nog de “fladder-mouse” te zijn. En in onze ogen niet eens zo’n kleintje. Wij weer gillen en de deur open. Verdorie waar blijft die bewaker nou? Dan zie ik een lichtje in de verte en daar is ie weer. Wij zijn inmiddels bij elkaar op de bank gekropen en ik heb een kussen op mijn hoofd gelegd. Geen gefladder in mijn haar! De jongen moet lachen als hij ons zo ziet en probeert het ongedierte weg te jagen met zijn zaklamp. Als dat niet lukt gaat hij ..?.. halen. “Oh zegt Michelle hij gaat er de hond bijhalen ”
Wij wachten in spanning af. Even later komt ie terug met een Swiper.
(een soort vegertje van elkaar gebonden riet of zoiets)
Hij mept en mept terwijl Michele en ik gespannen toe kijken en ik probeer niet te gillen.
Dan, ja het is eigenlijk wel zielig, raakt hij de vleermuis en mept hem dood. Het is ook zielig, maar dan moet dat ding ook niet in ons huisje binnen komen vliegen. Doodeng vind ik dat.
We danken onze hero en zijn erg blij dat we weten dat er iemand is als wij “in nood” zijn.