Back to Basic
Blijf op de hoogte en volg Helma
25 Januari 2015 | Nederland, Bergeijk
ZONDAG 25 JANUARI 2015
Als ik in Nederland zou zijn, zou ik lekker gaan lopen bij No Limits, mijn favoriete loop club.
Maar ik ben niet in Nederland, maar in Uganda dus zie ik er van af. Ik durf het hier niet aan. Niet alleen vanwege de hitte. Maar als ze nu een blanke zien lopen, loopt het dorp bij wijze al uit. Stel je voor dat ik hier in mijn loopbroek en shirt rond ga rennen dan verklaren ze mij waarschijnlijk helemaal voor gek. En mijn behoefte om te sporten is hier veel minder dan dat ik thuis in ons koude kikkerlandje ben. Voor mijn gevoel ben ik heel de dag bezig met van alles en nog wat maar heb ik niet echt het gevoel dat ik het erg druk heb. De dagen gaan zoals ze gaan en vliegen voorbij.
This day, no plans, hebben we afgesproken. Maar als Zenon voorbij komt lopen en vertelt dat er zoveel tomaten zijn, beloofd Michelle om een grote pan tomatensoep te maken. Dus wel plans today. In de keuken van Home Sweet Home, op een houtvuur gaat ze aan de slag. Claire, de kok, gaat haar daarbij helpen.
En als ik even later een filmpje kom maken zie ik dat Opio in zijn rolstoel ook ijverig mee aan het werk is gegaan. Ik “verstop” me in de chewing room om een broek voor Winnie te maken. Dit wil ik uit een oude overgooier proberen te maken om zo kosten te besparen. En om te kijken of het patroon klopt. Heb ik dat eenmaal op orde kan ik een paar leuke stofjes kopen in de winkel of op de markt.
Dus zijn we alle twee lekker actief bezig op deze zondagmorgen. De kinderen spelen buiten en alleen Maria heeft ontdekt waar ik ben en komt natuurlijk even een kijkje nemen. Op zich vind ik het veel gezelliger als er kinderen om me heen zijn maar omdat ik nu nog in de “uitprobeerfase” ben vind ik die rust wel even lekker.
Tussen de middag eten Michelle en ik voor een keer bij de kinderen aan tafel. Nee, geen tomatensoep, die is voor vanavond. We eten rijst met bruine bonen en er wordt goed gegeten door iedereen. Dan horen Michelle en ik een liedje vanuit de dorpsradio en we kijken elkaar aan. Dat liedje horen we wel vaker maar weten niet waarom dat steeds herhaald wordt. We vinden het wel gezellig klinken. Dan blijkt dat, als dat liedje ten hore gebracht wordt dat er dan iemand in het dorp overleden is. Even later horen we een stem door de luidspreker en legt Kaja ons uit dat er een vrouw overleden is en ze noemt ook een naam. Zo gaat dat dus hier in Buzika town, iedereen mag het weten.
Als Michelle en ik onze siësta van een klein half uurtje houden en ik lekker achter mijn laptopje zit, komen Maria en Devin aangelopen. “Aunty Michelle, aunty Michelle” Vlug loop ik naar hen toe want aunty Michelle is met haar schoonheidsslaapje bezig. Murcy heeft een ui gejat en dat komen ze even zeggen. Ik zeg dat aunty Michelle slaapt en dat ze dat nu aan hun eigen aunty Claire moeten gaan vertellen. Hup weg zijn ze weer.
Die middag naai ik een tuinbroek voor Winnie. Het past perfect en het staat haar erg leuk. Ze lacht van blijdschap, maar Winnie is eigenlijk altijd wel een vrolijke gup.
Als ik nog druk in de weer ben met mijn volgende project vraagt Zenon of ik mee gaan wandelen met de (bijna) hele familie. Dat lijkt me een goed idee want ik heb de kinderen vandaag nog niet zoveel gezien. Als we met zijn allen de poort uitlopen is het een hele optocht van 4 volwassenen met een horde kinderen. Pa en ma ieder met een kinderwagen, ik met een rolstoel en dan zo nog “loslopende” kids.
Als ik de rolstoel overneem van Michelle merk ik dat het een hele klus is om in dit dorpje te wandelen. De paden zitten vol hobbels, bobbels en er liggen erg veel grote stenen. Opio, in de rolstoel is het gewend wat hij lacht van plezier. En ik? Ik heb mijn sporttraining voor vandaag toch nog gehad. Het is geweldig om deze wandeling mee te maken. We gaan van de doorgaande weg af en lopen het dorp in. Huisjes, hutjes, natuur, mensen, kinderen, oude fietsen, ovens waar ze steen in bakken, mensen gezellig voor hun huisjes, kinderen die ons nastaren en zwaaien, geitjes en daaromheen veel groen. Uganda heeft veel mooie natuur.
We zien ook van die traditionele hutjes, zo’n ronde met een rieten dakje. Suzan vertelt dat daarin gekookt wordt, eigenlijk de keuken dus. Ik zie ook een kindje met een kralenketting om haar middel. Deze ketting moet de geesten weg houden bij het kind en geeft bescherming. De overburen van Home Sweet home hebben een grote oven gebouwd waarin de stenen die ze zelf maken, voor hun huizen, gebakken worden. De rook komt eruit, volop in werking dus. Kinderen halen in gele kannen water uit het beekje wat ook gebruikt wordt om stenen van te maken.
Als we uit gehobbeld zijn met de rolstoel en weer terug back to basic zijn is het tijd voor Opio-soep. Dat is de tomatensoep die Michelle samen met enkele kinderen gemaakt heeft. Deze smaakt overheerlijk! Echt heel lekker. We eten er Sjapiti=pannekoek, oliebol en kikkererwtflapje bij. Dat zijn hapjes die beneden in het dorp gemaakt en verkocht worden. Ik blijf het jammer vinden dat alles koud gegeten wordt. Een oven of magnetron zou op dit moment wel even heel fijn zijn. (ha ha)
Maar ook dit hoort bij Afrika, dus niet zeuren.
Na het eten weer een koude douche en daar zijn we inmiddels helemaal aan gewend. We zijn blij dat er water uit de kraan komt. Vorige week moesten we nog pompen.
Deze avond geen spectaculaire plannen.. Ik zie dat mijn PC dadelijk uit gaat vallen want de accu is bijna leeg. Ook al hebben we heel de dag power (Stroom) gehad op de een of andere manier laad mijn laptop niet goed op. Is balen want ook mijn telefoon is zo goed als leeg en laad ook al niet meer op. Tja that’s also Afrika.
Achteraf helemaal niks aan het handje. Gezellig zitten kletsen met Michelle en lekker zitten lezen op mijn E-reader. We moeten soms lachen om onszelf. We menen dat wij wel “Back to Basic” kunnen leven maar als we dan kijken wat voor apparatuur we allemaal bij hebben. Laptop, telefoon, E-reader, Zo’n oplaad ding om weer andere dingen mee op te laden. En Oh wee als er is iets niet werkt. Back to basic, ja ja.
Als ik in Nederland zou zijn, zou ik lekker gaan lopen bij No Limits, mijn favoriete loop club.
Maar ik ben niet in Nederland, maar in Uganda dus zie ik er van af. Ik durf het hier niet aan. Niet alleen vanwege de hitte. Maar als ze nu een blanke zien lopen, loopt het dorp bij wijze al uit. Stel je voor dat ik hier in mijn loopbroek en shirt rond ga rennen dan verklaren ze mij waarschijnlijk helemaal voor gek. En mijn behoefte om te sporten is hier veel minder dan dat ik thuis in ons koude kikkerlandje ben. Voor mijn gevoel ben ik heel de dag bezig met van alles en nog wat maar heb ik niet echt het gevoel dat ik het erg druk heb. De dagen gaan zoals ze gaan en vliegen voorbij.
This day, no plans, hebben we afgesproken. Maar als Zenon voorbij komt lopen en vertelt dat er zoveel tomaten zijn, beloofd Michelle om een grote pan tomatensoep te maken. Dus wel plans today. In de keuken van Home Sweet Home, op een houtvuur gaat ze aan de slag. Claire, de kok, gaat haar daarbij helpen.
En als ik even later een filmpje kom maken zie ik dat Opio in zijn rolstoel ook ijverig mee aan het werk is gegaan. Ik “verstop” me in de chewing room om een broek voor Winnie te maken. Dit wil ik uit een oude overgooier proberen te maken om zo kosten te besparen. En om te kijken of het patroon klopt. Heb ik dat eenmaal op orde kan ik een paar leuke stofjes kopen in de winkel of op de markt.
Dus zijn we alle twee lekker actief bezig op deze zondagmorgen. De kinderen spelen buiten en alleen Maria heeft ontdekt waar ik ben en komt natuurlijk even een kijkje nemen. Op zich vind ik het veel gezelliger als er kinderen om me heen zijn maar omdat ik nu nog in de “uitprobeerfase” ben vind ik die rust wel even lekker.
Tussen de middag eten Michelle en ik voor een keer bij de kinderen aan tafel. Nee, geen tomatensoep, die is voor vanavond. We eten rijst met bruine bonen en er wordt goed gegeten door iedereen. Dan horen Michelle en ik een liedje vanuit de dorpsradio en we kijken elkaar aan. Dat liedje horen we wel vaker maar weten niet waarom dat steeds herhaald wordt. We vinden het wel gezellig klinken. Dan blijkt dat, als dat liedje ten hore gebracht wordt dat er dan iemand in het dorp overleden is. Even later horen we een stem door de luidspreker en legt Kaja ons uit dat er een vrouw overleden is en ze noemt ook een naam. Zo gaat dat dus hier in Buzika town, iedereen mag het weten.
Als Michelle en ik onze siësta van een klein half uurtje houden en ik lekker achter mijn laptopje zit, komen Maria en Devin aangelopen. “Aunty Michelle, aunty Michelle” Vlug loop ik naar hen toe want aunty Michelle is met haar schoonheidsslaapje bezig. Murcy heeft een ui gejat en dat komen ze even zeggen. Ik zeg dat aunty Michelle slaapt en dat ze dat nu aan hun eigen aunty Claire moeten gaan vertellen. Hup weg zijn ze weer.
Die middag naai ik een tuinbroek voor Winnie. Het past perfect en het staat haar erg leuk. Ze lacht van blijdschap, maar Winnie is eigenlijk altijd wel een vrolijke gup.
Als ik nog druk in de weer ben met mijn volgende project vraagt Zenon of ik mee gaan wandelen met de (bijna) hele familie. Dat lijkt me een goed idee want ik heb de kinderen vandaag nog niet zoveel gezien. Als we met zijn allen de poort uitlopen is het een hele optocht van 4 volwassenen met een horde kinderen. Pa en ma ieder met een kinderwagen, ik met een rolstoel en dan zo nog “loslopende” kids.
Als ik de rolstoel overneem van Michelle merk ik dat het een hele klus is om in dit dorpje te wandelen. De paden zitten vol hobbels, bobbels en er liggen erg veel grote stenen. Opio, in de rolstoel is het gewend wat hij lacht van plezier. En ik? Ik heb mijn sporttraining voor vandaag toch nog gehad. Het is geweldig om deze wandeling mee te maken. We gaan van de doorgaande weg af en lopen het dorp in. Huisjes, hutjes, natuur, mensen, kinderen, oude fietsen, ovens waar ze steen in bakken, mensen gezellig voor hun huisjes, kinderen die ons nastaren en zwaaien, geitjes en daaromheen veel groen. Uganda heeft veel mooie natuur.
We zien ook van die traditionele hutjes, zo’n ronde met een rieten dakje. Suzan vertelt dat daarin gekookt wordt, eigenlijk de keuken dus. Ik zie ook een kindje met een kralenketting om haar middel. Deze ketting moet de geesten weg houden bij het kind en geeft bescherming. De overburen van Home Sweet home hebben een grote oven gebouwd waarin de stenen die ze zelf maken, voor hun huizen, gebakken worden. De rook komt eruit, volop in werking dus. Kinderen halen in gele kannen water uit het beekje wat ook gebruikt wordt om stenen van te maken.
Als we uit gehobbeld zijn met de rolstoel en weer terug back to basic zijn is het tijd voor Opio-soep. Dat is de tomatensoep die Michelle samen met enkele kinderen gemaakt heeft. Deze smaakt overheerlijk! Echt heel lekker. We eten er Sjapiti=pannekoek, oliebol en kikkererwtflapje bij. Dat zijn hapjes die beneden in het dorp gemaakt en verkocht worden. Ik blijf het jammer vinden dat alles koud gegeten wordt. Een oven of magnetron zou op dit moment wel even heel fijn zijn. (ha ha)
Maar ook dit hoort bij Afrika, dus niet zeuren.
Na het eten weer een koude douche en daar zijn we inmiddels helemaal aan gewend. We zijn blij dat er water uit de kraan komt. Vorige week moesten we nog pompen.
Deze avond geen spectaculaire plannen.. Ik zie dat mijn PC dadelijk uit gaat vallen want de accu is bijna leeg. Ook al hebben we heel de dag power (Stroom) gehad op de een of andere manier laad mijn laptop niet goed op. Is balen want ook mijn telefoon is zo goed als leeg en laad ook al niet meer op. Tja that’s also Afrika.
Achteraf helemaal niks aan het handje. Gezellig zitten kletsen met Michelle en lekker zitten lezen op mijn E-reader. We moeten soms lachen om onszelf. We menen dat wij wel “Back to Basic” kunnen leven maar als we dan kijken wat voor apparatuur we allemaal bij hebben. Laptop, telefoon, E-reader, Zo’n oplaad ding om weer andere dingen mee op te laden. En Oh wee als er is iets niet werkt. Back to basic, ja ja.
-
25 Januari 2015 - 22:25
Irma:
Toch fijn zo'n laptopje, kunnen wij vanuit Nederland ook mee genieten!!!
Is het tijdsverschil trouwens 1 of 2 uur??? Fijne dag morgen!!
Ik ga morgen weer naar Het Areven, doeiii!!! Irma -
25 Januari 2015 - 22:38
Patrieske:
Hoi helma.
back to basic. Je went snel aan dat leven. Maar we blijven toch Hollanders he. Haha. Maar hier is het net zo frusterend als je mobieltje niet werkt wanneer je het nodig hebt.
Heerlijk om.je verhalen te lezen..
Groetjes patricia. -
26 Januari 2015 - 00:06
Henriette:
No-Limits is niet compleet als jij er zondagochtend niet bent. Jouw verhalen geven het gevoel alsof ik n beetje met je meereis. Geweldig hoe je alles beschrijft. Geweldig hoe je alles beleeft! Ik lees ALLES! Groetjes, Henriette, No-Limits. -
26 Januari 2015 - 00:26
José :
Ze boffen daar wel met jullie. En met back to basis is helemaal niets mis mee, zolang je laptop 't maar blijft doen. Haha. Anders moet ik je geweldige verhalen missen. -
26 Januari 2015 - 00:26
José :
Ze boffen daar wel met jullie. En met back to basis is helemaal niets mis mee, zolang je laptop 't maar blijft doen. Haha. Anders moet ik je geweldige verhalen missen. -
26 Januari 2015 - 00:27
José :
Ze boffen daar maar met jullie. En met back to basis is helemaal niets mis mee, zolang je laptop 't maar blijft doen. Haha. Anders moet ik je geweldige verhalen missen. -
26 Januari 2015 - 00:27
José :
Ze boffen daar maar met jullie. En met back to basis is helemaal niets mis mee, zolang je laptop 't maar blijft doen. Haha. Anders moet ik je geweldige verhalen missen. -
26 Januari 2015 - 09:40
Sophietje:
Heee koffiemoederke!! Geweldig julilie verhalen en avonturen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
