a wig

WOENSDAG 25 MAART
6.30 wakker en ik ben weer helemaal “de oude”
Ik spring mijn bedje uit en lees mijn verslagen nog eens door.
Heerlijk om terug te lezen, en ik ben blij dat ik alle details opgeschreven heb.
Soms lees ik dingen die ik alweer bijna vergeten ben.
Het regent dat het giet en al vele uren lang. Meestal alleen in de nacht, maar vandaag gaat het wel erg lang door en ik hoop dat het over gaat. Ik haal een beker pap bij Jacinta en eet die lekker op. Vandaag geen gebakken eitje, doe het nog rustig aan met eten.
Ik ben zo blij dat ik fit ben en weer lekker de dingen kan doen die ik nog graag wil doen.
Michelle heeft deze morgen afgesproken dat Jacinta kunsthaar in haar haar gaat zetten. Allemaal van die kleine krulletjes. Dat is vele uren werk en terwijl zij daar mee bezig zijn zet ik wat foto’s op facebook , poets de douche, wc en begin ik mijn kleren al op te ruimen. Wat ik niet mee terug naar Nederland wil nemen leg ik apart voor de aunties, de kinderen en Shamilah.
Na de lunch is Michelle klaar en gaan we winkelen. Vandaag kopen we echt alleen maar dingen voor onszelf die we leuk vinden. Nou ja voor onszelf. Voor enkele mensen van het thuisfront wil ik graag wat mee nemen. Maar het blijft altijd moeilijk om iets origineels te verzinnen. Uiteindelijk zijn we klaar en gaan we naar de pruikenwinkel. Michelle komt nog een paar krulletjes te kort en ik wil graag kijken voor een pruik of meerdere , om typetjes mee te spelen. Deze zijn hier veel goedkoper en mooier dan bij ons. Als ik de kleine overvolle winkel binnenkom hangt echt alles alles vol met zakjes haar, liggen dozen op planken en is het een drukte van jewelste. Ik wacht netjes mijn beurt af maar zo werkt dat hier in Oeganda niet. Als je weet wat je wil moet je het zeggen anders gaat een ander je voor, en de volgende ook en de……. Dus als ik daarachter ben roep ik hard dat ik een “wig” moet hebben. Hij legt 3 zakjes op de toonbank en gaat weer verder met het helpen van de andere klanten. Ik bekijk de pruiken en een ervan staat me wel aan. Als ik zeg dat ik er nog zo een wil, snapt
“dieje goeie mens” er niks van. Twee? “Is one size” zegt hij. Ja dat weet ik wel, maar ik wil er twee. Een voor een vriendin. Hij legt de andere twee zakjes nog eens op de toonbank en laat nog een kort harige pruik zien. Als ik uit wil leggen dat ik echt twee dezelfde wil is hij alweer met zijn volgende klant bezig. Ik buig me over de toonbank zowat met mijn neus in het kastje en mijn benen in de lucht en vraag of hij nog zo’n zwarte heeft en dat ik ook nog graag een andere wil zien, in een andere kleur. Als hij me nog steeds niet begrijpend aan kijkt zeg ik “Maybe I will buy 6 wigs!” Ik hoop daarmee indruk te maken zodat hij zijn collectie pruiken aan me laat zien en ik keuzes kan maken. Maar hij blijft het allemaal maar vreemd vinden. Michelle, die alles op een afstandje bekijkt moet lachen en zegt dat het kopen van de pruik al een act op zich is. Maar daar ben ik nu niet mee geholpen. “Acteren” zegt Michelle, “She need it voor acteren” De winkel is inmiddels even zonder klanten dus, he he, heb ik de aandacht van de verkoper. Hij laad zijn kastje leeg en heeft 3 pruiken die me wel aanstaan. Helaas maar van een pruik heeft hij 2 dezelfde. De andere moet hij bestellen en zijn zaterdag binnen. Zou net kunnen want zondagmorgen vertrekken we uit Jinja. Als ik wil betalen krijg ik echt helemaal niks van de prijs af. Hij noemt me bamby, wat volgens hem vriend betekent. Maar ook al ben ik zijn bamby, de prijs blijft staan op 50.000 shilling. Omgerekend ongeveer 8 euro is dus nog niet veel voor een mooie pruik. Het valt me op dat echt bijna iedereen nephaar heeft in Uganda. Zelfs de mensen die hier in piepkleine huisjes of krotjes wonen hebben allemaal mooi, net haar in allerlei kleuren en modellen. Maar het zijn meestal geen pruiken maar nephaar wat ingenaaid wordt op je echte haar.
Na de pruikenkoop slenteren we over de grote overdekte markt en gaan op zoek naar Shamilah. Even checken of ze nog naar school gaat. Er zijn straatjongens die ons herkennen en ons aanspreken. Shalimah zien we ook, ze is terug van school. Ze vind het wel moeilijk maar tot nu toe gaat het allemaal wel goed. Ik hoop dat ze vol blijft houden! Ze heeft haar dochtertje bij zich en als ik vraag of ik haar even vast mag houden is dat helemaal geen probleem. En terwijl ik sta te praten met Halid, die ook bij de schoenenverkoop zit, voel ik dat de kleine meid heerlijk aan het plassen is. Luiers gebruiken ze hier niet, is veel te duur. Door het warme weer drogen de kleertjes vanzelf en ik…..doe maar net of ik niks voel en geef de kleine meid maar weer snel terug aan deze jonge moeder.
Als er een grote auto door de mensenmassa komt en we opzij moeten springen sta ik ineens achter de “kraam” (zeil op de grond met een hoop 2e hands schoenen”) en maak ik er maar meteen het beste van. Ik vraag hoe duur ze zijn en probeer klanten te lokken om zo de omzet wat te verhogen.
Meteen komen er 2 aardige jongemannen naar me toe en ik zoek de juiste schoenen voor ze uit. Binnen 5 minuten twee paar schoenen verkocht, dat is kei goed, vind ik van mezelf!
Maaaaaarrrr………als ze moeten betalen, kijken ze elkaar verbaasd aan. Ze denken dat ik, de mzungu, deze schoenen ga betalen voor hen. Ik ben gekke Jopie niet! Helaas schoenen terug op de hoop en geen geld voor deze verkoop.
Michelle en ik gaan weer verder, nu op zoek naar een gezellig terrasje waar we een heerlijk koud pilsje drinken. En eigenlijk moeten we ook wel een beetje lachen om onszelf. Slikken we pillen tegen de krampen, gaat het goed, hup meteen weer aan het bier. Maar na volgende week ga ik weer netjes in het gareel. Door de week geen alcohol.
Het begint te schemeren en we eten een hapje bij een soort van MC Donalds. Michelle belt Hassan en vraagt of hij ons naar huis kan brengen. Hij heeft tijd en is natuurlijk ook weer blij met deze rit.
money money, want daar draait hier alles om.
Posiano maakt de poort voor ons open en als we zeggen dat we onze spullen even binnen leggen en dan nog even buiten komen zitten, blijft hij netjes buiten op “ons benkske” wachten. Michelle geeft hem een armbandje van Uganda en hij is er erg bij mee.
Dan beginnen Michelle en ik morgen aan onze laatste dag “samen met zijn tweetjes”