local beer
Door: Helma
Blijf op de hoogte en volg Helma
25 Maart 2015 | Oeganda, Jinja
ZONDAG 22 MAART
Nog steeds met een baalgevoel wordt ik wakker.
Ik zou willen dat er een wonder gebeurde en we het geld weer terug zouden vinden/krijgen.
Maar ik ga er niet vanuit. Er wordt overal gewaarschuwd voor dieven en zakkenrollers.
Ik maak een lekker ontbijtje voor Michelle en even hebben we het nog over het geld wat we kwijt geraakt zijn. Dan zeggen we tegen elkaar dat we het los moeten laten en weer moeten genieten van de leuke dingen. En langzaam aan gaat het dan weer wat beter.
We rommelen wat met onze spullen en pakken wat kleine spulletjes in. We verzamelen alle “hebbedingetjes” voor de kinderen bij elkaar om ze deze week nog uit te delen. Dan gaan we eindelijk toch maar beginnen aan de muur schilderen van Home Sweet Home. Onze laatste klus!
De oude vloer is eruit gekapt en volgende week worden de tegels gelegd. Dus we kunnen lekker een beetje aan kliederen. Een paar druppels verf op de grond kan nu helemaal geen kwaad.
Daarna een heerlijke frisse douche en dan bel ik Peter, onze boda driver of hij ons op wil komen halen om naar Jinja te gaan. We hebben om 16.00uur een afspraak met Grace in Jinja. En van daaruit gaan we hem thuis een bezoekje brengen. Stipt om 16.00uur staan we in Jinja en even later komt hij aanrijden met een boda. Hij regelt er nog een en dan gaan we op weg naar zijn huis. Het is richting lake en we hebben een prachtig uitzicht. Dan rijden we een wijk in waar het huisje van Grace is. De boda’s stoppen en we stappen af. Grace loopt naar zijn huis en weer ben ik verbaasd hoe tevreden mensen kunnen zijn met zo weinig. Het huisje bestaat uit 2 kamers. We komen binnen in de kleinste ruimte waar een groot bankstel ingepropt staat en je maar amper plek hebt om te lopen. De andere ruimte is de slaapkamer waar iedereen van het gezin slaapt en vele vele spullen opgeborgen staan.
Geen keukenblok, sanitair, schuurtje of wat dan ook voor luxe. We gaan zitten en we praten over ons werk van Home Sweet Home, het land en ons land natuurlijk.
Dan stelt Grace voor om een eindje te gaan wandelen, Vinden wij een goed plan.
We wandelen de wijk uit en komen uit bij een cafeetje. Voor onze begrippen is het een plaatsje met wat golfplaten op palen tegen de zon. Waar dan plastic stoeltjes onder staan. Grace vertelt dat ze er lokaal bier verkopen maar ook bier uit flesjes. Ik kies voor het lokale bier….maar niet voor lang!
We komen op het binnenplaatsje waar allemaal mannen rond een hele grote witte emmer zitten.
In die grote emmer zit een mengsel van gist, heet water, tarwe enz.
In die emmers liggen allemaal soort van hele dunne slangetjes waar je er een van in je mond kunt stoppen. Daarmee kun je dus het lokaal bier uit de emmer zuigen. Het ziet er verschrikkelijk vies uit, maar ik wil het wel proberen natuurlijk. Getverderrie dat heb ik geweten. V I E S ! Ik moest er bijna van kokhalsen. De mannen moeten lachen als ze mijn gezicht zien, maar ik doe daarna maar alsof ik drink. Ik zeg zachtjes tegen Grace dat ik het niet lekker vind, hij moet lachen en besteld 2 flesjes Neilbier voor ons. Hij zuigt rustig verder op zijn slangetje. Het zijn allemaal mannen die hier de middag rond brengen, de vrouwen zijn vaak thuis, zegt Grace. Nou dat zou bij mij niet waar zijn. Samen uit en samen thuis of allebei apart leuke dingen doen. Ik praat wat met Grace, zijn vrouw en Michelle en later met mijn buurman. Helemaal te gek om hier zomaar tussen te kunnen zitten.
De mannen beginnen glaziger uit hun ogen te kijken, er wordt een kaartje gelegd en de stemming wordt steeds gezelliger. Maar helaas de tijd tikt door en we moeten naar huis. We lopen naar de hoofdweg en Grace regelt een matato. Wij denken tot Buzika, maar dat blijkt niet waar te zijn. We moeten op het centraal punt in Buzika overstappen in een andere matato of boda. Wij eruit en kiezen voor een boda. Spreken een prijs af en huppekee, wegwezen. Maar deze driver heeft, denk ik, geen zin om dat stuk te rijden en stopt bij enkele matato’s die richting Buzika gaan. Moeten we weer overstappen! Daar heb ik helemaal geen zin in, al dat gedoe en geregel. Breng ons nou maar gewoon naar plaats van bestemming, we hebben je geld gegeven en klaar is Kees. Maar zo werkt het hier niet. Inmiddels begint een andere matato driver zich er ook mee te bemoeien dat we bij hem in kunnen stappen. En dan ben ik het zo zat, dat ik van de boda af stap en wegloop zonder te betalen. En als we aan het bedenken zijn dat we misschien in Jinja wel wat kunnen eten stopt er een boda driver die zegt “Come we go” Michelle ziet meteen dat dat dezelfde jongen is waar wij van weg gelopen zijn. Ik herkende hem niet. Ik zeg de prijs, hij vind het oké. En zo zitten we dan uiteindelijk op de boda Back to Buzika.
We laten ons deze keer niet afzetten bij de poort omdat we beneden nog wat eten willen kopen om mee naar huis te nemen. We lopen rond en vinden het eigenlijk wel heel gezellig. Vele verkopers hebben een olielampje bij hun kraam en dat geeft een gezellig effect. We kopen brood, eieren en een chapiti, dat is een pannenkoek. Rijsteballetjes die we zo lekker vinden kunnen we niet vinden. Als ik het woordje vis uitspreek, zijn er meteen kinderen die ons naar een kraam brengen waar ze vis verkopen. Rauwe vis, eh nee, toch maar niet.
We lopen terug en eten thuis ons hapje op. Buiten maak ik nog even een praatje met Posiano als hij de poort voor ons open maakt. Hij heeft “a bad day”. Als ik vraag hoe dit komt, legt hij uit dat hij het zo jammer vind dat wij bijna weg gaan. Hij wil, als hij een computer heeft ons een mailtje sturen.
Raar he, dat er mensen zijn die geen computer hebben? Voor ons is dat allemaal zo normaal, hoort zo bij ons leven. Maar hier……is het zo anders. Een luxe.
Nog steeds met een baalgevoel wordt ik wakker.
Ik zou willen dat er een wonder gebeurde en we het geld weer terug zouden vinden/krijgen.
Maar ik ga er niet vanuit. Er wordt overal gewaarschuwd voor dieven en zakkenrollers.
Ik maak een lekker ontbijtje voor Michelle en even hebben we het nog over het geld wat we kwijt geraakt zijn. Dan zeggen we tegen elkaar dat we het los moeten laten en weer moeten genieten van de leuke dingen. En langzaam aan gaat het dan weer wat beter.
We rommelen wat met onze spullen en pakken wat kleine spulletjes in. We verzamelen alle “hebbedingetjes” voor de kinderen bij elkaar om ze deze week nog uit te delen. Dan gaan we eindelijk toch maar beginnen aan de muur schilderen van Home Sweet Home. Onze laatste klus!
De oude vloer is eruit gekapt en volgende week worden de tegels gelegd. Dus we kunnen lekker een beetje aan kliederen. Een paar druppels verf op de grond kan nu helemaal geen kwaad.
Daarna een heerlijke frisse douche en dan bel ik Peter, onze boda driver of hij ons op wil komen halen om naar Jinja te gaan. We hebben om 16.00uur een afspraak met Grace in Jinja. En van daaruit gaan we hem thuis een bezoekje brengen. Stipt om 16.00uur staan we in Jinja en even later komt hij aanrijden met een boda. Hij regelt er nog een en dan gaan we op weg naar zijn huis. Het is richting lake en we hebben een prachtig uitzicht. Dan rijden we een wijk in waar het huisje van Grace is. De boda’s stoppen en we stappen af. Grace loopt naar zijn huis en weer ben ik verbaasd hoe tevreden mensen kunnen zijn met zo weinig. Het huisje bestaat uit 2 kamers. We komen binnen in de kleinste ruimte waar een groot bankstel ingepropt staat en je maar amper plek hebt om te lopen. De andere ruimte is de slaapkamer waar iedereen van het gezin slaapt en vele vele spullen opgeborgen staan.
Geen keukenblok, sanitair, schuurtje of wat dan ook voor luxe. We gaan zitten en we praten over ons werk van Home Sweet Home, het land en ons land natuurlijk.
Dan stelt Grace voor om een eindje te gaan wandelen, Vinden wij een goed plan.
We wandelen de wijk uit en komen uit bij een cafeetje. Voor onze begrippen is het een plaatsje met wat golfplaten op palen tegen de zon. Waar dan plastic stoeltjes onder staan. Grace vertelt dat ze er lokaal bier verkopen maar ook bier uit flesjes. Ik kies voor het lokale bier….maar niet voor lang!
We komen op het binnenplaatsje waar allemaal mannen rond een hele grote witte emmer zitten.
In die grote emmer zit een mengsel van gist, heet water, tarwe enz.
In die emmers liggen allemaal soort van hele dunne slangetjes waar je er een van in je mond kunt stoppen. Daarmee kun je dus het lokaal bier uit de emmer zuigen. Het ziet er verschrikkelijk vies uit, maar ik wil het wel proberen natuurlijk. Getverderrie dat heb ik geweten. V I E S ! Ik moest er bijna van kokhalsen. De mannen moeten lachen als ze mijn gezicht zien, maar ik doe daarna maar alsof ik drink. Ik zeg zachtjes tegen Grace dat ik het niet lekker vind, hij moet lachen en besteld 2 flesjes Neilbier voor ons. Hij zuigt rustig verder op zijn slangetje. Het zijn allemaal mannen die hier de middag rond brengen, de vrouwen zijn vaak thuis, zegt Grace. Nou dat zou bij mij niet waar zijn. Samen uit en samen thuis of allebei apart leuke dingen doen. Ik praat wat met Grace, zijn vrouw en Michelle en later met mijn buurman. Helemaal te gek om hier zomaar tussen te kunnen zitten.
De mannen beginnen glaziger uit hun ogen te kijken, er wordt een kaartje gelegd en de stemming wordt steeds gezelliger. Maar helaas de tijd tikt door en we moeten naar huis. We lopen naar de hoofdweg en Grace regelt een matato. Wij denken tot Buzika, maar dat blijkt niet waar te zijn. We moeten op het centraal punt in Buzika overstappen in een andere matato of boda. Wij eruit en kiezen voor een boda. Spreken een prijs af en huppekee, wegwezen. Maar deze driver heeft, denk ik, geen zin om dat stuk te rijden en stopt bij enkele matato’s die richting Buzika gaan. Moeten we weer overstappen! Daar heb ik helemaal geen zin in, al dat gedoe en geregel. Breng ons nou maar gewoon naar plaats van bestemming, we hebben je geld gegeven en klaar is Kees. Maar zo werkt het hier niet. Inmiddels begint een andere matato driver zich er ook mee te bemoeien dat we bij hem in kunnen stappen. En dan ben ik het zo zat, dat ik van de boda af stap en wegloop zonder te betalen. En als we aan het bedenken zijn dat we misschien in Jinja wel wat kunnen eten stopt er een boda driver die zegt “Come we go” Michelle ziet meteen dat dat dezelfde jongen is waar wij van weg gelopen zijn. Ik herkende hem niet. Ik zeg de prijs, hij vind het oké. En zo zitten we dan uiteindelijk op de boda Back to Buzika.
We laten ons deze keer niet afzetten bij de poort omdat we beneden nog wat eten willen kopen om mee naar huis te nemen. We lopen rond en vinden het eigenlijk wel heel gezellig. Vele verkopers hebben een olielampje bij hun kraam en dat geeft een gezellig effect. We kopen brood, eieren en een chapiti, dat is een pannenkoek. Rijsteballetjes die we zo lekker vinden kunnen we niet vinden. Als ik het woordje vis uitspreek, zijn er meteen kinderen die ons naar een kraam brengen waar ze vis verkopen. Rauwe vis, eh nee, toch maar niet.
We lopen terug en eten thuis ons hapje op. Buiten maak ik nog even een praatje met Posiano als hij de poort voor ons open maakt. Hij heeft “a bad day”. Als ik vraag hoe dit komt, legt hij uit dat hij het zo jammer vind dat wij bijna weg gaan. Hij wil, als hij een computer heeft ons een mailtje sturen.
Raar he, dat er mensen zijn die geen computer hebben? Voor ons is dat allemaal zo normaal, hoort zo bij ons leven. Maar hier……is het zo anders. Een luxe.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
