Neil palace hotel

zaterdag 14 februari
Alweer vroeg uit de veertjes vandaag. Om Michelle niet te storen besluit ik om meteen naar de sewing room te gaan om de jurk voor Kawa af te maken. Ik leg een briefje voor Michelle klaar met daarop de tekst Ik ben in de sewing room, maar wil wel graag een beschuitje met je eten.
Even later komen Mercy en Maria binnen, het is gedaan met mijn rust. Maria zit echt overal aan en voor ik het weet staat mijn naaimachine op zig-zag steek ipv recht stikken.
Als ik begin te mopperen begint Maria hard te lachen. (Maar het is zo’n scheetje.)
Dan komt Mercy zeggen dat Michelle het ontbijt klaar heeft en geniet ik van een lekker gebakken eitje met tomaat en toast. Daarna ga ik toch weer terug om aan het schooluniform te werken. Kan maar klaar zijn. Maria en Mercy houden me nog even gezelschap maar als ze merken dat ik geen tijd voor hen heb en dat ik echt niks voor ze kan naaien, kiezen ze toch voor buiten spelen. Ik werk hard door omdat ik kawa dit weekend wil verrassen met haar jurk. Dan ineens, de tijd vliegt voorbij, is het lunch time.
Vandaag eten we met de kinderen mee. We vinden zelf dat dat soms in het weekend wel moet kunnen. Michelle, die normaal carnaval gaat vieren in Den Bosch, heeft een Oeteldonkse vlag gemaakt en natuurlijk maken we daar leuke foto’s van samen met de kinderen. Als ze de foto’s op Facebook geplaatst heeft, stromen de reacties binnen. Na de lunch, klinkt saai, maar ga ik toch weer naar de sewing room. Nog een half uurtje dan ben ik klaar met deze opdracht. Michelle is de gordijnen aan het afmaken en weer houden Mercy en Maria ons gezelschap. Maar ze zijn zo ontzettend druk en luisteren echt niet als we vragen om ergens van af te blijven of om rustiger te zijn. Dan is Michelle het zo beu dat ze heel hard roept dat ze nu naar buiten moeten gaan. Mercy schrikt maar Maria gaat door met uitdagen totdat ze beseft dat voor deze aunty’s de maat echt vol is, dan gaan ze samen weg. He he even rust, denken wij. Maar niet voor lang want dan zien we ineens voor ons raam twee koppies verschijnen. De dametjes zijn op een richel geklommen en kunnen nu bij ons binnen gluren. Wat zijn het toch een stelletje ondeugden! Wij naaien verder en ik stop pas als de jurk helemaal klaar is. Michelle heeft het helemaal gehad en wil de hort op. Na een heerlijke, frisse douche en omkleden gaan we op pad naar Jinja waar we de bloemetjes buiten willen zetten. Als we de poort uitlopen komt er net de auto van Zenon en Suzan aanrijden. Ik heb ze vanmorgen op tijd zien vertrekken en ging er van uit dat ze en dagje uit waren met de familie. Helaas is dit niet het geval. Devin is ziek en blijkt malaria te hebben. Hij kijkt ziekjes uit zijn ogen. Dat is balen. Ze zijn al die tijd in het ziekenhuis geweest. We wensen hem beterschap en vertrekken naar Jinja. Natuurlijk komt er al meteen een boda driver onze kant op.
“What’s your price?”
5000.
“No we know the price it’s 4000, 2000 pp.
“Please can you…” Nee we kunnen niks en lopen door. Altijd dat gedoe met die prijs. En we weten nu al dat de driver ons gaat brengen voor 4000. En ja hoor “It’s okay” We stappen op.
Na enkele rondjes rijden en navragen komen we aan in het Neil Palace hotel. De kamer is iets duurder dan op de site vermeld staat, maar we boeken toch. Normaal zouden we carnaval gaan vieren en dat gaat dit jaar niet gebeuren. En carnaval vieren kost ook geld. De kamer is erg ruim en heel netjes. Koelkastje op de kamer en een nette badkamer en wc. Verder een grote tuin met ober en bier. Mmmmmm dat’s genieten. Dan komt er een grote tractor met aanhanger de tuin inrijden. De aanhanger zit vol stoelen en tentstokken. We gaan er eens meten goed voor zitten. Zou hie vanavond een party zijn? Misschien wel een Valentijn party, bedenken we ter plekke. Dat zou mooi zijn.
Als we het navragen horen we dat er de volgende dag een grote wedding is met wel 500 gasten. Nou dat worden er dan mooi 502! “You are welcome”, zeg de man lachend. Zou het nu echt nog eens gebeuren dat we nog een wedding mee kunnen maken? We hebben spijt dat we onze Afrikaanse jurken niet bij hebben. “standaard, altijd voortaan in de tas doen” zeg Michelle. We zitten zo op ons gemakkie in de schaduw op de schommelbank dat we ook maar meteen besluiten om hier een hapje te eten. We hebben allebei geen zin om weer op de boda naar het drukke Jinja te gaan. Als de ober dan ook nog een lekker flesje wijn brengt, vinden we het helemaal toppie.
zo relaxed. En ik merk dat echt weg zijn van het terrein van Home Sweet Home , ook echt rust geeft. Als ik bij HSH blijf voelt het voor mij soms moeilijk als ik nee zeg tegen de kinderen. Het is hun woonplek en ik ben er op visite. Als zij dan aandacht van mij vragen begrijp ik dat goed en geef ze groot gelijk. Als kind in een groep moet je soms vechten voor persoonlijke aandacht.
Het eten, hier bij ons hotelleke, is lekker, we voelen ons “lux”
Als de ober vertelt dat er en lokale zanger op treedt vanavond hebben wij daar wel oren naar. Het optreden is op loopafstand van ons hotel en hij wil ons er wel naar toe brengen. Of we interesse hebben? Ja of course! Het lijkt ons super leuk. Om 22.00 uur hebben we ons opgetut en zijn we klaar voor een avondje swingen in jinja. Ons obertje wordt opgetrommeld en we lopen met hem mee. Het is donker en de wegen zijn, ook hier, erg slecht. Ik baal dat ik het kleine lampje niet meegenomen heb, zit nota bene in mijn rugzak! Maar die staat op onze kamer in het hotel.
Eerst lopen we naar het appartement van onze begeleider want hij wil zich even omkleden.
10 minuutjes? Is okay. Terwijl we op hem wachten hopen we niet dat hij zich verplicht voelt om heel de avond bij ons te blijven. Maar daar komt hij aan, met zijn Valentijn, zoals hij het mee gebrachte meisje noemt. We lopen binnendoor, door paadjes en over veldjes naar het andere hotel. De weg terug? Die vinden wij nooit met zijn tweeën. Maar dat is zorg oor vanavond. Eerst maar eens genieten. Dan ineens, als we bijna op de plaats van bestemming zijn en we de muziek al duidelijk horen, zet Michelle haar voet in een kuil van de weg en valt ze op de grond. Ze heeft zich erg bezeerd en heel haar knie is open.
Dat is schrikken. Ze strompelt verder maar ik zie dat ze heel veel pijn heeft. Bij het hotel aangekomen lopen we meteen naar het toilet om de wond schoon te maken. Ons obertje en zijn Valentijn wachten bij de entree op ons. Als we naar binnen willen gaan komen we erachter dat wij voor 4 personen entree moeten betalen. Onze begeleider gaat er van uit dat wij dat ook voor hun doen. Daar zijn wij het niet mee eens en we zeggen dat wij voor onszelf betalen. Hij kijkt wat beteuterd maar pakt dan toch maar zelf zijn beurs. Michelle en ik mopperen nog wat na omdat wij denken dat er nooit eens iemand gewoon vriendelijk kan zijn. Meestal zit er een addertje onder het gras. Of…..vragen we ons later af, is dit een gewoonte van hier?
We bestellen 4 drankjes omdat we zijn hulp en bezorgdheid wel kunnen waarderen en zoeken een plekje buiten tussen de mensen op. Michelle baalt ontzettend omdat ons avondje swingen nu al heel anders verloop dan dat we gepland hadden. Swingen zal er deze avond niet inzitten. Ik vind het meer balen voor haar. Ook zij had zo’n zin om eens helemaal uit haar dak te gaan. Ons obertje komt met 2 plastic stoelen aangelopen en we nemen plaats tussen de rest van het publiek. Jong en oud, kinderen met hun ouders, echt alle leeftijden zijn hier samen gekomen. De plek waar we nu terecht zijn gekomen is wel wat we willen, geen toeristen allemaal mensen van hier.
we zien weinig mzangu (blanken) en dat voelt prima. De muziek staat kei hard en als we naar het podium kijken staat daar een rapper erg hard zijn best te doen. Niet mijn muziek maar we wachten op het volgende. Het is op zich al heerlijk dat we op 14 februari buiten kunnen zitten in een hemdje met een lekker koud pilsje in je hand. Het volgende optreden is beter, meer swingend en we hoppen mee op onze stoeltjes. Ineens….wat gebeurt er nu? Staan al die mensen op van hun stoel en rennen er mee naar voren. Een invasie van mensen en stoelen. Iedereen mag vooraan plaats nemen en zo te zien is daar wel vraag naar. Wij blijven zitten waar we zitten. Valentijn en haar vriendje zijn naast ons op een tafeltje gaan zitten. Valentijn zegt niks en geeft alleen antwoord als ik wat vraag. Ons obertje houdt wel van dansen en hij doet het niet slecht.
Wat ons erg tegen valt is dat die lekkere beweegbare Oegandezen, met hun grote cabines, op hun stoel blijven zitten en heel gelaten luisteren naar dit concert. Een enkeling swingt in zijn of haar stoeltje mee. We hadden een ander beeld van deze avond en besluiten om “naar huis” te gaan om vervolgens een boda te nemen naar The Office, een discotheek hier heel dichtbij.
Maar als Michelle op wil staan voelt ze zoveel pijn dat op stap gaan er echt niet meer in zit voor ons. Ze strompelt naar de uitgang waar ons obertje een boda gaat regelen voor ons. Toch maar terug naar het hotel. Met moeite klimt Michelle achterop, ikke erbij en rijden maar.
Bij het hotel moeten ze vast gedacht hebben dat we helemaal bezopen waren. Michelle leunt op mij en we krijgen alle twee de slappe lach als we het hotel binnen komen. Ik probeer nog uit te leggen wat er aan de hand is. Michelle maakt nogmaals haar schaafwond schoon en doet er wat rescue cream op. Onder haar verzwikte voet leggen we een kussen. Nu maar proberen te slapen.