Posino?
Door: Helma
Blijf op de hoogte en volg Helma
15 Februari 2015 | Oeganda, Jinja
DONDERDAG 12 FEBRUARI (Alweer de 38e dag van onze reis!)
Na een slechte nacht, ik had bezoek van een mug onder mijn klamboe, sta ik om 7.30 op om aan deze nieuwe dag te beginnen. Het is allemaal nog wat nieuw voor me om te helpen met de lessen van Tracy. Ik ben eigenlijk meer een doener zo van, een muurtje schilderen, een spel met de kinderen “organiseren”, een broek of jurk maken. Maar nu moet ik even aftasten wat is nu precies mijn taak?
Deze morgen geef ik Mercy en Nicolas weer les. Ik vind dit echt heel fijn om te doen.
Na de taal en rekenles vraagt Michelle of ik hen daarna oefeningen kan geven van de logopedie.
Ik krijg kaartjes mee met daarop gezichtsuitdrukkingen en mondspieroefeningen. Deze ga ik spelenderwijs met Mercy en Nicolas doornemen. Als ik op een kaartje het woordje schrikken zie staan. Ga ik onder de tafel zitten, laat ik hen tot 3 tellen, kom ik boven de tafel uit en kijk ik tegen hun “schrik-gezichten” aan. Ze vinden het geweldig…..en ik ook.
Als het pauze is wil Michelle me even spreken en vertel ze het verhaal van de dochter van aunty Tracy. Die is 8 jaar en heeft een ziekte dat ze om de zoveel tijd nieuw bloed moet hebben. Maar omdat ze, voor hier, een afwijkende bloedgroep heeft, is dit bloed vaak niet voorradig. Ook is het duur en hebben Tracy en haar man het geld hier niet voor. De vraag van Suzan is of wij evt. ergens mee zouden willen/kunnen helpen. En Michelle en ik zijn het er meteen mee eens dat wij, als er goed bloed voor haar voorradig is, wij dat wel willen bekostigen. Suzan gaat de volgende keer met Tracy naar het ziekenhuis en gaat bekijken wat ons aandeel hierin kan zijn. Een andere optie is om ons bloed na te laten kijken en als dit een goede match heeft, dat een van ons dan bloed geeft voor het dochtertje van Tracy. Dit zien we alle twee als tweede optie.
De lunch eten we buiten op ons bankje, maar het is heet hoor! Echt heet.
Michelle zet un heerlijk bekske koffie en als ik dat ook achter mij kiezen heb ga ik terug naar de sewing room waar ik verder ga werken aan het schooluniform van Kawa. Het is veel meer werk dan ik verwacht heb en zal dan ook bij zijn als ik het af is.
Opio komt ook weer om het hoekje kijken en maakt met gebaren duidelijk dat hij nog steeds op “zijn broek” wacht. En ik beloof hem nadrukkelijk dat ik er echt aan begin als dit blauwe jurkje helemaal klaar is. Het is benauwd in de sewing room en ik zweet me het lazeres. Michelle is inmiddels ook gekomen en naait ijverig aan een Oeteldonkse vlag waar ze mee op de foto wil voor haar neven in Den Bosch. Dit weekend is het carnaval en zij krijgt van heel haar omgeving foto’s en apps toegestuurd. Ik ben helemaal niet met carnaval bezig en ben er gewoon volgend jaar weer bij. Maar zij ligt regelmatig in een deuk als er weer een of ander gekke foto binnen komt.
Als ik zie dat Kawa thuis komt vraag ik meteen of ze naar de sewing room komt om haar jurk te passen. Ik hoop zo dat het allemaal goed is want ik heb inmiddels zoveel uren door gebracht in deze kamer dat ik me ooit schuldig voel ten opzichte van de kinderen. Zij gaan ’s middags wandelen en ik ben nog maar een keer mee gegaan. Maar goed ik kan ook niet alles willen en doen. Dan komt Michael binnen met een hele oude kapotte rugzak. Hij wil deze zelf maken achter de naaimachine.
Ik bekijk de tas, maar er is meer aan kapot dan heel . dus…. Okay Michael, dit is geen overbodige luxe, we zullen kijken……. “Today?” is zijn eerste vraag. No, not today!. Maar als we later horen dat hij van aunty Nellie, ook al een nieuwe tas heeft gekregen spreek ik hem daarop aan. Dat is nl een aunty die voor ons hier was, dus die tas moet nog nieuw zijn. Hij lacht, geeft het meteen toe maar het schijnt geen rugzak te zijn. Of….(ha ha) ik er een rugzak van kan maken? I’ll have a look. Het is laat als Michelle en ik de sewing room verlaten, ik voel me moe en bezweet maar nog niet echt voldaan omdat ik nog zoveel “opdrachten” heb liggen. Maar dat is weer echt iets Nederlands
L o s l a t e n. Ik doe wat ik kan doen.
Deze avond willen we echt niet meer binnen op ons bankje zitten, we zijn dat helemaal beu.
We hebben een vuurcirkel gemaakt en gaan hout verzamelen.
Als ik foto’s ga maken bij de nieuwe pig-stay, die bijna klaar is zie ik daar ook nog afval hout liggen.
Ik vraag aan Chris of ik dat mee mag nemen voor ons vuurtje. Hij vind het prima en komt even later ook nog met hout aangelopen. Michelle en ik zijn zo aan het stuntelen met het vuurtje dat een van de drie bouwvakkers ons komt helpen. Hij maakt een goed stapeltje hout, lucifer eraan en….joepieie vuur!
We can stay outside this evening, no muskito’s ! De mannen moeten lachen.
Maar vuur werkt aanstekelijk en voordat we gesetteld zijn op ons bankje buiten komen Michael, Gift, Kawa en Brian, de oudere kinderen naar ons toe. “Gezellig”, denken ze natuurlijk!
Michael is zo ontzettend druk en danst en zingt aan een stuk door. Als hij zowat door het vuur loopt, moet ik even streng zijn. Gift en Kawa gaan dansen en later krijg ik dansles van Kawa. Wauw wat een bewegingen, om jaloers op te zijn. Ik vraag of ik morgen mijn tweede les kan krijgen. En dat is okay!
Dan is het tijd voor hen, om naar huis te gaan en wordt het lekker rustig bij ons knapperend vuurtje.
Maar……we krijgen bezoek van onze body gard. Posino. Zo heet hij eigenlijk niet maar Michelle en ik kunnen zijn naam niet onthouden…..en….hij luistert er naar.
Posino komt aangelopen en ploft bij ons op het bankje. En…het is tenslotte onze bewaker, zijn we ook vriendelijk voor hem. Het enigste probleem is dat hij ons “vloeiend Engels” niet goed verstaat en dus eigenlijk ook niks zegt. Daar zitten we dan met 3en op een bankje. Michelle begint over de sterren en ik weet al precies wat ze vertellen gaat. Ja hoor daar begint ze. “It’s so nice that we see the stars and in the Netherlands they see the same stars. Ik denk wanneer begint ze over het pannetje, en jawel hoor. Dan vertelt ze over de sterren die je ziet als het stole-pannetje and the frying pan . Onze body gard zegt alleen maar “Yes” en verder denk ik dat hij zit te slapen naast Michelle op ons bankje. Hij vind het wel prima zo. Ik lig helemaal in een deuk en als ik na een tijdje vraag of hij the froks hoort, (tja je moet toch ergens over praten) en ons gesprek weer stil valt, kom ik niet meer bij en pies van het lachen in mijn broek. Het is een lieve jongen maar een gesprek voeren kost erg veel energie. Dan komt Michelle op het idee om t gaan karaoke. Dus zeggen we hem dat we voor hem een lied gaan zingen. “Okay” En daar gaan we, Nederlandstalig uit volle borst. Maar de telefoon kan dit alles niet aan en na 2 zinnen moeten we 1 minuut wachten op de volgende regel. Dus ook daar stoppen we mee. Inmiddels is ons hout op en brand er nog maar een klein vuurtje. We vragen aan Posino of hij wil waken over ons vuurtje en dat is goed. We gaan naar binnen en drinken nog een lekker glaasje wijn. Helaas is onze koelkast er mee gestopt voor vandaag en is het allemaal erg lauw wat we drinken.
Na een slechte nacht, ik had bezoek van een mug onder mijn klamboe, sta ik om 7.30 op om aan deze nieuwe dag te beginnen. Het is allemaal nog wat nieuw voor me om te helpen met de lessen van Tracy. Ik ben eigenlijk meer een doener zo van, een muurtje schilderen, een spel met de kinderen “organiseren”, een broek of jurk maken. Maar nu moet ik even aftasten wat is nu precies mijn taak?
Deze morgen geef ik Mercy en Nicolas weer les. Ik vind dit echt heel fijn om te doen.
Na de taal en rekenles vraagt Michelle of ik hen daarna oefeningen kan geven van de logopedie.
Ik krijg kaartjes mee met daarop gezichtsuitdrukkingen en mondspieroefeningen. Deze ga ik spelenderwijs met Mercy en Nicolas doornemen. Als ik op een kaartje het woordje schrikken zie staan. Ga ik onder de tafel zitten, laat ik hen tot 3 tellen, kom ik boven de tafel uit en kijk ik tegen hun “schrik-gezichten” aan. Ze vinden het geweldig…..en ik ook.
Als het pauze is wil Michelle me even spreken en vertel ze het verhaal van de dochter van aunty Tracy. Die is 8 jaar en heeft een ziekte dat ze om de zoveel tijd nieuw bloed moet hebben. Maar omdat ze, voor hier, een afwijkende bloedgroep heeft, is dit bloed vaak niet voorradig. Ook is het duur en hebben Tracy en haar man het geld hier niet voor. De vraag van Suzan is of wij evt. ergens mee zouden willen/kunnen helpen. En Michelle en ik zijn het er meteen mee eens dat wij, als er goed bloed voor haar voorradig is, wij dat wel willen bekostigen. Suzan gaat de volgende keer met Tracy naar het ziekenhuis en gaat bekijken wat ons aandeel hierin kan zijn. Een andere optie is om ons bloed na te laten kijken en als dit een goede match heeft, dat een van ons dan bloed geeft voor het dochtertje van Tracy. Dit zien we alle twee als tweede optie.
De lunch eten we buiten op ons bankje, maar het is heet hoor! Echt heet.
Michelle zet un heerlijk bekske koffie en als ik dat ook achter mij kiezen heb ga ik terug naar de sewing room waar ik verder ga werken aan het schooluniform van Kawa. Het is veel meer werk dan ik verwacht heb en zal dan ook bij zijn als ik het af is.
Opio komt ook weer om het hoekje kijken en maakt met gebaren duidelijk dat hij nog steeds op “zijn broek” wacht. En ik beloof hem nadrukkelijk dat ik er echt aan begin als dit blauwe jurkje helemaal klaar is. Het is benauwd in de sewing room en ik zweet me het lazeres. Michelle is inmiddels ook gekomen en naait ijverig aan een Oeteldonkse vlag waar ze mee op de foto wil voor haar neven in Den Bosch. Dit weekend is het carnaval en zij krijgt van heel haar omgeving foto’s en apps toegestuurd. Ik ben helemaal niet met carnaval bezig en ben er gewoon volgend jaar weer bij. Maar zij ligt regelmatig in een deuk als er weer een of ander gekke foto binnen komt.
Als ik zie dat Kawa thuis komt vraag ik meteen of ze naar de sewing room komt om haar jurk te passen. Ik hoop zo dat het allemaal goed is want ik heb inmiddels zoveel uren door gebracht in deze kamer dat ik me ooit schuldig voel ten opzichte van de kinderen. Zij gaan ’s middags wandelen en ik ben nog maar een keer mee gegaan. Maar goed ik kan ook niet alles willen en doen. Dan komt Michael binnen met een hele oude kapotte rugzak. Hij wil deze zelf maken achter de naaimachine.
Ik bekijk de tas, maar er is meer aan kapot dan heel . dus…. Okay Michael, dit is geen overbodige luxe, we zullen kijken……. “Today?” is zijn eerste vraag. No, not today!. Maar als we later horen dat hij van aunty Nellie, ook al een nieuwe tas heeft gekregen spreek ik hem daarop aan. Dat is nl een aunty die voor ons hier was, dus die tas moet nog nieuw zijn. Hij lacht, geeft het meteen toe maar het schijnt geen rugzak te zijn. Of….(ha ha) ik er een rugzak van kan maken? I’ll have a look. Het is laat als Michelle en ik de sewing room verlaten, ik voel me moe en bezweet maar nog niet echt voldaan omdat ik nog zoveel “opdrachten” heb liggen. Maar dat is weer echt iets Nederlands
L o s l a t e n. Ik doe wat ik kan doen.
Deze avond willen we echt niet meer binnen op ons bankje zitten, we zijn dat helemaal beu.
We hebben een vuurcirkel gemaakt en gaan hout verzamelen.
Als ik foto’s ga maken bij de nieuwe pig-stay, die bijna klaar is zie ik daar ook nog afval hout liggen.
Ik vraag aan Chris of ik dat mee mag nemen voor ons vuurtje. Hij vind het prima en komt even later ook nog met hout aangelopen. Michelle en ik zijn zo aan het stuntelen met het vuurtje dat een van de drie bouwvakkers ons komt helpen. Hij maakt een goed stapeltje hout, lucifer eraan en….joepieie vuur!
We can stay outside this evening, no muskito’s ! De mannen moeten lachen.
Maar vuur werkt aanstekelijk en voordat we gesetteld zijn op ons bankje buiten komen Michael, Gift, Kawa en Brian, de oudere kinderen naar ons toe. “Gezellig”, denken ze natuurlijk!
Michael is zo ontzettend druk en danst en zingt aan een stuk door. Als hij zowat door het vuur loopt, moet ik even streng zijn. Gift en Kawa gaan dansen en later krijg ik dansles van Kawa. Wauw wat een bewegingen, om jaloers op te zijn. Ik vraag of ik morgen mijn tweede les kan krijgen. En dat is okay!
Dan is het tijd voor hen, om naar huis te gaan en wordt het lekker rustig bij ons knapperend vuurtje.
Maar……we krijgen bezoek van onze body gard. Posino. Zo heet hij eigenlijk niet maar Michelle en ik kunnen zijn naam niet onthouden…..en….hij luistert er naar.
Posino komt aangelopen en ploft bij ons op het bankje. En…het is tenslotte onze bewaker, zijn we ook vriendelijk voor hem. Het enigste probleem is dat hij ons “vloeiend Engels” niet goed verstaat en dus eigenlijk ook niks zegt. Daar zitten we dan met 3en op een bankje. Michelle begint over de sterren en ik weet al precies wat ze vertellen gaat. Ja hoor daar begint ze. “It’s so nice that we see the stars and in the Netherlands they see the same stars. Ik denk wanneer begint ze over het pannetje, en jawel hoor. Dan vertelt ze over de sterren die je ziet als het stole-pannetje and the frying pan . Onze body gard zegt alleen maar “Yes” en verder denk ik dat hij zit te slapen naast Michelle op ons bankje. Hij vind het wel prima zo. Ik lig helemaal in een deuk en als ik na een tijdje vraag of hij the froks hoort, (tja je moet toch ergens over praten) en ons gesprek weer stil valt, kom ik niet meer bij en pies van het lachen in mijn broek. Het is een lieve jongen maar een gesprek voeren kost erg veel energie. Dan komt Michelle op het idee om t gaan karaoke. Dus zeggen we hem dat we voor hem een lied gaan zingen. “Okay” En daar gaan we, Nederlandstalig uit volle borst. Maar de telefoon kan dit alles niet aan en na 2 zinnen moeten we 1 minuut wachten op de volgende regel. Dus ook daar stoppen we mee. Inmiddels is ons hout op en brand er nog maar een klein vuurtje. We vragen aan Posino of hij wil waken over ons vuurtje en dat is goed. We gaan naar binnen en drinken nog een lekker glaasje wijn. Helaas is onze koelkast er mee gestopt voor vandaag en is het allemaal erg lauw wat we drinken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
