drilling and hammering

12. MAANDAG 2 FEBRUARI
Vandaag gaan de scholen weer beginnen en zijn we benieuwd wat onze taken gaan worden. Gisteren vertelde Suzan dat het vaak, een op een, werken is en dat we kunnen helpen me bepaalde fysio oefeningen. We beginnen iets later als anders omdat Michelle en ik tijdens ons ontbijt in gesprek raken en we elkaar “even nodig hebben” Als je 24 uur per dag met elkaar deelt krijg je een vertrouwensband en dat is goed. Ook de momenten om elkaar alleen te laten voelen we aan respecteren dat van elkaar. Het is fijn om dit project samen te doen anders was het toch wel een eenzaam bestaan geweest hier op het terrein van Home Sweet Home. Alleen naar beneden, naar het dorp gaan is, als vrouw, bijna onmogelijk. Ze spreken je aan en als je contact wil heb je zo een zwerm mensen om je heen. Als ik alleen zou zijn zou ik dit als bedreigend zien, nu kunnen we er om lachen. Om 19.00 uur is het donker en steken de muggen je buiten dood. Nu zitten we met tweeën binnen op de bank. We doen vaak ons eigen ding, maar met tweeën iets drinken en kunnen praten, is gezelliger dan alleen.
Als we de day care binnen komen zijn de teachers al in hun lokaal en komen er meteen kinderen naar ons toe die we nog niet kennen.. Het is toch wel weer even wennen, die nieuwe gezichten.
Zenon ziet ons staan en we overleggen dat Michelle en ik de latten op gaan hangen in de klaslokalen en day care. Dan gaan we als, echte bouwvakkers” aan de slag. Net alsof dit dagelijks ons werk is. Rita, de teacher die aan al haar klaslokaalmuren latjes heeft besteld, staat te popelen en wil ons helpen. Ze heeft haar kinderen ondergebracht bij een andere juf zodat we met haar lokaal kunnen beginnen. Zij is ook wel de fanatiekste van allemaal, vind ik.
Als we druk bezig zijn komt Zenon en helpt ons even mee. Hij vraagt of ik een schooluniform kan maken voor Kawa omdat dat van haar helemaal versleten is. Ik heb nog geen voorbeeld gezien, maar zo moeilijk kan het toch niet zijn……dus ik stem toe.
Als we alles willen realiseren wat we van plan zijn moet ik echt een jaar hier blijven, dat gaat nooit lukken in drie maanden!
Tijdens de lunch time van de kinderen stopt er een brommertje voor ons huis en stapt er een leuke man af. Remco, de andere manager van Home Sweet Home. We maken even een praatje en dat moet hij weer verder….en wij ook (eten)
Vanmiddag voor ons (nog) geen les geven, maar boren…..ALS we power (stroom) hebben.
Maar ook deze middag veranderd ter plekke als de kinderen vragen of we mee gaan wandelen. Daar hebben we meer zin in dan het klussen, dus gaan we gezellig mee. Tracy gaat als enigste begeleider mee met een groep van 9 gehandicapte kinderen. Opio zit in de rolstoel en wordt door Jan en alleman gereden. Ze scheuren met hem door gaten en over bergjes en maken er een wild spelletje van. De rolstoel heeft geen voetsteunen en de voeten van Opio bengelen los in het rond. In het begin hou ik mijn hart vast en ben bang dat hij klem komt te zitten met zijn voeten. Maar al snel merk ik dat zowel hij als de anderen gewend zijn dit te doen. Ik lat het l o s! We wandelen met de groep naar het huis van Tracy waar zij een ziek kind thuis op de bank heeft liggen. Dit meisje heeft medicijnen nodig en moet regelmatig naar het hospitaal. Ze is erg moe en ik heb met haar te doen. De man van Tracy is out side en hem hebben we dus niet ontmoet. Het huisje van Tracy bestaat uit 3 vertrekken. We komen binnen in een piepklein huiskamertje wat vol gepropt staat met grote fauteuils, tafeltje, een bank en kasten. Je kan er net tussendoor lopen. As ik naar het plafond kijk zie ik balken en een soort van “schelft” waar ook weer spullen op liggen. Achter een gordijn is een donkere ruimte waar 2 bedden staan. Een tweepersoons bed voor Tracy en haar man en in het eenpersoons bed daar langs slaapt de zoon des huizes. Langs de bedden liggen spullen opgestapeld omdat er gewoonweg geen kasten zijn. (dat maak ik er dus weer van he)
De keuken is een andere donkere ruimte waar gele waterkannen staan en zakken met voedsel. Geen aanrecht, geen kastjes en zeker geen kraan. De laatste ruimte die we zien is de slaapkamer van het meisje. Alles staat propvol maar het ziet er wel netjes uit allemaal.
De kinderen moeten buiten blijven en gaan tegen het huisje op de grond zitten. We krijgen allemaal een bekertje water. Ik durf dit water niet op te drinken en geef mijn bekertje aan een meisje wat ons nieuwsgierig staat aan te staren. De buurvrouw van Tracy zit buiten en zegt tegen Tracy dat ze ons moet leren zeggen Hoe gaat het? Ook vraagt ze of ik een foto wil maken. Nou dat doe ik maar al te graag. Ik zie zoveel mooie mensen maar vind het ooit gênant om foto’s te maken. Hoewel de meeste mensen het wel leuk vinden. De kinderen zijn al vrij snel erg vertrouwd met ons en ik merk dat ze gewend zijn om steeds andere aunty’s bij zich te hebben. Na ons komen gewoon weer de volgende.
Bij terug komst gaan we, hoewel ik er helemaal geen zin meer in heb, toch maar weer aan het meten en boren. We worden er steeds handiger in en vinden ons zelf helemaal toppie. Totdat we een van de laatste latten aan de muur willen schroeven en de gaten in de muur helemaal niet corresponderen met de gaten in de lat. We staan alle twee te wiebelen op een klein lessenaartje en kijken elkaar aan. Hmmmm We zijn toch niet zo goed als we denken. Dan maar opnieuw. En dan rond 17.00 uur is ook de klas van Tracy klaar en houden we het voor gezien. We snakken naar een lekkere “cappuccino” Suzan komt vragen waarom we vanmorgen bij haar thuis geweest waren. Hmmmm we moeten even denken, waarom was dat ook al weer? Oh ja het fysioboek zouden we graag eens inkijken. Maar volgens Suzan moet dat bij ons in het huisje liggen. Straks even kijken. Dan vertelt Suzan dat er gisteren veel geld gestolen is van de man die het werk van de stal aangenomen heeft. Home Sweet home heeft hem betaald, maar nu heeft een van de werknemers het geld gestolen van deze man. Ik kan het bijna niet geloven en ben helemaal verbaasd. Spullen, geld en eerlijkheid het is ver te zoeken hier. Wij als blanke moeten ook overal meer voor betalen. Bij de boda of de matota, op de markt. Ik vind het gewoon niet leuk meer om altijd af te moeten pingelen. Gelukkig is Michelle er een kei in en wordt het vaak voor me geregeld. Alles draait hier om geld, het is leven en overleven. Ik ben wel blij dat het geld niet van Zenon en Suzan gestolen is want de pig-stay must going on! We hebben ons budget nog eens bekeken en we kunnen samen nog 1000 euro doneren om de stal af te laten bouwen. Dat is natuurlijk fijn nieuws voor Home Sweet Home.
Als ik later lekker buiten op het bankje zit komt Kawa aangelopen met de vraag of ik haar schooltas kan maken die is kapot. Ik heb dat gisteren beloofd en loop met haar mee naar de Sewing room. Het is zo gepiept. Dan naai ik ook nog maar even verder aan het bloesje wat ik aan het maken ben voor haar. Rond 18.00 loop ik terug naar ons huisje en zie dat Roos nog niet aan het koken is. Ze wacht op Zenon die is boodschappen aan het doen. Even later komt ie aanrijden op de bodaaboda helemaal vol geladen met boodschappen. Het resultaat is dat we laat eten. Ik plof binnen op de bank want buiten worden we dood gestoken door de muggen als Kawa weer aan komt lopen met haar schooltas. Ik ben het hengsel vergeten te maken. Dus sta ik weer op en loop weer mee naar de sewing room. En dan vraagt Kawa of ik ff dit en of ik ff dat. Nee, nee ik doe niks meer wil nu even mijn eigen ding gaan doen. Als je maar duidelijk bent, dan is het goed. Ze gaat rustig de room uit naar hun eigen huis. En ikke ook.
We eten pas rond 19.30, aard met groenten en een heerlijke saus erdoor. Mmmmmm smullen weer! Deze avond geen stranged-house-animals in huis, dus onze nachtwaker heeft (ook) een rustige avond.