The wedding
Door: Helma
Blijf op de hoogte en volg Helma
02 Februari 2015 | Nederland, Bergeijk
ZATERDAG 31 JANUARI
Omdat we gisteren zo laat thuis waren hebben we Suzan een berichtje gestuurd met de vraag hoe laat we vanmorgen klaar moeten staan om mee naar die bruiloft te gaan. Als antwoord krijgen we:
We denken rond 9 uur. Iemand komt ons halen waarschijnlijk ligt dat aan hem! De bruiloft begint als iedereen er is. Rond 10uur!
Wij de wekker op 8.00 gezet zodat we een uurtje hebben om ons “op te tutten” en te ontbijten. 9.10 zijn we klaar om te vertrekken. Een van de kinderen heeft mij gezien en heeft waarschijnlijk tegen de anderen gezegd dat aunty Helma en Michelle er leuk uitzien vandaag. Een voor een komen ze kijken. Wij helemaal in onze nopjes met de nieuwe jurk en laten ons volop bewonderen. Rond 9.15 arriveert de auto en een kwartiertje later gaan we op pad. Dat is dus heel erg netjes voor Afrikaanse begrippen.
Als we bij de kerk aankomen, is het er akelig rustig. Zenon gaat eens kijken of we misschien te laat zijn en de wedding al voorbij is. Zoiets zou in Nederland onmogelijk zijn, daar is een trouwdag uitgestippeld van het begin tot het eind. Maar gelukkig zijn we niet te laat, we zijn een van de eerste gasten. We installeren ons buiten op een bankje lekker in de schaduw. Heel veel mensen reageren op onze leuke, nieuwe Afrikaanse jurk en zeggen dat we er erg mooi uitzien. Wij lopen dus te pronken als een pauw!
Om 11.00 komen er meerdere gasten aan en om 12.00, als het bruidspaar arriveert gaat de ceremonie beginnen. Mensen beginnen te klappen en te joelen en zijn dol enthousiast.
Ik neem mijn plekje voor in de kerk en kijk alles eens rustig aan. Eerst komen de broers, zussen naar binnen , flanerend op de muziek. Iedereen van dat groepje heeft dezelfde jurk (mannen hetzelfde pak) aan en zien er prachtig uit. Dan als laatste in de rij komt vader de kerk binnen met aan zijn zijde dochterlief.
Ik geniet van mijn plekje voorin en maak volop foto’s. De dienst is mooi maar ik krijg de helft maar mee omdat ik me concentreer op het foto’s maken van het bruidspaar en omgeving. Daarvoor ben ik tenslotte “in dienst” genomen vandaag. O het einde wordt er mooie muziek gedraaid en komt het bruidspaar dansend de kerk uit. Mensen joelen, lachen en dansen mee. Heel leuk om mee te maken.
Na de dienst waarschuwt Suzan me dat er buiten de kerk familiefoto’s gemaakt gaan worden. En inderdaad als het bruidspaar uit gedanst is wordt er omgeroepen wie wanneer met hen op de foto mag. Ik meng me tussen de “amateur” fotograven en knip maar raak. Ik ben nog steeds druk bezig als Michelle me lachend komt halen. Er was een man in de kerk en die maakte steeds foto’s van haar. Na de dienst vroeg hij haar telefoonnummer. Natuurlijk gaf ze het niet. Maar Michelle is echt heel populair met haar dikke kabine. Ze zwiept een keer met haar billen en iedereen ligt in een deuk. Ik heb het nooit gehoopt, maar nu zou ik ook wel een paar maatjes meer willen, ha ha.
Als Zenon, Suzan en de kinderen een hapje gaan eten is er geregeld dat ik in de auto mee kan rijden met alle bruidsmeisjes naar de plek waar de reportage geschoten moet worden. Michelle wil ook instappen maar de auto is vol. Gelukkig kan ze in een andere auto meerijden naar deze plek zodat ze nog steeds mijn assistente kan zijn. Wat is dat genieten! Zit ik “gewoon” tussen allemaal bruidsmeisjes in een auto als reportagefotograaf, op weg naar een bruiloftsfeest!
Iedereen ziet er prachtig uit en ik ben dan ook super blij met mijn mooie nieuwe jurk. Het heeft me gisteren veel bloed, zweet en tranen gekost maar dat ben ik nu al weer bijna vergeten.
We gaan naar Fisch vingers, de plek waar Michelle en ik zondags een keer een bootje gehuurd hebben. Daar probeer ik een mooie reportage samen te stellen. Ik maak veel, heel heel veel foto’s.
Inmiddels heb ik honger maar volgens mij ben ik de enigste .Want niemand vind het raar dat er niks te “snaaien” valt. Gelukkig heeft Michelle ook voor mij een banaan en stuk komkommer in haar tas gestopt. Dankbaar eet ik het op. We kopen een flesje water en als ik denk dat we taart gaan eten, moeten we weer de auto in naar een volgende locatie. Dit is bij een weeshuis waar tenten op het gazon gezet zijn. Ook daar zien we weer traditionele handelingen.
De families zitten onder aparte tenten en hebben weinig contact met elkaar. Het bruidspaar zit met broers en zussen ook weer onder een andere tent. Verder worden er veel liedjes, woordjes en gebeden voor gedragen. Ik sjees maar op- en neer met mijn camera. Ik heb het er maar druk mee, maar geniet ontzettend van deze dag. We ontmoeten veel mensen en maken regelmatig een praatje. Ik iets minder dan Michelle omdat ik natuurlijk steeds de hort op moet om kiekjes te schieten van iedereen die iets voordraagt.
Dan is het eten klaar en mogen we allemaal een bordje eten gaan halen. Er ligt van alles op en ik heb heerlijk gegeten. De ouders van Joseph, de bruidegom en de ouders van Lois, de bruid, houden ieder apart een speech. De moeder van Joseph komt uit Kenia en is een echte Afrikaanse vrouw. Ze ziet er geweldig mooi uit en ik mag haar meteen. We leren Diana kennen een vrouw uit Kampala en een vriendin van de bruid. Ze nodigt ons uit om in haar taartenwinkeltje te komen en dan zet ze lekkere koffie voor ons. Nou daar hebben wij wel oren naar.
Dan zien we twee mensen aankomen met een hele grote bruidstaart waar we allemaal een stukje van krijgen. Ik heb “de maakster” van deze mooie taart beloofd om er foto’s van te maken, dus meng ik me tussen de menigte en ga heel brutaal met mijn neus zowat in de taart staan. Tja je moet wat als je klein bent, een grote camera hebt en beloofd hebt om dit project te vereeuwigen.
Uiteindelijk, na uren zijn de voordrachten voorbij en gaat het bruidspaar zich omkleden om te dansen. Suzan vertelt me dat, hoe vaker een bruidspaar zich omkleed, hoe hogere functie ze hebben.
Joseph en Lois houden het bij twee keer. Uiteindelijk als ze omgekleed terug komen, kan het dansen beginnen. Michelle en ik hebben er zin in! Het is heerlijk om tussen deze dansende en gillende mensen te staan. De meeste vinden het ook heel gezellig als we meedansen en mee gillen.
Maar helaas pindakaas, ik zie dat het personeel alles op gaat ruimen en ik vraag aan Diana hoe lang het feestje nog gaat duren. Ze vertelt me dat het bijna afgelopen is. Ehhh daar balen we van, het werd nu net zo gezellig! Voor mijn gevoel gaat het feest nu pas beginnen!
Maar als we Suzan en Zenon aan de kant zien staan besluiten Michelle en ik om te stoppen met swingen en onze spullen te pakken. Als we bij hen aankomen blijkt dat hun auto “klem” staat en we kunnen dus nog niet weg. Geen probleem, we wachten gewoon totdat de auto voor ons weg rijd en dan gaan wij ook. Dus staan we nog een tijdje aan de kant van het feestgedruis te kijken. Heerlijke swingende muziek. Gaaf!
De moeder van Joseph, die mooie Keniaanse vrouw, komt naar ons toe en bedankt ons voor het komen. Tenminste daar gaan wij vanuit dat ze dat doet. We verstaan er niks van maar uiteindelijk horen we ook Thank you Thank you.
Wij bedanken haar dat we dit mee mogen maken. Weer een ervaring rijker.
Dan, uiteindelijk na ruim een half uur kunnen we dan toch vertrekken.
En elke keer geniet ik weer van de mooie omgeving hier, van het groen, van de mensen, dieren, kinderen, de eenvoud, gewoon van alles.
In ons huisje bekijken we meteen de foto’s, er zitten hele mooie bij, gelukkig maar.
We drinken een lekker pilsje en genieten nog na van deze mooie lange dag.
Omdat we gisteren zo laat thuis waren hebben we Suzan een berichtje gestuurd met de vraag hoe laat we vanmorgen klaar moeten staan om mee naar die bruiloft te gaan. Als antwoord krijgen we:
We denken rond 9 uur. Iemand komt ons halen waarschijnlijk ligt dat aan hem! De bruiloft begint als iedereen er is. Rond 10uur!
Wij de wekker op 8.00 gezet zodat we een uurtje hebben om ons “op te tutten” en te ontbijten. 9.10 zijn we klaar om te vertrekken. Een van de kinderen heeft mij gezien en heeft waarschijnlijk tegen de anderen gezegd dat aunty Helma en Michelle er leuk uitzien vandaag. Een voor een komen ze kijken. Wij helemaal in onze nopjes met de nieuwe jurk en laten ons volop bewonderen. Rond 9.15 arriveert de auto en een kwartiertje later gaan we op pad. Dat is dus heel erg netjes voor Afrikaanse begrippen.
Als we bij de kerk aankomen, is het er akelig rustig. Zenon gaat eens kijken of we misschien te laat zijn en de wedding al voorbij is. Zoiets zou in Nederland onmogelijk zijn, daar is een trouwdag uitgestippeld van het begin tot het eind. Maar gelukkig zijn we niet te laat, we zijn een van de eerste gasten. We installeren ons buiten op een bankje lekker in de schaduw. Heel veel mensen reageren op onze leuke, nieuwe Afrikaanse jurk en zeggen dat we er erg mooi uitzien. Wij lopen dus te pronken als een pauw!
Om 11.00 komen er meerdere gasten aan en om 12.00, als het bruidspaar arriveert gaat de ceremonie beginnen. Mensen beginnen te klappen en te joelen en zijn dol enthousiast.
Ik neem mijn plekje voor in de kerk en kijk alles eens rustig aan. Eerst komen de broers, zussen naar binnen , flanerend op de muziek. Iedereen van dat groepje heeft dezelfde jurk (mannen hetzelfde pak) aan en zien er prachtig uit. Dan als laatste in de rij komt vader de kerk binnen met aan zijn zijde dochterlief.
Ik geniet van mijn plekje voorin en maak volop foto’s. De dienst is mooi maar ik krijg de helft maar mee omdat ik me concentreer op het foto’s maken van het bruidspaar en omgeving. Daarvoor ben ik tenslotte “in dienst” genomen vandaag. O het einde wordt er mooie muziek gedraaid en komt het bruidspaar dansend de kerk uit. Mensen joelen, lachen en dansen mee. Heel leuk om mee te maken.
Na de dienst waarschuwt Suzan me dat er buiten de kerk familiefoto’s gemaakt gaan worden. En inderdaad als het bruidspaar uit gedanst is wordt er omgeroepen wie wanneer met hen op de foto mag. Ik meng me tussen de “amateur” fotograven en knip maar raak. Ik ben nog steeds druk bezig als Michelle me lachend komt halen. Er was een man in de kerk en die maakte steeds foto’s van haar. Na de dienst vroeg hij haar telefoonnummer. Natuurlijk gaf ze het niet. Maar Michelle is echt heel populair met haar dikke kabine. Ze zwiept een keer met haar billen en iedereen ligt in een deuk. Ik heb het nooit gehoopt, maar nu zou ik ook wel een paar maatjes meer willen, ha ha.
Als Zenon, Suzan en de kinderen een hapje gaan eten is er geregeld dat ik in de auto mee kan rijden met alle bruidsmeisjes naar de plek waar de reportage geschoten moet worden. Michelle wil ook instappen maar de auto is vol. Gelukkig kan ze in een andere auto meerijden naar deze plek zodat ze nog steeds mijn assistente kan zijn. Wat is dat genieten! Zit ik “gewoon” tussen allemaal bruidsmeisjes in een auto als reportagefotograaf, op weg naar een bruiloftsfeest!
Iedereen ziet er prachtig uit en ik ben dan ook super blij met mijn mooie nieuwe jurk. Het heeft me gisteren veel bloed, zweet en tranen gekost maar dat ben ik nu al weer bijna vergeten.
We gaan naar Fisch vingers, de plek waar Michelle en ik zondags een keer een bootje gehuurd hebben. Daar probeer ik een mooie reportage samen te stellen. Ik maak veel, heel heel veel foto’s.
Inmiddels heb ik honger maar volgens mij ben ik de enigste .Want niemand vind het raar dat er niks te “snaaien” valt. Gelukkig heeft Michelle ook voor mij een banaan en stuk komkommer in haar tas gestopt. Dankbaar eet ik het op. We kopen een flesje water en als ik denk dat we taart gaan eten, moeten we weer de auto in naar een volgende locatie. Dit is bij een weeshuis waar tenten op het gazon gezet zijn. Ook daar zien we weer traditionele handelingen.
De families zitten onder aparte tenten en hebben weinig contact met elkaar. Het bruidspaar zit met broers en zussen ook weer onder een andere tent. Verder worden er veel liedjes, woordjes en gebeden voor gedragen. Ik sjees maar op- en neer met mijn camera. Ik heb het er maar druk mee, maar geniet ontzettend van deze dag. We ontmoeten veel mensen en maken regelmatig een praatje. Ik iets minder dan Michelle omdat ik natuurlijk steeds de hort op moet om kiekjes te schieten van iedereen die iets voordraagt.
Dan is het eten klaar en mogen we allemaal een bordje eten gaan halen. Er ligt van alles op en ik heb heerlijk gegeten. De ouders van Joseph, de bruidegom en de ouders van Lois, de bruid, houden ieder apart een speech. De moeder van Joseph komt uit Kenia en is een echte Afrikaanse vrouw. Ze ziet er geweldig mooi uit en ik mag haar meteen. We leren Diana kennen een vrouw uit Kampala en een vriendin van de bruid. Ze nodigt ons uit om in haar taartenwinkeltje te komen en dan zet ze lekkere koffie voor ons. Nou daar hebben wij wel oren naar.
Dan zien we twee mensen aankomen met een hele grote bruidstaart waar we allemaal een stukje van krijgen. Ik heb “de maakster” van deze mooie taart beloofd om er foto’s van te maken, dus meng ik me tussen de menigte en ga heel brutaal met mijn neus zowat in de taart staan. Tja je moet wat als je klein bent, een grote camera hebt en beloofd hebt om dit project te vereeuwigen.
Uiteindelijk, na uren zijn de voordrachten voorbij en gaat het bruidspaar zich omkleden om te dansen. Suzan vertelt me dat, hoe vaker een bruidspaar zich omkleed, hoe hogere functie ze hebben.
Joseph en Lois houden het bij twee keer. Uiteindelijk als ze omgekleed terug komen, kan het dansen beginnen. Michelle en ik hebben er zin in! Het is heerlijk om tussen deze dansende en gillende mensen te staan. De meeste vinden het ook heel gezellig als we meedansen en mee gillen.
Maar helaas pindakaas, ik zie dat het personeel alles op gaat ruimen en ik vraag aan Diana hoe lang het feestje nog gaat duren. Ze vertelt me dat het bijna afgelopen is. Ehhh daar balen we van, het werd nu net zo gezellig! Voor mijn gevoel gaat het feest nu pas beginnen!
Maar als we Suzan en Zenon aan de kant zien staan besluiten Michelle en ik om te stoppen met swingen en onze spullen te pakken. Als we bij hen aankomen blijkt dat hun auto “klem” staat en we kunnen dus nog niet weg. Geen probleem, we wachten gewoon totdat de auto voor ons weg rijd en dan gaan wij ook. Dus staan we nog een tijdje aan de kant van het feestgedruis te kijken. Heerlijke swingende muziek. Gaaf!
De moeder van Joseph, die mooie Keniaanse vrouw, komt naar ons toe en bedankt ons voor het komen. Tenminste daar gaan wij vanuit dat ze dat doet. We verstaan er niks van maar uiteindelijk horen we ook Thank you Thank you.
Wij bedanken haar dat we dit mee mogen maken. Weer een ervaring rijker.
Dan, uiteindelijk na ruim een half uur kunnen we dan toch vertrekken.
En elke keer geniet ik weer van de mooie omgeving hier, van het groen, van de mensen, dieren, kinderen, de eenvoud, gewoon van alles.
In ons huisje bekijken we meteen de foto’s, er zitten hele mooie bij, gelukkig maar.
We drinken een lekker pilsje en genieten nog na van deze mooie lange dag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
