chicken

WOENSDAG 28 JANUARI
Na weer een heerlijk nachtje onder mijn klamboe, starten we weer met een nieuwe dag. Als we aan het ontbijt zitten komt Tom “the gardenman” binnen gelopen met de mededeling dat hij de latten gaat halen. Als we vragen of we mee moeten lopen om hem te helpen is dat niet nodig. Lekker makkelijk denken wij en geven hem gepast geld mee en genieten nog even van ons kopje koffie.
Ik ben inmiddels achter mijn peeceetje aan het uitzoeken hoe mijn camera precies werkt zodat ik zaterdag, op de bruiloft, mooie foto’s kan maken. Maar ik ben een kluns in techniek en het is helemaal niet mijn ding om al die technische informatie door te worstelen. Maar goed effe flink zijn.
Dan komt Tom terug met de latten en als ik ze mee naar binnen draag, merk ik dat ze niet geschuurd zijn. Als ik er wat van zeg is het antwoord dat de man waar de latten gemaakt zijn geen kleine schuurmachine had, alleen een grofte. “Kom op, hij wist dat gisteren toch ook al?” Maar nee hoor, de man kon er echt niks aan doen. En…vraagt Tom “It was to heavy for me and I take a boda boda back. Can you give my the money for the boda boda?” Het moet niet gekker worden.
Later als Zenon de latten ziet, is die ook helemaal niet tevreden. Hij baalt er van en als Michelle vraagt of we er mee terug moeten gaan denkt hij dat dat teveel tijd en energie gaat kosten. Maar wij beslissen op dat moment dat we niet meer naar deze man gaan voor een volgende klus.
Als we weer een vrachtauto met spullen voor the pig stay zien naderen, gaan Michelle en ik eens kijken hoe de bouw vordert. Er is een gedeelte uitgegraven, dit doen ze hier met een schopje, geen graafmachines in de town. Zenon is in gesprek met de werklui over de palen. (boomstammen waarvan de schors nog af gehaald moet worden) Hij vind ze niet stevig genoeg en wil andere. Michelle en ik maken een rondje over “onze bouw” Het eerste muurtje is gemetseld.
Voor vandaag staat er alleen materialen brengen op het programma, want de stenen die ze net gebracht hebben dampen nog zo erg en zijn nog niet klaar voor gebruik. Ze komen net uit de oven.
Fresh stones!
Kawa komt aangelopen in een fleurige broek die ze gisteren aangetrokken heeft tijdens ons verkleed en schmink party. Ze is er helemaal happy mee en ik zeg dat ze hem mag houden. Ze lacht en is er erg blij mee.
Dan besluit ik om toch maar eens naar De day care te gaan. Murcy wacht nog steeds op haar jurk en Gift en Kawa op de naailessen. Michelle gaat helpen bij het schilderen van de latjes. Kawa vraagt of we weer koffie zetten voor de aunty’s, maar helaas pindakaas, we hebben de koffie al op.
Het valt ons op dat de kinderen en de aunty’s steeds meer aan je vragen. Iets wat in het begin als “leuk en geweldig” gezien werd, zoals het gezamenlijke koffie drinken, dat vinden ze nu “normaal. Ook de vraag of wij poetsspullen voor hen willen kopen is voor hen waarschijnlijk de gewoonste zaak van de wereld. Want we betalen immers al zoveel hier. Aan de ene kant goed te begrijppen, maar aan de andere kant voel ik dan ook wel weer dat “stukje Nederlands” van daar kun je toch zomaar niet vanuit gaan. Ik heb waarschijnlijk hier nog veeeeele lessen te gaan.
Als ik de sewing room binnen kom is het Murcy die bij me gaat staan en niet meer van mijn zijde wijkt. Het is haar jurk en ze wacht al zolang. Ik bekijk alles nog eens op mijn gemak en ga dan aan het werk. Het resultaat is een mooie passende spijkerjurk voor Murcy en ik ben trots op mezelf.
Ineens hoor ik drukte van veel kinderen in de Day care. Devin viert zijn verjaardag en alle kinderen worden aan een grote tafel gezet. Suzan komt binnen met een grote, zelfgemaakte taart en ook de ranjabekers staan al klaar. Michelle en ik worden ook verwacht. Ik loop snel naar ons huisje en haal een handpop uit mijn “cadeau-koffer”. Pak deze snel in en ook ik ben ready for the party.
We zingen happy birthday en lang zal hij leven en dan is het tijd om de vele kadootjes uit te pakken en alle gemaakte tekeningen te bekijken. Een van de kadootjes zijn vouwballonnen, de kinderen zijn dol enthousiast. Ik probeer een hondje te maken, maar merk dat ik er niet meer zo handig in ben. Dus loop ik snel terug naar “mijn koffer” en haal het boekje eruit met wat simpele voorbeeldjes.
Yes, dan lukt het weer. Vervolgens maak ik meerdere hondjes voor de kinderen. Zenon komt vragen hoe ik dat doe en ook hij is trots als het hem lukt. Dan is het feestje voorbij en gaan de kinderen en de aunty’s weer hun eigen weg. Ik duik nog snel achter de naaimachine en ben nu bijna klaar met de jurk voor Murcy. Ik weet dat er daarna 2 andere dametjes op me staan te wachten.
Tijdens onze break ga ik achter mijn PC zitten en zet wat foto’s op facebook. Het lukt me niet om ze bij mijn verslag “waarbenje.nu” te plaatsen en zo wil ik toch de mensen in mijn omgeving laten zien waar ik ben en wat ik doe voor Home Sweet Home. Ineens hoor ik “aunty Helma, aunty Helma”
Als ik mijn kamertje uit kom zie ik bij de deur 3 kinderen zitten Devin, Jackson en Murcy. Ze hebben een surprise voor me. Als ik naar ze toe ga krijg ik een mooie tekening, een ballon en een verhaaltje. Murcy vind me super lief, aardig en bedankt me voor het maken van haar jurk en zegt dat ze voor me gaat bidden bij God. Dan geeft ze me een knuffel en laat de andere twee kids merken dat ze dat ook moeten doen. Een beetje twijfelend geven ze mij een hug. Ik besluit te stoppen met mijn facebook foto’s en loop met de kinderen naar de Day care waar Michelle de ruwe latjes aan het schilderen is. Ook Suzan baalt van deze koop, en voor haar voelt het ook niet goed dat we voor Afrikaanse begrippen teveel hebben betaald voor deze ongeschuurde latten. Terwijl dit wel afgesproken is. Michelle en ik denken (en we schamen ons dat we het denken) dat Tom er misschien ook nog wel een paar shilling aan over gehouden heeft. Tja misschien heel raar van ons, maar op de een of andere manier voelt het niet goed . Suzan zegt ook “Ik vertrouw hier, na 10 jaar nog niemand”
Daar zou ik niet tegen kunnen. Ze doet hier zoveel, geeft mensen een baan en nog is er niemand waar je iets persoonlijks mee kan delen en verdwijnen er dingen van je terrein. Maar goed, ik dwaal weer af. Ik ben in de sewing room en heb het jurkje van Murcy af. Ze is helemaal blij en wil het meteen aan mama laten zien. Omdat mijn twee andere “leerlingen” er nog niet zijn, ruim ik de boel wat op. De vloer wil ik al een paar dagen vegen, maar er is nog steeds geen veger te bekennen. En schijnbaar niemand die dat mist.
Dan kijkt Kawa om het hoekje van de deur en beginnen we met les 1.
Kawa is een meisje van 15 jaar en is vroeger mishandeld. Toen ze bij Home Sweet Home kwam was ze erg getraumatiseerd en heeft ze heel lang niet of nauwelijks gereageerd op mensen. Kawa is weg gehaald bij een vrouw die zegt haar moeder te zijn, maar haar erg mishandelde. Volgens Kawa is ze ontvoerd en over een vader is niks bekend. Gelukkig gaat het nu goed met Kawa. Ik vind haar kinderlijk voor haar leeftijd, maar een super leuke, gezellige meid. We beginnen met het patroon van de rok over te tekenen. Kawa knipt deze uit en ik leg de patroondelen op het, door haar uitgekozen, stof. Uiteindelijk zit ze achter de naaimachine en naait ze de eerste naad. Ze vind het leuk om te doen en we hebben samen een leuke middag. Gift komt ook even binnen lopen, maar verdwijnt al weer snel naar buiten.
Dan komen Maria en Lydia lachend binnen rennen en roepen “big surprise big surprise.” Ze hebben iets wits achter op hun rug en halen dat ineens tevoorschijn. Het blijken twee kippenpoten te zijn van de kip die net geslacht is. Ik schrik me te pletter en gil het uit. Maria loopt achter me aan en ik ren (als een kip zonder kop) het lokaaltje rond. Wat hebben die twee een plezier! Uiteindelijk verlaten ze, nog lachend de ruimte en lach ik als een boer met kiespijn nog een beetje na. We gaan weer verder met de les. Dan ineens is het 18.00 uur en is het eten klaar. Niet moeilijk wat er vandaag op het menu staat. KIP, in tomatensaus met wortels en spaghetti. Gelukkig voor mij “anti-vleeseter” liggen er maar een paar stukjes kip op mijn bord. En wonder boven wonder smaakt deze echte scharrelkip niet mals, maar is het vlees erg taai. Zenon vertelde ons al dat het kippenvlees in Nederland veel malser is. We begrijpen dit niet zo goed omdat men hier de echte scharrelende kippen eet. Zou het door het voer komen? Deze kippen eten alleen wat er buiten is en krijgen verder niks extra’s.
I don’t know.
Later zie ik zie Maria lopen, al kauwend op een geroosterd pootje van de kip. Die hebben ze even op de BBQ gelegd en al smikkelend kijkt ze me aan. Ik griezel bij het idee dat ze knabbelt aan een pootje van een kip.
We gaan er van uit dat we een rustige avond tegemoet gaan. Maar……we zullen zien want hier in Uganda verlopen alle dagen altijd anders dan gepland.
Ps: Ja hoor, het werd een heel rustig avondje.
Michelle maakte nog een heerlijke bowl van vers fruit met een “lekker” sapje erdoor.
En omdat ik last kreeg van keelpijn en oorpijn, ben ik lekker vroeg mijn mandje ingedoken.
Keelpijn is voor mij een teken dat ik teveel doe en te weinig slaap.
Ik merk dat het weer toch zijn tol wel gaat eisen en ik ben constant in de weer voor het een en ander.
In de avonden kan ik niet naar bed en blijf bezig met mijn foto’s, verslag en appen.
L u i s t e r e n en a c c e p t e r e n Helma!
Michell zei gisteren, “We hebben eigenlijk 3 maanden een mind-fulness training hier in Afrika.
Hoe lux kunnen we het hebben