birthday Wnnie

VRIJDAG 23 JANUARI
Na een heerlijke nacht onder mijn klamboetje, gaat deze nieuwe dag beginnen.
Als we aan het ontbijt zitten komt Zenon zeggen dat de man, die de stal gaat bouwen er is en of we mee kunnen komen kijken waar en hoe deze gaat worden.
Leuk, dat we meteen betrokken worden. We lopen de wei in waar ook Suzan met enkele kinderen erbij gekomen is en de kinderen vertellen al enthousiast dat er varkens gaan komen.
Er wordt gemeten en gekeken hoe de stal het beste gebouwd kan worden. Als de prijsafspraken ook rond zijn kunnen de bouwmaterialen gekocht worden. Het eerste “miljoentje” heb ik al gegeven, maar bij het kopen van de spullen is het fijn als Zenon vandaag het “2e miljoentje” ook kan krijgen. Dan zou er maandag beginnen kunnen worden met de bouw.
Dus……..eh……..gaan Michelle en ik onze plannen maar wijzigen. In plaats van schminken wordt het nu ritje boda boda, naar Jinja om geld te pinnen. En omdat we ook nog verf nodig hebben besluiten we om die dan ook maar meteen te kopen. Na een heerlijk kopke koffie gaan we op weg. Er komt al meteen een jongen aangereden als we de pad oplopen en vraagt of hij ons kan rijden. “Nee” zegt Michelle, hem niet. Ik kijk haar verbaasd aan en vraag “waarom hij niet?”
“Dat is mijn gevoel” antwoord Michellle. “Ik ga wel eens kijken wie ons weg mag brengen”.
Mar als we aan de openbare weg komen staat er alleen die jongen met zijn boda boda. Tja Michelle dat wordt dus lopen. We lachen erom en wenken de jongeman. We spreken de prijs af en klimmen weer achterop de brommer. En dat blijf ik geweldig vinden. Het geeft me een vrij gevoel en we zien steeds zoveel mooie dingen om ons heen. Bij de brug over de Neil, stappen we af, we weten inmiddels hoe het werkt en stappen stevig door. Aan het einde van de brug staat onze brommer-chauffeur te wachten en holadiejee daar toeren we weer. Michelle zit achterop en doet een poging om een filmpje te maken met haar telefoon.
In Jinja aangekomen gaan we eerst over de markt om te kijken voor gordijnen. We zien wel mooie hangen, maar ze vragen echt de hoofdprijs. En dan te bedenken dat het allemaal 2e hands is en er vaak veel vlekken opzitten. We pingelen af, maar krijgen het niet voor elkaar om onze prijs de gordijnen te kopen. Als we aanlopen hoop ik dat de man ons nog terug roept, maar dat doet hij niet.
Tja, misschien zijn we een beetje TE arrogant geworden. (ha ha) We zoeken, trekken stukken gordijn uit stapels stof en Michelle ligt helemaal in een deuk als ik aan een stuk stof trek en niet gezien heb dat daar bovenop die stapel een vrouw ligt te slapen. Ze schrikt overeind. Had ik bijna haar hoofddoek afgetrokken!
We lopen door en komen bij de kraam war Suzan haar kleding de vorige keer gekocht heeft. We zijn op zoek naar een tuinbroek voor Winnie. Ze is 14 jaar maar heeft een heel klein maatje. Bovendien is ze erg spastisch waardoor ze veel op de grond zit en valt en dan vaak haar broek naar beneden schuift. Uiteindelijk vinden we 3 stuks die ik wil vermaken als proefmodelletje voor haar. We betalen er omgerekend 1.20 per stuk voor. Nou daar kunnen we geen bult aan vallen.
We zien ook hele aparte jurken liggen die de vrouwen hier ook dragen. Michelle past er een aan maar deze zit uiteindelijk toch te strak en even heeft ze het erg benauwd daar op die markt in de bloedhete zon met een synthetische jurk half over haar hoofd. Ik heb haar maar even gered uit die benauwde situatie. De jurken die ze op de markt hebben zijn inderdaad vaak van die synthetische stoffen en dat vinden we zo zweten.(en stinken) Dus geen jurk voor ons bij deze kraam.
We lopen verder en voelen ons steeds beter op ons gemak. Ik heb ook het idee dat mensen minder reageren op ons als blanke, maar misschien ligt dat wel aan ons omdat ook wij relaxter aanwezig zijn.
Ik koop voor mezelf nog een dunne lange grijze broek. De vraagprijs was 10.000 shilling = ongeveer 3,00 euro. Uiteindelijk koop ik de broek voor 4.000 shilling. (1.20) Als dat geen koopje is. Maar helaas als ik deze broek thuis aan trek, blijkt deze toch iets te groot te zijn. Is niet erg, als er weer power is, naai ik wel een elastiekje boven in de band. Heerlijk hoor om gewoon in je “kloffie” rond te kunnen lopen. Maar we zijn nog steeds op de markt. En weer bij een kraam met jurken deze keer. Ook hier ligt de vrouw bovenop haar koopwaar te slapen. Oh heerlijk wat relaxed allemaal!
Uiteindelijk hebben we honger en willen we gaan eten in het restaurantje waar we met Suzan en Zenon ook gegeten hebben de laatste keer. Maar Jinja is groter en onoverzichtelijker als we denken en we weten allebei niet meer waar het restaurantje is. Gelukkig zijn er eetgelegenheden in overvloed en hoeven we geen honger te lijden. Ik geniet van een heerlijke friet (lijken wel vlaamse frieten) en een gebakken visje. De rauwkost laat ik liggen, ziet er net meer zo fris uit. Als we water bij ons eten willen blijkt dat ze alleen maar flesjes drinken kopen zoals Fanta enzo. Maar geen probleem, als we het even voor willen schieten gaat ze dt wel even bij de buren kopen. Wat een verwennerij. Na ons maaltje voelen we ons weer als de beste en gaan we op pad voor de verf. Maar helaas, nogmaals, Jinja is groter dan we denken, en we kunnen de winkel niet meer terug vinden. Na lang zoeken besluiten we om een boda boda te regelen en aan die jongen te vragen of hij ons naar die verfwinkel kan brengen. Marja hoe leg je uit welke verfwinkel we bedoelen als we geen naam en straat weten? Maar, No problem”hij zou ons wel brengen. Wij weer met zijn tweetjes de brommer op en hij begint te rijden. In elke straat kijkt hij achterom of we het al herkennen. En wij maar roepen “No. No” Uiteindelijk stopt hij in een straat bij een andere verfwinkel en wij denken ondertussen “verf is verf, kopen maar” We zien al meteen dat ze dezelfde verf kaart hebben als bij die andere winkel dus dat komt mooi uit. Dat hopen we tenminste want de blauwe verf die we steeds in de vorige winkel bijgehaald hebben, is, met hetzelfde nummer, steeds een andere keur blauw geweest. We wijzen de kleur aan en de man zegt heel vriendelijk. “Sorry, isn’t possible there isn’t power on this moment” Niet te geloven. Hebben we eindelijk een verfwinkel is er geen stroom en kan er geen gemengde verf verkocht worden. Jeetje dat is balen. Maar that’s life in Africa, dus vertrekken we maar weer. We lopen een supermarkt binnen om onze broodnodige boodschapjes te doen en met een volle, zware rugzak, besluiten we om richting huis te gaan.
We hebben het warm en zijn moe geworden van het geslenter over de markt en het zoeken naar de juiste winkel. Bovendien is het heet, erg heet. Volgens mij veel meer dan 30C.
Een bodaboda jongen ziet ons al staan en stopt. Als we onze prijs zeggen, wil hij het daarvoor niet doen en wij lopen door. Maar hij rijd ons voorbij en wacht dan weer. Dan besluit hij om eieren voor zijn geld te kiezen en ons toch voor 8000 shilling (1.20 pp)maar naar Buzika te brengen. De rugzak mag bij hem op de tank en deze keer ga ik helemaal achterop. Jeetje wat een gehobbel en gebobbel. Mijn “kabinet”(woord voor achterwerk hier) heeft heel wat te verduren gehad. Maar uiteindelijk stoppen we in ons dorpje en is meneer niet tevreden met de gemaakte prijsafspraak. Nou dan heb je aan Michelle een kwaaie, zij laat zich echt niet afzetten, the big mama. En daarna lopen we dan weer trots te zijn dat het ons weer gelukt is om de normale prijs te betalen. (als blanke passagier)
We ploffen op onze bank en nemen een heerlijke cappuccino , we hebben echt dorst. Dan worden we geroepen dat het feestje van Winnie begint. Winnie wordt vandaag 14 jaar en we hebben een klein kadootje voor haar ingepakt. Als we aankomen zitten alle kinderen al aan tafel op ons te wachten. Het feestvarken heeft een hoedje op en er liggen verschillende kadootjes voor haar klaar. We zingen lang zal ze leven in het Engels en Nederlands waarna de kadootjes uitgepakt mogen worden. Tot slot krijgt iedereen nog een lekker cakeje en dan is het feestje afgelopen. Dit klinkt erg “weinig” maar als je bedenkt dat in Uganda eigenlijk geen verjaardagen gevierd worden, is dit wel speciaal voor de kinderen. Zenon, de man van Suzan heeft op zijn 25e verjaardag zijn 1e verjaardagsfeestje gevierd omdat Suzan hem toen kende en het geïntroduceerd heeft bij hem.
Ik geef “nog even” een envelopje met een miljoentje aan Suzan zodat de bouw echt kan gaan starten. Dat hoop ik tenminste, maar ik heb ook geleerd hier “Het kan zomaar ineens veranderen”
Als ik later aan Suzan vraag hoe het met de blinde baby gaat vertelt ze dat deze moeder nog vier andere kinderen heeft. Haar man heeft haar verlaten bij de geboorte van dit gehandicapt kindje omdat hij vind dat het haar schuld is. De moeder kan niet werken omdat ze voor de baby moet zorgen en heeft dus ook geen geld om haar kinderen naar school te sturen. Als de baby nu bij Home Sweet Home komt kan deze vrouw gaan werken en haar kinderen naar school. Wat schrijnend allemaal! En weer denk ik “wat hebben wij het goed in Nederland met onze (soms teveel) regeltjes.
Omdat de temperatuur nu heerlijk is settelen Michelle en ik ons op het bankje voor ons huisje en lezen en praten wat met elkaar. Dan, heel lux, wordt het eten gebracht. Deze keer spaghetti, erg lekker. De avond verloopt weer rustig, zoals de vele vorige avonden. Ik werk aan dit verslag, wat lezen en……wat internetten want we hebben vanaf 19.00 weer power!
In de verte horen we gezellige muziek en we vragen ons af of dat life zal zijn.
We vinden het jammer dat het voor ons, twee vrouwen alleen, niet mogelijk is om ’s avonds buiten de poort te gaan. We worden nagekeken, aangesproken en aangeraakt en dat voelt soms best wel een beetje dreigend. Misschien zal het allemaal wel meevallen maar tot nu toe, verblijven we maar lekker hier op ons bankje.