to paint
Door: Helma
Blijf op de hoogte en volg Helma
19 Januari 2015 | Nederland, Bergeijk
WOENSDAG 14 JANUARI 2015
Vandaag onze laatste dag dat we eten bij Zenon en Suzan. Om 8.00 uur is het ontbijt en als we aankomen zien we dat het keukenkastje en een plankje al hangt in de keuken. Zenon is vroeg begonnen met boren omdat gisteren vermeld werd dat er vandaag van 8.00 uur tot 17.00uur geen power (lees stroom) zou zijn. Maar als we uiteindelijke na 8.30 aan het ontbijt zitten brand de lamp boven de tafel nog steeds. Na het eten, de tijd gaat snel lopen Michelle en ik naar ons huisje waar we samen nog een kopje koffie drinken. Dan besluiten we om toch maar eens te beginnen met ons verfavontuur. We merken alle twee dat we erg
“op zijn Hollands” denken. We menen dat we veel moeten en kunnen doen maar we merken ook dat we dat alleen van ons zelf moeten. Tracy is al begonnen met verven en als ik excuses maak omdat wij later zijn, zegt zij dat het prima zo is en dat we gewoon goed op tijd zijn. De muren worden voor de 2e keer geverfd. Maar het gaat zo anders dan bij ons. Alle borstels kunnen we uitspoelen met koud water onder de gootsteen want daar is een kraantje en staat een emmer waar het vuile water in valt. Schone doeken zijn er niet. We gebruiken steeds de theedoeken van 3 dagen geleden die zo zwart zijn dat wij ze weg zouden gooien. Er zijn ook geen droge doeken of keukenrol om de borstels mee te drogen. Ik spoel de verfkwasten uit, leg ze even in de zon en gebruik ze dan maar weer opnieuw. Maar uiteindelijk zijn de muren dan toch voor de 2e keer geverfd. Michelle heeft Opio, een jongen in een rolstoel gehaald zodat hij kan kijken hoe wij werken en hoe de ruimte al veranderd is. Volgens mij vind hij het wel gezellig om erbij te zijn. Voor de andere kinderen is het nieuwtje eraf en die verblijven elders op het terrein. Aan de ene kant vind ik dat ik te weinig met de kinderen bezig ben. Maar na een gesprekje met Suzan, merk ik dat zij het wel fijn vind als deze ruimte geverfd is, als de kinderen van de Day care weer komen over ongeveer 2 weken. Als Tracy gaat lunchen lopen wij naar het huis van Suzan en Zenon. Maar die zijn er niet, dus nemen we “thuis” wat te eten. Daarna even een korte break en als Murcy aan de deur staat met de vraag of we weer komen verven, loop ik alvast met haar mee. Dan zijn we klaar met de muren en is het wachten op The power (stroom) om met een projector, een tekening van het schip van Noah, op de muur te tekenen. Als even later de lampen gaan branden en Suzan binnen loopt om te zeggen dat Zenon met de projector komt besluiten we om vandaag heel de dag aan het verven te wijden. Maar wachten is normaler voor de Oegandezen als voor ons, dus als Zenon maar weg blijft met de tekening die op de muur moet komen, gaan Michelle en ik maar alvast beginnen om een plank te zagen zodat deze in het bed past. (oeps iets te fout opgemeten!)
Daarna aan de slag met de tekening op de muur. Het is inmiddels al 17.00 en al weer bijna etenstijd. We eten voor de laatste keer bij Zenon en Suzan en the kids. Vanaf morgen is het de bedoeling dat we het eten van Home Sweet Home thuis eten of dat we zelf gaan koken. Na het eten lopen Michelle en ik naar het centrum wat dicht bij Home Sweet Home ligt.
We kopen er wat telefoonkaarten en besluiten dan om een lekker pilsje te drinken in de plaatselijke bar. Het is echt een andere wereld hier. Omdat het hier zo “anders” is kleden we ons niet om en gaan zo, in onze verfkleding naar het dorpje toe. We denken dat iedereen in een oud kloffie rond loopt, maar dat blijkt toch niet waar te zijn. We zien, behalve mensen in kapotte en vuile kleding, ook vrouwen in prachtige jurken die ruiken naar de zeep. Ik voel me in mijn rode oude broek en verfshirt, vol vlekken toch niet helemaal op mijn gemak. Mijn haar zit voor geen meter, maar dit maakt allemaal niet uit. Als Michelle wil betalen, 0,90 ct per pilsje (halve liter!!) komen er mensen bij staan en ik voel me wat ongemakkelijk.
Toch hangt er een gezellige sfeer, mensen die beginnen met koken, gezelligheid, er komt een kip ons terras opgesprongen, vuurtjes worden aangestoken en we horen gezellige muziek. Jammer dat we voor het donker weer binnen de muren van Home Sweet Home moeten zijn.
(voor onze eigen veiligheid) Maar we gaan wel terug en ik ben dan toch wel blij dat we weer “back to place” zijn. Deze avond ook weer een heel gedoe met internet. Balen, want ik verwacht wat watsapjes. Ook ben ik bang dat door al dat gedoe, mijn mailtjes niet verstuurd zijn en we dus geen contact kunnen krijgen met Dirk om enkele uitstapjes te regelen. En als dan ook nog eens mijn PC aangeeft dat de accu leeg is heb ik het helemaal gehad. Ik baal van alles, ik baal van dit huisje, ik baal van het weeshuis, ik baal van de pc en ik baal er van dat ik het allemaal niet meer begrijp hoe het zit met internet. En ik baal dat in niet in Nederland bij Liesbeth kan zijn die me nu nodig heeft. Ik krijg zo’n kwaaie zin dat ik besluit naar bed te gaan.
Een baalavond dus, hopelijk voel ik me morgen weer wat beter.
Vandaag onze laatste dag dat we eten bij Zenon en Suzan. Om 8.00 uur is het ontbijt en als we aankomen zien we dat het keukenkastje en een plankje al hangt in de keuken. Zenon is vroeg begonnen met boren omdat gisteren vermeld werd dat er vandaag van 8.00 uur tot 17.00uur geen power (lees stroom) zou zijn. Maar als we uiteindelijke na 8.30 aan het ontbijt zitten brand de lamp boven de tafel nog steeds. Na het eten, de tijd gaat snel lopen Michelle en ik naar ons huisje waar we samen nog een kopje koffie drinken. Dan besluiten we om toch maar eens te beginnen met ons verfavontuur. We merken alle twee dat we erg
“op zijn Hollands” denken. We menen dat we veel moeten en kunnen doen maar we merken ook dat we dat alleen van ons zelf moeten. Tracy is al begonnen met verven en als ik excuses maak omdat wij later zijn, zegt zij dat het prima zo is en dat we gewoon goed op tijd zijn. De muren worden voor de 2e keer geverfd. Maar het gaat zo anders dan bij ons. Alle borstels kunnen we uitspoelen met koud water onder de gootsteen want daar is een kraantje en staat een emmer waar het vuile water in valt. Schone doeken zijn er niet. We gebruiken steeds de theedoeken van 3 dagen geleden die zo zwart zijn dat wij ze weg zouden gooien. Er zijn ook geen droge doeken of keukenrol om de borstels mee te drogen. Ik spoel de verfkwasten uit, leg ze even in de zon en gebruik ze dan maar weer opnieuw. Maar uiteindelijk zijn de muren dan toch voor de 2e keer geverfd. Michelle heeft Opio, een jongen in een rolstoel gehaald zodat hij kan kijken hoe wij werken en hoe de ruimte al veranderd is. Volgens mij vind hij het wel gezellig om erbij te zijn. Voor de andere kinderen is het nieuwtje eraf en die verblijven elders op het terrein. Aan de ene kant vind ik dat ik te weinig met de kinderen bezig ben. Maar na een gesprekje met Suzan, merk ik dat zij het wel fijn vind als deze ruimte geverfd is, als de kinderen van de Day care weer komen over ongeveer 2 weken. Als Tracy gaat lunchen lopen wij naar het huis van Suzan en Zenon. Maar die zijn er niet, dus nemen we “thuis” wat te eten. Daarna even een korte break en als Murcy aan de deur staat met de vraag of we weer komen verven, loop ik alvast met haar mee. Dan zijn we klaar met de muren en is het wachten op The power (stroom) om met een projector, een tekening van het schip van Noah, op de muur te tekenen. Als even later de lampen gaan branden en Suzan binnen loopt om te zeggen dat Zenon met de projector komt besluiten we om vandaag heel de dag aan het verven te wijden. Maar wachten is normaler voor de Oegandezen als voor ons, dus als Zenon maar weg blijft met de tekening die op de muur moet komen, gaan Michelle en ik maar alvast beginnen om een plank te zagen zodat deze in het bed past. (oeps iets te fout opgemeten!)
Daarna aan de slag met de tekening op de muur. Het is inmiddels al 17.00 en al weer bijna etenstijd. We eten voor de laatste keer bij Zenon en Suzan en the kids. Vanaf morgen is het de bedoeling dat we het eten van Home Sweet Home thuis eten of dat we zelf gaan koken. Na het eten lopen Michelle en ik naar het centrum wat dicht bij Home Sweet Home ligt.
We kopen er wat telefoonkaarten en besluiten dan om een lekker pilsje te drinken in de plaatselijke bar. Het is echt een andere wereld hier. Omdat het hier zo “anders” is kleden we ons niet om en gaan zo, in onze verfkleding naar het dorpje toe. We denken dat iedereen in een oud kloffie rond loopt, maar dat blijkt toch niet waar te zijn. We zien, behalve mensen in kapotte en vuile kleding, ook vrouwen in prachtige jurken die ruiken naar de zeep. Ik voel me in mijn rode oude broek en verfshirt, vol vlekken toch niet helemaal op mijn gemak. Mijn haar zit voor geen meter, maar dit maakt allemaal niet uit. Als Michelle wil betalen, 0,90 ct per pilsje (halve liter!!) komen er mensen bij staan en ik voel me wat ongemakkelijk.
Toch hangt er een gezellige sfeer, mensen die beginnen met koken, gezelligheid, er komt een kip ons terras opgesprongen, vuurtjes worden aangestoken en we horen gezellige muziek. Jammer dat we voor het donker weer binnen de muren van Home Sweet Home moeten zijn.
(voor onze eigen veiligheid) Maar we gaan wel terug en ik ben dan toch wel blij dat we weer “back to place” zijn. Deze avond ook weer een heel gedoe met internet. Balen, want ik verwacht wat watsapjes. Ook ben ik bang dat door al dat gedoe, mijn mailtjes niet verstuurd zijn en we dus geen contact kunnen krijgen met Dirk om enkele uitstapjes te regelen. En als dan ook nog eens mijn PC aangeeft dat de accu leeg is heb ik het helemaal gehad. Ik baal van alles, ik baal van dit huisje, ik baal van het weeshuis, ik baal van de pc en ik baal er van dat ik het allemaal niet meer begrijp hoe het zit met internet. En ik baal dat in niet in Nederland bij Liesbeth kan zijn die me nu nodig heeft. Ik krijg zo’n kwaaie zin dat ik besluit naar bed te gaan.
Een baalavond dus, hopelijk voel ik me morgen weer wat beter.
-
19 Januari 2015 - 20:25
Bernardien:
Lieve, lieve Helma,
ja wij missen jou ook heel erg!!!!!!!!!!
En.... gelukkig heb je je zaklamp bij je (smile)
Take it easy!
Bernardien
-
19 Januari 2015 - 21:25
Isabelle:
Lieve Helma,
Gecondoleerd met het overlijden van Jan. Wat ben je dan ver van huis, hè!
Maar ook op grote afstand weten je familieleden dat je met je gedachten bij hen bent en hen ondersteunt.
Vandaag al vier mailtjes van je gehad, dus maak je vooral niet druk over de internetverbinding!
Laat dat maak lekker los!! ( Ook al ben ik dol op je verhalen.)
liefs Isabelle -
19 Januari 2015 - 22:55
Patrieske:
Ja helma.. jullie geduld zal nog wel vaker op de proef worden gesteld..
Maar heel erg herkenbaar..na een nachtje slapen ziet het er vaak weer wat rooskleurig uit..
Hou jullie taai.
Tip leg de lat niet te hoog voor jezelf.maar geniet van alles om je heen. Step by step..
Veel liefs patricia.. -
19 Januari 2015 - 23:02
Irma:
Ha die Helma,
ooooooh vervelend dat je zo'n baalavond hebt! Goed besluit om lekker te gaan rusten en ik hoop dat je de draad weer op kunt pakken, anders denk maar even aan omdenken!
Groetjes Irma -
20 Januari 2015 - 10:31
Joyce:
Helma,
Komt allemaal wel weer goed! Liesbeth word goed opgevangen door ons allemaal.
Zoals Spap zou zeggen; manana! Morgen weer een dag -
20 Januari 2015 - 15:54
Sonja De Waard:
Hoi Helma
Dit was weer een mooi verslag.Maar balen mag ook en ik snap dat je nu graag bij Liesbeth wil zijn. Steek voor haar een kaarsje aan en je denkt toch aan haar.Dat snapt ze ook. Het is inderdaad wennen als je in deze cultuur stapt maar goede nachtrust doet wonderen .Leg jezelf
niet teveel op,zij zullen heel blij zijn met jullie hulp en hard lopen doe je maar in Nederland.Ik denk vaak aan je daar in dat verre land.Heb je filmpje gezien op watzapp om de emmer te vullen voor je haren te wassen...lachen..Doe het rustig aan.Groeten voor Michelle.Fijn dat jullie samen zijn.Liefs van Son.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
