the church

ZONDAG 11 JANUARI
Als ik deze morgen op mijn telefoon kijk lees ik dat Jan overleden is. Ik ben geschokt, hoewel Peer me al heeft laten weten dat het erg slecht met hem ging. Ik baal dat ik in Uganda ben en zou graag terug gaan om te helpen met alle regel dingen en om Liesbeth bij te staan. Maar de realiteit is dat ik hier ben en hun daar. Ik zal op de een of andere manier afstand moeten nemen. Gelukkig kan ik mijn verhaal en tranen kwijt bij Michelle Wat ben ik blij met haar! Na een kopje thee en een douche gaan we naar Suzan en haar gezin waar we een pannenkoek als ontbijt eten. Er wordt gebeden voor het eten. En ik respecteer dat ook en vind het goed dat er voor het eten gedankt wordt en voor hetgeen je hebt. Of dat nou het eten is, je familie, of je vraagt iemand te beschermen, dat maakt niet uit. Zelfs de kleine Brechtje van bijna 3 jaar vraagt of zij deze keer mag bidden.
De afspraak is om 9.00 vertrekken naar Ninja waar de kerkdienst zou zijn. Michelle en ik ruimen de ontbijtboel op terwijl Zenon en Suzan the kids “oppimpen” Als we klaar zijn lopen we naar the kids en aunty’s, wachtend op onze “taxi” Als rond 10.00 het gezinnetje eraan komt, beseffen wij weer, hoe Nedelands wij (nog) zijn met afspraken en tijd.
De kinderen gaan tijdens de dienst naar een zondagsschooltje wat erbij is en ik hoor en zie later dat zij ook bijbel les krijgen en een kleurplaat hebben gekleurd. De dienst bestaat uit 2 delen. Het 1e deel begint om 9.00 tot ong 10.00 uur. Dan is er een soort van pauze waarin alle mensen samen thee kunnen drinken. Daarna begint het 2e gedeelte van de dienst. Als we aankomen is het nog niet zo druk. We zijn met 10 pers in het busje van Zenon aangekomen. Als we uitstappen gaan de kinderen meteen zelf al naar hun schooltje. Wij, Michelle, Zenon, Suzan en Danly gaan achterin de kerk zitten. Deze plek behoort aan ons omdat we een baby bij hebben, vertelt Suzan. Voor in de kerk zitten jonge mensen met muziekinstrumenten te wachten totdat we beginnen. Ze zingen mooie liedjes en iedereen kan mee zingen omdat de tekst op een muur geprogrammeerd wordt. Ik vind het mooi en probeer dan ook mee te doen. Maar als Michelle me aankijkt en vraagt hoe het met me gaat, schiet ik vol. Te emotioneel allemaal. Ben met mijn gedachten nu ook veel in Nederland. Ineens zegt Suzan dat ik mijn hand op moet steken, ik kijk haar vragend aan? Blijkt dat de dominee vraagt wie er als nieuwe bezoeker is. Dan moeten alle “nieuwelingen” op staan en hun naam zeggen en uit welk land je komt. I’m Helma and come from The Netherlands” “Welkom Helma” en applaus.
Later komt er een dominee met een heel Engels verhaal. Hij is erg enthousiast en wil volgens mij iedereen bekeren. Het schijnt dat hij ook grappig is, maar die grappen ontgaan Michelle en mij. Mensen komen en gaan het maakt dus niet uit hoe laat je arriveert. Na een uurtje zitten luisteren en, zingen is de dienst afgelopen.
Ik zie een hele groep kinderen lopen in echt oude vieze kleding. Dit blijken de straatkinderen te zijn die via een stichting mee kunnen naar de zondagsschool. Vrijwilligers van deze stichting proberen zo deze kinderen op het rechte pad t e houden en ze een helpende hand te bieden in de moeilijkheden die ze hebben. Het grijpt me erg aan en wat zou ik ook deze kinderen graag helpen.
Zenon en Suzan praten met wat mensen en als we aan willen rijden en we klaar zijn om te vertrekken gaat toch ineens de deur open en moet er nog een gehandicapte jongen met rolstoel in onze volle bus. Ik neem Maria op schoot zodat we weer een extra plekje hebben. De jongen ruikt niet erg fris e Michelle en ik zijn dan ook blij dat het dakraam van de auto open gaat en we aanrijden. Tja wat zijn we dan toch “verschrikkelijk Nederlands hé?”
Onderweg wordt er weer fruit en groenten gekocht en smullen we van een heerlijke mango. Iedereen schilt die met de hand en eet die al druipend in de auto op. Ik vind het een hele klus om dat ding zonder al teveel geknoei op te eten. Het is een en al “geplek” in de auto, maar dat schijnt niemand te hinderen. Als Michelle me een papieren zakdoekje geeft, wil Maria er ook een. Ze bekijkt het eens goed, ruikt eraan en poetst dan heel voorzichtig haar handen met het spierwitte doekje. Dat een gewoon papieren zakdoekje zoiets bijzonders kan zijn!
De kinderen in de bus zijn op hun manier allemaal heel netjes aangekleed.
Voor mijn begrippen zijn het allemaal kleren uit “de zak van Max” Maar voor the kids zijn het toch de zondagse kleren. Ik zou willen dat ik meer kleding en schoenen meegenomen had.
We gaan weer verder huiswaarts en als we daar aankomen hebben de aunty’s het eten alweer klaar voor ons. We eten rijst met bruine bonen en, eerlijk is eerlijk, ik vind het nog steeds een prima maaltijd. Brechtje praat honderduit, wat is het toch een schattig leuk meisje.
Dan loopt Zenon mee naar ons huisje omdat we nog steeds geen internet hebben. Dat is balen want we willen af en toe wel mailen en appen. Uiteindelijk lukt het om verbinding te krijgen en zijn Michelle en ik weer tevreden.
We houden siësta, Michelle op bed en ik schrijf aan dit verslag.
rond 16.30 lopen we naar Zenon omdat we beloofd hebben om een kastje op te hangen. Maar ook deze afspraak gaat niet door want ze missen een schroef om het op te hangen. Morgen ff kopen. Never mind, dan gaan we maar naar de kinderen. Ik merk dat deze kinderen vlug wennen aan “nieuwelingen” zoals wij want ze roepen meteen Helma, Michelle.
Het is heerlijk dat het allemaal wat vertrouwder wordt, maar ik blijf die namen moeilijk vinden.
De aunty’s vragen of we weer mee eten maar we hebben met Suzan en Zenon afgesproken dus “the next time”
Het eten is heerlijk, realy Afrikaans food, een soort afhaal chinees, allemaal verschillende hapjes. Lekker! We doen de afwas en lopen naar ons eigen plekje, het is inmiddels donker. Deze avond lange broek, lange mouwen en sokken aan tegen de muggen. We kijken de filmpjes en lachen om hetgeen we weer terug zien.
Ja dit is een heel bijzondere werkvakantie voor ons.