arirrival P&P

DONDERDAG 26 MAART
Ook vannacht kletterde de regen weer uit de hemel.
Nu maar hopen dat we vandaag toch weer een zonnig dagje hebben.
Om 6.00 hoor ik de kinderen van Home Sweet Home roepen en praten. Zij moeten om 6.30 op de fiets zitten om op tijd op school te zijn. Ik draai me nog een keertje om en probeer nog wat te slapen.
Maar om 6.50 wordt de dorpsradio weer actief en kan ik genieten van harde muziek en een hoop Oegandees gepraat. Ik ben er nog steeds niet achter wat voor nut dat vroege uurtje radio heeft.
Ik sta op en pruts nog even aan het mobiel wat ik gemaakt heb voor de Day Care. Ik heb nog grote oorbellen liggen die ga ik eraan maken. Ik ga er van uit dat de kindertjes wel genieten van “bling bling” Ik rommel wat met mijn kleren en ruim mijn reistas in waarmee ik de komende week rond ga trekken. Tja het einde begint echt te naderen. Het geeft me wel een fijn gevoel dat we niet meteen naar huis vliegen maar eerst samen nog een weekje de toerist uit gaan hangen. Als ik me af vraag wat ik het meest ga missen is het mijn vrije leventje. Niet op uur en tijd leven en maar zien hoe de dag verloopt. Hoewel ik er ook achter kom dat er met te weinig regels ook frustratie kan ontstaan. Ik ga de ritjes op de boda missen, ik ga de kinderen missen en ben erg benieuwd hoe het met ze verder zal gaan. Maar ik besef ook, dat ook deze gedachten naar de achtergrond zullen verdwijnen en ik Home Sweet Home als een hele mooie herinnering in mijn hart ga bewaren. Wie ik ook ga missen is onze watchman Posiano. Ik vind het zo’n lieve jongen, en hoop dat zijn dromen werkelijkheid zullen worden. En zo kan ik nog wel even doorgaan. We hebben zoveel mooie lieve mensen ontmoet en natuurlijk hoop je voor iedereen het beste. Wat Home Sweet Home betreft: Hier liggen nog wel 100 taken voor vrijwilligers maar zeker ook voor de aunties die er werken. Ik ben erachter gekomen dat samenwerken met hen niet altijd mee valt. Ze denken soms zo anders als wij, de nuchtere Nederlander. Hun manier van Dagbesteding geven aan kinderen met een beperking kan ik niet vergelijken met hoe ik op mijn werk in Nederland werk. Ik vind de regels bij ons soms erg doorslaan en overdreven, alles moet gepland zijn en er is steeds minder spontaniteit. Maar hier heb ik de indruk dat er veel meer uit die kinderen te halen is dan wat ik nu zie. En ik heb ook gemerkt dat je dat als vrijwilliger voor 3 maanden, niet over kunt brengen. We geven tips, maken hulpmiddelen maar of ze nog gebruikt worden als we weg zijn, dat betwijfel ik. De aunties hebben zo hun eigen ding en ik vind dat ze vaak doorgaan op hun manier als er geen andere begeleiding van buiten bij is. Ik kan me voorstellen dat dat voor Suzan soms erg frustrerend is. Zij is Nederlandse en werkt hier al 10 jaar. En zij heeft nog zoveel mooie ideeën . Maar ik zou me, in haar plaats, hier vaak alleen in voelen in het begeleiden van deze kinderen.
Ik weet niet of ik dat vol zou kunnen houden. Maar het zijn allemaal hele lieve aardige mensen hoor, de aunties en uncle Tom, our gardenman. Echt waar ze zijn super lief en we hebben samen veel lol.
Maar het echte werken hebben ze, volgens mij, niet uitgevonden.
Deze morgen is om 11.00 het afscheid van ons bij de Day care. Van tevoren komt Jacinta de haren van Michelle helemaal in orde brengen zodat ze er vanavond toppie uitziet als Paul komt. (ha ha)
Ik rommel weer wat aan en vind het allemaal wel prima zo. Maar dan gaat de telefoon en belt Remco op dat our party iets later kan worden want ze staan met stukken met de auto. We wachten dus af. Na de “kapster” lopen Michelle en ik naar beneden, de town en kopen zakjes popcorn voor the kids zodat we dadelijk wat te trakteren hebben. Maar als we terug komen vraagt Remco of het een probleem is als we ons afscheid morgen met de kinderen van de Day care hebben. Hij heeft het niet door gegeven aan de aunties en deze wilde toch graag wat voor bereiden. Ons maakt het niet zoveel uit. Het is misschien ook wel leuker met “onze mannen” erbij. Zien ze de kinderen waar we mee gewerkt hebben ook langer. Onverwacht een hele vrije middag voor de boeg. We lopen de day care in en maken wat lol met de aunties. Die vinden het erg leuk dat ze Peer en Paul leren kennen en Rita vraagt me of ik nog eens sexy kan lopen, zoals ik van haar geleerd heb. Ik doe het haar voor en ze is zeer tevreden. Ik knuffel met de kleine Varinja, de baby van Tracey. Het is zo’n kei leuk lief meisje. En zo vriendelijk. Ik zeg dat ik haar mee naar huis neem.
Inmiddels is het alweer 14.30 geweest en gaan Michelle en ik nog een keer samen relaxen. Deze keer bij het Neil resort. We zijn er nog nooit geweest maar van horen zeggen moet het daar erg leuk zijn.
Bikini aan, handdoek in de tas en de boda op. Als we op de boda zitten wordt de lucht iets donkerder en we proberen er niet op te letten. Wij willen zon(nen!), Maar aan het weer kunnen we niks veranderen en we rijden naar de donkere wolk toe ipv eraf. Als we stoppen op plaats van bestemming vallen er dikke regendruppels uit de lucht. Ik ren naar de ingang en we vragen of het mogelijk is dat we binnen iets kunnen drinken. En dat kan.
Het ziet er erg Lux uit! Niet normaal. We lopen een prachtige grote hal in en dalen de vele trappen af naar beneden waar een zwembad is en mooie zitjes zijn met van die rieten dakjes. Hier kunnen we wel een middagje vertoeven. We ploffen onder een afdak en bestellen koffie met een heerlijk likeurtje. Tja en dat is dan weer heel erg moeilijk voor de ober. Hij lijkt maar niet te begrijpen dat wij een borreltje lekker vinden bij een kopje koffie. Elke keer als we denken dat hij begrijpt wat we willen drinken komt hij weer terug met en vraag. Tot 5 keer toe! Maar na een dik half uur zitten wij aan de koffie met likeurtje. Heerlijk! WE hadden eigenlijk ook nog een nagerechtje besteld, chocoladecake, voor bij de koffie, maar die blijkt, horen we heel veel later, dat deze niet meer beschikbaar is. Het werd ook allemaal te ingewikkeld voor de ober.
We oefenen ons liedje nog een keer wat we morgen gaan zingen voor de aunties. Een zelf geschreven Engels lied! En dat voor twee “leken” in de Engelse taal. Maar we weten zeker dat ze dat morgen waarderen, alle aunties en de kinderen. Het weer is inmiddels heerlijk zonnig geworden, gelukkig.
We ploffen bij het zwembad en een man komt vragen of we kussens op onze ligbedden willen. Nou als dat zou kunnen? Misschien een drankje erbij? Ofcourse! En dan liggen we heerlijk te zonnen in een kei lux resort met een heerlijk glaasje wijn. Dat is genieten!
Om onze reis samen af te sluiten besluiten we om er ook een hapje te eten en tot slot proosten we op onze fijne samenwerking. Drie maanden dag en nacht bij elkaar dat is niet mis. Maar we zijn er alle twee heel erg tevreden mee.
Als het wat donker begint te worden willen we naar huis. Door de vele regen is de weg erg slecht geworden en op sommige plaatsen erg glibberig. Als we vragen of ze een boda driver kunnen bellen doen ze dat niet! We moeten op de hoek van de straat gaan staan en dan komt er wel iemand. We vinden het raar dat bij zo’n sjiek resort niet even een boda driver gebeld kan worden, maar we hebben geen keus en lopen aan. De weg naar de hoek van die drukke straat is ongeveer 10 minuten lopen en ik ben blij dat ik daar niet alleen loopt. Erg donker en weinig huizen. Nee dat doe ik niet nog een keer! Gelukkig stopt er vrij snel een boda als we staan te wachten en worden we veilig naar huis gebracht. Het weggetje naar Home Sweet Home is erg slecht, maar met glibberen en rijden komen we veilig aan. We geven deze jongeman een flinke fooi want het is knap werk wat hij gepresteerd heeft.
Dan is het wachten op de twee P’s. Peer en Paul.
We nemen een douche en Posiano gaat alvast buiten een vuurtje maken. Het zal een lange avond worden want ze komen pas rond 1.00 op zijn vroegst hier aan. Ik vind het heerlijk om te laten zien waar ik 3 maanden verbleven heb. Maar wachten duurt lang en we worden moe. Dan krijg ik van Peer een berichtje dat ze 5 uur rijden voor de boeg hebben. 5 uur!! Dat is onmogelijk!
Maar door de drukte bij het vliegveld en Kampala worden onze mannen pas rond 2.30 bij Home Sweet Home verwacht. Als het verkeer mee zit tenminste. We besluiten om het kampvuurtje uit te laten gaan en gaan nu maar “gewassen en gestreken” op bed liggen om wat te slapen. En moet eigenlijk ook wel lachen. Michelle en ik hadden ons weerzien zo anders voor gesteld. Lekker fris in de douche, opgemaakt en….onze Afrikaanse jurk aan! En dan met een glaasje wijn bij het vuurtje. Maar hier in Afrika loopt echt alles anders!
Inmiddels hoor ik dat het is gaan waaien en de regen valt weer met bakken uit de hemel.
Het dondert en het bliksemt en ik hoop dat de mannen snel hier zullen zijn.
Ik val in slaap. Als ik Michelle hoor praten wordt ik wakker en is er het grote nieuws dat Peer en Paul bij de poort staan. Wij uit ons bedje en er naar toe. De auto staat een paar honderd meter verderop en staat vast in de blub en modder. Paul staat bij de poort en even later komt Peer ook aangelopen. Het was een heavy rit naar Home Sweet Home. Het is super leuk om ze weer te zien en vast te kunnen houden maar ook raar dat ineens mensen van het thuisfront aanwezig zijn in “ons wereldje”
De koffers worden uit de auto gehaald en door de modder, kuilen met water naar ons huisje gedragen. Daarna gaan de mannen terug naar de auto proberen die uit het slijk te krijgen, zodat Henry ook weer terug kan rijden. Het heeft heel wat in en uiteindelijk lukt het toch.
Posiano helpt ook mee en even later staan we met een drankje buiten in de wind bij het “geen” vuurtje . De mannen snakken naar een koud pilsje en gelukkig hebben we die nog twee in de koelkast liggen. We hebben zoveel mee gemaakt en ik merk dat ik alles in een keer wil vertellen. Ik spring van de hak op de tak. En om 4.00 besluiten we om naar bed te gaan.
Het was een lange vermoeiende dag voor Paul en Peer, maar ze zijn gelukkig goed en gezond aangekomen.