heavy work

ZATERDAG 21 MAART
Vandaag staat op ons programma om alle planken op te hangen in Tom zijn hok. We willen dit karweitje vandaag klaar hebben omdat we vanaf maandag VRIJ willen nemen.
Grace heeft beloofd om ons hierbij te helpen en we nemen dit aanbod heel erg graag aan.
Na ons ontbijtje en kopje koffie loop ik met de ijzeren haken naar Home Sweet Home waar Grace en zijn collega hard aan he kappen zijn om de vloer eruit te halen. Nee, niet met een drilboor of andere machientje. Maar met een hamer slaan ze de hele vloer klein. Wat een werk!
En omdat Grace ons komt helpen met de planken vind ik het heel normaal dat ik hen mee help met de vloer. Ik krijg “een hak-les” en dan ruilen we van karwei.
Twee minuten later is hij weer terug bij mij. Het hok van Tom is op slot en Tom is naar the town.
“Oh neeee” denk ik, “niet weer” Kunnen we hier nou nooit eens gewoon beginnen bij het begin?
Ik loop naar Zenon en die heeft gelukkig een sleutel van het hok. Opgelucht loopt ik er mee naar Grace en gaan Michelle, hij en ik aan het werk.
Het kappen is een heavy werkje waar ik, ik weet het zeker, spierballen van ga krijgen. Terwijl Michelle en Grace aan de planken werken, werk ik als een paard aan de vloer. Maria “mijn favorietje” komt nog even een kijkje nemen en wil natuurlijk mee helpen. Ik laat haar even haar gang gaan, kan ze haar energie kwijt! Mijn bedoeling is om het stuk vloer waar Grace mee bezig is af te maken. En eerlijk is eerlijk, ik heb het hard te halen…..maar het is gelukt!
Lunche-time!
Deze middag “We take free” om onze dingen te doen die we nog wille doen.
Een ervan is om een boda te nemen naar het huisje van Kaoli, een jongen van De Day care, waar we al eens op bezoek geweest zijn. Hij woont met zijn vader in een mooi klein huisje en het zijn zo’n lieve mensen! We hebben een nieuwe rugzak gekocht en daarin een broek, T shirt, een fles water en schoenen gestopt. Na dat harde werken van vanmorgen, zijn we te lui om naar de weg te lopen om een boda te regelen. En, hoe erg kan het zijn, bel ik Peter, een boda driver waar we al eens eerder mee weg zijn geweest. Hij staat over 15 minuutjes bij de poort. Als dat niet lux is!
We geven de plaatsnaam op en rijden aan. Onderweg stoppen we nog even bij het huis van Aleisha waar we ook schoenen voor gekocht hebben omdat ze altijd op zo’n versleten paar schoenen of oude slippers naar De Day care komt. Helaas is Aleisha met haar moeder weg en kunnen we haar niet zelf verrassen. Haar oma, of in ieder geval een andere vrouw, zal dit kadootje nu aan haar geven. Inmiddels zijn er ook een stuk of zes kinderen naar buiten gekomen en staan ons nieuwsgierig te bekijken. Michelle geeft ze allemaal een lolly en wij rijden weer verder met Peter, onze boda driver.
We rijden verder en verder over de hoofdstraat en letten goed op waar de pad naar rechts is die we in moeten rijden. Maar op een gegeven moment zien we zoveel winkels, zoveel mensen, zoveel bedrijvigheid, dit kan niet de goede weg zijn. Kaoli en zijn vader wonen achteraf ergens in de rimboe en alles wat we nu zien is niet herkenbaar. Peter draait zijn boda en we sturen hem een andere weg in. Weer fout gegokt! De omgeving is super mooi maar we zien niks herkenbaars. We vragen aan mensen of ze Kaoli kennen en op een gegeven moment staan we omringt door boda drivers. Elke keer als er eentje langs gereden komt stopt de driver en vraagt waar we naar toe willen. Een jongen zegt het te weten, Kaoli is the kerk van dit plaatsje. “Nee, we must go to a boy, not the church!” Peter blijft vriendelijk en keert weer om. Hij stelt voor om terug te rijden naar het huisje van Aleisha en daar de weg te gaan vragen. Dat we daar zelf niet opgekomen zijn! Maar elke keer dat we een zijweg zien denken we dat we de goede hebben, maar we komen overal maar niet op de plek waar we moeten zijn. En net als we de moed eigenlijk opgegeven hebben worden de huisjes en het dal herkenbaar. Hier hebben wij gelopen! Wij denken dat dit hele smalle pad met veel hobbels en bobbels, niet berijdbaar is door een boda (met 3 mensen erop!) Maar Peter manoeuvreert zijn brommerke er keurig door. Ik heb respect voor hem! De takken schuren langs onze armen en hoofd, zo smal, maar de boda blijft goed op de “weg” En dan……nog een heel smal paadje, stoppen we voor het huisje van Kaoli. De deur is dicht en er is niemand te zien. Nou ja niemand te zien, binnen de kortste keren staan er vanachter de struiken kinderen naar ons te kijken. Jammer dat de lolly’s op zijn. De buurvrouw komt polshoogte nemen en Peter legt keurig uit, in zijn eigen taaltje, wat we komen doen. Er wordt hard geroepen en dan ineens komt Kaoli aangelopen met een grote bos hout op zijn rug. Hij is verrast ons te zien en helemaal blij met zijn cadeau. Zijn vader is weg en we blijven daar niet op wachten. Peter legt nog eens goed uit dat hij zijn rugzak goed moet bewaren en dan rijden we weer terug op de boda. We laten ons afzetten aan de rand van Buzika en drinken op een terrasje een lekker koud pilsje. Dan zien we Grace en zijn collega voorbij lopen. We roepen een keer en vragen of ze ook wat te drinken willen. En dat doen ze. Zo zitten we zomaar ineens met zijn viertjes op een terrasje. Erg gezellig. We krijgen van Grace een uitnodiging om bij hem thuis op bezoek te komen om zijn vrouw en kinderen te leren kennen. Dat vinden we super tof en willen graag gebruik maken van dit aanbod.
De lucht betrekt en we hopen dat het niet gaat regenen. Want vanavond gaan Michelle en ik
“op sjiek” op stap.
We lopen naar huis maar als we een douche willen nemen blijken we geen water te hebben. Vervelend, net nu we lekker fris en fruitig op stap willen gaan. Dan maar met een emmertje water de badkamer in. Ik doe mijn nieuwe lange halterjurk aan en mijn haartjes gaan vanavond in de krul.
Ook Michelle gaat in het lang en het is een heel gedoe voordat we op de boda zitten.
Hier zitten alle vrouwen met 2 benen aan een kant, maar dat duren wij niet aan met al dat gehobbel.
We zijn een half uur te laat en “onze mannen” waar we mee afgesproken hebben zijn ook nergens te bekennen. We bestellen een biertje en na een klein uurtje zijn we compleet. Hassan, Halid, Michelle en ik. Als we foto’s willen maken wordt er op een agressieve manier gezegd dat dat niet mag. Sorry!!!! De muziek staat loeihard, een gesprek voeren is bijna onmogelijk. We besluiten om naar het casino, een discotheek, te gaan. Halid staat te praten met een straatjongen die zijn hulp wil. Elke keer weer voel ik dat met heel mijn hart. Een kind zo laat op straat, honger, dorst en niet wetend waar naar toe. Halid spreekt met deze jongen af dat hij naar een aunty kan (iemand die voor deze kinderen zorgt) en dat Halid morgen met hem in gesprek gaat om hulp te bieden) Hassan ziet zijn zus en ook zij wandelt met ons mee. Er wordt dan vanuit gegaan dat wij voor iedereen de entree en drankjes betalen. Dat is hier normaal en hebben we al vaker gehoord en mee gemaakt. Ik vind voor ons vieren betalen prima, maar vraag vriendelijk aan het meisje of zij voor zichzelf kan betalen. We hebben tenslotte met vieren afgesproken. Michelle en ik lopen door en geven Hassan en Halid een entreebewijs. Het duurt even voordat we het meisje weer zien, maar ze gaat nu haar eigen weg en kijkt niet echt vriendelijk.
We hebben weer een gezellige avond, met lekker dansen en swingen. Heerlijk wat kan dat toch fijn zijn. Maar helaas verloopt deze avond niet zo gezellig als dat hij begonnen is. Want als ik, bij het naar buiten gaan, mijn beursje wil pakken, zit deze niet meer in mijn tas. Ik schrik me rot want 10 minuutjes van tevoren hebben we deze nog gebruikt.
Ik kijk alles 10x na, maar weg is weg. Halid en Hassan lopen terug naar de discotheek om te kijken op de dansvloer en om te vragen of ze het beursje gevonden hebben. Niet dus! Ik baal hier ontzettend van, ook omdat ik deze avond “het geld beheerde” We denken dat ik de beurs naast het vakje gestopt heb, of aan zakkenrollers. Maar hoe dan ook, ik vind het verschrikkelijk erg. Thuis praten we er nog even over en uiteindelijk zeggen we tegen elkaar “Het is alleen maar geld, stel dat mijn telefoon ook weg was of dat er iets met ons zou gebeuren” En ik weet ook wel dat dit zo is, maar ik ga toch met een rotgevoel naar bed.
Deze nacht hoor ik het weer regenen en stormen. Het gaat echt heel erg tekeer.
Maar als ik ’s morgens mijn ogen open doe, schijnt alweer het zonnetje.