the hos[ital
Door: Helma
Blijf op de hoogte en volg Helma
24 Maart 2015 | Oeganda, Jinja
Deze dag begint met het zoeken naar mijn fototoestel.
Michelle begint bij het raam en gaat zo verder richting mijn koffer en kastje.
Ik baal er zo van en heb alle hoop op deze zoektocht gezet. Als ik het nu niet vind is het echt gestolen. En weer ga ik die dag van verlies, helemaal na. De laatste foto is van De Lilianne-bar en ik bedenk wie er allemaal op het terras zat. Ik zie die aardige man voor me waar we gezellig mee gepraat hebben. Is hij wel zo aardig? Ik zie de jongen langslopen met een kastje op zijn rug….zou hij?
Of is het the boy die zei dat hij artiest was en me een hand gaf? Zou er ondertussen iemand…..?
Ik rommel door mijn koffer, schuif deze aan de kant en dan….Ja ik zie mijn fototoestel liggen! Tussen de koffer en de muur. Er waarschijnlijk van af gegleden toen ik iets uit de koffer zocht.
Ik ben super super blij, maar voel me ook een beetje “voor gek staan” omdat ik in mijn hoofd al verschillende mensen aangewezen heb als de eventuele dader. Hoe wantrouwig kun je zijn?!
Vandaag gaat Suzan met een kindje wat ondervoed is naar het ziekenhuis.
Het kind is 6 jaar maar ziet eruit als 3 jaar. Het jongetje kan niet lopen maar reageert wel beter op alles als in het begin dat hij bij Home Sweet Home was.
We hebben om 10.00uur een afspraak bij het kinderziekenhuis. Als we daar aankomen zien we 3 gebouwen met een groot afdak waar mensen staan te wachten op hun beurt. Aan verschillende tafeltjes zie ik verpleegsters zitten in blauwe jurkjes en witte kapjes op hun hoofd. Net zoals 30 jaar geleden bij ons. Het lijkt wel of de tijd hier stil heeft gestaan.
Wij lopen naar het achterste gebouw wat is gebouwd in een U-vorm en er heel netjes uitziet. Suzan vertelt dat dit het nieuwste gedeelte is en gesponsord wordt vanuit Amerika.
We wachten op een Amerikaanse arts die de afspraak met Suzan gemaakt heeft. Maar als Suzan na een tijdje belt waar ze blijft, blijkt ze vast te zitten in het verkeer in Kampala. Ze regelt dat we bij een andere arts kunnen komen met het kindje. Wonder boven wonder zijn we zo aan de beurt. Dit komt omdat Suzan een muzungu (blanke) is en dat veel artsen wel weten dat dat ook vaak de sponsoren van projecten zijn. Dus maken we nu maar gebruik van onze blanke huid hier in het donkere Afrika.
Ook hier is de spreekkamer super, super eenvoudig. Vanuit de wachtruimte, waar geen stoelen zijn maar de mensen op eigen meegebrachte matjes zitten te wachten op hun beurt, komen we uit in de spreekkamer. Er is geen deur tussen dus echt rustig is het er niet. De dokter luistert naar het verhaal van Suzan. Dat het jongetje medicijnen gehad heeft tegen epilepsie en hij, nu ze daar mee gestopt zijn, het veel beter met hem gaat. Hij kijkt naar de blaasjes in het mondje van het kind en na een kort onderzoekje zegt hij dat het acute ondervoeding is. Suzan krijgt een volle tas met zakjes voeding mee. Het kind krijgt nu 5 voedingen per dag en over 14 dagen mag hij weer terug komen. Dit consult en de voeding is gratis en wordt geregeld door Unicef. Unicef heeft in Nederland wel eens een slechte naam omdat er veel geld aan “de strijkstok” blijft hangen. Maar volgens Suzan doen ze ook veel goed werk. Omdat het een grote organisatie is komen ze op veel “hogere” plekken wel binnen waar een kleine organisatie nooit binnen komt.
Als we rondkijken zien we een hele mooie grote tuin bij het ziekenhuis. In deze tuin leren de ouders hoe ze gewassen en eten moeten kweken . Dit is erg belangrijk omdat de meeste kinderen die hier komen ondervoed zijn. Ik vind het een mooi project.
Weer thuis is het alweer etenstijd en is de dag alweer half om.
Als ik Tom “our gardenman” zie lopen vraagt hij of ik niks vergeten ben. Ik denk dat hij de planken bedoeld die we in zijn hok op zouden hangen, maar dat is het niet.
Ik heb hem beloofd om samen naar de movie te gaan en dat is er nog steeds niet van gekomen.
Op het weggetje op weg van de town van Home Sweet Home staat een heel klein oud hutje. Dit blijkt de bioscoop te zijn en daar wil ik al heel deze maanden een keer naar toe. Er is mij geadviseerd om dit niet alleen te doen en Michelle heeft er geen zin in. Nu heb ik Tom gebombardeerd als mijn bodyguard. Vanavond om 19.00uur heb ik een date.
Net als ik ff een break wil houden komt Grace binnen met de bon voor het hout voor de planken van Tom zijn hok. Hij heeft ze gisteren besteld en erbij gezegd dat we ze snel moeten hebben i.v.m. weinig tijd omdat we bijna weg gaan hier. Eerst had de man geen power, toen was er weer iets, maar gelukkig luistert hij naar Grace en zal alles nog op tijd goed komen.
Vanmiddag planken ophangen? We zullen zien. Ze moeten eerst nog gebracht worden!
Maar als we de poort open zien gaan komt er inderdaad een boda aangereden met planken erop gebonden. Dat wordt klussen vanmiddag! Eerst alle spullen verzamelen. Boor, schroeven, verlengsnoer, het heeft wat in. Als we aan Tom vragen voor de lange verlengsnoer gaat hij alle verlengsnoeren die Home Sweet Home heeft verzamelen en maakt deze aan elkaar. We komen met de snoer net op de plek waar het hout neer gelegd is, maar 4 meter verder moeten ze opgehangen worden. Grace komt kijken en ziet dat niet alle planken recht zijn afgezaagd. Hij houdt van secuur werken en vind dat dat wel moet gebeuren. Ook moet er nog een keer met het schuurpapier overheen gegaan worden. Tja, het is inderdaad netter, maar….er is geen goede zaag bij Home Sweet Home en ook het schuurpapier is op. Grace stelt voor om de spullen in Jinja te gaan halen want hij moet toch nog die kant op vanmiddag. Brengt hij meteen een pakje schroefjes mee. Eh, oké, is goed. We geven hem 20.000 shilling en hij gaat shoppen voor ons.
Daar zitten we dan, op de planken hout, kunnen we weer niks doen vanmiddag. “Weet je wat” zegt Michelle. “We kunnen het hok van Tom vast leegruimen zodat we straks ruimte hebben om de planken op te hangen.” Dus wij aan het werk. Tom komt aangelopen en als we vragen of die oude wandelwagen daar in de hoek, weg mag is het antwoord “nee” Hij heeft ook geen tijd om mee te helpen. En het is me een bende in dat hok! Ik ben er ff helemaal klaar mee en stel voor dat we dan alleen de ruimte in het hok, wat we gaan gebruiken voor de boerderij opruimen en daar de planken ophangen. De bedoeling is dat er nieuwe kinderen op Home Sweet Home komen die de boerderij gaan “runnen” Of in ieder geval de dieren mee gaan verzorgen. Wij willen nu een werkbank maken en een plankje daarboven met verschillende bakken in kleur voor het voer en daarbij hetzelfde maatbekertje om het eten in af te meten.
Dit klusje van opruimen, hebben we zo geklaard en daar zitten we dan weer op onze stapel planken. Ik ruim wat rotsooi op wat alweer in de wei gegooid is en dan vinden we het tijd worden voor een bakje lekkere koffie. Omdat Grace nog steeds niet terug is gaan we beginnen aan onze foto klus. Ik kopieer alle foto’s die Michelle wil, naar haar USB stick. Een klusje wat we al zo lang willen doen. Na een uurtje hebben we het gehad en nemen een boda naar het volgende dorpje Kifoenga waar we een matras willen kopen voor Alfred waar we vorige week op huisbezoek zijn geweest. Tuurlijk is het weer afdingen en uiteindelijk kopen we een matrasje voor ongeveer 21 euro. Er wordt een touw aangeknoopt en zo lopen wij met matras en al naar het huisje van Alfred. Als we op de deur kloppen komt zijn blinde broer naar buiten en we zeggen dat we een surprise voor Alfred komen brengen. Hij heeft al gevoeld dat het een matras is en sjouwt deze zelf naar binnen en legt het matras op zijn bed. Maar dat is natuurlijk niet onze bedoeling! Nee, nee dit matras moet op de grond op de plaats van het akelige dunne versleten matje van Alfred. Dit matje is niet dikker dan een jute zak! We leggen het matje op de grond en zien Alfred aan komen lopen met een jerrykan water. Deze bijna blinde jongen gaat dus zelfstandig water halen! We vinden het geweldig! Als hij het huisje binnen komt en we zeggen dat het nieuwe matras voor hem is, duikt hij lachend op zijn matras. Hij is zo blij, echt helemaal blij! Inmiddels is zijn familie ook binnen gekomen. Dat wil zeggen, de mensen die bij hem wonen en ook blind zijn. Ook zij zijn zo blij met dit kadootje. Als we vragen waar de moeder van Alfred is, is deze niet thuis maar ze gaan haar bellen zodat ze ons kan ontmoeten. Inmiddels zijn we weer in het huisje waar deze blinde mensen werken en waar ze prachtige mandjes maken. Michelle en ik willen er ieder een kopen en zoeken een mandje uit. De zus van Alfred weet de prijs niet, dat bepaald de moeder en die is dus onderweg naar huis, naar ons. We moeten plaats nemen op een bankje en dan gaat deze familie een lied voor ons zingen om ons te bedanken voor het bezoek en het cadeau wat we gegeven hebben. Dit is zo overweldigend, we krijgen er tranen van in onze ogen. Deze familie is zo gelukkig met in onze ogen, zo weinig, dat het gewoon ontroerend is. Ik krijg tranen in mijn ogen als ik ze hoor zingen over “Thank you, het is a nice day” Wederom een kippenvel moment. Op een gegeven moment staan we op en dansen mee. Dit is echt een onvergetelijk voor ons.
Dan komt de blinde broer binnen met een stapel braille boeken en gaat een zus van Alfred ons een verhaal uit de bijbel voorlezen. Iedereen is stil en luistert mee. Ook dit is een heel mooi moment voor ons. Inmiddels is mama ook thuis gekomen en ook zij gaat zitten en luistert mee naar het verhaal. Daarna willen we toch wel weer gaan. We wandelen terug en ik neem snel een douche want ik voel me vies en heb het warm. Het is ook zo heet vandaag! Na het eten maakt Michelle een heel gezellig vuurtje en langzaam aan wordt het er steeds drukker. Uncle John komt terug van de town met 2 kinderen. Uncle Peter is inmiddels bij het vuur gaan zitten. Gezellig druk. Maar langzaam aan verdwijnt iedereen en zitten we weer met zijn tweetjes. Het vuurtje brand lekker en ik neem er even mijn laptopje bij. De uurtjes vliegen voorbij, weer een dag voorbij
-
25 Maart 2015 - 18:50
Bernardien:
Hoi Helma
wat fijn dat je je camera weer hebt gevonden. pfff ja dat is schrikken. Ik zat al bijna in de auto om de mijne aan Peer mee te geven. Jeetje die foto's die je kwijt zou zijn. Wat heb je toch een lieve Michelle bij je die meteen doorpakt en nuchter adequaat alles gaat doorzoeken. Ons moeder heeft ons geleerd tot de heilige Antonius te bidden. 9 van de 10 keer vinden wel het echt terug. En de 10de vaak na heel lange tijd. Tip voor de volgende keer. Ik ga snel verder met je verhalen lezen. By the way wat bijzonder dat ze braille hebben!
Groetjes en geniet Bernardien
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley