deaf girl

DONDERDAG 12 MAART
Geen planning vandaag! We gaan zien hoe deze dag verlopen gaat.
Na het ontbijt, beddengoed in een emmer sop en buiten in de zon zetten.
Het water is rond het middaguur echt lauw en als je dan ook nog eens een voetenbadje erbij “trapt” wordt de was redelijk, maar nooit helemaal schoon. Maar ook aan grauwe theedoeken, washandjes, handdoeken en t shirts daar wen je aan. Ik maak me er niet druk om en begin ook dit normaal te vinden.
Als ik in de klas van Tracey kom, zijn ze daar weer aan het vlechten met bananenbladeren. Ik ga erbij zitten en begin aan mijn werkstuk. Maar deze keer lukt het me helemaal niet en ik maak fout op fout.
Aleisha is er deze keer niet om me te helpen. Ik zucht en steun en met pijn en moeite krijg ik een onderzetter af. Maar een mooi souvenir is het niet geworden.
Als de kinderen pauze hebben loop ik met Michelle en Tracey naar het dove buurmeisje want we willen gaan kijken of oma nog geoefend heeft met de slang en trechters. Tevens heeft Michelle pictogrammen van Home Sweet Home gekregen om daarmee dingen zichtbaar en misschien later bespreekbaar te maken. Michelle legt het uit aan Tracey en die vertaald het weer in het Oegandees naar oma. Oma is zo blij en opgewekt en is erg enthousiast.
Als we zien dat Sandra, het dove meisje zelf de slang vastpakt en de trechter naar haar oortje duwt geeft ons dat allemaal een heel fijn gevoel. Ze maakt nu ook geluiden. Ik heb erg veel respect voor die vrouw. Ze zorgt voor 4 kleinkinderen want de moeder van de kinderen is aan het werk en ik weet niet zeker of die daar ook woont. Tracey denkt dat de vader overleden is. De kinderen gaan niet naar school en spelen heel de dag buiten. Als oma op het land aan het werk is blijven de kinderen thuis en spelen met elkaar. Geen oppas, geen babyfoon en zelfs geen telefoon.
Ik vind het nog steeds wonderbaarlijk.
Deze middag stellen Michelle en ik voor om aan de paadjes op de boerderij te werken. Maar de aunties vinden het te warm en misschien is dat ook wel zo. Iedereen blijft lekker binnen en ik ga naar de sewing room en verstel nog wat kleding en begin aan een mobiel wat Suzan gevraagd heeft of wij daar iets moois van kunnen maken. En zo gaat ook deze dag voorbij.
Joanne is vandaag ook op de Day care en we praten nog een keer over de straatkinderen. Ik vertel dat ik het raar vind dat zo’n mooi gebouw van stichting Kiwaboka zo veel leeg staat terwijl de kinderen in krotjes moeten wonen. Maar Joanne zegt, en daar heeft ze misschien ook wel gelijk in, “Wat voor zin heeft het om die kinderen op te laten groeien in dat mooie gebouw. Dat is niet hun leven, Hun leven is wonen in de huisjes van het dorp. Als ze vanuit zo’n mooi gebouw weg moeten en weer terug het werkelijke leven in, is dat veel moeilijker. En ook daar zit natuurlijk wat in.
Alles heeft 2 kanten zo ook het leven in Oeganda, maar zeker ook in Nederland.
Ik schrijf mijn verhaal en rommel zomaar een beetje aan totdat het eten gebracht wordt.
In de verte horen we trommelmuziek en we besluiten om weer eens een keer te gaan kijken. In het begin van onze reis hebben we dat ook eens gedaan maar voelden ons toen onveilig. Inmiddels zijn we meer gewend aan de omgeving en mensen en willen graag weer eens gaan kijken.
En het is zo sfeervol! Jambe muziek met vrouwen uit het dorp die daarop dansen. Een man is de leraar en geeft aanwijzingen. Kinderen lopen rond en vinden ons nog steeds interessant. Maar we zijn duidelijker geworden in het nee zeggen en ze laten ons nu meer met rust als de eerste keer dat we op dit veldje kwamen. Ik vind dit echt genieten. Real life in Oeganda!
We blijven luisteren totdat het donker begint te worden. Dan gaan we naar Home Sweet Home terug en Michelle maakt een lekker vuurtje buiten.
Het is goed toeven op ons bankje!