street chilren

ZATERDAG 7 MAART
Vanmorgen eerst een potje liggen “janken” in mijn bed. Baal zo dat mijn PC er mee opgehouden is en ben zo bang dat ik alles verloren ben. Mijn verhalen, mijn foto’s, mijn fotoboeken. Het is zo “helemaal mijn ding” om daar mee bezig te zijn. “Please laat het opgelost worden”, denk ik bij mezelf. Tja en ik besef ook hoe afhankelijk ik ben van al die luxe hier. Telefoon, E-reader, laptop. Veel mensen hier hebben dit alles helemaal niet. Tja Helma Back to Basic, is that wat you want?!
“Eh, nee, ik denk het niet” vanmorgen dus geen fitness voor deze dame. Hiervan baal ik ook al.
Nou ja ik baal van alles. Heb gewoon kwaaie zin en ik vraag me af hoe of wie dat op dit moment kan veranderen. Ik heb altijd nog mijn twee reisdagboekjes die ik nu gebruik voor losse aantekeningen , daarin kan ik alles met het handje noteren. Als ik mijn foto’s maar niet kwijt ben. Ik hoor Wijnand nog zegen “Helma zorg altijd voor back up” “Ja Wijnand, zei ik toen, “Tuurlijk doe ik dat” GGgrrrrr Stomme doos dat ik ben. Michelle ligt nog in haar bed als ik op sta en ik besluit om naar de stal te lopen. Daar heb je een prachtig uitzicht. Ik ga zitten en denk na over hoe ik met dit rotgevoel om kan gaan. Ik begin te relativeren en ga er van uit dat alles nog op mijn Pc zal staan want deze is niet gecrasht. Het is alleen de stroom die hij niet krijgt. Mijn verhalen staan op waarbenje.nu site en de meeste foto’s nog op mijn USB kaart van het fototoestel. Het enigste grote werk is dat ik ze allemaal weer moet nakijken en evt bewerken, want dat doe ik nu elke dag.
Een beetje rustig kom ik weer in het huisje waar Michelle inmiddels ook wakker is. Ik heb besloten dat ik met mijn PC naar de winkel breng en ga kijken of ze een andere snoer voor me hebben die wel werkt. Zenon komt nog even binnen lopen en haalt mijn batterij uit de laptop, doet deze weer terug en….. HIJ DOET HET WEER! Ik kan het niet geloven want ook de batterij wordt nu weer opgeladen. Ik ben zooooo blij, zooooo opgelucht, zooooo dankbaar! Mijn dag kan niet meer stuk! Zenon bedankt!
Michelle en ik hebben gisteren afgesproken dat we op stap gaan met een jongen die in het verleden op straat geleefd heeft. Hij is uit dat dal gekomen en geeft nu rondleidingen en uitleg aan mensen die daarin interesse hebben. Om 11.00 hebben we afgesproken in de nieuwe overdekte markt.
Door heel dat laptop gedoe is het een half uurtje later, maar dat kan volgens ons (Oegandese begrippen) geen kwaad. Maar afspreken midden in een overdekte markt is niet zo heel slim komen we achter. De plek is zo groot en we weten natuurlijk ook niet op wie we moeten letten. Als Michelle deze jongen wil bellen dat we gearriveerd zijn, ziet ze dat ze al 7 oproepen gemist heeft. Oei dat is slordig!
Maar dan uiteindelijk komt er een leuke jongen naar ons toe lopen en stelt zich voor als Haled
In het verleden leefde hij op straat maar is door stichting Kizoboka geholpen.
Hij geeft nu rondleidingen door Jinja. Wij denken dat hij op bepaalde tijden met een groepje mensen op pad gaat. Maar nu blijkt dat wij de enigste zijn. Gewoon bellen en afspreken dus.
We beginnen op de nieuwe markt en Haled vertelt ons dat op de begane grond vaak kinderen van de straat 2e hands schoenen verkopen die ze weer gekregen hebben. Zo kunnen ze geholpen worden. Ze hebben dan werk en blijven van de straat. Deze kinderen betalen geen “staanplaats-geld” en worden soms ook door de politie weer weg gejaagd. Zo vreemd allemaal. Ze worden geholpen door een stichting, maar de politie jaagt ze dan weer weg en zijn ze weer op straat. Als we daarna naar de oude markt lopen, waarvan Michelle en ik denken dat deze weg is, blijkt dat ook daar nog kraampjes/krotjes zijn waar spullen verkocht worden. Het is me niet helemaal duidelijk waarom niet iedereen mee over gehuisd is. Maar ik denk dat deze mensen de huur van een kraam “inside” niet kunnen betalen. Als ik eerlijk ben dan vind ik de markt buiten toch wel meer sfeer hebben. Op de plekken waar de kramen weg zijn is het nog steeds een grote vieze bende. Ik zie kinderen en volwassenen lopen die zoeken naar nog bruikbare spullen. Dan komt er een (straat)jongen naar Haled gelopen en laat hem een wondje op zijn buik zien. Ze praten samen even en dan lopen wij weer door. Haled vertelt dat hij veel kinderen al kent vanaf zijn straatleven en dat hij degene is die contact met ze zoekt en het contact onderhoudt. Volgende week gaat hij weer kijken hoe het met deze jongen is en zo mogelijk gaat hij hem betrekken bij het project Kizoboka.
We lopen door straten waar we nog nooit geweest zijn en komen uit bij een hele grote plek waar mensen mooie dingen van afval maken. Recycling. Hier kunnen kinderen en mensen afval, zoals bv staal, ijzer brengen waar ze dan geld voor krijgen. De andere personen op deze plek maken er dan weer mooie dingen van zoals kooktoestelletjes, onderdelen van fietsen, schalen enz enz. En allemaal echt handwerk. Ik zou graag zo’n kooktoestelletje meenemen maar het is te zwaar. Jammer.
Dan wordt Haled gebeld met de mededeling dat er een “fight” op de markt is en of hij wil komen. Dus wij weer richting markt. Maar als we daar aankomen is the fight over en kunnen we weer door. Als we willen mogen we het huis van stichting Kizoboka bezichtigen. Tuurlijk willen we dat ook, lijkt ons erg leuk. We gaan op de boda en genieten nu van een ander deel van Jinja waar we nog niet geweest zijn. Uiteindelijk rijden we een dorpje in met kleine “armoedige” huisjes en stoppen voor een groot lux hek met een prachtig gebouw. Hier krijgen 5 kinderen les in computer, sociale vorming ed. Michelle en ik zijn erg verbaasd als we zien dat zo'’ mooi gebouw leeg staat. Waar leven dan die straatkinderen? Ook dat krijgen we te zien. We lopen naar een dorpje en daar gaan we op bezoek bij een aunty die voor de 5 kinderen zorgt. Het huisje is piepklein, heeft nodig een verfbeurtje nodig en als ik de stapelbedjes van de kinderen zie gaat er een rilling door mij heen. Smoezelige dekens, kapotte schuimrubber matrasjes, donkere ruimtes. Jeetje ondenkbaar! Maar natuurlijk altijd beter dan op straat leven. De aunty vind het erg leuk dat we komen kijken en is blij met de meegebrachte oorbellen en kettingen voor de kinderen en haarzelf. Ze wil erg graag op de foto en met Haled spreek ik af dat ik afdrukken naar hem opstuur zodat hij de foto’s uit kan delen.
We lopen weer verder het dorpje door en weer zijn het de kinderen die het mooi vinden dat er mazungu rondlopen. Ook deze dorpjes vind ik prachtig om te zien. Eenvoudige huisjes/hutjes, was die hangt te wapperen of ligt te drogen, spelende kinderen die aan komen lopen, vrouwen die hun was aan het schrobben zijn, geiten, kippen die rondlopen. Zo mooi. En weer vraag ik me af wie nu het gelukkigste zijn, wij met ons luxe leventje en (te!)veel regeltjes of deze mensen die zo eenvoudig en bijna zonder regeltjes leven?
We stoppen bij een klein hokje (winkeltje, bedrijfje) dat gehuurd wordt door 4 mensen die dingen repareren voor anderen. En weer valt het mij op hoe lux en verwend wij zijn. Onze garage is luxer.
Kinderen vragen om een snoepje en ik baal dat ik de zak met lolly’s niet bij me heb.
Uiteindelijk op de boda weer terug naar plaats van start. We geven Haled een tasje met T shirt, keykoord en pen, betalen hem en nemen afscheid. Maar niet voorlang want vanavond hebben we afgesproken om samen op stap te gaan. We willen al zolang Swingen en dansen en het wil maar niet lukken. Misschien vanavond?
Michelle en ik ploffen op een terrasje om wat te drinken en eten. En praten na over het mooie werk wat Haled doet. Maar ook over ons onbegrip dat er dan zo’n mooi groot gebouw zo veel leeg staat en de kinderen in krotjes wonen. In onze ogen zou dat efficiënter kunnen. Of zijn wij weer die nuchtere Nederlanders?
Op de boda terug. En we frissen ons op. Jeetje wat voelen we ons vies en stoffig!
Rond 21.30 lopen we fris en fruitig richting straat voor een boda en moeten lachen dat we hier nu
“in ons straatje” in het donker lopen zonder bang te zijn. In het begin van deze reis vonden we het spannend en dachten dat het niet zou kunnen. Dat mensen van hier ons iets aan zouden doen. Dingen van ons zouden stelen. En natuurlijk zijn we op ons hoede en spreken we niet iedereen aan, maar het voelt helemaal niet spannend of eng. Alle dingen om ons heen worden normaler en we wennen eraan. Zoals de slechte wegen, dingen die we onderweg zien en de mensen.
We laten ons afzetten bij het casino en ontmoeten daar Haled en zij vriend Pieter
We lopen door de controle en betalen de entree. Daarna gaan we meteen weer weg omdat Haled in gedachten heeft om ons mee te nemen naar een local café en later terug te gaan naar het casino.
Wij laten het allemaal maar op ons afkomen. Maar het is echt genieten als we zien dat we in een really local cafe terecht gekomen zijn. Geen toeristen en gelukkig ook niet dat gedoe van iedereen How are you How are you? Gewoon lekkere muziek en gezelligheid. We bestellen drinken en krijgen dan te horen dat we moeten gaan zitten. Als je drinken hebt is het niet de bedoeling dat je blijft staan. Dus worden er plastic stoeltjes geregeld. Ik vind het echt erg leuk en het is heerlijk om tussen deze mensen te zijn. Goede muziek en gezelligheid. Later in de avond (lees nacht)lopen we terug naar het casino. En dan zie ik dus de echte straatkinderen. Ze spelen met een bal, zitten op muurtjes en sommige van hen slapen op een kartonnen doos of onder een jute zak. Hier breekt mijn hart van. Wat zou ik ze graag meenemen naar een fijne plek voor hen. Maar zo eenvoudig is het niet vertelt Haled. Hij probeert ook om deze kinderen te helpen maar sommige lopen hard weg van hulp. “Maar”, vraag ik me af “Hoe komen deze kinderen op straat? Waarom” En dan hoor ik dat Haled kinderen kent die het thuis zo slecht hebben, bv door drank, mishandeling, de ideeën van het opvoeden hier. Zo slecht dat de kinderen denken dat ze een beter leven op straat hebben dan thuis. THUIS, denk ik, een thuis moet toch een veilige plek zijn voor je kind. Maar helaas werkt het zo hier niet altijd. De kinderen die Haled kennen lopen naar hem toe en even later staat hij omringd door deze straatkinderen. Hij loopt naar een kraampje waar ze eten verkopen en vraagt voor elk kind een hapje. Daarna lopen wij weer door naar het Casino wat een grote discotheek is en gaan we lekker uit ons dak. (Hoe tegenstrijdig kan het op een avond zijn) Dansen, drinken, praten heerlijk! Ook hier geen of weinig toeristen en we maken snel contact met anderen. Onze “bodyguards” blijven bij ons en houden alles goed in de gaten. Heerlijk! Echt waar, de avond is zo gezellig en vliegt voorbij.
Om 4.00 besluiten we om naar huis te gaan. Het blijft gezellig maar er moet toch eens een einde aan komen. Onze Haled heeft beloofd om ons veilig naar huis te brengen en hij staat erop om ook met een boda mee terug te rijden zodat we save binnen de poort komen. Wij denken dat het niet nodig is, maar hij staat erop. Dus okee 2 boda’s naar Buzika-town. O 5.00uur staan we voor de poort die rond deze tijd gesloten is. No probleme, onze watchman weet dat we uit zijn en dat we nog thuis moeten komen Moe en voldaan duiken we ons bedje in.