goats

DINSDAG 24 FBRUARI (dag 51)
Ik ben mijn bril kwijt, echt kwijt! Kan hem echt nergens vinden.
Gisteren lachte ik er nog om omdat ik “wel meer iets verlies” maar het meestal toch wel ergens terug vind. (Hoezo chaotisch?)
Maar nu wordt het serieus en heb ik naar mijn gevoel heel ons huisje, rugzak en tassen door gezocht.
Ik probeer me er niet druk om te maken maar begin wel een beetje te balen. Ik denk me suf waar ik hem de laatste keer op mijn neus gehad heb. Is moeilijk, want ik draag bijna geen bril hier. Maar toch lastig als ik hem wel echt nodig heb.
Nieuwe dag, nieuwe kansen? We zullen zien.
Klokslag 7.00 wordt ik wakker. Ik heb deze morgen geen kinderen, schoolbus of wat dan ook gehoord. Vandaag willen we de stal gaan verven…….maar of het lukken zal? (ha ha)
Na ons morgen ritueeltje gaan we aan de slag. Doosje met schuurpapier, verf ed kwasten mee.
We hebben er weer zin in. Als we alles eens goed bekijken zien we dat we eerst toch wel aan het schuren moeten. De poortjes zitten vol cement en dat werkt natuurlijk niet.
We schuren….en we schuren….en we schuren, het is een rotkarwei. Mar uiteindelijk zijn we toch zo ver dat we aan het schilderen kunnen. Tom komt aangelopen en wil ons wel mee helpen. We vragen of hij de vloer rondom de stal wat egaler ka maken en hij gaat aan het werk. Muziekje erbij, We zijn een gezellig klus team. Ik merk dat Tom het schilderwerk ook leuk vind en vraag of hij aan de muren wil beginnen. Nu gaat het op alle fronten vooruit. De poortjes en de muren. Gaaf!
Natuurlijk houden we even een koffie break waarbij we Tom niet vergeten. He likes hot coffee.
Dan is het lunch time en genieten we er van onze Posson. Nog steeds lekker!
Joanne en Remco zijn er ook en we krijgen weer allerlei tips en informatie over Oeganda.
Na 10 minuten “eigen tijd” gaan we weer verder met de klus aan onze stal. Het schiet echt lekker op maar helaas moeten we stoppen als er een flinke regenbui naar beneden valt.
Ik stel voor om helemaal te stoppen en morgen verder te gaan maar Michelle kiest ervoor om door te gaan na de regenbui. En achteraf ben ik daar ook erg blij mee. We zijn bijna klaar!
Ineens horen we roepen “Aunty” komen daar Maria en David aangewandeld vanuit school. Ze willen wel mee helpen. Maar dat lijkt ons niet zo’n goed idee. Als hun enigste schooluniform nu vol vlekken verf komt, hebben ze een probleem. “Pas op de muur is nat” zeggen we nog. Maar Maria moet natuurlijk toch weer even voelen of dat zo is. Een heerlijk kind, ik heb haar in mijn hart gesloten. David trouwens ook, is zo’n lieve jongen!
We kletsen, we verven, we buurten, we verven en gaan door tot het avond eten.
En….ook daarna besluiten we om de laatste verf in het blik op te maken.
Michael en Brian komen een kijkje nemen, deze 2 jongens zijn ouder dan Maria en David. Brian heeft afgelopen zondag zijn 11e verjaardag gevierd. Michael wil echt graag schilderen en Michelle geeft hem een kwast. Hij schildert net zo vlug als hij praat, quicky quickly. Als Brian zegt dat hij moet stoppen om de geiten mee op stal te zetten, besluit ik om dat karweitje vandaag op me te nemen zodat Michael door kan gaan met schilderen. De geiten staan aan een touw vast gebonden in de wei en ik hoef alleen maar de knopen los te halen en ze naar de stal te brengen. Easy zou je denken. Niet dus. Die “stomme” beesten lopen niet met mij mee. Hoe hard ik ook aan het touw trek de geit blijft staan. Volgens Brian komt dat omdat ik iemand anders ben en ze mij niet kennen. Ik wacht tot Brian twee geiten losgemaakt heeft en dan lopen mijn geitjes ook wel mee. Die ene gaat rennen en ik struikel zowat over mijn eigen voeten. Brian en Michael moeten er later erg om lachen dat de geiten mij meenemen i.p.v. ik de geiten. Inmiddels is het donker en is alle verf op. We nemen een douche wat echt geen overbodige luxe is.
Een lekker bekske koffie en onze avond kan beginnen.