Dentist

MAANDAG 16 FEBRUARI
Als ik wakker wordt herinner in me vaag dat ik gestoken ben door een mug vannacht.
Als ik in de spiegel kijk zie ik inderdaad een rood puntje onder mijn arm. Ik smeer er wat rescue cream op en hoop maar dat het niet teveel gaat jeuken en…..dat het geen malariamug is geweest.
Maar daar ga ik niet vanuit. Onze koelkast doet het al een paar dagen niet en alles wat erin staat wordt eerder warm dan koud. Ook gaat het dan verschrikkelijk stinken. We hebben hem gisteren leeg gehaald, uitgepoetst en de stekker eruit gehaald. Vandaag gaan we kijken of hij het nu wel of niet gaat doen. Het is nog vroeg en we hebben niks meer te eten in huis. Daarom ga ik ga bij de kinderen een beker pap vragen en eet die lekker op.
Omdat Michelle niet naar het dorp kan lopen i.v.m. haar valpartij, besluit ik om vandaag voor het ontbijt de boodschappen te doen. Het is nog lekker vroeg en helemaal niet warm. Er gaan veel kinderen op dit tijdstip naar school ik zie veel verschillende uniformen. Elke school heeft zijn eigen “klederdracht” Veel van deze kinderen hebben maar een uniform wat ze de hele week dragen. Ze dragen het dus 6 dagen in de week en sporten er ook in. Je kan je voorstellen dat de meeste uniformen niet echt schoon (meer) zijn en ook niet meer zo fris ruiken.
Als ik bij een piepklein houten “keetje” kom wat overvol ligt met allerlei spullen koop ik daar brood en eieren. Voor tomaten moet ik verderop zijn. Een vrouw zit op en krukje iets van kleine koekjes te bakken. Ze steekt ze uit het deeg met een beker en gooit ze dan in olie. Als ik vraag of dat voor breakfast is zegt ze Yes, maar als ik vraag of ik een foto van haar mag maken zegt ze helaas No.
Ik loop terug en een vrouw die op het land aan het werk is, spreekt me aan. Ze heeft 5 kinderen en haar man is overleden. Ze wil me iets laten zien in haar woning. Het lijkt me leuk om te kijken hoe ze woont, maar ik denk dat Michelle daar ook wel bij wil zijn. Dus zeg ik dat ik later terug kom met mijn vriendin. Michelle is wakker en het gaat redelijk goed met haar enkel en schaafwond. Het gloeit minder en ook de wond ziet er schoon uit. Voor vandaag heeft ze dus stevige stappers aangetrokken de slippers blijven in de kast. Voor de gezelligheid eet ik een boterhammeke mee en dan ga ik naar aunty Tracy om Mercy en Nicolas les te geven. We gaan dan met zijn drieën uit de klas en zitten in het eetgedeelte van de day care. Nicolas concentreert zich goed, maar Mercy ziet echt alles alles om haar heen. Tijdens de break, speel ik even met Jackson, het zoontje van Roos, de kok. Ik vind het een van de schattigste kinderen die hier rondlopen. Het zou zo een fotomodelletje kunnen zijn.
Jackson komt altijd mee met zijn moeder maar hoort verder niet bij de day care. Hij kan heel goed alleen spelen, met een bal, oude doos of gewoon met niks. Soms speelt hij met Devin, het zoontje van Suzan en Zenon. Ze kunnen het goed met elkaar vinden.
Zenon komt vragen hoe laat ik naar de tandarts wil, ze hebben een afspraak voor me gemaakt i.v.m. het verliezen van mijn kroon, een paar dagen geleden. Maar ik mag zelf de tijd bepalen. Peer heeft mijn tandarts gebeld en die vond het beter om de kroon zo vlug mogelijk terug te plaatsen ivm infectiegevaar. Dus helluppp! vanmiddag naar de tandarts. Ik ben al geen held, en als ik dan ook nog in een vreemd land naar de “dentist” moet….. Micelle geeft me twee tabletjes Diclofemac en een paracetamol die ik van tevoren in moet nemen. Braaf slik ik ze door. Ik wil eigenlijk dat ze mee gaat als mijn steun en toeverlaat maar omdat we op de boda van Zenon gaan en Brechtje ook mee gaat omdat ze naar de dokter moet, is dit te ingewikkeld. Michelle wenst me succes, zij gaat vanmiddag de kinderen schminken. Ik ben vrij snel aan de beurt en de tandarts is een mooie, knappe, leuke jongeman. Hij stelt me op mijn gemak en ik krijg verdoving! De ruimte hier, kun je niet vergelijken met de ruimte van de tandartsen in Nederland. We komen in een oud gebouw waar de gordijnen los hangen, materiaal uit plastic bakken gehaald moet worden en ook de muren wel een likje verf kunnen gebruiken. . Het interieur is helemaal uit het jaar stillekes. De tandarts is een Amerikaan en zijn 3 assistentes volgens mij, Oegandezen. Staan ze met vieren om mij heen! Dit moet toch goed komen! Na 3 kwartier sta ik helemaal opgelucht weer buiten de spreekkamer. Zenon wacht op de uitslag van zijn dochtertje Brechtje. Ze blijkt malaria te hebben en moet daar medicijnen tegen gebruiken.
We stappen weer op de boda, Brechtje in het midden en rijden naar de supermarkt. Ik koop dus ook maar meten 4 flessen water. Helaas hebben ze geen blikjes bier anders had ik die ook meteen mee kunnen nemen. Als ik afgerekend heb ga ik buiten op het stoepje zitten wachten op Zenon. He kost nogal tijd voordat hij klaar is. Maar ik zit heel op mijn gemakkie alles af te kijken wat er op straat allemaal gebeurt en te zien is. Relaxed….
Onderweg naar huis koopt Zenon nog wat groenten en aardappelen, mijn rugzak wordt aardig zwaar, maar daar is een rugzak voor. Brechtje hoeft haar pakje drinken niet meer en dat hou ik ook vast. Op mijn knieën liggen 2 grote groene kolen. We zijn goed bepakt en bezakt en als het erg hobbelt en bobbelt moet ik me goed tegenhouden om niet achterover te vallen. Maar het gaat allemaal voortreffelijk, tenminste bij ons. Voor ons rijd een bodaboda erg dicht langs een auto, te dicht bij de auto, nee tegen de auto! Hij klettert, met passagiers en al tegen de grond. Gelukkig niet teveel lichamelijke schade, het ging niet zo hard. Maar de boda doet het niet meer.
Wij rijden er omheen en komen gezond weer thuis.
Michelle is in de sewing room en we bepreken of we beginnen met de gordijnen op te hangen of….dat ik even naar het dorp loop om de lege flesjes bier om te ruilen. We hebben besloten om in het dorp niet meer op het terras gaan zitten met een pilsje omdat de mensen hier dat toch raar vinden. Twee mazungu (blanken) vrouwen met bier. Als ik bij de bar aankom waar we deze flesjes gekocht hebben en ik vraag of ik ze om kan ruilen, kan dat niet. De vrouw van dit zaakje is er zelf niet en zij wil de lege flesjes niet terug nemen. Of ik dan 4 flesjes bier kan kopen? Maar ook dat kan niet. Ik moet woensdag terug komen als die ene mevrouw er is. Ik vind het wel raar, maar doe niet moeilijk. Wat niet kan, kan niet dus loop ik aan. Een man, die een heerlijk flesje bier drinkt. Vraag of ik een biertje lus. Ik knik vriendelijk nee en loop naar buiten.
Daar zijn het nog steeds de kinderen die me naroepen en naar me zwaaien. Ze vinden het vaak ook erg leuk als ze op de foto mogen. Een van die kleintjes rent naar huis na het maken van de foto. En als ik het goed begrepen heb, gaat hij nu trots vertellen dat hij op de foto staat.
Michelle denkt dat ik een grapje maak als ik zeg dat ik geen heerlijk koud pilsje voor haar mee gebracht heb. Als ze merkt dat het echt zo is, zegt ze “Doet de koelkast het weer, hebben we geen bier om erin te leggen” Helaas pindakaas.
Toch willen we in een ruimte de gordijnen vandaag ophangen omdat daar de zon snel op het raam schijnt en het er erg warm wordt. Ik ga de boor, pluggen, schroeven, stokken en ophangsystemen verzamelen en binnen 10 minuten kunnen we beginnen.
We meten waar de gaten in de muur moeten komen, klim op een stoel maar kan er helaas niet bij.
Een trap is nergens te bekennen, de grote tafel van het eetgedeelte krijgen we haast niet door de deur dus nemen we een stoel en zetten daar een krukje op. Omdat Michelle al gehandicapt is, klim ik op dit hoge obstakel. Michelle gaat erbij staan om spullen aan te geven en om me op ta vangen mocht dit nodig zijn. Ik boor en boor maar de muur is zo ontzettend hard en met heel veel moeite krijg ik de plug in het gat. Maar, dan zie ik dat ik het tweede gat toch niet op de juiste plek heb aangestipt, het ophangsysteem past niet op de gaatjes. Dat is balen. Ik boor opnieuw maar krijg er met geen mogelijkheid de plug goed in. Ik krijg het warmer en warmer en baal ontzettend dat
“even de gordijnen ophangen, niet mogelijk is. Naar ons idee zijn de pluggen ook te klein voor de lange schroeven. Michelle gaat er Zenon bij halen. Die boort het volgende gat maar komt ook niet diep genoeg de muur in. We moeten een iets grotere boor gebruiken. Maar nog steeds lukt het niet zoals het moet. Inmiddels heb ik honger en van warm ben ik heet geworden. Ik puf maar werk door. Dit gordijn zal vandaag hangen! Uiteindelijk lukt het ook, maar we moeten dus kortere schroeven gebruiken omdat we de gaten in de muur niet zo diep kunnen boren.
Inmiddels is het eten klaar wordt er geroepen. Dit eten we buiten op ons bankje. De oudste kinderen komen vragen of we vuurtje gaan stoken vanavond. Nee vanavond niet want we hebben geen hout verzameld. Komt Michael ineens aanlopen met een groot stuk hout en nog een grotere bijl. Gaat hij voor onze neus het hout in stukken hakken. Elke keer als er iets doormidden is klappen we in onze handen. Volgens the kids gaat het regenen en leggen we dus ons hout onder de rand/kap van ons huisje in de hoop dat het droog blijft. Als wij naar binnen gaan, gaan de kinderen naar huis.
Maar voordat ik binnen ben komen Maria en David vragen wanneer ze met mij naar het dorp mogen wandelen, tomorrow? Michelle snapt niet wat ze bedoelen, maar ik leg het even uit. Vanmiddag toen ik naar de winkel liep kwamen hun uit school en vroegen ze of ze met mij mee mochten lopen. Maar omdat ik ook naar de bar ging vond ik dat geen goed idee en zei dat ik ze een andere keer mee wilde nemen. Dat ben ik ook echt van plan. Want het zijn echt zo’n lieve spontane kinderen. Ik hou echt veel van ze. En als ik hen blij kan maken met een wandeling naar het dorp, waarom niet?
Als Michelle en ik aan ons verslag aan het werken zijn horen we ineens van buiten “Hello”
Het is Pesino(?) onze nachtwaker en hij komt even een praatje maken. Een lieve jongen.
Als ik vraag of hij een foto van zijn vrouw en kind bij heeft, belooft hij die morgen mee te brengen.
We zullen zien.