sprained ankle
Door: Helma
Blijf op de hoogte en volg Helma
15 Februari 2015 | Oeganda, Jinja
ZONDAG 15 FEBRUARI
na ruim 6 weken niks aan sport gedaan te hebben wil ik eens kijken hoe het met mijn conditie gesteld is. 10x opdrukken lukt me maar amper, dat valt me tegen! Ik maak me er niet druk om en ga in april wel weer aan de slag als ik weer terug in Nederland ben. Nu even niet. Na een lekker ontbijtje in ons luxe hotel nemen we een kopje koffie en instaleren ons op een stoeltje in de tuin. Nageltjes vijlen, epileren en dat allemaal in rust. Wat lijkt Oeganda op dit moment vredig, hoewel ik heel goed weet dat er ook een andere kant is. Suzan vertelde vrijdag nog een indrukwekkend en vreemd verhaal. De man waar we wel eens hapjes van gekocht hebben, hier in Buzika town is overleden aan gevolg van een vergiftiging. Hij laat een vrouw en zes kinderen achter. De reden dat iemand vergiftigd wordt kan oa zijn omdat andere mensen jaloers zijn dat hij veel hapjes verkocht en goede zaken deed. Er is hier echt niemand te vertrouwen. Er is vorige week ook een dood baby’tje gevonden in de rivier. Het zou kunnen dat dit kindje gedood is omdat het gehandicapt is. Er zijn mensen die denken dat zo’n kindje dan bezeten is van de duivel. Oeganda is een prachtig land, een mooi land, een relaxed land maar ik zou er niet voor altijd kunnen wonen. Het cultuurverschil is te groot om echt te kunnen integreren.
Maar goed, vandaag hangen we de toerist uit en is het leven erg goed in Oeganda-land. We betalen de rekening van onze logeerpartij en de ober vind het geen probleem als we nog blijven genieten in de tuin van het hotel. Daar is het een grote bedrijvigheid voor de bruiloftsgasten die vanmiddag komen. En steeds horen we “You are welcome” we spreken niks af maar kijken wel hoe deze middag verlopen zal. Niks plannen want het loopt altijd anders. (ha ha) The ceremonie in de church is om 13.00uur, daarna gaat het bruidspaar foto’s laten maken waarna de receptie en het feest hier in de tuin plaats gaat vinden. Kan goed pas om 15.00 of 16.00uur beginnen. We lezen, we appen, praten en vinden het allemaal nog steeds erg relaxed. Maar dan zien we het boven ons hoofd donkerder worden en even later voelen we de eerste druppels vallen. En het leuke is dat Michelle gisteren in een boek gelezen heeft dat als het gaat regenen op een bruiloft in Oeganda , dat een teken is dat het een goed huwelijk gaat worden. Wij zouden balen, maar hier zijn ze misschien wel heel erg blij met deze regendruppels. Het ziet er allemaal prachtig uit, met grote bloemstukken, een perfecte muziekinstallatie, mooie stoelhoezen en een hele grote bruidstaart. Zo te zien welgestelde mensen.
We nemen ons drankje mee naar binnen naar het “internet café van het hotel. Als het personeel Michelle aan ziet komen strompelen vragen ze allemaal wat er aan de hand is. Volgens hen is een massage erg goed bij een verstuikte enkel omdat dan de bloedtoevoer beter wordt. Ik zie Michelle heel bedenkelijk kijken maar de behulpzame serveerster heeft haar voet al in haar hand en begint draaibewegingen te maken. De andere personeelsleden staan erbij en knikken bevestigend dat het allemaal wel goed is zo. Ik kijk naar Michelle die in elkaar krimpt van de pijn en ik heb duidelijk mijn twijfels over hun EHBO kennis. Dan zegt Michelle ” I do it on the Dutch way….stop!” Iedereen lacht, Michelle ook, als een boer met kiespijn. Inmiddels is het droog en hebben we besloten om niet op het bruidspaar te wachten. We nemen de boda en vertrekken naar Jinja’s Ceelingclub. Daar zoeken we een leuk plekje uit met uitzicht op het Victoriameer. Omdat we tussen de middag nog niks gegeten hebben, beginnen we een beetje honger te krijgen. En bestellen we een lunchhapje en genieten van een kopje koffie. Maar het begint harder te waaien en ook nu beginnen er druppels te vallen. We krijgen het koud en wachten binnen totdat het droog is en we met de boda terug naar Home Sweet Home kunnen. De kinderen zijn met een balspel in de weer, maar wij blijven vandaag bij ons eigen huisje……Totdat Kawa aan komt lopen en vraagt of ik haar schooluniform wat enger kan maken, het is iets te wijd. Nee, denk ik, niet vanavond. Maar het zal wel moeten want morgen moet ze deze jurk aan omdat de school begint. Dus…….plannen gewijzigd en ga ik met haar naar de Sewing room waar ik ruim een uur besteed aan innemen, spelden en naaiwerk. Ze is zelf begonnen aan een ceintuur, maar dat ziet er ook niet uit. Vooruit dan maar, help ik hier ook nog maar even mee.
Als ik rond 20.15 terug in ons huisje kom, ligt Michelle op bed te rusten. Zo’n weekendje weg, met een kapotte knie en een verstuikte enkel is toch erg vermoeiend.
Lekker laten rusten. Ik wil vanavond ook lekker op tijd naar bed met een goed boek.
na ruim 6 weken niks aan sport gedaan te hebben wil ik eens kijken hoe het met mijn conditie gesteld is. 10x opdrukken lukt me maar amper, dat valt me tegen! Ik maak me er niet druk om en ga in april wel weer aan de slag als ik weer terug in Nederland ben. Nu even niet. Na een lekker ontbijtje in ons luxe hotel nemen we een kopje koffie en instaleren ons op een stoeltje in de tuin. Nageltjes vijlen, epileren en dat allemaal in rust. Wat lijkt Oeganda op dit moment vredig, hoewel ik heel goed weet dat er ook een andere kant is. Suzan vertelde vrijdag nog een indrukwekkend en vreemd verhaal. De man waar we wel eens hapjes van gekocht hebben, hier in Buzika town is overleden aan gevolg van een vergiftiging. Hij laat een vrouw en zes kinderen achter. De reden dat iemand vergiftigd wordt kan oa zijn omdat andere mensen jaloers zijn dat hij veel hapjes verkocht en goede zaken deed. Er is hier echt niemand te vertrouwen. Er is vorige week ook een dood baby’tje gevonden in de rivier. Het zou kunnen dat dit kindje gedood is omdat het gehandicapt is. Er zijn mensen die denken dat zo’n kindje dan bezeten is van de duivel. Oeganda is een prachtig land, een mooi land, een relaxed land maar ik zou er niet voor altijd kunnen wonen. Het cultuurverschil is te groot om echt te kunnen integreren.
Maar goed, vandaag hangen we de toerist uit en is het leven erg goed in Oeganda-land. We betalen de rekening van onze logeerpartij en de ober vind het geen probleem als we nog blijven genieten in de tuin van het hotel. Daar is het een grote bedrijvigheid voor de bruiloftsgasten die vanmiddag komen. En steeds horen we “You are welcome” we spreken niks af maar kijken wel hoe deze middag verlopen zal. Niks plannen want het loopt altijd anders. (ha ha) The ceremonie in de church is om 13.00uur, daarna gaat het bruidspaar foto’s laten maken waarna de receptie en het feest hier in de tuin plaats gaat vinden. Kan goed pas om 15.00 of 16.00uur beginnen. We lezen, we appen, praten en vinden het allemaal nog steeds erg relaxed. Maar dan zien we het boven ons hoofd donkerder worden en even later voelen we de eerste druppels vallen. En het leuke is dat Michelle gisteren in een boek gelezen heeft dat als het gaat regenen op een bruiloft in Oeganda , dat een teken is dat het een goed huwelijk gaat worden. Wij zouden balen, maar hier zijn ze misschien wel heel erg blij met deze regendruppels. Het ziet er allemaal prachtig uit, met grote bloemstukken, een perfecte muziekinstallatie, mooie stoelhoezen en een hele grote bruidstaart. Zo te zien welgestelde mensen.
We nemen ons drankje mee naar binnen naar het “internet café van het hotel. Als het personeel Michelle aan ziet komen strompelen vragen ze allemaal wat er aan de hand is. Volgens hen is een massage erg goed bij een verstuikte enkel omdat dan de bloedtoevoer beter wordt. Ik zie Michelle heel bedenkelijk kijken maar de behulpzame serveerster heeft haar voet al in haar hand en begint draaibewegingen te maken. De andere personeelsleden staan erbij en knikken bevestigend dat het allemaal wel goed is zo. Ik kijk naar Michelle die in elkaar krimpt van de pijn en ik heb duidelijk mijn twijfels over hun EHBO kennis. Dan zegt Michelle ” I do it on the Dutch way….stop!” Iedereen lacht, Michelle ook, als een boer met kiespijn. Inmiddels is het droog en hebben we besloten om niet op het bruidspaar te wachten. We nemen de boda en vertrekken naar Jinja’s Ceelingclub. Daar zoeken we een leuk plekje uit met uitzicht op het Victoriameer. Omdat we tussen de middag nog niks gegeten hebben, beginnen we een beetje honger te krijgen. En bestellen we een lunchhapje en genieten van een kopje koffie. Maar het begint harder te waaien en ook nu beginnen er druppels te vallen. We krijgen het koud en wachten binnen totdat het droog is en we met de boda terug naar Home Sweet Home kunnen. De kinderen zijn met een balspel in de weer, maar wij blijven vandaag bij ons eigen huisje……Totdat Kawa aan komt lopen en vraagt of ik haar schooluniform wat enger kan maken, het is iets te wijd. Nee, denk ik, niet vanavond. Maar het zal wel moeten want morgen moet ze deze jurk aan omdat de school begint. Dus…….plannen gewijzigd en ga ik met haar naar de Sewing room waar ik ruim een uur besteed aan innemen, spelden en naaiwerk. Ze is zelf begonnen aan een ceintuur, maar dat ziet er ook niet uit. Vooruit dan maar, help ik hier ook nog maar even mee.
Als ik rond 20.15 terug in ons huisje kom, ligt Michelle op bed te rusten. Zo’n weekendje weg, met een kapotte knie en een verstuikte enkel is toch erg vermoeiend.
Lekker laten rusten. Ik wil vanavond ook lekker op tijd naar bed met een goed boek.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
