puppy's

WOENSDAG 11 FEBRUARI
Wat zijn de puppy’s volhoudertjes zeg!
Vanmorgen toen ik wakker werd piepten ze al, en nu een uur later nog net zo hard als gisteren en vandaag. Ik blijf het zielig vinden, maar weet ook dat ik er niks aan kan doen.
Deze morgen gaan we op bezoek bij Jacinta, een aunty die elke nacht op de kinderen past.
We nemen een tasje met een leuk shirt, kettinkje, ananas en een flesje water voor haar mee.
Daarna willen we naar Jinja gaan om stokken te kopen om de gordijnen mee op te hangen.
Dan is de day care helemaal klaar, op de fysio ruimte na. We gaan nog bekijken wat daar allemaal nodig is. En wat wij te bieden hebben.
Na het ontbijt gaan we , tegelijk met Jacinta naar haar huisje toe. Halverwege stappen we over op de matato omdat dat goedkoper is dan met de bodaboda. Als we deze af gerekend hebben
(Jacinta zei tegen ons 2000 shilling) vind de bodaboda driver van Jacinta dat hij te weinig money gekregen heeft en wacht nu op meer geld. We begrijpen er niks van want ze reist dagelijks met dit vervoersmiddel en weet heus de prijzen wel. Dan, na even vragen komen we erachter dat wij teveel betaald hebben. Jacinta had met onze driver afgesproken 2000shilling voor 2 personen, op een boda. En wij geven hem 4000 omdat wij pp denken. Nu wil haar driver ook meer geld. Jacinta staat erbij en zegt heel vriendelijk dat dat teveel is. Haar driver is het er niet mee eens en wil meer. Dan komt Michelle in actie en zegt “Toe nou afspraak is afspraak, je krijgt niks meer” Niet te geloven maar hij geeft toe en het is okay. Wij reizen verder met de matato. Gelukkig is het niet druk en kan Michelle voorin zitten. Na 10 minuten zijn we in het plaatsje waar Jacinta woont. Op de markt vraagt Jacinta wat we willen eten. Eten? We zouden toch “een bakkie” ? Maar zij gaat voor ons koken.
Ha ha daar gaat onze planning van ’s morgens bezoek, ’s middags even stokken kopen.
We kiezen voor vis, maar eerst krijgen we een heerlijk kopje thee met zelfgebakken koekjes.
Het huisje van Jacinta is een eenkamerwoning. Net als bij Rita, hangt er een gordijn waarachter het slaapgedeelte is. Ook hier geen eigen keuken, geen wc, geen koelkast. Het water voor onze thee wordt gekookt op een een pits gasstelletje, in een hoekje van de ruimte. De muur is mooi blauw geschilderd en er hangt een posters en foto’s aan de muur. Op zich erg leuk en knus, maar zo zo eenvoudig. Bijna niet voor te stellen. Het koken gebeurt buiten ook weer op een klein vuurtje, dus eerst wordt de vis klaar gemaakt en daarna de rijst gekookt en de kool. Tussendoor de pindasaus voor door de vis.
Jacinta is zo rustig en werkt zo ontspannen dat ik er zelf ook rustig van wordt. Wat kan mij de tijd schelen. Het is toch super lief dat iemand zoveel werk voor ons wil doen en ons uitnodigt in haar huis. Het is gezellig en we praten over van alles en nog wat. O.a. over het opvoeden van kinderen. Jacinta is een zacht aardig vrouwtje, en het verbaasd me dan ook dat zij denkt dat door stokslagen de kinderen beter luisteren. Zij gaat er van uit dat daardoor de kinderen weten waar ze aan toe zijn en de regels die er zijn, beter hanteren. Maar ze vertelt er ook bij dat mama (Suzan) niet wil dat er met de stok geslagen wordt . En ik denk dat zij weer verbaast is over ons, als wij vertellen het daar wel mee eens te zijn. Weer een cultuurverschil. Tot slot krijgen we nog verse ananas en een heerlijk zelfgemaakte verse jus van passievrucht, Orange en water. Onze schoenen moeten buiten blijven staan dat is een Oegandese gewoonte, die wel goed is.
Uiteindelijk rond 14.00 besluiten we om naar Jinja te gaan, we willen echt vandaag de stokken kopen zodat het project gordijnen, klaar is.
Het is vandaag erg warm en puffend lopen we rond in Jinja. Als we in de “Gamma-straat” zoals wij die noemen rondlopen is daar veel bedrijvigheid. Hier wordt gesjouwd met ijzer, hout, zakken cement en is het erg druk. We gaan een ijzerhandel binnen en leggen uit wat we nodig hebben. Ja hij heeft ijzeren staven liggen maar geen ophangsysteem. De buurman heeft ze waarschijnlijk wel. Prima gaan we even naar de buren. Maar de buren, nee die heeft ze niet, een paar deuren verder die zal die dingen wel hebben, Waar? Daar? Oké lopen we daar naar toe. Ophangsysteem? Nee die moet je aan het einde van de weg kopen. Daar bij die blauwe muur. He, he wat een gedoe allemaal. Wij sjokken inmiddels, weer helemaal terug en vragen netjes wat we nodig hebben. Ophangsysteem, om gordijnen op te hangen . En ja hoor, er wordt een doosje tevoorschijn getoverd en wat zit daar in? ophangsystemen! Yes! Prima, doen we. Als we dan ook nog ijzeren staven zien liggen zijn we helemaal happy. Maar de staven in deze winkel, zijn hier wel erg duur. Wij, als echte Hollanders, gaan dus toch voor “het koopje” en lopen weer terug naar de eerste winkel. De man lacht ons vriendelijk toe als we binnenkomen. We lopen naar het juiste rek, we zeggen de maten en passen of de buis wel door het gaatje van ons net gekochte hang systeem past. NIET dus! Jeetje we worden er moedeloos van. Ggggrrrrr zegt Michelle. De man blijft vriendelijk terug lachen. Dan beslissen we dat we weer terug lopen naar de duurdere buizen en gaan die kopen. Het komt allemaal heel onvoordelig uit met de maten die we willen, maar het kan ons niks schelen.
Ik ben het gewinkel voor het hangen van gordijnen beu en snak naar een lekker glas drinken op een leuk terras. Zagen maar. Dit gebeurt niet in een werkplaats achter, nee dat moet allemaal op straat gebeuren. Dat houdt in dat deze buis van bijna 4 meter over het trottoir gelegd wordt, en zo in stukken gezaagd wordt. Voorbijgangers moeten erover heen stappen of onderdoor kruipen of omlopen. Het is een heel gedoe en de man werkt erg slordig. Zo slordig dat we er nog iets van de prijs afkrijgen ook. Maar dan….uiteindelijk….2 uur later lopen we dan toch met stokken, ophangsystemen, schroeven en pluggen de straat weer op.
Achter een heel klein houten kraampje zit een jonge vrouw kaartjes (of zoiets?) te verkopen. Als ze met haar hoofd onder “haar balie” zit denk ik dat ze geld aan het tellen is. Maar dan zie ik dat ze met een scheermesje haar gezicht aan het ontharen is. Niks schoonheidsspecialiste, gewoon op straat.
Michelle wil stof kopen en dat doen we nog, maar dan zijn we het winkelen echt beu. We ploffen op een terras en drinken een lekker koud biertje. Mmmmm wat kan dat lekker zijn.
We willen op de boda boda en eigenlijk door Hassan, naar huis gereden worden.
Maar als we bij zijn standplaats komen, is hij er niet. We wachten even maar besluiten na 10 minuten toch een andere driver te nemen. Meteen begint het gedonder over de prijs en altijd vragen ze meer dan de prijs werkelijk is. We zijn dat inmiddels zo beu. Hoezo discrimineren? Wij, als mzungy (blanke) moeten overal meer voor betalen of in ieder geval onderhandelen. Dus lopen we meteen door naar een ander. En uiteindelijk lukt het dan ook wel voor de prijs die het kost, maar het afdingen, wat in het begin een sport is, begint nu langzamerhand een irritatie te worden.
Ook deze driver zet ons netjes voor de poort bij Home Sweet Home af en krijgt dus een fooitje erbij.
Jacinta roept dat ze eten bewaard heeft en ik ga dat dankbaar halen.
Gift, die het eten komt brengen, geven we meteen haar nieuwe rugzak. Ze is er erg blij mee.
Als later Kawa ook komt, en we haar ook een nieuwe rugzak geven, krijgen we allebei een knuffel.
Als we aan het eten zijn, komen er ineens 3 kinderen aanhollen met de vraag of hun ook een nieuwe rugzak krijgen. We beloven niks, maar willen wel kijken welk kind een rugzak nodig heeft. We hebben nog steeds geld in “ons Home SweetHome-potje” en willen dat goed besteden.
Inmiddels heeft, Liesbeth, mijn zus, een supermanpak kunnen regelen. Peer, die eind maart komt, brengt het mee. Ik heb het David, de jongen die het aan me vroeg, net vertelt. Hij was zo blij en straalde helemaal!
Wat ben ik een geluksmens dat ik dit zo allemaal kan en mag doen. Deze kinderen zijn zo blij met kleine dingen. Zelfs met onze lege flesjes water zijn ze blij omdat ze die weer gebruiken om water mee naar school te nemen. Had ik dit van tevoren geweten had ik voor allemaal een leuke bidon mee genomen.
Inmiddels hebben we gegeten en zijn we weer fris gedoucht. Helaas is het te donker om onze vuurkuil af te maken dus dat wordt weer binnen zitten vanavond.
Ineens horen we Hallo aunty’s . We zien niks maar horen dat Tom, de garden/klusjesman voor het raam staat. We vragen hoe het met de puppy’s is en volgens hem houden ze na een week wel op met piepen in de ren. Maar ik ben straks even gaan kijken en behalve dat ze in de ren moeten, zitten ze ook nog aan een ketting. Tja en dat vind ik al helemaal niks. “I don’t like it Tom, that the puppy’s have a neckless. Only in the ren is okay, but not with a nekleess”. Hij vind dit erg grappig en moet lachen. Tja ik weet dat mijn engels geen 10 verdiend, maar ik kom wel voor de dieren op. Maar of het helpen zal?
Deze avond weer…..braaf op ons bankje!