school bus
Door: Helma
Blijf op de hoogte en volg Helma
12 Februari 2015 | Oeganda, Jinja
dinsdag 10 FEBRUARI
Om 5.00 wordt ik wakker door gehuil van een van de kinderen.
Ik probeer het niet te horen, maar dat gaat dus niet lukken.
Uiteindelijk is het stil en val ik weer in slaap.
Om 5.45 “TOET TOET”, de schoolbus voor de poort. 15 minuten te vroeg, balen.
“De afspraak” is dat de kinderen die buiten Home Sweet Home naar school gaan, om 6.00 uur klaar moeten staan voor de schoolbus. Maar de bus is tegenwoordig nooit op tijd. Vorige week kwam hij pas om 8.30 en nu al een paar dagen vroeger dan 6.00uur. Als er geen kinderen staan rijd de bus gewoon door, ook al is deze te vroeg. Suzan baalt hier flink van want ze moet wel bus geld betalen.
En…het is hier niet zo als in Nederland dat je dan de baas van dat bedrijf kunt bellen, of de planner van de route. Nee dan heb je gewoon pech gehad.
Weer draai ik me om, ik heb nog een uurtje voordat ik op moet staan. Echt slapen doe ik niet meer.
Om 7.30 worden we op de Day care verwacht en krijgen alle kinderen een grote beker pap.
Dan rond 8.30 is de bedoeling dat Michelle en ik de groep van Claire overnemen omdat die naar het ziekenhuis is met haar zoontje. Ze zegt dat ze om 10.00 weer terug is, maar dat geloven we niet eens. Tijd is in Oeganda een ruim begrip. (ha ha)
Als alle kids van ons groepje binnen zijn, besluiten Michelle en ik om ze mee naar buiten te nemen.
De ruimte waarin dit klasje is gevestigd is zo klein en eerlijk is eerlijk, echt fris ruikt het ook niet.
We nemen een mat en speelgoed mee en maken een korte wandeling naar de konijnen en de kippen. We vragen aan Tom, de tuin- en klusjesman, of hij een jong konijntje uit het hok wil halen. Maar volgens mij ben ik de enigste die het “ohhhh zo schattig” vind. Dus konijntje kan weer terug bij de rest van zijn familie. Waarna we gezellig met zijn allen buiten in de schaduw gaan zitten. Er waait een heerlijk fris windje en als ik dan ook nog voor iedereen een stuk meloen ga halen, vinden ze het helemaal prettig. We kijken op de bouw van “onze stal” en deze begint echt op te schieten. Vanavond horen we wanneer we een kip moeten gaan kopen, zegt Chris. We wachten af.
Rond 11.00uur lopen we terug en nemen de meeste kinderen van ons groepje een steen mee terug (die zijn over van de stal)en die leggen ze bij ons huisje neer. Daar gaan Michelle en ik een vuurcirkel van maken zodat we in de avonden niet meer verplicht zijn om binnen op ons bankje te moeten gaan zitten. Vuurtje aan, muggen weg en wij lekker buiten op het bankje.
Dan, om 12.00uur, zijn de klassen ook vrij en komen er steeds meer kinderen naar buiten om te spelen. De meeste vinden het erg leuk als ze op de foto mogen, en waarom niet? Leuk om straks iedereen wat foto’s te kunnen geven. Nu we een hele morgen intensief met de kinderen bezig geweest zijn, merken we dat dit erg vermoeiend is. De meeste praten niet of zijn lichamelijk zo beperkt dat ze hulp nodig hebben.
Dan is het eten klaar en gaan Michelle en ik met 2 bordjes Polenta naar ons eigen huisje toe, zoals afgesproken is met Suzan. (vrijwilligers eten bij hun eigen huisje, voor de regelmaat van de kinderen)
Na het eten beginnen we al aan het maken van onze cirkel van steen en daarna een heerlijke douche.
Dan hoor ik ineens een van de jonge hondjes piepen en keffen dat het een lust is. Zo nieuwsgierig als ik ben, loop ik naar buiten en zie daar Tom met een dood hondje in zijn handen lopen. Het andere jonge hondje loopt met hem mee. Ik roep wat er gebeurt is, maar Tom lacht en loopt weg met het dode hondje. Daar moet ik het mijne van weten! Dus als ik naar de Day care loop, ga ik eerst naar Tom om te vragen hoe dat hondje gedood is. Hij moet lachen en zegt dat er geen hond dood is. Nou ja ik heb het toch zelf gezien! Maar het blijkt echt niet waar te zijn, ik heb er gewoon mijn eigen verhaal van gemaakt. De hondjes lopen heel de dag los over het terrein en komen overal, dus ook binnen in de Day care. En als ze ergens wat te eten zien liggen, nemen ze dat natuurlijk mee.
En dat was niet de bedoeling, dus Tom heeft ze in een ren gezet, maar volgens mij op een (te!) hardhandige manier. Ik denk dat de mensen hier ook anders met dieren omgaan dan bij ons. Ik heb hier nog nooit een kindje met een van die hondjes zien knuffelen. Ik vond ze heel schattig, maar aan de andere kant ook zielig omdat ze, naar mijn idee, altijd aan het zoeken waren naar eten. En ze bleven zo mager.
Maar goed, gelukkig geen dode hond, alleen moeten ze nu heel de dag vast. L os l a t e n !
Deze middag breng ik weer door in de Sewing room en begin met een nieuw patroon uit te raderen voor het schooluniform van Kawa. Michelle is de gordijnen aan het maken. Opio komt bij ons zitten en hij moet steeds lachen als Michelle de pedaal van de naaimachine indrukt met haar voet. Op een gegeven moment drukt hij met zijn handen op de voet van Michelle als die moet naaien. Wat een lol heeft hij, en wij ook. Heerlijk om een kind, door zoiets eenvoudigs, te zien genieten.
Maar ook deze middag vliegt voorbij en om 17.00 houden we het voor gezien.
We moeten nog naar de markt om brood, water, groenten en fruit te kopen.
En het is ook wel even lekker om van het terrein af te zijn.
We blijven voor veel mensen toch nog steeds een bezienswaardigheid. Vooral kinderen roepen
“mzungy” (blanke) en zwaaien naar ons. Toen we brood kochten, was er een klein meisje, wat me aanraakte en toen naar haar handje keek, net alsof ze wilde weten of ik wit afgaf. Ik moest er wel om lachen.
Op de markt zien we 2 jongens die rugzakken verkopen. Ze vragen er 20.000 shilling per stuk voor, wat ongeveer 6 euro is. We vinden ze niet stevig genoeg omdat we ze willen kopen voor Kawa en Gift. Dat zijn 2 tieners bij Home Sweet Home en we hebben gezien dat hun rugzak om mee naar school te nemen, helemaal kapot is. We kijken verder. Uiteindelijk kopen we er 2 voor die prijs en nog steviger ook. Kunnen we weer twee kinderen blij maken.
Als we terug p het terrein zijn, heeft Jacinta 2 porties eten voor ons bewaard. Spaghetti met een tomaten groente saus. Lekker. We kunnen nog net buiten op ons bankje eten voordat de muggen op bezoek komen. Maar als ik later binnen op mijn slaapkamer achter mijn PC zit, zie ik schuin achter mij wat bewegen. Ik denk aan een hagedis, maar het blijkt een zwarter en groter “iets” te zijn. HELLUPPP
Dat heb ik weer! Ik ren mijn kamer uit en Michelle merkt al meteen dat er wat “ergs” aan de hand is.
Voorzichtig kijken we samen om het hoekje van mijn slaapkamerdeur. Tja hij zit er echt, weer een vleermuis op bezoek. Ik heb op mijn vorige verslag, met verhaal van de vleermuis, tips gekregen hoe je zoiets buiten zet, maar ik durf het echt niet. Michelle sluipt mijn kamer in met een grote doek. Ze wil me helpen als ik niet ga gillen. Oké, ik hou mijn kiezen stijf op elkaar en zal geen geluid produceren. Maar Michelle vind het ook eng, het beestje is zo vlug en fladdert steeds ergens anders heen. Ik besluit om Michael te gaan roepen, een van de oudere kinderen. Hij loopt met mij mee en vraagt of het een kikker is. No, geen frok, maar een ah, hoe heet zoiets ook al weer in het Engels.
(a bat, heb het net ff opgezocht)
Nou ja doet er niet toe, het is een “mouse” die fladdert. Michael wordt de held van de dag, want hij vangt het beestje en zet deze buiten.
Om 5.00 wordt ik wakker door gehuil van een van de kinderen.
Ik probeer het niet te horen, maar dat gaat dus niet lukken.
Uiteindelijk is het stil en val ik weer in slaap.
Om 5.45 “TOET TOET”, de schoolbus voor de poort. 15 minuten te vroeg, balen.
“De afspraak” is dat de kinderen die buiten Home Sweet Home naar school gaan, om 6.00 uur klaar moeten staan voor de schoolbus. Maar de bus is tegenwoordig nooit op tijd. Vorige week kwam hij pas om 8.30 en nu al een paar dagen vroeger dan 6.00uur. Als er geen kinderen staan rijd de bus gewoon door, ook al is deze te vroeg. Suzan baalt hier flink van want ze moet wel bus geld betalen.
En…het is hier niet zo als in Nederland dat je dan de baas van dat bedrijf kunt bellen, of de planner van de route. Nee dan heb je gewoon pech gehad.
Weer draai ik me om, ik heb nog een uurtje voordat ik op moet staan. Echt slapen doe ik niet meer.
Om 7.30 worden we op de Day care verwacht en krijgen alle kinderen een grote beker pap.
Dan rond 8.30 is de bedoeling dat Michelle en ik de groep van Claire overnemen omdat die naar het ziekenhuis is met haar zoontje. Ze zegt dat ze om 10.00 weer terug is, maar dat geloven we niet eens. Tijd is in Oeganda een ruim begrip. (ha ha)
Als alle kids van ons groepje binnen zijn, besluiten Michelle en ik om ze mee naar buiten te nemen.
De ruimte waarin dit klasje is gevestigd is zo klein en eerlijk is eerlijk, echt fris ruikt het ook niet.
We nemen een mat en speelgoed mee en maken een korte wandeling naar de konijnen en de kippen. We vragen aan Tom, de tuin- en klusjesman, of hij een jong konijntje uit het hok wil halen. Maar volgens mij ben ik de enigste die het “ohhhh zo schattig” vind. Dus konijntje kan weer terug bij de rest van zijn familie. Waarna we gezellig met zijn allen buiten in de schaduw gaan zitten. Er waait een heerlijk fris windje en als ik dan ook nog voor iedereen een stuk meloen ga halen, vinden ze het helemaal prettig. We kijken op de bouw van “onze stal” en deze begint echt op te schieten. Vanavond horen we wanneer we een kip moeten gaan kopen, zegt Chris. We wachten af.
Rond 11.00uur lopen we terug en nemen de meeste kinderen van ons groepje een steen mee terug (die zijn over van de stal)en die leggen ze bij ons huisje neer. Daar gaan Michelle en ik een vuurcirkel van maken zodat we in de avonden niet meer verplicht zijn om binnen op ons bankje te moeten gaan zitten. Vuurtje aan, muggen weg en wij lekker buiten op het bankje.
Dan, om 12.00uur, zijn de klassen ook vrij en komen er steeds meer kinderen naar buiten om te spelen. De meeste vinden het erg leuk als ze op de foto mogen, en waarom niet? Leuk om straks iedereen wat foto’s te kunnen geven. Nu we een hele morgen intensief met de kinderen bezig geweest zijn, merken we dat dit erg vermoeiend is. De meeste praten niet of zijn lichamelijk zo beperkt dat ze hulp nodig hebben.
Dan is het eten klaar en gaan Michelle en ik met 2 bordjes Polenta naar ons eigen huisje toe, zoals afgesproken is met Suzan. (vrijwilligers eten bij hun eigen huisje, voor de regelmaat van de kinderen)
Na het eten beginnen we al aan het maken van onze cirkel van steen en daarna een heerlijke douche.
Dan hoor ik ineens een van de jonge hondjes piepen en keffen dat het een lust is. Zo nieuwsgierig als ik ben, loop ik naar buiten en zie daar Tom met een dood hondje in zijn handen lopen. Het andere jonge hondje loopt met hem mee. Ik roep wat er gebeurt is, maar Tom lacht en loopt weg met het dode hondje. Daar moet ik het mijne van weten! Dus als ik naar de Day care loop, ga ik eerst naar Tom om te vragen hoe dat hondje gedood is. Hij moet lachen en zegt dat er geen hond dood is. Nou ja ik heb het toch zelf gezien! Maar het blijkt echt niet waar te zijn, ik heb er gewoon mijn eigen verhaal van gemaakt. De hondjes lopen heel de dag los over het terrein en komen overal, dus ook binnen in de Day care. En als ze ergens wat te eten zien liggen, nemen ze dat natuurlijk mee.
En dat was niet de bedoeling, dus Tom heeft ze in een ren gezet, maar volgens mij op een (te!) hardhandige manier. Ik denk dat de mensen hier ook anders met dieren omgaan dan bij ons. Ik heb hier nog nooit een kindje met een van die hondjes zien knuffelen. Ik vond ze heel schattig, maar aan de andere kant ook zielig omdat ze, naar mijn idee, altijd aan het zoeken waren naar eten. En ze bleven zo mager.
Maar goed, gelukkig geen dode hond, alleen moeten ze nu heel de dag vast. L os l a t e n !
Deze middag breng ik weer door in de Sewing room en begin met een nieuw patroon uit te raderen voor het schooluniform van Kawa. Michelle is de gordijnen aan het maken. Opio komt bij ons zitten en hij moet steeds lachen als Michelle de pedaal van de naaimachine indrukt met haar voet. Op een gegeven moment drukt hij met zijn handen op de voet van Michelle als die moet naaien. Wat een lol heeft hij, en wij ook. Heerlijk om een kind, door zoiets eenvoudigs, te zien genieten.
Maar ook deze middag vliegt voorbij en om 17.00 houden we het voor gezien.
We moeten nog naar de markt om brood, water, groenten en fruit te kopen.
En het is ook wel even lekker om van het terrein af te zijn.
We blijven voor veel mensen toch nog steeds een bezienswaardigheid. Vooral kinderen roepen
“mzungy” (blanke) en zwaaien naar ons. Toen we brood kochten, was er een klein meisje, wat me aanraakte en toen naar haar handje keek, net alsof ze wilde weten of ik wit afgaf. Ik moest er wel om lachen.
Op de markt zien we 2 jongens die rugzakken verkopen. Ze vragen er 20.000 shilling per stuk voor, wat ongeveer 6 euro is. We vinden ze niet stevig genoeg omdat we ze willen kopen voor Kawa en Gift. Dat zijn 2 tieners bij Home Sweet Home en we hebben gezien dat hun rugzak om mee naar school te nemen, helemaal kapot is. We kijken verder. Uiteindelijk kopen we er 2 voor die prijs en nog steviger ook. Kunnen we weer twee kinderen blij maken.
Als we terug p het terrein zijn, heeft Jacinta 2 porties eten voor ons bewaard. Spaghetti met een tomaten groente saus. Lekker. We kunnen nog net buiten op ons bankje eten voordat de muggen op bezoek komen. Maar als ik later binnen op mijn slaapkamer achter mijn PC zit, zie ik schuin achter mij wat bewegen. Ik denk aan een hagedis, maar het blijkt een zwarter en groter “iets” te zijn. HELLUPPP
Dat heb ik weer! Ik ren mijn kamer uit en Michelle merkt al meteen dat er wat “ergs” aan de hand is.
Voorzichtig kijken we samen om het hoekje van mijn slaapkamerdeur. Tja hij zit er echt, weer een vleermuis op bezoek. Ik heb op mijn vorige verslag, met verhaal van de vleermuis, tips gekregen hoe je zoiets buiten zet, maar ik durf het echt niet. Michelle sluipt mijn kamer in met een grote doek. Ze wil me helpen als ik niet ga gillen. Oké, ik hou mijn kiezen stijf op elkaar en zal geen geluid produceren. Maar Michelle vind het ook eng, het beestje is zo vlug en fladdert steeds ergens anders heen. Ik besluit om Michael te gaan roepen, een van de oudere kinderen. Hij loopt met mij mee en vraagt of het een kikker is. No, geen frok, maar een ah, hoe heet zoiets ook al weer in het Engels.
(a bat, heb het net ff opgezocht)
Nou ja doet er niet toe, het is een “mouse” die fladdert. Michael wordt de held van de dag, want hij vangt het beestje en zet deze buiten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
