school uniform

ZONDAG 8 februari

Vandaag staat er een relax dag op het programma.
Even niks, geen gedoe met bodaboda of matato.
Ik ben, zoals altijd, weer vroeg uit de veren en besluit om ons wekelijks poetsbeurtje van het sanitair op me te nemen. Eerst de emmer leegmaken waar mijn wasje in ligt te weken.
Spoelen spoelen spoelen, ophangen, zal over een uurtje wel droog zijn.
Ik heb geen zin om me aan te kleden dus loop ik in een oud jurkje van Nora, waar ik in slaap, naar de Sewing room om even lekker op mijn gemakkie achter de naaimachine te kruipen. Ik maak de gordijnen waar ik mee bezig ben af, en een ander stel gordijnen vermaak ik zodat ze passen voor een ander raam. Dan neem ik het bloesje van Kawa waar de knoopsgaten nog in gemaakt moeten worden. En zo ben ik lekker aan het freubelen. De kinderen hebben mij nog niet ontdekt dus ik heb
r u s t en kan ik lekker doorwerken. Maar dan ineens zie ik een koppie om de deur.
Maria (door Michelle en mij Ciske de rat, genoemd) heeft me gevonden. Meteen komt Mercy erachteraan en dan heb ik ogen en oren te kort. Maria is een super lief meisje, maar is druk, zit overal aan en hoort niet wat je zegt. Voor je het weet heeft ze een schaar, knipt in dingen en zit aan alle knopjes van de naaimachine. Ik moet lachen en zuchten tegelijk als ik zie dat ze heel het speldenkussen onder aan haar croc-schoen heeft hangen. Is ze gewoon op gaan staan, de spelden prikken in haar schoen en Maria speelt gewoon verder. Ik bevrijd haar van alle naalden en als ik weer op kijk heeft ze een grappig (lees)brilletje op gezet wat ik mee genomen heb van de Action.
Het staat haar zo leuk dat ik zeg dat ze het nog eens op moet zetten als ik de camera gehaald heb.
Natuurlijk wil Mercy nu ook op de foto met een bril en ze leent de mijne even. Knip! Leuk kiekje!
Dan komen er meer kinderen binnenlopen, ze hebben met z’n allen een dansje geoefend.
Dan is het “Polenta-time”
Daarna gaan Michelle en ik de reis bekijken die we willen maken met onze mannen. We hebben een voorstel door gemaild gekregen en hebben daarover nog enkele vragen. Als we daar druk mee bezig zijn krijgen we bezoek van Suzan. Ze vraagt hoe we het gisteren gehad hebben en wij vertellen in geuren en kleuren onze watervallentocht. We zijn veel te ver gereden. Het resort waar we eigenlijk naar toe wilden is veel dichter bij. Tja dan houden we het maar te goed.
Suzan heeft ook goed nieuws De “onze” stal is woensdag klaar! Het is gelukt! Weer een droom in vervulling. Zeer waarschijnlijk wonen hier 2 varkens voordat wij vertrekken. Michelle heeft het grandioze idee dat we deze stal met de kinderen gaan openen. We zitten meteen weer vol ideeën!
Inmiddels is de zon volop gaan schijnen en begint er een lekker windje te waaien. Ik plof buiten op een dekentje en pak mijn boek. Maar pfffff het is heet hoor! Ik zie Michelle ergens op een muurtje in de schaduw zitten, ook met een boek.
Deze middag doen we niet zoveel. Suzan vraagt of we wat komen drinken en waarom niet, tijd genoeg. Zenon zit gezellig buiten met zijn gitaar maar zet deze helaas weg als wij achterom komen. Jammer, samen zingen is gezellig. Brechtje, Devin enElias zijn lekker buiten aan het spelen op de waterglijbaan en in een zwembadje. Het is ontzettend warm. Zo warm dat Michelle en ik nog geen puf hebben om met de bodaboda op pad te gaan om ergens een hapje te gaan eten. Michelle wil wel koken en ik vind dat een grandioos idee. Ze maakt een heerlijke “restjes-schotel” van rijst, kerrie en tomaat. We eten overheerlijk. Dan komt Suzan met Kawa aangelopen. Kawa heeft een vraag maar vind het moeilijk om te vragen. Haar schooluniform is veel te klein en zit echt te strak. Als ze dat niet snel veranderd, krijgt ze stokslagen van de meester. Niet te geloven he! Stokslagen! Mijn plan was om eerst alle gordijnen te naaien maar ik besluit om mijn idee om te gooien. Eerst het uniform van Kawa. Daar ga ik morgen na het, een op een helpen, van de leerlingen, meteen aan beginnen. Helaas heeft ze maar een uniform en heb ik geen voorbeeld en patroon. Dus even creatief zijn en maak ik enkele foto’s van de jurk. Zo moet hij worden, alleen enkele maatjes groter.
Als ik, later die avond, in de sewing room de maten op neem van Kawa komt Michael binnen en gaat achter de andere naaimachine zitten. Zijn schoolbloes is te kapot. Als hij vraagt of ik een knoop aan zijn bloes wil naaien zeg ik nee, maar doe het toch. “Tis zo’n lief jong” Dan komen Mercy, Maria en David binnen gelopen, maar niet voor lang. Ze worden met duidelijke stem door Kawa verwijderd. Ze zijn te klein om in de sewing room te komen. Ik zeg niks en bemoei me er niet mee.
Kawa wil graag een centuur voor haar jurk, als het kan meteen. Ik denk “Och waarom niet”. Heb ik zo gemaakt en ik vind het ook wel gezellig met de twee oudere kinderen in de sewing room. Maar de power is zo laag dat de naaimachine bijna niet vooruit gaat. Hier heb ik echt geen zin in. Dus zeg ik dat ik stop en dat de deur op slot moet.
Ik was van plan om nog een broekje voor Opio uit te raderen, maar daar heb ik nu geen zin meer in. Morgen………nieuwe dag….nieuwe kansen.