bodaboda

ZATERDAG 7 FEBRUARI

Om 7.10 hoor ik mooi gezang van Gift.
Als ik naar buiten kijk loopt ze zingend langs haar fiets en is ze al weer op weg naar school.
Wat een lange dagen maken deze schoolgaande kinderen.
Omdat het nog erg vroeg is, en ik wel wakker besluit ik om nog wat namen door te lezen van de kinderen van Home Sweet Home. Ze hebben allemaal zo’n verschrikkelijk verleden, bijna niet voor te stellen. Dan, een uurtje later hoor ik geklop op onze deur. Staan daar Maria, Mercy en Brian en ze vragen of ze kunnen helpen met mijn wasje. Nou nee dat doe ik zelf wel. Of ze dan mijn slippers mogen poetsen. Ook dat is niet nodig en eh….of ze dan het waterspistool mogen gebruiken. Ha ha ik wist wel dat ze wat kwamen vragen.
Ik ga op het stoepje voor ons huisje zitten en zo zitten we gezellig te kletsen als de bouwvakker van de stal er aan komt. “Goodmorning How are you?” “I’m fine How are you?” Dit zijn de standaard woorden als je iemand tegen komt. Als de kinderen uncle Chris zien rennen ze naar hem toe en lopen met hem naar de stal, zijn werkplek. Ik ga naar binnen waar Michelle inmiddels ook uit haar nestje gekropen is. Samen lekker ontbijten. Mercy zit voor ons huisje en roept me. Ik ga Ernie, haar knuffel even brengen want die heeft weer mogen logeren bij mij. Ik zeg dat ze goed geslapen heeft en dat ik als ontbijt een toast voor Ernie gemaakt heb. Ze is helemaal blij.
Mercy is in 2008 achtergelaten in een dorpje. Waarschijnlijk is ze achter gelaten omdat ze epilepsie heeft en de meeste mensen in Uganda denken dat dat veroorzaakt wordt door boze geesten. Op de een of andere manier trek ik naar Mercy. Ik weet niet hoe dat komt. Ik vind haar manier van aandacht vragen aandoenlijk, begrijpelijk, maar….ook niet altijd leuk. Maar met zoveel verschillende kinderen wordt er ook op verschillende manieren om aandacht gevraagd. Dat is logisch. En ik begin te merken dat ik ook nee moet leren zeggen omdat ik anders tot ’s avond laat aan het freubelen ben voor iedereen. Vandaag willen we watervallen gaan bekijken in Bida Forest. Michelle heeft opgezocht dat er een resort bij is waar we lekker ontspannen willen vertoeven. E-reader en telefoon mee want er is misschien wel free wifi. We hebben gehoord dat we het beste met een Matato (taxibusje) kunnen gaan omdat het wel een klein uurtje rijden is. Maar als we aan het einde van ons straatje zijn komen er al meteen bodaboda drivers naar ons toe. Ze willen natuurlijk allemaal geld verdienen. En bij twee blanken valt altijd meer te halen. Aan ons vragen ze altijd de hoofdprijs, maar gelukkig weten wij de prijzen inmiddels ook en laten ons niet beduvelen. Als ze horen dat we naar de Bida Forest willen, gaan ze met elkaar overleggen over de prijs. Tenminste dat denk ik want ik versta geen snars van dat Oegandees. Uiteindelijk is er een jongeman die ons wel wil brengen. Wij met tweeën achterop en daar gaan we weer. Het zal een ritje van een uurtje worden, maar dat is prima. Het is altijd genieten achter op de brommer. De wegen zijn slecht, maar worden nu steeds slechter. Ik hobbel gevaarlijk achterop en ben blij dat ik in het midden zit. Dan ineens….. rijden we door a great hole….kkrrrrr lekke band. Stoppen dus. Tja wat doen we nu? Onze driver wil naar het volgende dorpje lopen om daar de band te laten maken. “No problem”, we vinden het ook wel zielig voor hem. De driver loopt voorop met de brommer. Michelle en ik in een rijtje achter hem aan.
Hoever is dichtbij in Oegandese begrippen? Het is warm en inmiddels lopen er ook al kinderen achter ons aan. Regelmatig horen we mazungu, wat blanken betekent.
Uiteindelijk komen we dan aan in een klein dorpje waar de brommer gemaakt gaat worden…..denken wij. We kopen een tros bananen.(waar we achteraf heel blij mee zijn) En de brommer? Nee die kan niet gemaakt worden daar. De driver vraagt of hij mijn telefoon mag gebruiken om een vriend te bellen. “Ja maar je hebt zelf toch ook een telefoon?” Nee onze driver heeft geen beltegoed meer. Dus geef ik mijn telefoon en belt hij die vriend. Maar vriendje neemt niet op…..wat nu?
Michelle en ik wachten gelaten af wat er nu gaat gebeuren en vinden het eigenlijk ook wel weer leuk. Alles, maar dan ook alles loopt anders dan we denken dat het zal gaan. Ik krijg mijn telefoon weer terug en we krijgen te horen dat er in het volgende dorpje wel iemand is die de band kan maken. Holikidee daar gaan we weer in ganzenpas langs de drukke hoofdweg, ons brommer-menneke achterna.
Er stopt een auto, de man ons wel een lift geven. We vinden dat alle twee geen goed plan.
A=Is deze man te vertrouwen? B=We willen onze driver niet achter laten. Dus volgen we weer braaf het brommerke.
Na ongeveer 20 min zijn we weer op plek van bestemming . Onze driver die de pas er goed in heeft, staat al te zwaaien dat we naar hem moeten komen. We mogen gaan zitten op een bankje voor een winkeltje en kijken daar alles eens rustig af. Het is zeer rustgevend om alles om je heen in je op te nemen. Kinderen die je nieuwsgierig aankijken, bodaboda drivers die echt van alles vervoeren, de huizen, de mensen, de omgeving, het echte leven van Oeganda. En wij zitten daar nu dus midden in. Het voelt goed, het voelt vertrouwd, het voelt heerlijk.
Na ruim een half uurtje wordt de binnenband opgepompt en kunnen we vertrekken. Op naar de watervallen en ons luxe resort. We zwaaien nog naar de mensen waar we bij gezeten hebben en zij zwaaien enthousiast terug.
Maar na ongeveer 10 minuten rijden komt onze driver erachter dat hij een misrekening heeft gemaakt. Het eindpunt is veel verder dan hij gedacht heeft en hij wil van ons af. Hij stopt in een grotere plaats waar meerdere boda boda’s en matatoos zijn en gaat overleggen met een andere bodaboda driver. Uiteindelijk begrijpen we dat wij van zijn brommer af moeten, hem moeten betalen en achter op de volgende bodaboda weer verder kunnen en die jongen dan ook nog wat moeten betalen. Och, we snappen het ook wel, onze kabines doen inmiddels ook al pijn van de vele km die we gemaakt hebben.
Deze laatste weg, eigenlijk meer een heeeeeele lange pad, midden door de suikervelden, is ook niet echt relaxed om achterop te zitten. Hobbel de bobbel. Maar overal, echt overal piepkleine huisjes, hutjes, krotjes waar mensen wonen, kinderen spelen en mensen relaxed rond zitten te kijken.
En dan bordje Bida Forest. Yes, we zijn er! We stappen af betalen de bodadriver en lopen naar de receptie waar meteen gevraagd wordt of we een kamer willen boeken. Kamer boeken? Nee we komen om naar de watervallen te wandelen. Met of zonder gids? Als we met de gids meegaan kunnen we ook naar de waterval klimmen . Michelle ziet dat klimmen helemaal niet zitten. Ik wel, maar als ik naar beneden kijk en mijn sandalen zie, zie ik er ook maar van af. Dus wij betalen alleen voor de waterval. Het is inmiddels zo warm en we barsten van de dorst. We bestellen wat te drinken en willen naar het restaurant lopen. Dat restaurant blijkt gewoon een afdak te zijn met wat tafels en stoelen. Geen bar, geen muziek, geen sfeer. Als de flesjes opengemaakt moeten worden moet dat door 2 mensen gebeuren. De baliemedewerkster weet niet hoe de opener werkt en de gids van het wandelen krijgt er een flesje mee open. Het andere flesje wordt met veel geweld open gemaakt aan een tafelrand. Lekker fris…nou eh lauw zullen we maar zeggen want er is geen koelkast.
Dan, na het eten van een banaan (er is ook geen keuken om een hapje te bestellen) gaan we beginnen aan onze tocht. Volgens de baliemedewerkster moeten we het pad volgen, dan links dan…eh en dan weer rechts. “zoiets ongeveer” Ja we denken dat we de weg wel weten. En daar gaan we, de twee wereldreizigers. We houden de pas er goed in want als we goed doorlopen kunnen we de groep die net vertrokken is zien klimmen. Dat zou leuk zijn. Maar na 10, 15 minuten nog geen waterval. We luisteren of we water horen vallen en die kant gaan we op. Uiteindelijk na bijna een uur gelopen te hebben komen we uit bij een monding van een rivier….maar eh….geen waterval. Tja dan hebben we toch iets fout gedaan. We besluiten om het paadje terug te lopen en dan op het punt dat we twijfelden, het andere paadje te nemen. Maar eerst een banaantje eten!
Soms horen we geritsel en het breken van takken. Dat moeten de apen zijn want die schijnen hier heel veel te wonen. We staan doodstil en dan ineens, in de verte zijn verschillende apen aan het spelen. Yehhh safari!
Ik zie er eentje zwieren aan een tak. Heel even maar. Gaaf! Helaas blijft het bij deze ene keer.
Nu lopen we op het andere pad en staan we regelmatig stil om naar de waterval te luisteren. De ene keer denken we dat we hem horen en dan denken we weer dat het de wind is. We weten het gewoon niet meer. The forest waar we doorlopen is erg mooi, beetje oerwoudachtig. Prachtige bomen en veel mooie geluiden. Het is genieten……maar waar is die waterval nou toch?
Dan, na weer een half uur gelopen te hebben geven we het op en lopen we terug naar het beginpunt. De baliemedewerkster is inmiddels aan het koken voor de groep klimmers die dadelijk terug komt. Ze begrijpt niet dat we de watervallen niet gezien hebben. We moesten gewoon rechts aanhouden. Rechts???? Volgens ons heeft ze echt links gezegd! Geen wonder.
Ik wil toch naar de waterval, maar het is inmiddels al 15.30. Het is een half uur heen en een half uur terug wandelen dat wordt echt te laat. Er wordt een boda boda voor ons gebeld zodat we terug kunnen. De jongen vraagt meteen 1000 shilling meer en weet natuurlijk dat we met hem terug moeten want er zijn hier geen andere bodaboda drivers. Als Michelle achterop wil gaan zitten is dat niet de bedoeling. Zij moet in het midden en ik achterop. Dat is voor ons de eerste keer dat een driver beslist waar we moeten gaan zitten. Onderweg zegt hij tegen Michelle “It’s to heavy” de bodaboda heeft teveel gewicht. “Zwets niet”, zegt Michelle “Iedereen vind hier mijn kabine geweldig en jij boort nu even mijn zelfvertrouwen de grond in, kom nou”
Ik zit, “met mijn kleine kabine,” te lachen achterop. Nou ja lachen, even dan, want zo’n lange reis op een bodaboda is erg pijnlijk voor onze kabines.
We stoppen weer in de plaats waar we, op de heenweg, geruild hebben van boda boda om daar verder te gaan met de matato. Als we even staan te wachten komt er al een overvol busje aangereden waar ze ons nog bij willen proppen. Michelle vertikt het om achterin te zitten en wil alleen een plaats bij de chauffeur, in the front. Maar daar zit al iemand. Deze meneer wordt hardhandig verzocht om achterin plaats te nemen. Maar dat doet hij niet graag want hij heeft een litteken of wond in zijn zij en vind het daarom prettiger om niet in dat geduw en getrek te komen. Heel begrijpelijk vinden wij. Maar die goeie man wordt uit de auto getrokken en Michelle moet voorin plaats nemen. Dat doen we dus niet. Michelle is boos en zegt dat we wachten op het volgende busje en dat die man voorin moet. Er beginnen meer mensen zich mee te bemoeien dus lopen we weg van deze matato. Uiteindelijk rijd het busje aan zonder ons, maar ook zonder die man! Wat voelen we ons bezwaard.
We besluiten om nog even de supermarkt in te gaan om water, brood en een flesje wijn te kopen.
Voor dat laatste worden we naar een andere supermarkt gestuurd, maar die kunnen we niet vinden.
Als we door een klein steegje lopen vraag ik vriendelijk aan een mevrouw of ze een supermarkt weet.
Ze kijkt me boos aan, als blikken konden doden was ik ter plekke dood neer gevallen. We lopen dus maar snel door. Ineens zie ik een aardappel over de grond rollen. In de eerste instantie denk ik dat het een balletje van kinderen is en wil ik het terug gooien. Maar dan merk ik dat die boze mevrouw ons een aardappel na gooit. Waarom? Vraag ik me af. Ik zal het nooit weten.
Dan is het nu weer tijd om in de matato te stappen. Er is geen plek voorin dus Michelle neemt uiteindelijk toch maar genoegen met een plekje in het midden van de auto. Ik wordt op de 2e rij neer gezet, langs een nette mevrouw met een super lief klein kindje wat me met grote ogen aankijkt en me later heel voorzichtig aanraakt. Maar Michelle heeft het zwaarder te verduren. Ik hoor haar mopperen dat hier deodorant ook geen overbodige luxe is. En de man die het geld van iedereen moet innen, zit zowat op haar schoot. Ik ben blij met mijn plekje bij het open raam.
Het is ruim een uur rijden en het valt ons steeds op dat niemand praat in het busje. Iedereen zit stil naar buiten of rond te kijken. De chauffeur houdt van doorrijden, gas erop. Soms vraag ik me af of al die auto’s wel langs elkaar passen. Maar steeds gaat het goed en komen we veilig aan op plaats van bestemming. Plaats van bestemming? Nou niet helemaal. We willen naar “2 Friends”, een restaurant om een hapje te eten. De man van de matato weet dat en zegt ineens dat wij eruit moeten en verder gaan met een bodaboda. We snappen er even helemaal niks van. Maar de deuren gaan open en wordt plaats gemaakt zodat wij uit de autobus kunnen stappen. Verbaasd staan we aan de kant van de weg. Maar niet lang want daar is al een bodaboda driver die klaar staat om ons naar het restaurant te brengen. Kosten 5000 shilling. Veel te veel, doen we echt niet. Het restaurant is 3 minuutjes hier vandaan. Michelle is het inmiddels allemaal zo beu dat ze aanloopt en niet op deze boda boda wil stappen. Onze prijs is 500 shilling. Ik wil mijn rugzak van de bodaboda halen maar de driver houdt deze vast en zegt “It’s okay, 500 shilling” Dus ik roep Michelle weer. Maar die is er helemaal klaar mee en loopt door. Ik kijk de driver aan en weet even niet wat ik moet doen. Ik wil mijn tas terug, maar ook met Michelle mee. Als ik dan nog eens roep dat de prijs 500 is, komt ze terug en stappen we op.
2 Friends is een resort met restaurant. Het is mooi, maar ik vind het te toeristisch. De helft van de gasten zijn blank en het is allemaal zo keurig netjes. Maar hier worden we niet nagekeken en zijn de prijzen voor iedereen hetzelfde. Dat is wel makkelijk. We hebben het gevoel dat we heel de dag al aan het onderhandelen zijn. Daar hebben we even genoeg van!
Het eten is lekker en het voelt als vakantie! Bijna niet voor te stellen dat het in Nederland zo koud is!
Rond 19.00 begint het al wat te schemeren en nemen we een boda boda terug. Maar ineens stopt deze goede man en stapt snel af. Wij denken “Wat is er nu weer aan d hand?” Blijkt dat in ons plastic tasje, wat hij voorop de boda heeft, een kapotte fles water zit en deze is gaan lekken. Heel het kruis van die man nat. Sorry! Sorry! We maken de tas leeg en hopen dat ons gekochte brood droog gebleven is. Deze keer worden we aan de poort van Home Sweet Home afgezet, dat is makkelijk.
De poort is nog niet op slot dus hoeven we ook vanavond onze body-gard niet lastig te vallen.
Ik wordt wel 25 keer gebeld door een Oegandees telefoonnummer. Dat is vast de monteur-vriend van onze bodaboda driver. Ik neem een keer op en hoor een gebrabbel wat ik niet versta. De andere 24 keer druk ik maar weg of neem ik niet op. De aanhouder wint!
En this evening??? We are sitting on the sofa !! again again!