Super-man

VRIJDAG 6 FEBRUARI
Vanmorgen werd ik, na een onrustige nacht, al om 5.00 wakker met barstende hoofdpijn.
En ik voel meteen, dat is niet van de zon.
Gisteren hebben Michelle en ik, samen op de bank, “ouderwets” zitten pimpelen. Filmpjes van “tonpraoters” gekeken en zelfs een liedje ingezongen voor op d app. (We gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet) Het werd dus later en later en het flesje leger en leger.
Ik draai me om en probeer verder te slapen en wonder boven wonder het lukt….tot 8.00uur.
Ik sta op en omdat Michelle aangegeven heeft, vanmorgen uit te willen slapen doe ik alles heel stillekes.
Ik orden mijn koffer, zoek de USB sticks die ik nog steeds kwijt ben, maar uiteindelijk wel gevonden heb! En dan ga ik doosjes verven die ik wil hergebruiken om dingen in op te ruimen. Uiteindelijk een koude douche, neem mijn financieren nog eens door en dan staat Suzan voor de deur. We maken gezellig een praatje en dan vind ik dat ik toch echt naar aunty Tracy moet om haar te helpen met lesgeven. Er zijn kinderen die, een op een begeleiding, nodig hebben. en die elke dag fysio oefeningen moeten krijgen. Michelle en ik gaan daarin ondersteuning geven. Maar ik ben veel te laat, de les is bijna afgelopen. Niemand die het erg vind en na 10 minuten zit ik ook alweer buiten met de kinderen.
Na deze break gaan we het spel memory spelen. Dit heb ik vanuit Nederland mee gebracht en de plaatjes moeten nog ingekleurd worden. Dus daar beginnen we mee. Als dat klaar is leg ik een aantal kaartjes met de tekening naar beneden en gaan we beginnen met het spel. Sommige kinderen zijn erg fanatiek en houden soms een kaartje achter om zo 2 dezelfde kaartjes te kunnen bemachtigen. Tot slot moet iedereen zijn haar kaartjes tellen en gaan we met zijn allen de morgen afsluiten met zingen en dansen. Tracy doet dat echt erg leuk, ik vind haar een goede lerares .Het concentratievermogen van de kinderen is zo laag en het niveau zo verschillend.
Dan is het al weer 12.00uur en eten we weer Polenta/maismeel met bruine bonen.
Ik blijf het lekker vinden. Michelle doet het rustig aan want ze heeft al een paar dagen last van haar darmen. Ze heeft vanmorgen vrij genomen en lekker lang geslapen.
Tracy vraagt of ik om 13.30 met de klas mee ga wandelen en dat vind ik prima. Dus iets over half twee komt Mercy mij halen. We wandelen naar een veldje dicht bij Home Sweet Home. Daar wordt een mat uitgerold en gaan we lekker in de schaduw zitten. De kinderen spelen een partijtje voetbal terwijl ik met aunty Tracy en Clair praat over “de dingen in het leven” Zo vragen ze mij of het in Nederland mogelijk is dat een getrouwde man vriendinnen mag/kan hebben. Ook willen ze weten hoe ik over homofilie denk. En als ik zeg dat dat in Nederland acceptabel is, vinden ze dat moeilijk te begrijpen. “Wat als jou dochter met een vriendin thuis zou komen?” En als ik antwoord dat ik dat prima zou vinden beginnen ze te lachen. In deze dingen kom je weer het cultureel verschil tegen.
Als we terug zijn loop ik door naar de Sewing room waar Michelle hoezen aan het maken is voor de bank van het vrijwilligershuis. Ik ga achter het andere machientje zitten en naai de lussen aan de gordijnen waar we gisteren mee begonnen zijn. Om 17.00 hebben we het wel gehad en sluiten de deur van de day care. We genieten buiten op ons bankje van een heerlijke “cappuccino”
De bouwvakkers, die aan de stal aan het werk zijn roepen dat we moeten komen kijken. Ze zijn echt heel goed opgeschoten. Het zijn aardige mannen en we vragen (weer) hoe ze heten. Chris en Steven? De gewoonte is dat er hier een kip gekocht en geslacht wordt voor de werknemers als het gebouw klaar is. Michelle en ik zien dat helemaal zitten. Wij op de bodaboda, naar de markt om een levende kip te kopen. Maar als ik er verder over nadenk, weet ik eigenlijk niet of ik dat wel zo leuk ga vinden. Nou ja we zien tegen die tijd wel.
De temperatuur is nog zo lekker en ik besluit om vanavond, in lange broek, sokken en een vestje buiten te blijven om te eten en te lezen. Maar net als ik me geïnstalleerd heb komt Kawa door de poort gelopen. Ze komt nu pas thuis van school. (18.30) We raken aan de praat en na een uur zit ze er nog. Mijn bord is inmiddels leeg en mijn boek heb ik maar aan de kant gelegd. Kawa praat over haar hobby’s en dat ze struiken en bomen mooier vind dan gebouwen. Ze vertelt dat ze nooit wil trouwen met een Afrikaanse man omdat die zijn vrouw slaat en niet vriendelijk is maar commandeert.
Ze wil later trouwen met een blanke man of met een Indische of Chinese man. Ze vertelt me hoe haar kinderen eruit zullen zien en hoe ze zelf van uiterlijk zal veranderen. Ze zal prachtige lange zwarte haren krijgen.(nu ze naar school gaat moet het haar van alle kinderen erg kort geschoren worden, tegen luizen) Kawa droomt van een mooie flat, ingericht met prachtige vloerkleden en veel bloemen en planten in huis. Ik ben ontroerd door haar droom waar ze echt in gelooft.
Dan komt Michael en vraagt of ik morgen naar de Sewing room ga. Ik ben verbaasd, maar ook op mijn hoede want die vraag zal niet voor niks zijn. En dan vraagt David met zijn oh zo’n lief gezichtje en mooie ogen of ik voor hem een Superman pak kan maken. Ik beloof niks want er liggen nog een aantal opdrachten te wachten. Maar hij blijft vragen “may be?, please?” Maar, hoe moeilijk ik het ook vind, kan ik dit echt niet beloven. Ten eerste kom ik in tijdnood en ten tweede hier in Jinja zijn zo weinig verschillend stofjes te koop. Wat ik wel doe, maar David niet weet, is dat ik een appje stuur naar Nederland met een “oproepje” voor een Superman pak. (wie?)
David is als vondeling gevonden op een markt. Er is niks bekend over zijn ouders.
Davidl is een hele lieve jongen die erg zorgzaam is voor anderen. Daarom gun ik hem ook zo graag een Super man pak. David IS de SUPER man!!!!
De muggen worden erg lastig en ik ga naar binnen waar Michelle in het donker op de bank zit te lezen. We hebben nu wel een goede lamp in ons huisje, maar geen stroom. We worden er alle twee niet meer onrustig van. Dit hoort bij Uganda. Soms geen water, soms geen stroom en soms geen water en stroom.
Ineens horen we van buiten “Heee zitten jullie in het donker?” Suzan, Zenon en kinderen komen terug van vrienden waar ze op bezoek zijn geweest. Als we vertellen dat er geen power is, zegt Suzan “Ja hoor, is net terug” Hebben wij niet in de gaten gehad.
Deze avond bekijken we onze reis die Dirk voor ons uitgestippeld heeft voor als de mannen komen.
Dat wordt een top-reis waarin we veel mooie dingen van Afrika gaan zien. Fijn want ons leventje hier is nu wel erg klein. Behalve het terrein van Home Sweet home, de wandelingetjes door het dorpje en Jinja, hebben we nog niet zoveel gezien.
Toch zijn alle dagen zo goed gevuld en gaan ze zo snel voorbij. Voor we het weten zijn w weer terug in Nederland. Pfff daar wil ik nog helemaal niet aan denken!