cuddle
Door: Helma
Blijf op de hoogte en volg Helma
05 Februari 2015 | Oeganda, Jinja
De dagen gaan snel, het is al weer donderdag en we zijn al een maand van huis.
Wat is er al veel gebeurt deze tijd en wat heb ik al veel indrukken moeten verwerken.
Ik ben vroeg wakker, ga even nog wat liggen lezen maar sta dan op want ik zal wel water moeten gaan pompen, omdat er gisteren niks meer uit de kraan kwam.
Maar voordat ik de emmertjes water ga halen probeer ik toch heel voorzichtig of er toevallig water uit onze tap komt. En…..jawel hoor hij doet het.
Ik neem een frisse douche, spoel mijn wasje uit en poets daarna de wc en douche.
Alles klaar, mocht het water toch weer gaan stoppen vandaag.
We lopen naar Suzan om door te geven dat het fysioboek niet in ons huisje ligt en zij loopt met ons terug. Clair gaat nu aan Michelle leren hoe de oefeningen zijn, terwijl ik haar groepje over neem. Deze kinderen hebben een laag niveau en praten niet. Een jongetje heeft 2 dagen gehuild en moet nu ook weer wennen aan mij. Hij ligt op een matras en houd me nauwlettend in het oog. Ik hou afstand en begin een Nederlands liedje te zingen. Uiteindelijk vind hij het leuk en wil in mijn nek klimmen. Als ik hem lekker wil knuffelen merk ik dat hij helemaal nat is, drijfnat. Later zie ik ook dat hij in zijn broek plast en iedereen loopt er gewoon doorheen. Ik wil het wel oppoetsen maar heb de opdracht gekregen dat ik bij deze kinderen moet blijven. Bovendien zit er aan de binnenkant een knip (spijker) op de deur omdat er anders 2 kinderen steeds weglopen. Ik ga op een mat zitten en probeer met iedereen even contact te krijgen. Het is fijn om te merken dat het soms ook lukt en je een kind de aandacht kunt geven dat het zo verdiend. Het begint nu aardig naar plas en zweet te ruiken in het kleine lokaaltje. En weer denk ik aan de luxe in Nederland.
Toch begin ik het werken met deze kinderen steeds leuker te vinden. Het is wennen allemaal maar the kids zijn vaak ook zo aandoenlijk.
Dan wordt er geklopt op de deur en komt Claire weer terug. We gaan wandelen.
Het valt me steeds op dat Het Nederlands denken moeilijk los te laten is.
Als we gaan wandelen met de kinderen zie ik dat er veel op blote voetjes lopen. Waar zijn die schoenen? Je kan toch wormpjes in je voeten krijgen als je op blote voeten loopt?
We vragen het na bij Suzan. De meeste kinderen hebben schoenen of slippers gekregen maar dit wordt niet goed genoeg gestimuleerd om ze te dragen. De meeste ouders, mensen hier zijn het zo gewend om op blote voeten te lopen dat ze het nut van schoenen of slippers ook niet inzien. We kunnen wel schoenen gaan kopen maar als ze niet aan gedaan worden, heeft het ook geen zin. L o s l a t e n
Ik heb in mijn tas een pak met koekjes gestopt en terwijl er, tijdens de wandeling, een kleine rustpauze ingelast wordt geef ik iedereen een koekje. Daarna richting Home Sweet Home. Ik balanceer met mijn wandelwagen over de paden en ben soms benieuwd of er nog een kind inzit. Wat een gehobbel en gebobbel. Maar de kinderen zijn dat waarschijnlijk gewend want alles is oké als ik even ter controle check of alles nog in orde is daarbinnen.
Ondrweg zie ik kinderen rustig zitten in de schaduw van een boom. Claire vertelt dat die ouders waarschijnlijk elders aan het werk zijn. En als ik vraag wie er dan op die kinderen past is het antwoord “je kan als ouder thuis blijven maar dan heb je geen geld om eten en kleren te kopen. Je kan als ouder je kind alleen laten en gaan werken, dan is er tenminste geld in huis om eten en spullen te kopen.” Jeetje wat een keuze die je dan moet maken.
Maar ik denk dat hier de oudere kinderen de jongere kinderen opvangen en dat de buurvrouw, die dan misschien niet werkt, ook wel een oogje in het zeil houdt. Of…..wil ik dat gewoon graag denken?
Omdat we vanmorgen weer geld gegeven hebben aan Suzan kan er vandaag cement gekocht worden om de varkensstal af te maken. En ja hoor even later zie ik een boda boda door de poort rijden met 3 zakken cement. Leuk!
Deze middag hebben we besloten dat ons werkterrein de Sewing room gaat worden. De lappen gordijnstof liggen nu al een week op ons te wachten. En…..het kan maar klaar zijn!
ijverig beginnen we met meten en knippen. Dan komt Zenon zeggen dat de
“matrassen man” er is. De bestelde matrashoezen zijn al klaar! We lopen mee naar buiten en kijken toe hoe de matrassen in de nieuwe hoezen gaan. Perfect! Ze passen precies en zijn erg netjes gemaakt. We worden er zelf blij van.
Als ik later aan Suzan vraag of de mat op de vloer van de snoezelruimte niet vervangen kan worden door een afwasbaar matras vind ze dat een goed idee. Zo blijven Michelle en ik meedenken. Home Sweet Home voelt ook een klein beetje als ons huis. (ha ha)
Zenon zegt dat wij zoveel doen voor Home Sweet Home en dat hij dat geweldig vind.
En als Suzan dan later ook nog zegt dat ze het zo fijn vind dat Kawa een goede band met mij heeft opgebouwd en dat ze dat heel bijzonder vind, kan mijn dag niet meer stuk.
Hier doen we het toch voor!
Na de nieuwe matrassen bewonderd te hebben gaan we terug naar de Sewing room en werken daar gezellig met zijn tweetjes aan de gordijnen. Opio komt er gezellig op de grond bijzitten en hij begint hard te lachen als we dan ook nog een liedje over hem zingen. We verzinnen dat ter plekke. En er klopt helemaal niks van ons Engels, maar daar gaat het nu even niet om. We stoppen pas met naaien als Murcy komt zeggen dat het eten klaar is. Zoete aardappelen met een saus van groenten en tomaten. Als we buiten zitten te eten gaat de poort open en komt er een klein jongetje aanlopen met de bestelde melk. We groeten hem en hij geeft ons voorzichtig een handje en gaat op zijn knieën zitten. Dat schijnt hier een manier van begroeten te zijn. Michelle zegt dat hij dat niet hoeft te doen, ik laat het maar zo is hun gewoonte. Omdat de temperatuur heerlijk is buiten instaleer ik me op het bankje met een boek. Maar niet voor lang, ik wordt lek gestoken door de muggen. Als ik weer binnen kom heeft Michelle de wierook al aan en zo proberen wij het muggenvrij te houden.
Als het buiten donker wordt en ik de lamp in ons huisje aan doe, schrikken we van al dat licht wat we hebben. Er is een nieuwe lamp in de fitting gedraaid met veel meer watt. Onze zaklamp hoeven we nu niet meer te gebruiken en nu kan ik misschien in de avonduurtjes ook eens wat anders doen dan op de bank zitten met mijn PC of E-reader.
“Hello hello” horen we ineens voor ons raam. Blijkt de nachtwaker te zijn. Hij ziet ons natuurlijk heel goed zitten op de bank, maar wij zien echt helemaal niet wie er aan de andere kant van het raam staat. Wij kijken in een heel groot zwart gat. Hij begint een gesprekje met Michelle en ik lig in een deuk achter mijn bureautje in de slaapkamer. Ik heb “rust” en kan rustig verder typen. Maar Michelle heeft een onzichtbare gesprekspartner die wel houdt van een gezellig praatje. Michelle legt uit dat ze weer verder wil en zegt I’m now the typmiep” Weet hij veel en lachend zegt hij “Yes” Maar uiteindelijk is de boodschap duidelijk en gaat hij weg. En dan laat hij zich verder die avond ook niet meer zien.
Het is een leuke, aardige man en we weten dat we save zijn met hem in de buurt.
-
05 Februari 2015 - 20:49
Patrieske:
Who wat een verhalen weer.. en wat hebben jullie al veel gedaan en beleefd in een maand tijd..
Door jou gedrevenheid en enthousiasme kan dit ook niet anders.
Leuk dat de mannen binnenkort opbezoek komen..groetjes uit een koud en soms wat wit Nederland. -
06 Februari 2015 - 08:51
Sonja De Waard:
hoi Helma
Wat een verslag zeg.Ik snap dat het soms wennen is en dat je veel moet loslaten.Maar wat doen jullie grandioos werk en fijn dat het ook gewaardeerd wordt.Ook wel fijn dat je deze verslagen schrijft en dan kan je het allemaal relativeren. Ga zo door,je bent goed bezig en deze ervaring zal je leven lang bij blijven. Lijkt me ook weer moeilijk om te gaan en achter te laten.De maanden vliegen om. Het is hier koud dus geniet van de warmte .Heel veel werkplezier.XX Sonja
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley