recycle

WOENSDAG 4 FEBRUARI
Ik heb besloten dat ik de doosjes van verpakkingen ga verven om spullen in de bewaren.
Bij ons in het huisje staat een open kastje en daarin ligt alles los zoals papier, stickers, knutselmateriaal enz enz. En omdat we geen ramen hebben (is van gaas) waait er veel stof binnen en wordt het erg stoffig en vies. Dus heb ik besloten dat ik ga recycle. Voortaan gooien we geen doosje meer weg. Ik schilder deze op en daar berg ik dan weer spulletjes in op. Maar als ik de verf wil gebruiken in ons huisje, blijkt deze uitgedroogd te zijn en is mijn werk niet iets om over naar huis te schrijven. Maar goed, beter dit dan niks. Ik merk dat ik steeds vaker dingen zie liggen die ik dan weer ergens voor kan gebruiken. Of dat ik ga nadenken of ik er iets mee zou kunnen doen. Thuis, in Nederland, spring ik in mijn autootje en zou ik opbergdozen kopen bij de Action en naar Ikea rijden voor een ander kastje. Maar de zaken liggen hier nu eenmaal anders.
Deze morgen gaan Michelle en ik apart aan het werk. Ik vraag of ik Tracy kan helpen met haar leerlingen en Michelle gaat naar d snoezelruimte en geeft een op een begeleiding.
Het is voor mij even wennen. Ik ken de kinderen nog niet zo goed en weet niet zo goed wat mijn taken zijn. Uiteindelijk geef ik aan 2 kinderen schrijfles in getallen. Ze moeten het getal 1, 2 en 3 naschrijven en later moeten ze figuren met elkaar verbinden. Bv een grote en een kleine cirkel, vierkant of driehoek. Ik merk dat het niveau erg laag is en ook erg verschillend.
En, eerlijk is eerlijk ik moet ook wennen aan het lokaal, het is klein, ruikt niet echt fris en als er dan ook nog 6 kinderen bijkomen die ook al niet zo fris zijn. Dan merk ik dan wij in Nederland ERG verwend zijn met locatie en comfort. Kom op, aan het werk. Dan niest er iemand en zie ik een grote groene snottebel voor me. Maar heel even want het smoezelige shirtje gaat omhoog, snot weg, nog een keer met het handje over de neus en klaar is kees. De les is going on. Later is het dat kindje, wat de aandacht van me wil en me zowat om mijn nek vliegt. Ik vind het leuk, echt leuk maar heb gewoon tijd nodig om het reuze naar mij zin te hebben.
Dan is het 11.00uur en gaan alle kinderen even naar buiten. Aunty Tracy (de juf) haalt haar kindje uit de draagzak en geeft het borstvoeding. Als de les weer begint geeft Tracy les met haar kindje op haar arm en die vind het allemaal best. Ook de andere leerlingen vinden het leuk om haar te dragen dus dan zit ze bij de een, dan bij de ander op schoot. Wat een makkelijk kindje! En wat gaat iedereen hier relaxed mee om.
Michelle vraagt of de aunty’s koffie lusten en we komen even later terug met 8 kopjes koffie. De meeste drinken met melk en suiker maar omdat we dat niet in huis hebben, vinden ze Black ook prima.
Suzan is geweest met een briefje waar alle kosten van de stal op staan, tot nu toe. Ze gaat nu een begroting maken voor de afwerking. Michelle en ik nemen deze mee en gaan kijken in hoeverre we deze stal kunnen financieren. Misschien wel helemaal, dat zou super zijn.
Zenon komt ook nog even naar Michelle, ik ben op dat moment in de klas bij Tracy en overlegt de bouw met haar. Ze willen het open middenpad bij een hok betrekken zodat het groter wordt. Men moet dan wel in de stal voor het voeren, maar die meter wordt dan wel beter benut. Leuk dat ze dat dan overleggen met ons. Wij vinden het een goed idee en wachten nu op de begroting.
Na de koffiebreak ga ik de klas van Tracy weer in en kijk op een afstand hoe ze het spelletje memory spelen. Deze gezichtjes worden nu al weer wat bekender voor mij. Dan is het 12.00 uur lunch time.
Vanmiddag hebben we een vrije middag ingepland, we gaan Dirk ontmoeten die ons een beetje wegwijs wil maken in Uganda.
Natuurlijk gaan we op de bodaboda, ons favoriete vervoersmiddel. We laten ons bij de bank afzetten zodat we weer geld kunnen pinnen voor “onze stal”
Daarna lopen we de markt over en kopen we groenten en fruit.
Inmiddels is het alweer 15.30 en Michelle heeft helemaal geen zin om naar het afgesproken restaurantje te lopen. Dus springen we weer achter op de boda boda en laten ons netjes voor de deur afzetten. Even later komt Dirk, een aardige man en hij laat weten wat we hier in de buurt allemaal kunnen gaan bezichtigen. Ook bespreken we onze reis voor als onze mannen er zijn. Hij heeft super veel goede tips en ideeën en we laten hem een week inplannen, inclusief overnachtingen. En……Michelle en ik hebben definitief onze Gorilla trip besproken. Dirk gaat dit het weekend regelen voor ons. YES!!!
Na deze gezellige bespreking wandelen we nog wat leuke winkeltjes door en in een er van koopt Michelle een kadootje voor het thuisfront. De verkoopster is een leuke jonge vrouw en heeft een klein kindje van 3 maanden op haar arm. Zo’n schatje! Als ze wisselgeld moet gaan halen in een andere winkel wordt de baby op onze arm gedropt en zij gaat even weg om te wisselen. En daar sta ik dan…..met een heel schattig kindje op mijn arm. Ze lacht naar me en ik zeg later tegen de verkoopster dat ik haar wel wil kopen. Is not possible! We gaan op zoek naar een restaurantje en als we aan de lokale bevolking vragen of er ergens iets leuks is sturen ze ons steeds naar eetgelegenheden waar het stikt van de blanken. Dat willen we niet. We zijn in Afrika en willen omringd worden door leuke knappe donkere mensen. (lees mannen.ha ha.)
Uiteindelijk zien we iets heel eenvoudigs en bestellen er vis and ships. Als ik vraag of er een toilet is wordt ik een steegje ingestuurd. Ik loop naar de 1e deur die ik zie, maar dat blijkt de buitenkeuken te zijn. Achter de 2e deur vind ik het er ook maar vaag uitzien en als ik dan aan het einden van het steegje ben zie ik 2 deuren waar wel eens een toilet achter kan zijn. Inderdaad….en wat voor een.
De eerste is een muurtje waar je achter kan gaan zitten, De tweede is zo’n franse wc. Op zich niet zo erg, maar de deur is helemaal verrot en kan niet dicht. Het ruikt ook niet erg fris, maar ja , als de nood hoog is.
Inmiddels is het eten besteld en komt de jongen zeggen dat er geen vis meer is, de vis is op. Het begint al wat te schemeren dus we moeten nu echt gaan eten anders wordt het te laat. Tja dan maar een kippetje met friet. He smaakt niet echt geweldig maar het vult onze maagjes weer. Net zoals de heerlijke “capucino” die we drinken.
Voor het simpele restaurantje staan de bodaboda-jongens ons al op te wachten. Als we aan een van hen de prijs vragen zegt hij 10.000 shilling. We beginnen te lachen. “We Know the price its 4000 shilling. Hij roept er een andere jongen bij en die wil ons dan wel voor 4000 wegbrengen.
Wij hupsakee, achterop, starten en rijden maar. Het is elke keer weer een feest om achterop rond te kijken. Je ziet zoveel dat je ogen te kort hebt. Er rijd ons zelfs een bodaboda tegemoet met een doodskist achterop! Onze driver rijd het pad in dat ons naar de brug over de Neil brengt die we dan over moeten lopen. Maar ineens STOP, staan er twee politieagenten met geweren voor ons neus.
Normaal hebben we praatjes genoeg achterop, maar nu worden we toch wel stil en stappen snel af. Ik heb deze week , in een boek gelezen dat een arts, ook in Afrika heeft moeten stoppen en dat ze geld van haar moesten hebben. Ik zit al te bedenken dat het maar goed is dat we onze gorilla-tocht al aan Dirk betaald hebben. De bodaboda driver draait zijn brommerke en zegt dat wij weer op moeten stappen. Dat doen we natuurlijk braaf en als we een eindje gereden hebben vragen we heel voorzichtig wat er aan de hand is. “Controle” zegt hij. Daarna begint hij te mopperen dat de weg naar Buzika nu toch wel erg ver is. Hij neemt nu, een andere, de grotere weg en dat is om. Tja kunnen wij ook niks aan doen. Deze driver is niet zo vriendelijk hij sjeest langs en door kuilen in de grond en wiebelt aardig met zijn stuur. Af en toe laat hij horen dat het een duur ritje is. Ik krijg gewoon last van mijn beenspieren omdat ik zo krampachtig achterop zit. “Hadden we Hassan maar” zeg ik tegen Michelle “dan hadden we tenminste nog lol kunnen hebben”. Maar ja geen Hassan, geen lol.
Na een lange rit en een zere kabine stoppen we op plaats van bestemming. We geven hem 1000shilling meer dan de vraagprijs en hij wil eigenlijk nog meer. Maar daar trappen we niet in. Het is helemaal donker en al schuifelend lopen we het zandpad in. De poort is open dus hoeven we onze nachtwaker niet lastig te vallen. We hebben het stikheet en verlangen naar een koude douche, maar dan komen we erachter dat we geen water hebben. Dat is balen, geen afkoeling voor ons.
Geen water en vanaf vandaag ook geen internet meer.
Een piepklein beetje terug naar Back to Basic.