Opio

DINSDAG 3 februari ’15
The next day, wat gaan de dagen vlug voorbij!
Nog zoveel plannen, nog zoveel te doen maar r e l a x. Gaat toch allemaal niet lukken.
Nu de kinderen naar school zijn is het druk op de daycare/school want er zijn meer kinderen nu die allemaal een soort van programma hebben.
De bedoeling is om vandaag de laatste latjes aan de muur te maken en dan ben ik er ook echt helemaal klaar mee. Maar als we de day care binnen komen vinden we het eigenlijk ook wel erg leuk om in een klasje erbij te gaan zitten. We vragen aan Rita of ze het oké vind en Yes, het mag.
Rita is een jonge vlotte meid die erg enthousiast les geeft. Aan de muren heeft ze op witte zakken allerlei woordjes met tekeningen geschreven en het alfabet hangt ook in kaartjes door de klas. Ze is bezig met een rekenles en de kinderen moeten potloden tellen die zij dan erbij pakt of weg legt. Vervolgens leert ze the kids hoe je een cijfers in letters schrijft. 6=six. Leuk om dit mee te maken.
Daarna gaan we toch maar beginnen aan de latjes, de laatste. We nemen alle spullen en missen de grote schroevendraaier. We kijken in de klas van Tracy, maar niks te zien. Helaas pindakaas. Ook missen we later een hamer. En we vinden het allebei vervelend dat we meteen denken dat dit gestolen is. Misschien hebben we het zelf wel ergens anders neer gelegd?!
Als Zenon binnen komt hebben we net de boor in de muur vast zitten die uit de boormachine gegaan is. Niet goed genoeg vast gedraaid. Ik sta te trekken en te trekken maar krijg het ding niet uit de muur. Zenon kimt op de tafel, neemt zijn boor, draait het boortje weer goed vast, power aan en hupsakee boortje vliegt uit de muur. Wij lachen, dat is vast uit de “vervolgcursus” klussen.
De “matrassen man” is gekomen om de matrassen waar nog een hoes over gemaakt moet worden, op te meten. De man in de winkel waar we al 3 keer geweest zijn, houden we voor gezien. Er moet nu maar eens garen op de klos komen vinden wij. Deze man praat over leader material, maar dat willen wij niet. De hoezen zijn bedoeld om te beschermen tegen incontinentie en dan willen wij geen echt leer. (Is also to expensive.) We leggen uit wat we willen en…..he understand. Dan spreken we een prijs af. Omgerekend 54,00 voor 4 gemaakte matrashoezen met rits. Dat is te doen.
De bedoeling is dat wij hem alvast het geld geven zodat hij materialen kan gaan kopen. Dus wij naar “onze kluis” in het huisje en betalen de goede man 180.000 shilling. All-in. Zenon vertrouwt hem, dus zal het wel goed zijn, denken wij.
Inmiddels 11.00 koffie time for us. Even een bakkie op ons “eigen”.
Daarna toch maar die latjes afwerken. We sjouwen de tafel naar de andere kant, gereedschap erop, wij erbij en boren maar. De aunty’s komen vragen hoe ver we zijn en wij vol trots vertellen dat we nog maar 2 latjes op hoeven te hangen. Ze lachen Thank you en gaan weer weg.. Even later komt Rita weer vragen hoe ver we zijn en dan komen we erachter dat ze op de tafel zitten te wachten. Deze hebben ze nodig om met alle kinderen te eten. Jeetje dat is ons helemaal ontschoten, de tafel is nodig aan de andere kant. Hup alles er weer af, tafel terug en al balancerend op een stoel maken we onze klus af. KLAAR! No latjes today! Uiteindelijk hebben we in 3 dagen 50 meter latjes verwerkt, das toch knap he, voor 2 “leken?”

Vandaag is er een nieuwe groep gestart, met laag niveau kinderen. Toen ik Suzan, Zenon en Michelle door een deur een kamertje in zag kijken ben ik ook eens even gaan gluren. Lag daar een klein, heel dun kindje op een matras te slapen. Michelle vertelde dat ze ondervoed was en dat Suzan haar dadelijk melk en boter gaat geven. Ohhh wat erg! Dat dit voorkomt weet ik wel, maar als ik daar dan zo’n hulpeloos kindje zie liggen. Dan is mijn hart te klein voor alle liefde voor dat meisje. Maar ook dat moet ik loslaten en we gaan weer verder met onze “dagelijkse dingen”
Na de lunch gaan we “onze stal” eens bekijken. De muren worden steeds hoger en we krijgen uitleg hoe het precies worden zal. Het boekje met de afmetingen wordt erbij gehaald en natuurlijk maak ik weer foto’s om naar het thuisfront te sturen.
De kinderen zijn inmiddels in 2 groepen begonnen aan een volleybalspel. We gaan er tussen staan en doen even mee. Als Anne, een heel lief mooi mongooltje, de bal moet gaan halen hoor ik haar zeggen dat ze een snake heeft gezien. Dan, terwijl ik toch nog wel deel neem aan het balspel, blijf ik in de gaten houden wat er achter mijn rug gebeurt. Een snake!!! Erger kan het niet worden. (hoewel?)
Ik zie Rita met een stok door het gras graaien en Tracy staat erbij met een grote steen.
Uiteindelijk stoppen ze met zoeken en sporten ze weer mee met ons balspel. Maar ik blijf goed rondkijken als ik de bal uit het hoge gras moet pakken.
Na een half uurtje wordt het spel gestaakt en krijgt iedereen een bekertje water. Michelle en ik gaan met Opio, Ben en Alisia wandelen . We hebben nog flessen water, brood en eieren nodig.
Opio zijn kleding is erg vies en zijn rolstoel is ook erg versleten. Dus…..maken we zijn gezicht schoon, geven hem een nieuw T-shirt aan en als klapper op de vuurpijl mag hij in een andere, door ons mee gebrachte rolstoel, met voetsteunen mee. Hij geniet en vind het geweldig. We lopen het weggetje naar beneden en ik verbaas me er weer over dat de wegen hier voor een rolstoel, naar onze maatstaven, onberijdbaar zijn. Maar Opio vind het allemaal best dat geduw en getrek en al die hobbels over die grote stenen. Opio is een lichamelijke-licht verstandelijk gehandicapte jongen.
Zijn moeder leeft nog, maar zorgde erg slecht voor hem. Opio kreeg geen liefde en bijna niet te eten.
Ze zijn nooit met hem naar een dokter geweest. In 2009 heeft Home Sweet Home ervoor gezorgd dat de spieren in Opio’s benen opgerekt zijn en kreeg hij oefeningen om te leren lopen. Hij heeft het goed naar zijn zin. Opio is een vrolijke jongen die graag bij de groep hoort en echt wel duidelijk kan maken wat hij wil of niet wil, ondanks dat hij niet goed kan praten. Eigenlijk is Opio wel een beetje het lievelingetje van Michelle en mij. We zijn gek op hem.
Ben kennen we nog niet zo goed we zien hem vandaag voor de 2e dag. Het is een knappe stille jongen en loopt rustig met ons mee. Als we in het dorp komen laat Alysia, met gebaren weten, want ze praat niet, dat ze moet plassen. Oh jeetje dat dat kan gebeuren zijn we vergeten. Hoe gaan we dat oplossen? In de berm? Achter een huisje of boom? Dan zegt Michelle heel resoluut, “First shopping and after that pie pie”. Ik moet daar erg om lachen maar Alysia begrijpt wat ze bedoeld en knikt ja. We doen onze inkopen en lopen dan terug naar Home Sweet Home. Daar zijn de andere kinderen buiten, de lessen zijn voorbij.
Ik loop nog even naar de Sewing room en naai verder aan het bloesje voor Kawa. Het is bijna af en ik hoop dat het past zodat we daarna aan de gordijnen voor de day care kunnen beginnen.
Rond 17.30 vind ik het welletjes en wil een lekker voetenbadje nemen. Volgens mij heb ik tijdens ons volleyspel een doorn in mijn teen gekregen. Maar mijn voeten zijn elke avond zo zwart dat het waarschijnlijk nu niet te zien is. In onze enigste emmer staat wasgoed te weken dus loop ik naar het weeshuis en vraag om een bucket. Maar helaas die hebben ze nodig. De day care is op slot dus…..nu geen voetenbadje voor mij. Wat een gedoe voor een emmer. Thuis pak je er een uit de kast…of 2 of….3 (ha ha, wat een luxe!)
Roos heeft het eten klaar en ik neem maar meteen een pannetje spaghetti met groente saus mee naar ons huisje. Het smaakt weer voortreffelijk.
Omdat het nog licht is besluit ik om buiten op het bankje aan mijn verslag te werken. Ik hoop dat de muggen nog een tijdje weg zullen blijven. Michelle komt een kopje koffie brengen, wat is het leven toch goed in het Afrika-land.
Ook de bouwvakkers en de aunty’s gaan stilletjes aan allemaal huiswaarts. Iedereen komt langs mijn bankje, dus elke keer een short conversation. De man van de bouw vraagt of ik weer mee kom helpen morgen en ik zeg dat ik dat wel leuk zou vinden. Maar de dagen zijn TE kort. Ik wil zoveel. Ik wil met de kinderen van alles doen, ik wil gordijnen en kleding naaien, op de bouw helpen en dan ook nog wat tijd voor mezelf hebben. Tja misschien moet ik maar 3 maanden bijboeken.
Als dat zou kunnen! Het valt me op dat ik Nederland niet mis. Natuurlijk bij de begrafenis van Jan, was ik graag aanwezig geweest en de verjaardag van Hanneke en Marcel heb ik ook gemist. En als ik achter op de bodaboda zit denk ik “Kon ik dit maar aan Peer laten zien” Maar echte heimwee, nee dat heb ik nog niet gehad. Mijn dagen zijn zo gevuld met zoveel leuke mensen en dingen. En daar komt natuurlijk ook bij dat ik hier niet in mijn uppie zit. Michelle en ik kunnen het samen goed vinden dat is natuurlijk ook een pluspunt.
Het wordt donker dus moet ik naar binnen, want de muggen beginnen te vervelen.
Michelle neemt een heerlijke douche en ik denk dat ik haar voorbeeld ga volgen.
Inmiddels heeft Jacintha een witte emmer gebracht, wat is het toch een schat. Dat wordt dus toch een voetenbadje vanavond.