a new dress

VRIJDAG 30 januari 2015
Vandaag gaat het gebeuren De GROTE sportdag waarbij we alle kinderen willen betrekken.
Omdat de temperaturen erg hoog zijn besluiten we om allemaal waterspelletjes te bedenken.
Gaaf! We hebben er zin in.
Ok hebben we ZELF al bedacht om de groepen samen te stellen zodat de groepen eerlijk verdeeld zijn wat betreft niveaus en kunnen.
De kinderen duiken meteen in onze tas en zien de waterpistolen zitten. Dat zien ze wel zitten. Maar Michelle en ik (moet je horen wie!) willen eerst de groep verdeling maken. Maar voordat we daarmee willen beginnen is dat al gebeurt. Aunty Josephine heeft 2 kinderen aangewezen en die kiezen vervolgens weer hun eigen groep. Prima Klaar!
Dan uitleg van het eerste spel, daar hadden the kids geen zin in. Ze willen met het waterpistool spelen. Even streng zijn, denken wij en uiteindelijk zitten ze dan toch in 2 rijen. Maar de helft let niet op of is niet enthousiast. Michelle en ik kijken elkaar aan, zullen we?
Ja, we zullen en de waterpistolen worden voor de dag gehaald. Dan kan het watergevecht beginnen en het wordt helemaal een feest als we ook de waterglijbaan en de waterballonnen voor de dag halen. En dan is het gedaan met “ons georganiseerd” spel. Het wordt een groot watergevecht en wij vinden het prima. De enigste regie die ik nog heb is dat ook Winnie en Opio, die niet kunnen lopen, ook op zijn tijd een waterpistool in hun handen krijgen.
Als we later, na het waterfestijn, aan ons kopje koffie zitten, moeten we weer lachen om onze Nederlandse regeltjes waar we ons steeds aan vast blijven houden.
Na de lunch staan er al weer kinderen aan de deur met de vraag of we vanmiddag weer komen.
Maar hoe jammer ik het ook vind, we moeten de jurken die we hebben laten naaien ophalen want morgen is de bruiloft. Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om weer naar Jinja te gaan en zeg tegen Michelle dat ik graag vroeg ga en ook weer vroeg terug wil zijn. Dus na de lunch de bodaboda op en naar de stad. Daar aangekomen lopen we meteen naar de “jurken-winkel” om te kijken hoe ze geworden zijn. Ik ben erg nieuwsgierig en ben benieuwd hoe de jurk zal staan. Als we binnen komen zie ik de jurken al op de grond EN onder de naaimachine liggen. Helaas nog niet klaar of we om 17.00uur terug kunnen komen. We besluiten om naar de markt te gaan want we willen een lange broek voor Opio kopen, dit hebben wij hem beloofd. Als we op weg zijn naar de markt horen we ineens gejoel en zien we een hele mensenmassa op ons afkomen. Michele en ik lopen snel het steegje uit en gaan achter een oudere man staan, als bescherming, maar trekken wel onze nekken uit om toch vooral niks te missen. Er blijkt dat iemand iets gestolen heeft en dan gaan daar zich allerlei mensen mee bemoeien. De groep wordt dan groter en groter. Uiteindelijk wordt het toch rustiger en gaat de groep uit elkaar. We vragen aan onze “voorman” of het save is, hij zegt van wel en wij lopen dus richting markt. Daar kopen we twee broeken voor Opio en vers fruit wat hier overheerlijk smaakt. We krijgen dorst en snakken naar een lekker drankje. Op een terrasje bestellen we 2 flesjes Neil bier en hebben echt het “vrijdagmiddag-gevoel”
Na dat heerlijk drankje lopen richting bank en pinnen we weer geld voor Hom Sweet Home. We hebben de financiën nog eens bekeken en kunnen nog een bijdrage van ong 1000 euro aan de stal doneren. (lieve mensen die me op wat voor manier dan ook gesteund hebben, dank jullie wel!)
Dit grote nieuws willen we binnenkort aan Suzan en Zenon vertellen. Nu is het zo dat de bouw tot het grondwerk gedoneerd is door Michelle en mij. De bouw zal weer verder gaan als er weer geld voor is. Dus ik hoop dat we een mooie stal te zien krijgen voordat we weer naar Nederland vertrekken.
Na deze bankzaken lopen we richting winkel en zien op straat een hele hoop kleding liggen dat voor 4000shiling te koop is. Ik zoek een leuk jurkje voor mezelf uit. (Achteraf heb ik me vergist in de maat, ik kan er gewoon niet in) Ik laat het hier voor Kawa of Gift.
Ik wil nu echt de jurken op gaan halen want ik heb even helemaal genoeg van deze stad en wil terug naar Home Sweet Home. Ik wil weer met de kinderen gaan naaien en ik wil gewoon even zitten met een boek. Michelle mag haar jurk aanpassen. En als ze hem uiteindelijk aan heeft, blijkt dat deze wel precies op maat gemaakt is. Met moeite krijgt ze de jurk over haar heupen.De naaister besluit om de jurk ietsie groter te maken. De jurk staat haar erg mooi en ik wordt nog nieuwsgieriger naar hoe mijn jurk zal staan. Maar helaas die is nog lang niet pasklaar.
We schatten in dat het nog wel even gaat duren voordat alles klaar is en we gaan lekker een hapje eten in het restaurantje waar we gisteren ook gegeten hebben. We zijn immers toch al te laat voor het eten van Home Sweet Home. Het eten smaakt weer overheerlijk maar omdat we voor de donker thuis willen zijn, betalen we de rekening en lopen terug naar “onze kledingzaak”
Als we deze keer aangelopen komen, staat onze naaister meteen op, plant ons op een stoel en loopt weg. Daar zitten we dan. Wachten…….wachten……wachten……
Ik zie een jurk op de grond liggen, de andere is niet te bekennen. Michelle denkt dat ze deze uitbesteed heeft aan iemand anders. En ja hoor….eindelijk daar is ze weer met jurk. Ik krijg de opdracht om hem aan te passen. En dan gaat het gebeuren. Ik zit helemaal gevangen in de jurk, kan geen kant meer op. Ik krijg het heet met al dat stof over mijn hoofd en weet me even geen raad.
Michelle komt me lachend helpen en trekt en sjort aan de jurk en uiteindelijk krijg ik deze over mijn bovenlijf naar beneden getrokken. Ik heb hem aan, he he. De naaister kijkt bedenkelijk en zegt dat twee jurken uit een lap stof ook niet mee valt om te maken. Dan mag ik deze weer uit doen.
En ook dat is weer een heel karwei. Ik krijg het Spaan benauwd en denk echt dat ik de komende uren gevangen blijf in deze lap stof. Maar Michelle, mijn redder in nood, steekt weer een helpende hand toe en uiteindelijk heb ik het ding weer uit. Met een rood hoofd en bijna geen adem vraag ik of de jurk wel oké is. Tja, we moeten toch nog maar even plaats nemen. Er komt een rits in de zijkant en de zijnaden worden iets uitgelegd. Michelle ligt helemaal in een deuk als ze mij daar op dat plastic stoeltje ziet zitten. Zij heeft deze vertraging ingeschat, maar ik “wilde even de jurken ophalen”.
Nee, nee zo werkt dat niet in Afrika.
Uiteindelijk zijn de jurken klaar, we betalen ze en lopen naar buiten waar het inmiddels helemaal donker is. Wel heel gezellig op straat. Mensen maken vuurtjes, zitten gezellig bij elkaar en verkopen eten en drinken. De bodaboda rijders roepen of we met hen mee willen rijden, maar wij kiezen weer voor Hasan, onze eerdere driver waar we de vorige keer zo’n lol mee gehad hebben. Natuurlijk probeert hij ook met de prijs te rommelen en omdat het donker is betalen we hem 1000 shilling meer dan overdag. Hij is het er niet mee eens maar als Michelle naar een andere driver roept, zegt hij Okay okay en stappen we op. Onze loodzware rugzak vol fruit mag voor bij hem op de brommer.
Ik zit lekker in het midden en ben daar erg blij mee want het is toch wel frisjes achterop in een dunnen broek en hemdje. Onderweg vraagt Hasan of ik van Coke hou. Ik zeg hel duidelijk dat ik daar niet van hou en ook nooit gebruikt heb. Hij reageert heel verbaasd. En ik denk “weer zo’n buitenlander die denkt dat heel Nederland snuift” Michelle vraagt heel verbaasd aan mij, “Hou jij niet van koken? ” Jeetje, heb ik die goeie man helemaal verkeerd verstaan! Vraagt hij gewoon of ik van koken hou! Het is donker dus hij heeft mijn rood hoofd vast niet gezien.
De poort zit ook deze avond weer op de knip en we roepen onze nachtwaker erbij. De honden kennen ons inmiddels en kwispelen vrolijk naar ons. De nachtwaker brengt ons veilig thuis en wij instaleren ons weer op ons bankje met laptop en E-reader