bodaboda

DONDERDAG 29 januari
De planning is een sportmiddag/morgen voor de kinderen. Maar we zullen zien hoe het gaat lopen.
Tijdens het ontbijt komt Tom weer binnenlopen met de vraag of we nog lege flessen hebben. Ik beloof hem er twee en dan gaat ie weer. Maar als ik de Day care binnen loop spreekt hij me weer aan en zegt dat ik iets vergeten ben. Ik weet meteen dat hij het bodaboda geld wil omdat hij daarmee gisteren de latten gehaald heeft. Ik twijfel en twijfel en zeg dan uiteindelijk dat we aangeboden hebben om mee te lopen maar dat hij dat afwees. Vervolgens zeg ik dat Zenon ook niet tevreden is over het afgeleverde werk en veel te duur vond. En dat een boda boda nooit 1000 shilling kan kosten voor dat piepkleine eindje. Tom zegt dat het “oké” is en gaat weer weg. Maar ik blijf met een raar schuldgevoel achter. Ik ga straks met Suzan overleggen of ik er goed aan gedaan heb om zo te reageren.
Er moeten nog latjes tegen de muur gemaakt worden en dat zou Zenon gisteren gedaan hebben. Dit is er niet van gekomen en nu willen de aunty’s graag dat het vandaag gebeurt zodat ze alles goed kunnen poetsen. Heel begrijpelijk, vind ik. Rita vraagt of ik aan Zenon wil vragen of hij de latjes op kan hangen. Ik naar Zenon maar die staat op het punt om te gaan zwemmen met enkele kinderen. Hij zegt dat Michelle en ik het ook zelf mogen proberen. Ik antwoord dat ik het wel even bekijk omdat ik beloofd heb dat ik de meiden mee ga helpen naaien vandaag. Dat was goed.
Maar Tracy, een andere aunty, heeft van Suzan de opdracht gekregen dat alleen Zenon, de latjes op mag hangen. Tom de garden (en klusjes)man mag het ook niet doen. Dus vind Tracy dat ook wij het niet kunnen doen want de opdracht van Suzan is dat alleen Zenon gaat boren. Ik haal mijn schouders op en zeg dat ik het nu ook niet meer weet. Ik heb ook helemaal geen zin om me te mengen in deze discussie.
Als Michelle en ik achter de naaimachine zitten gaan de aunty’s met elkaar in discussie.
Rita komt binnen en zegt dat wij echt de latjes op moeten hangen zodat zij daarna alles goed kan poetsen. Ik vertel haar dat zij aan Suzan kan gaan om te vragen of het goed is als Michelle en ik de boor gebruiken. Even later komt ze terug en begint met emmers en vegers in het wilde weg te poetsen. Ik denk dat Suzan echt wil dat Zenon het doet. Ze is het er duidelijk niet mee eens. Ik krijg hier een vreemd gevoel van want en voel me tussen twee vuren in staan. Uiteindelijk roep ik “koffie-time” en ga een paar mokken koffie zetten. Dan is iedereen weer vrolijk en blij.
Michelle heeft met Gift een haarband gemaakt en de aunty’s vinden deze ook mooi. Gevolg: Een bestelling voor Michelle van 3 hoofddoeken.
De rok van Kawais inmiddels af, redelijk netjes, voor een eerste keer en we beginnen meteen aan een shirt van dezelfde stof. Voor we het weten is het al weer lunch time en komt Maria 2 bordjes met Polenta/maismeel met bruine bonen brengen. Als we deze mee nemen naar ons huisje zien we 2 moeders met hun kind onder de veranda zitten. Ze wachten (soms uren) op Suzan en hebben dan de vraag of hun kind op d Day care kan komen. Het voelt voor mij nog steeds hartverscheurend. Ik zie het jongetje naar ons eten gluren en ik zou hem het liefste alles gegeven hebben. Maar ik weet niet of dat mag en of ik hiermee meer kwaad dan goeds aanricht. Michelle geeft hen 2 flesjes water want het is echt bloedheet vandaag. Thank you,thank you.
Als ik later het eten wat wij over hebben naar de honden wil brengen, kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om voorbij te lopen zonder het aan dit jongetje te geven. Nogmaals of ik er goed aan gedan heb weet ik niet, maar ik verkies het jongetje boven de honden.
Deze middag blijf ik in de sewing room om Kawa te helpen, ook Michelle is van de partij en maakt voor de aunty’s hoofddoekjes. Als ik zie dat Suzan terug is bespreek ik met haar het voorval met Tom en ik vraag haar of ik er wel goed aan heb gedaan om hem geen boda boda geld te geven. Het gaat in waarde om niks, maar ik blijf er een rotgevoel over hebben. Gelukkig vind Suzan het prima dat ik dit zo gedaan heb. Hij heeft een bodaboda besproken maar had onze hulp ook kunnen accepteren.
Als Kawa haar jurk aan Suzan laat zien, vraagt die of de rok niet te lang is voor haar. Eigenlijk is hij iets te lang en ik zeg dat ik de rok wel iets korter kan maken. Kawa zegt niks meer, haar gezichtje betrekt en ik zie een traan over haar wang lopen. Wat ben ik toch een stomme gans! Ga ik haar zelfgemaakte jurk “afkraken” Ik bedoel het wel niet zo en zeg dat ze de rok keurig gemaakt heeft, maar ze zegt heel de middag niks meer.
Als Michelle en ik naar Jinja willen gaan komt Zenon met gereedschapskist aangelopen om de latjes op te hangen in de Day care. Maar hij vind het prima dat we boodschappen gaan doen en zegt dat we het morgen ook nog af kunnen werken. R e l a x…
 
Wij weg op de bodaboda. Dat blijft leuk met zijn 3en op een brommer. Het grappige vind ik dat als de weg naar beneden gaat, de driver zijn brommer uitzet om zo benzine te sparen. In Jinja zoeken we eerst een terrasje om onze dorst te lessen. We snakken naar een koud pilsje, maar helaas geen alcohol op deze plek. Dan maar een gewone cappuccino .
Het is inmiddels bewolkt geworden en volgens onze boda boda driver gaat het vanavond regenen. Dus gaan we eerst onze boodschappen doen, dan hebben we die tenminste in huis. Hier in de supermarkten zit op de hoek van elke rij een persoon alles in de gaten te houden. Sommige liggen half te slapen of kijken verveeld in het rond. Als we vragen of ze kaarsen tegen de muskitoos hebben, moet de boy eerst zijn sandalen nog aan doen, voordat hij mee naar het juiste rek loopt. “Kom op met die luie reet, werken” zegt Michelle. De jongen lacht vriendelijk terug.
De flessen wijn die we kopen zitten onder het stof en worden netjes afgestoft. En als we twee flessen willen kopen moet er bijgehaald worden in een andere winkel. De wijn is hier erg duur maar ook voor de gewone boodschappen weten ze de prijzen wel te bepalen. Met twee volle rugzakken en twee plastic tasjes gaan we een hapje eten in een restaurantje wat gerund wordt door Indiërs. De bediening is erg vriendelijk en het eten overheerlijk. Maar omdat we laat vertrokken zijn, is het donker als we terug naar Bazuka willen. Ik stel voor om niet op de bodaboda terug te gaan maar een
matato te regelen. Dat is het taxibusje waar we de vorige keer helemaal ingepropt zaten. Michelle vind dat goed, mits ze voorin mag zitten. Zij werd helemaal knetter achter in dat gekke ding.
Als we het restaurant uitlopen is het helemaal donker en nergens geen matato te zien. Wie we wel gezien hebben is onze bodoboda driver van de vorige keer waar we zo’n lol mee gehad hebben omdat hij de cabine van Michelle zo mooi vond. Als we naar hem toe lopen is het eerste wat hij roept “Ha Michelle” Michelle legt uit dat hij ons naar de matato opstapplaats mag brengen. Geen probleem dat doet hij wel. Maar als we achterop stappen met onze twee rugzakken vol drank en andere spullen, zakt de motor zowat door de vering! De charmante boy blijft lachen en we rijden aan. En als we dan toch eenmaal achterop zitten vinden we het ook wel prima dat hij ons naar Buzika brengt. Maar hij riskeert het niet, al dat gewicht. Hij draait af en stopt bij de plek waar wij weer op moeten stappen in het busje. We betalen hem 1000shilling, hij zwaait en rijd weg. En daar staan we dan, hopend dat het goede busje hier stopt. We hebben er alle vertrouwen in en als we het navragen aan een oudere mevrouw bevestigd zij dat we op de juiste plek staan. Dan, even later komt de matato aanrijden. Voorin is geen plaats meer en Michelle gaat niet achter zitten dus wachten we op het volgende busje. Ook de oudere dame wacht. Ze vertelt ons dat in die overvolle busjes ook vaak zakkenrollers zitten. Nou dat moeten we niet hebben. 10 minuten later stopt de volgende bus, maar ook deze keer te laat om voorin te kunnen. Weer wachten we en ook de oudere dame wacht netjes en heel geduldig op de volgende poging. Niemand die moppert of het vervelend vind en op zijn horloge kijkt. Dan , als het derde busje stopt, is Michelle snel genoeg om voor in te stappen. Het heeft wat in voordat we ingestapt zijn met onze twee zware rugzakken en de tas wc papier.
Maar he he, we kunnen vertrekken. Vertrekken? Nee hoor, eerst moet het busje vol genoeg zitten. Maar dan, dan kunnen we eindelijk aanrijden.
Als het donker is lijkt de weg nog slechter en langer dan overdag. Als we door de kleinere dorpjes rijden zien we dat er volop leven is op straat. Het lijkt wel kermis. Huisjes/hutjes waarin van alles verkocht wordt. Mensen die bij een lichtje spelletjes aan het doen zijn, koopwaar op doeken, op de grond. Het lijkt wel een groot feest. Wat zou ik daar graag tussen lopen als “niet blanke” om echt te voelen hoe het is om zo te leven. Maar een blanke wordt hier gezien als rijk en je wordt vaak beduveld met iets betalen. Zo ook als we uitstappen. We betalen netjes 2000shilling, net zoals we de vorige keer gedaan hebben. Maar de jongen zegt dat dat niet genoeg is en wil het dubbele hebben.
Ik begin dan al weer te twijfelen, maar Michelle is veel zelfverzekerder dan mij en betaald echt niks bij. Uiteindelijk lopen we aan zonder bij te betalen. Michelle moppert nog wat na over die oneerlijkheid die hier zo heerst.
Als we bij de poort van Home Sweet Home komen zit deze aan de binnenkant op slot en kunnen we niet binnen. Geen probleem en we roepen “our hero.” De honden zie ik als eerste aan komen rennen maar al vlug volgt de lichtstraal van een zaklamp en komt hij al aangelopen. Hij gluurt door het luikje, ziet (en hoort) ons en laat ons binnen. Hij loopt netjes mee tot ons huisje en gaat pas weg als wij veilig binnen zijn. Ons kan niks gebeuren!