schminken

DINSDAG 27 JANUARI
Het woord “lenen” kennen ze niet bij Home Sweet Home. Twee dagen geleden heeft iemand de bezem geleend, maar nu ik hem zelf nodig heb is er op heel het terrein geen bezem meer te bekennen. Maar ja, wat is eigenlijk ook van wie. Omdat dat ding in ons huisje stond toen we aan kwamen, ga ik er van uit dat het de mijn bezem is. Eigenlijk is het veel mooier dat iedereen alles van elkaar gebruikt. Het zou dan wel handig zijn als (Ja ik ben een “georganiseerde” Nederlander) alles een vaste plek heeft. En dat is hier zeker niet het geval. In dit huisje kunnen zes mensen slapen. We hebben nog 2 messen, 2 lepels, 2 kleine pannetjes en een pannetje om iets in te bakken in de keuken staan. Veel dingen verdwijnen en niemand weet waar het gebleven is. Ik hou van de makkelijke manier van leven hier, maar kom dan mezelf ook tegen en krijg het gevoel dat het niet klopt. Zit ik nog in de gewenningsfase misschien?
Deze morgen besluiten we om onze bedden eens te verschonen. Wasje in de wasmachine? Nee, nee buiten in de emmer in de zon. Straks even ophangen en dan kan het na een uurtje weer het bed op. Het is hier nog steeds erg heet, maar ik vind het helemaal toppie zo.
Dan gaat Michelle vragen aan de aunty’s of w deze morgen kunnen schminken. Maar de kinderen moeten eerst nog een uurtje poetsen. Ze schrobben de tafels en de vloer. Dan bied Tom, de tuinman, aan om mee naar beneden, het dorp te lopen om hout te kopen voor in de klaslokalen en de Daycare. We willen latjes aan de muren bevestigen zodat ze alleen daarop dingen aan op kunnen hangen. “No tape onn the wall anymore! Het wordt weer een hele onderhandeling, maar we krijgen er geen cent af. Uiteindelijk geven we maar toe en we “make a deal.” Als we terug komen vinden we dat het koffie time is en we zetten een bakkie leut in ons huisje. Deze keer niet met alle aunty’s omdat we er geen verplichting van willen maken, en omdat we nu ook niet met hen gewerkt hebben vanochtend.
De aunty’s vertelden vanmorgen aan Michelle dat ze vandaag hun klaslokaal en de Day care gingen poetsen. “ Dat s geweldig” zei Michelle. Maar toen vroegen ze of wij voor hen poetsmiddel, doeken en een mop emmer met zo’n wringer wilden kopen. Michelle keek raar op en zei dat dat niet onze taak was en dat we daarvoor niet hier zijn. De auntys keken helemaal niet blij toen ze begrepen dat wij dat niet gingen kopen en hadden duidelijk geen zin om aan de slag te gaan.
We zijn benieuwd of er vanmorgen is gepoetst ?
De kinderen hangen aan mijn arm als we terug ko en van het hout kopen. Murcy vraagt om haar jurk, die ik vandaag ga maken, Maria vraagt of ik al een knoopje aan haar pyjama heb gezet en Kawa en Gift willen met hun naailessen beginnen.
Toch stelt Michelle voor om eerst te gaan schminken, en dat vinden ze allemaal een geweldig goed idee. Ik heb verkleedkleding bij me en die gooi ik midden op tafel. The kids beginnen te zoeken en te graaien en even later heeft iedereen wel iets leuks aan of op. Dan begint het schminken.
De kinderen mogen zeggen wat ze leuk vinden en wij doen ons best. De moeilijkere dingen zoals tijgers en andere beesten, schminkt Michelle. Ik hou me bezig met de clown en zwarte pietjes.
Ik vind het erg grappig dat er kinderen zijn die als zwarte piet geschminkt willen worden. Ze zijn hier al zo mooi bruin! Dan maar zwarte schmink erop, rode lippen en dan wil er iemand een clown zwarte pietje zijn. Ook dat kan ik nog wel realiseren. We maken mooie foto’s en iedereen is happy, inclusief wij. Het is echt heel leuk om te doen. Dan komt Roos binnen met de grote pan. Het is al weer lunch time. We nemen alle spullen mee omdat we dan zeker weten dat er niks mee gebeurt want in hun enthousiasme zouden ze zomaar zelf kunnen beginnen.
Als we klaar zijn met eten breng ik meteen de vuilniszak weg omdat ik bang ben dat er anders ongedierte in komt. Dat moeten we hier nu niet meer hebben!
Dan ineens HELLUP, weer een hele grote vieze kakkerlak in de douche! Michelle is ananas schoon aan het schoon maken en zegt dat ik uit mijn slaapkamer mijn grote schoen moet halen en daarmee dat beest dood moet slaan. Opdracht een durf ik wel aan, maar de tweede aanwijzing gaat me toch te ver. Ik durf het echt niet en sta inmiddels boven op een kruk te commanderen dat Michelle dat echt moet doen. En gelukkig is zij de held van de dag vandaag. Krrrr ak, dood isie. Pffff gelukkig.
Als we nog eens goed rond kijken zien we ook nog een hele kudde piepkleine miertjes lopen over het aanrecht, de muur over zo het kantoortje van Suzan in. Dat is wel te overzien. Een grote poetsdoek en hupsakee, opgelost. Als Michelle het afdruiprek aan de kant schuift ziet ze daar een baby’tje-hagedis zitten. Volgens haar pas geboren. Tja en hoe liefdevol we ook kunnen zijn en hoeveel we ook van dieren houden, ze moeten wel op de juiste tijd op de juiste plek zijn en dat is niet bij ons in de keuken. Tja, een volgende moord wordt gepleegd. (sorry moeder hagedis!)
Dan is onze break voorbij en gaan we weer aan de slag met the kids
Als we binnen komen zien we dat verschillende kinderen hun schmink alweer van hun gezicht gewassen hebben. We verbazen ons daarover maar komen er al snel achter dat ze nog een keer geschminkt willen worden. We instaleren ons weer onder de veranda van het weeshuis en gaan aan de slag. Jackson, het zoontje van Roos, de kok, durfde vanmorgen niet te komen maar nu, heel voorzichtig komt hij mijn richting op. Ik tast het even af en als ik merk dat hij het toch weel leuk vind om geschminkt te worden, til ik hem op en geef hem alvast een basiskleur. Michelle is een kei in schminken en maakt er een prachtige tijger van. De kinderen die zich gewassen hebben komen weer terug en vragen Please ….. Iedereen vind de blauwe tijger zo mooi. Op het einde lopen er dan ook 4 mooie blauwe tijgertjes rond op het terrein.
Na een uurtje zijn we klaar en vraagt Rita of Michelle een bloemetje op haar wang wil schminken en Josephine vind een vlinder erg leuk. Dat zijn de laatste, we ruimen de spullen op en drinken bij ons huisje even een kopje koffie. Dan ga ik de chewing room in om aan het jurkje voor Murcy te werken. Maar meteen is Maria al bij me met de vraag of ik al een knoop aan haar pyjama genaaid heb. Oeps ook nog niet gedaan, doe ik wel meteen. Als ik dan weer wil beginnen aan de jurk komt Gift en laat me zien welke jurk ze wil maken. TE moeilijk om mee te beginnen. Ik stel voor om aan een simpele rok te beginnen en leg uit hoe het patroon over getekend moet worden. Oh dat wisten ze niet. Morgen les 1, patroon overnemen. Ze vind het prima en gaat weg, het boekje met de uitgekozen rok leg ik apart. Ik heb nu nog 20 minuten over om de jurk van Murcy te vermaken. Maar het is ingewikkelder als ik dacht en ik wil toch stof gaan kopen. Dat is echt veel makkelijker dan eerst een oud kledingstuk uit elkaar halen en dan kijken of het patroon wel past. Als we weer in Jinja zijn hoop ik dat ik eraan denk om een leuk stofje te kopen.
“Helma are you ready” hoor ik Tracy vragen. Ja ik stop er mee, het is inmiddels 17.00 uur en we gaan met de aunty’s naar de markt beneden in Buzika-town. Michelle en ik nemen onze prive-portemonnee mee want we willen nog een leuk klein tasje kopen op d markt om mee naar de bruiloft te nemen. En nog een mooie sjaal voor bij onze jurk.
We, Tracy, Rita, Rachel, Michelle en ik lopen op ons gemakkie naar beneden. Rita vind het leuk als we eerst bij haar thuis op bezoek komen. Ze wil ons haar huisje laten zien.
Voor de kinderen zijn we nog steeds een attractie, ze lachen, en zwaaien Een kindje begint kei hard te gillen als hij ons ziet. Dit voelt een beetje ongemakkelijk.
Rita haar huisje is niet ver van Home Sweet home. Het is van beton met golfplaten en piepklein. Als we binnengaan moeten ook hier de schoenen uit en Michelle vraagt of ze daar straks nog wel zullen staan. Ze verstaan haar niet en ik moet erom lachen. Binnen kunnen net 3 stoelen staan en een klein kastje en tafeltje. Geen aanrecht of gootsteen. Aan de muur hangen posters en foto’s, dat is het behang. Rita zegt dat we mogen gaan zitten en ze gaat weg. Even later komt ze terug met 3 flesjes cola en een pak biscuitjes. Wij vinden dit erg lief en waarderen dit gebaar enorm. Rita is trots op haar overvolle huisje. Halverwege hangt een gordijn daarachter slaapt ze.
Het binnenplaatsje is gewoon zand en er staan andere huisjes. Kinderen spelen buiten en gluren voorzichtig door het gordijntje wat voor de deur hangt. Het is geweldig om zo ontvangen te worden. Als we enkele koekjes gegeten hebben en de cola op is, gaan we naar de markt. Rachel, Tracy en haar baby, Varenja gaan ook mee. Varenja is en schattige baby, een meisje van 4 maanden. Ik heb nog nooit zo’n makkelijk kindje gezien. Het wordt door iedereen opgepakt, overal mee naar toe genomen en ze vind alles best. Ze huilt alleen als ze honger heeft. Tracy kan trots op haar zijn! Is ze ook.
Als we bij de markt komen kijk ik mijn ogen weer uit. Dat zoveel eenvoud zo mooi kan zijn. Mensen leggen een zeil op de grond, gooien hun koopwaar erop, veel tweedehands spullen, gaan erbij zitten op hun gemak en hopen dat er iets gekocht gaat worden. Zoveel mensen, zoveel kleuren, zoveel om te zien. Bij een verkoper met groenten en fruit kopen we een tros mini bananen en een lekkere ananas .Het tasje en de sjaal laten we maar zitten. Dan komt Tom, onze tuinman aangelopen en zegt dat de latjes klaar zijn en opgehaald kunnen worden. Dat moet eigenlijk nu gebeuren. “Nee Tom that isn’t possible. We have Ladysnight this evening. Tom lacht, kijkt of we het echt menen en zegt dan dat hij wel gaat zeggen bij
“de timmerman” dat we de volgende dag de latten ophalen. We stoppen bij een oude brommer die vol mooie lappen hangt. Dit zijn de stoffen om een traditionele Oegandese jurk van te maken. Er ligt ook prachtige kant bij. De verkoper spreekt ons aan, maar ik snap er niks van. Als ik denk dat hij het over de “kabine” heeft ligt Rita en Tracy helemaal in een deuk. Ik vraag aan Rita of ik netjes genoeg loop en knipper een keer met mijn ogen naar een verkoper. De aunty’s vinden dit gekke gedoe wel heel gezellig. Uiteindelijk kopen we brood, eieren en water zodat we onze eerste levensbehoeften weer in huis hebben. Dan gaat iedereen weer naar haar eigen stekkie.
Jacinta heeft eten bewaard voor ons, rijst met pindasaus en tomaten. We eten ons buikje lekker rond. En na een heerlijke frisse koude douche zitten we weer gesetteld op ons bankje.
“Hello, hello” horen we ineens. Blijkt het de nachtwaker te zijn. Tenminste daar gaan wij van uit. Hij ziet ons door het grote open raam wel zitten met onze "zaklampen aan. (Er is erg weinig verlichting in ons huisje) Maar wij kijken in een donker gat. Wie weet, zit hij heel de avond naar ons te gluren, zeggen we tegen elkaar.
We gaan er van uit van niet en vragen aan hem of we hem weer mogen roepen als er weer animals binnen in ons huisje zitten. Hij lacht en vind het oké.