fish

DONDERDAG 22 JANUARI
Vannacht hoorde ik de regen op het dak kletteren. Even denk ik aan de bank die buiten staat met de kussens erop. Maar ik ga ook Afrikaans leven en denk “laat maar, zie mogen wel”
Meteen val ik weer in een diepe slaap. Deze morgen wordt ik niet gewekt door onze dorpsradio.
Of dat komt omdat er geen power (stroom) is of omdat ik het inmiddels gewend ben, dat weet ik niet. Als ik Michelle hoor rommelen sta ik ook op en geniet weer van een overheerlijk ontbijtje , gebakken eitje met tomaat. Mmmmmmm .
Omdat we nu voldoende verf hebben om alles af te schilderen, besluiten we om vandaag nog eens flink de handen uit de mouwen te steken om vanmiddag met de kinderen te gaan schminken. We beloven niks en houden (gelukkig) onze mond daarover, tegenover de kinderen.
En maar goed ook want zoals alles, hier in Uganda, loopt het ook deze keer weer anders dan gepland. De aunty’s helpen vandaag met het poetswerk van de ramen en de vloeren.
Ze zouden het natuurlijk geweldig vinden als hun (vies) lokaal ook een likje verf krijgt.
Tracy hebben we dat al beloofd, omdat ze heel deze weken ons al mee geholpen heeft. Maar nu wil Rita ook graag dat haar domeintje opgepimpt wordt. Ze kijkt daar zo smekend bij, dat wij er weer intrappen en zeggen dat we dan met een muur willen beginnen en dan wel zien hoe ver we komen.
Maar door al dat “beloof” hebben we nu blikken verf te kort. We hebben nu geen zin om voor een blik verf naar Jinja te rijden, dus……..komt er toch nog een dag dat er geverfd gaat worden.
Maar misschien willen we ze dat dan zelf laten doen. We shall see.
Tracy is dolblij dat we nu eindelijk met haar klaslokaaltje gaat beginnen. Ze heeft haar spullen al in het midden gezet zodat ze kan beginnen. Als Michelle zegt dat er eerst gepoetst moet worden is ze daar helemaal niet blij mee en laat dat ook duidelijk merken. Ik ben in een andere kamer bezig, maar hoor ik Michelle zeggen “No Tracy, first cleaning, than painting. En dan gaat ze uiteindelijk toch maar aan de slag met een emmer koud water en een doek. Ze neemt het niet zo nauwkeurig, dus doen wij dat ook niet meer. (hoezo ontvetten?) Als ik na de rustkamer aan haar kamer begin, lopen de spinnen voor me uit. En och, ik verf dat spinnenwebje wel ff weg. No problem. Ja ja Michelle en ik worden er ook makkelijker in. Dan komt Murcy (kind van de day care)zeggen dat het koffietime is en of we dat met een biscuitje doen. Dus roep ik naar Michelle die de koffie gaat maken “met biscuitje hoor!” En van zo’n klein koekje geniet dan iedereen. Natuurlijk wil Murcy ook koffie, maar daar beginnen we niet aan. Koffie is voor adults not for children. (Heeee, ze weten zeker niet wat hier de koffie kost, ha ha)
Ineens is het weer lunch time en eten we weer rijst met bruine bonen.
Daarna een korte break en dan weer aan de slag. De aunty’s zijn alweer volop aan het werk. Ze poetsen en vegen dat het een lust is om te zien. Dan moeten de bedden verdeeld worden. We merken dat iedereen graag veel bedden wil hebben om de kinderen te laten rusten. Als ik vraag hoeveel kinderen en in een ruimte moeten liggen noemen ze twaalf namen op. Twaalf kinderen op een kamer, jeetje dat is veel! Rita verteld dat de lerares er op een stoel bij gaat zitten omdat ze anders baldadig worden. Ik kan me er wel iets bij voorstellen. Als Suzan binnen komt , ze alle ruimtes bekijkt en het verhaal van de bedden hoort, zucht ze diep. Het is nml helemaal niet de bedoeling dat alle kinderen rusten tussen de middag. Dat is alleen voor de jongere kindjes. Als de lessen weer gaan beginnen over 2 weken, wil ze de eerste 3 weken echt in de day care zijn om te kijken of iedereen zich nog aan de gemaakte afspraken houdt. Want anders gaan de aunty’s soms hun eigen regels handhaven. En weer denk ik, wat lijkt me moeilijk om hier regelmaat en orde te creëren.
Ik vraag Traacy hoe het met de moeder gaat waar ze op huisbezoek is geweest. Deze vrouw is haar man verloren en blijft achter met 3 kinderen. Ze heeft nu een klein huisje gekregen van vrienden waar ze mag wonen. Het is heel achteraf en deze vrouw heeft geen geld endus ook geen eten.
Als haar kind op de daycare komt moet ze 2 dagen per week komen helpen op HSH om zo een bijdrage te leveren.
Inmiddels is het 15.00 en Michelle wil een pauze inlassen. We maken de verf die we nog hebben op en gaan dan lekker bij ons huisje een “cappuccino” drinken. Een lekker koud pilsje, uit een mok, kan heel erg lekker zijn, na het werk en als het buiten ook nog eens meer dan 30C is. En zo zien de kinderen niet dat wij alcohol drinken. Want dat is echt niet de bedoeling en daar houden we ons ook aan. We krijgen van het thuisfront regelmatig een vraagje met de vraag of we een filmpje willen sturen van ons huisje. Dat gaan we nu dus maar eens doen.
Gift komt vragen of Roos, de kok, oorbellen uit mag zoeken want ze heeft alleen nog maar een ketting gekregen. Ik loop met mijn bakje oorbellen naar de keuken en stal alles uit. Ik zeg dat ze 2 paar uit mag zoeken. Tot slot heeft ze haar hand vol en vraagt of ze die allemaal mag hebben.
Eh nee dat vind ik nu ook weer niet nodig. Uiteindelijk kiest ze er 4 paar uit.
Als ik vraag wat we eten vanavond antwoord ze zoete aardappelen met vis in satésaus. MMMMM lekker vis!
Maar als het pannetje gebracht wordt, kijk ik iets minder blij. Door de satésaus zitten hele kleine visjes met oogjes er nog in. Michelle gaat deze uitdaging niet aan, ikke wel. Niet denken, maar eten. Heel voorzichtig eet ik een hapje, kauw alles fijn en slik het door. Michelle kijkt me vol verwachting aan, maar ik proef eigenlijk alleen maar de saté. I did it!
Na het eten breng ik een schaaltje met stukjes verse ananas naar Jacinta, die nu op de day care aan het werk is. Ze gaat net met de jongste kinderen aan de Bijbelstudie beginnen. Ik vraag of ik erbij mag blijven en dat vind ze prima. Ze leest een tekst uit een bijbel voor en praat daar dan over met de kinderen. Daarna moet iedereen handjes vouwen en in zichzelf bidden. Amen.
Daarna gaat zij de kids naar bed brengen en loop ik weer terug naar ons huisje, waar Michelle inmiddels ook gewassen en gestreken op de bank zit.