pig sty

WOENSDAG 21 JANUARI
Vanmorgen hebben Michelle en ik een afspraakje gemaakt met Suzan en Zenon om de financiën voor de stal te bespreken. We willen de eerste miljoen vandaag geven. (Hé dat klinkt ruig hé!) Dat is omgerekend ongeveer 800 euro om het grondwerk, de fundering te bekostigen.
Hieronder een overzichtje wat er nodig is voor het eerste gedeelte:
Pig sty
concrete floor, fors six rooms
32 bags cement a 30.000 960.000
2 trips aggregate stones a 200.00 400.000
2 trips hardcore stones a 150.00 150.00
1 trip lake sand a 150.000 150.00
2 trips plaster sand a 150.000 300.00
1 trip bricks (foundation and short walls) 340.000

We kunnen dit bekostigen door en gulle gift van een bekende uit Brabant en door het meegebrachte geld uit Nederland. Michelle en ik meten nog enkele ramen op want we willen gordijnstof kopen en kijken na welke matrassen nog een incontinentiehoes moeten hebben.
Als we aan willen rijden gaat dit niet want Suzan heeft bezoek van 2 moeders die hulp komen vragen voor hun kinderen. Een moeder heb ik gisteren ook al gezien, de andere mevrouw is nieuw voor mij. Suzan heeft het kindje van 1 jaar en 3 maanden op haar schoot. Het kindje ligt er lusteloos bij en is blind. De andere moeder is gisteren hier ook al geweest. Als ik aan Suzan vraag hoe ze aan het adres van HSH komen vertelt ze dat dit door mond op mond reclame komt. Suzan wil ook geen bord aan de poort omdat ze dan bang is dat er elke dag moeders aan de poort staan om hulp te vragen. En dit kan gewoon niet. Ten eerste is dit onbetaalbaar voor hen en ten tweede wil Suzan het graag huiselijk en klein houden. Het kindje van de vrouw die hier gisteren was, gaat na de vakantie beginnen op HSH. Volgens de informatie heeft het kind ADHD en epilepsieaanvallen. Het kindje krijgt Haldol voor geschreven. Suzan is het hier helemaal niet mee eens want, volgens haar, krijgen veel kinderen deze “stempel” opgedrukt omdat de artsen niet weten dat het ook wel eens wat anders kan zijn. Ze wordt er soms zo moedeloos van. Vaak krijgen deze moeders te horen dat het kind ziek is omdat ze geen goede voeding gegeven heeft of omdat het door de malaria komt. Ook al is het zo geboren.
De vrouw met het kindje van 1 jaar en 3 maanden mag vrijdag terug komen. Dan wordt het kindje onderzocht en gaat ze kijken wat voor hulp er mogelijk is. Jeetje Suzan, wat doe je toch goed werk. Als we dan uiteindelijk toch aanrijden rijd de moeder met de 2 kindertjes en Tracy, de aunty, die hier les geeft (en nu ons helpt met het schilderwerk)ook mee. Zij gaat bij hen op huisbezoek om zo informatie over het kind te verkrijgen. Deze informatie wordt dan weer gebruikt in de hulpverlening.
Michelle en ik kijken onze ogen wee uit. Het lijkt wel of de tijd hier stil heeft gestaan! De weg is een pad vol kuilen en bobbels. En als we echt niet meer verder kunnen met de auto stapt de vrouw met haar 2 kids en Tracy uit. Wij gaan verder en beginnen bij de matrassenzaak voor de incontinentiehoezen. Ik ga er vanuit dat we de bestelde hoezen op gaan halen, maar dit blijkt een vergissing te zijn. De vorige keer toen we in deze winkel waren, was degene die ze maakte met vakantie. Maar omdat de, toen gekochte matrassen die in de auto lagen, precies opgemeten werden dacht ik dat ze inmiddels wel gemaakt zouden zijn. Nee, nee zo werkt het hier niet. Vandaag bestellen, volgende week ophalen. Maar helaas pindakaas, het meisje wat de hoezen gaat maken komt niet vandaag terug van vakantie, maar morgen. Conclusie we moeten weer een keer komen om de maten door te geven en weer een keer terug komen om de hoezen op te halen. Hoe praktisch kan het zijn!
Na de matrassenzaak, op naar de verfwinkel. We komen nog wat verf te kort en willen morgen weer gaan painten. De jongen in deze zaak heeft het erg druk en helpt wel 3 klanten tegelijk. Terwijl hij naar ons luistert, voert hij ook nog een gesprek met nog twee andere klanten. Knap hoor!
Dan nemen we even een korte break in een eenvoudig restaurantje, wat gerund wordt door een Ierse oudere dame. Ze is helemaal weg van Danly, de baby van Suzan en Zenon.
Omdat Michelle en ik weer wat boodschappen nodig hebben stopt Zenon bij een supermarkt. Michelle en ik sjezen door de winkel en hebben al snel ons natje en droogje bij elkaar. Natuurlijk vergeten we onze cappuccino niet! Het valt ons op dat de prijzen in de supermarkten best wel hoog zijn. Je kan het vergelijken met Nederland. Maar de mensen zijn zo arm hier dat het voor hun een fortuin moet kosten om hier iets te kopen.
We hebben nog wat tijd voordat Michelle en ik gaan clownen in een ander weeshuis, dus stappen we bij de markt uit om te kijken naar gordijnen. Michelle en ik wilde deze zelf maken maar Suzan zegt dat ze ook vaak mooie gordijnen hebben op de tweedehands markt. Dat is natuurlijk veel makkelijker. De markt is ontzettend groot met veel kraampjes en houten winkeltjes. (lees hutjes)
We kijken onze ogen weer uit naar al die tweedehands spullen. Er ligt zo ontzettend veel, echt niet normaal. We snuffelen en snuffelen maar kunnen niet echt de geschikte gordijnen vinden. Dan gaat Suzan met ons naar het gedeelte waar de duurdere en ook nieuwere spullen liggen. En daar zien we mooi dik stof hangen, helemaal geschikt voor hetgeen wij willen maken. De kraam bestaat uit een houten hokje en als we dichterbij komen zien we dat er twee dames heerlijk, relaxed op de grond tussen hun spullen liggen. Michelle moet zowat over haar heen stappen als ze de lap goed wil bekijken. Maar de twee dames blijven gewoon met hun dikke reet op de grond liggen en kijken ons aan met “Wat wil je?” Hier kunnen wij, als twee nuchtere Nederlanders, niet mee overweg en we stappen dan ook op om naar een andere kraam te gaan. Volgens Suzan is dat ook wel een reden dat Uganda zo’n arm land blijft. De mensen willen niet echt hard werken, ze zijn soms liever lui dan moe. Veel goed lopende zaakjes worden gerund door de Pakistanen, die wel willen werken. Bij een volgende kraam wil de man ons wel helpen als we zijn stoffen bekijken. Hij trekt er wat lappen tussen uit en uiteindelijk kiezen we een lichtblauwe lap van 6x6 meter voor omgerekend ongeveer 9 euro. Achteraf toch nog wat duur vinden wij en misschien wel te dun voor gordijnen. Als we dat morgen ook nog vinden gaan we er een hoes van maken voor de bank van het vrijwilligershuis. Plannen en werk genoeg door en voor ons!
Bij een hele grote stapel kleding, (omgerekend 1,50 per stuk) koopt Suzan een mooie jurk voor Gift, die deze week jarig is. En dan moeten we zien dat we in de auto zitten om naar het weeshuis te rijden waar Michelle en ik gaan clownen.
Als we aankomen worden alle kinderen verzameld en bij elkaar gezet. Vind ik wel jammer want ik werk liever tussen de kinderen als ze hun ding aan het doen zijn. Maar goed het is niet anders. In het begin even aftasten, hoe het niveau is en wat ze wel en niet leuk vinden. Er komen mooie momenten voorbij. Toch is 45 minuten meer dan lang genoeg. Voor de kinderen, maar voor ons ook.
Moe en voldaan keren we huiswaarts (HSH) Onderweg kopen Zenon en Suzan nog 6 ananassen voor the kids.
We eten deze keer ook weer het eten van Home Sweet Home omdat we geen puf meer hebben om te koken. We eten rijst, met kool(?) en ananas. Een heerlijk maaltje! Ook ons kopje cappuccino smaakt er weer heerlijk bij. Als ik het pannetje terug breng naar De Day care blijf ik even bij de kinderen zitten. Het zijn allemaal toppertjes!
Die avond zie ik dat het poortje open staat bij de geitjes als ik deze wil sluiten hoor ik Murcy roepen “aunty Helma” Zij is in de wei en wijst me een andere route naar de kuil waar ik steeds het vuil in moet gooien. Dan zien we Richard(jongen van de day care) aankomen en hij wacht in de poort totdat we dichterbij zijn gekomen. Murcy is in paniek want Richard is vaak gefixeerd op Murcy en dan gaat hij haar slaan. Ik zeg dat ik ervoor ga zorgen dat er niks gebeurt maar meteen komt Richard al aangerend en wil Murcu slaan. Ik grijp zijn handen en gelukkig wil hij met mij terug lopen naar aunty Jacinta. De rust is weer weder gekeerd.
De dag is weer omgevlogen, een drukke maar zeker ook een mooie dag!