Birthday from Brechtje

Vrijdag 16 januari 2015
Ook deze keer wordt ik om 6.00 gewekt door de “dorpsradio” zoals wij deze zijn gaan noemen. Maar ik heb mijn oordopjes gevonden en maak hier dankbaar gebruik van. Als ik mijn kamertje uit kom, opent Michelle de deur van de douche, er is geen water today.
Geen stroom, oké, maar nu ook geen water. Dat is ff balen. Maar goed that’s life in Africa. Dan maar ongewassen mijn verfkloffie aan. Als ik na een lekker bakkie koffie de Day Care in ga is Tracy er al met haar baby. Ze wacht op ons met het schilderen.
Ik vraag of de kinderen me willen helpen om plakband van een papieren rups te halen zodat die straks weer netjes terug in de Day care kan. Ze vinden dat een leuk werkje en gaan aan de slag.
Even later komt ook Michelle en is ons schildersclubje weer compleet. Dan gaat de deur open en komt er een oudere dame met een kind binnen lopen. Dat is een jongen van de Day care. Hij is wees en woont bij zijn grootmoeder. Ze hebben een uur gelopen om Home Sweet Home een bezoekje te brengen. We stellen ons voor en oma valt op haar knieën. Het jongetje is doof maar begrijpt wel wat we zeggen en/of uitbeelden.
Als we tegen oma zeggen dat ze een leuke jurk aan heeft, wil ze meteen op de foto. Doen we dat toch even. Rond 12.30 is het lunch time en worden er 2 bordjes eten voor ons gebracht. Suzan vind het fijner als de vrijwilligers in hun eigen huisje eten omdat dat voor de kinderen rustiger is dan dat er steeds andere mensen mee eten. Voor ons is het een luxe dat we niet hoeven te koken. Het eten is vandaag ook weer bruine bonen met een kleffe witte pasta van meel. Ik ben er nog steeds tevreden mee.
Oma en het dove jongetje wandelen langs ons huisje om naar huis te gaan. Michelle geeft de jongen haar bordje eten wat ze over heeft. We hebben hem uitgelegd dat hij niet bij ons op de bank mag eten omdat er een “Rule” is dat the kids uit d buurt van onze woning blijven.
Hij eet het, een eindje van ons vandaan, op zijn hurken op en als hij het bordje terug brengt bedankt hij Michelle op zijn knieën.
Na het eten smikkelen we van een verse ananas en wast Michelle haar gordijnen uit. Ze heeft erg veel last van verstopte neus en keelpijn denkt dat het komt doordat de vorige week alles gesprayd is met en of ander goedje tegen de muggen.
Het waswater pompen we zelf uit een grote put, een stukje verder op het terrein. Nou ja zelf, dat is niet helemaal waar. Want als ik voor mezelf een emmer water wil gaan pompen is daar Josephine die meteen de slang in mijn emmer legt en voor mij gaat pompen. “You first”
Ik moet daar nog steeds aan wennen, maar zo is het nu eenmaal hier.
Die middag, als we weer willen gaan schilderen, komt Zenon vragen of we op het feestje van Brechtje willen komen. Ze wordt vandaag 3 jaar en het is zijn (geadopteerde) dochter.
We besluiten om als clown te gaan en heel enthousiast komen we achterom. De kinderen van de day care vinden het geweldig en Michelle en ik worden steeds enthousiaster. Helaas vind het feestvarken, het allemaal te spannend en ze verschuilt zich achter mama. Zelfs het kadootje aannemen durft ze niet. Dus houden we ons spel maar kort en komen even later weer terug als Michelle en Helma. Brechtje ziet er prachtig uit in een roze jurkje en een mooie strik in haar haar. Ze pakt alle kadootjes uit, we drinken ranja en eten een stukje van de verjaardag cake. Dan is het feestje afgelopen en besluiten Michelle en ik nog een uurtje te gaan verven in de Day care. We willen het graag afhebben voordat de andere kinderen terug komen van vakantie. Dat duurt nog 2 weken. Tracy is er ook weer en met zijn drieën gaan we weer verder. Ik ben inmiddels gewend aan de manier van werken hier. Het plafond zit nog vol spinnenwebben en kan eigenlijk ook wel een likje verf gebruiken. Maar alleen de muren is oké en ik moet zeggen dat het ook een hele metamorfose gaat worden. Spetters verf blijven gewoon liggen en ook op het houtwerk zie ik witte verf zitten. Poetsen doen we met, in mijn ogen, vuile theedoeken. Maar wat wil je als er geen warm water is. Uiteindelijk zal het een geweldig resultaat worden. Om 17.30 houden we het voor gezien en willen we nog even naar de hoofdstraat lopen om wat lekkere hapjes te kopen en om een lekker koud pilsje te drinken. Maar mijn haar is kei vet en ik loop er als een zwerver bij, dus hoe dan ook, ik wil eerst een douche. Maar ja hoe ga je dat doen zonder water? “No problem” Er zijn hier waterputten dus pomp ik zelf een grote emmer water. Als ik deze, op mijn hoofd, net als een echte Oegandese vrouw, naar ons huisje wil sjouwen, blijkt dat echt te zwaar te zijn. Tja, dan maar op zijn Hollands. Net als ik met een pannetje water mijn haar uit sta te spoelen wordt er aan de deur geroepen. Het is een aunty met 2 bordjes eten. Ik wil deze gewoon aannemen omdat ze dus gerekend hadden met ons op het eten. Maar Michelle zegt dat we buiten de poort gaan eten en dan vertrekken ze weer. Ik heb daar dan meer moeite mee als Michelle. Even later lopen we, netjes gewassen en gestreken , in onze mooie jurk naar de hoofdweg waar het langzaam aan gezellig begint te worden. Mensen maken er lekkere hapjes en er wordt van alles verkocht. We gaan naar dezelfde bar als gisteren, maar er komt niemand om ons te helpen. Wel zie ik kinderen gluren naar “die 2 blanke vrouwen” en soms durven ze zelfs even te zwaaien. Misschien is de bar wel gesloten omdat er nog steeds geen power (stroom)is. We gaan dus maar weer en lopen naar de overkant, een eindje verder op, naar een andere bar. Bij het woord bar moet je je voorstellen dat er een klein schuurtje staat met daarin wat plastic stoeltjes. Een simpel barretje en een grote koelkast. That’s all.
We bestellen 2 flesjes bier en drinken dat heerlijk op het terrasje op. Er komt een kindje van de overburen ons een handje geven en als we haar handje vastpakken valt ze op haar knietjes. Zou ze dat doen uit beleefdheid of wil ze geld, vragen wij ons af. We weten het antwoord nog niet. Het is prachtig om daar zo te zitten, maar we moeten wel lachen dat we daar zo “mooi zitten te wezen” Voor wie? Voor de koe die over straat loopt? Mijn haar is nog niet droog en als er vrachtauto’s, vol geladen met spullen en mensen, voorbij komen waait het stof ons alweer in onze oren. We zien een boda boda (brommertaxi) die 2 kruiwagens achterop vervoert. Of een boda boda met daarop vader, moeder en 2 kinderen.
G e w e l d i g ! Na ons pilsje wil ik afrekenen. Michelle is meestal van het betalen en deze keer zal ik het eens doen. Ze geeft me gepast geld mee, tenminste dat denk ik, en ik ga zoeken bij wie ik betalen kan. Als de vrouw zegt dat het 400 shilling is, zeg ik dat dat niet klopt. (want ik heb van Michelle 200 shilling mee gekregen) Ze blijft het volhouden en ik ben niet van plan om me af te laten zetten omdat ik een blanke ben. Uiteindelijk roep ik Michelle erbij en samen zijn we heel kordaat, laten haar die 200 shilling houden en lopen aan. Als we omkijken zien we de vrouw hard lachen. O wat zijn we toch trots op ons zelf dat we ons niet voor de gek hebben laten houden. Maar……als we het later terug rekenen blijkt dat niet zij, maar wij fout zaten. We hebben nu maar 60 ct betaald voor 2 pilsjes. We schamen ons kapot en gaan morgen onze schuld betalen.
Omdat we nog moeten eten lopen we langs de mensen die iets aan het bakken zijn en dat willen verkopen. Als we een deeghapje gevuld met rijst aan het kopen zijn, voel ik iets aan mijn kleren trekken. Ik kijk omlaag en zie dat er verschillende kinderen me aan willen raken. Tja een blanke blijft iets bijzonders hier. Bij het volgende kraampje hebben ze verschillende dingen. We zoeken wat uit en als we daar mee bezig zijn horen en zien we ineens John, de tuinman. We kopen voor hem ook maar meteen 2 hapjes. En als er achter ons dan steeds een jongen “mam, mam” roept en ik het een onguur figuur vind, stuurt John hem dan ook weg. Geeft me toch een veilig gevoel, die John. Het is inmiddels donker en we lopen terug naar ons huisje. We schenken een wijntje in en proeven van onze mee gebrachte hapjes. Beetje vettig allemaal. Verder werk ik veel aan mijn reisverslag vanavond.